Βλέπεις, μοιάζει αστείο, το πως κάποιος, κάποτε μου είπε πως ο κόσμος είναι αξιοθρήνητα μικρός. Και εγώ, ο ηλίθιος, αρνήθηκα να τον πιστέψω και αυτόν και τον κόσμο του, θέλοντας τον κόσμο τεράστιο και απέραντο, δίχως φραγμούς και βλαμμένα όρια.
Hmph.
Κι αν ήξερες θα καταλάβαινες την ειρωνία. Γιατί ο κόσμος απέδειξε τελικά μόνος του την μικρότητα του - εξάλλου τυχαία βρίσκεσαι εδώ, στεκούμενος μόλις δυο μέτρα μακριά μου. Αποδείχτηκε μικρός όταν από εκεί που η υπαρξή σου αγνοούταν από τον δικό μου "κόσμο", καταλήξαμε να βρισκόμαστε ένα βήμα πριν κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι με την ίδια παρέα. Η ζωή εξάλλου ξέρει καλά να παίζει αυτά τα παιχνίδια, χαζά και τραγικά μέχρι τέλους.
Γιατί πλέον όπου βρεθώ κι όπου σταθώ θα πέσω πάνω σου, σε κάποιον φίλο σου ή γνωστό σου - πόσες φορές άραγε να έχω βρεθεί και στο ίδιο τραπέζι μαζί τους..? Και δεν μπορώ παρά να γελάσω καθώς συνειδητοποιώ τα πόσα ξέρω για αυτούς, ακόμα και πράγματα που δεν θα ήθελαν να ξέρει κανείς.
Hah, μοιάζει αστείο μικρό μου (ψέμα και αυτό) για αυτό φέρε ένα ακόμα ποτό (σε εμένα τον αλκοολικό), με διασκεδάζει περισσότερο να γελάω μεθυσμένος. Φέρε ένα ακόμα ποτό ώστε αυτό το βράδυ να χαθεί απ'την ροή του χρόνου, να πάψει να υπάρχει και αυτό (γιατί τίποτα δεν θα αφήσει χαραγμένο στην μνήμη), όπως και πολλά άλλα.
Κι όταν σου μιλάω για αυτόν - ως ένα ακόμα γνωστό-άγνωστο - μην κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι, δεν θέλω. Γέλα, γέλα μέχρι δακρύων γιατί αν ήξερες θα έκανες ακριβώς αυτό και τίποτα περισσότερο.
And the greatest travesty though, είναι το πόσα ξέρω για αγνώστους, περισσότερα και από αυτά που γνωρίζουν οι γνωστοί τους. Πράγματα μικρά που θάφτηκαν βαθιά ως μυστικά και έτσι τους δώθηκε αξία. Πράγματα που τυχαία βρέθηκαν στον δρόμο μου, γιατί είπαμε ο κόσμος είναι μικρός, πολύ μικρός, πολύ γελοίος.
Ή ίσως στο τέλος, ο κόσμος να μην είναι και τόσο μικρός όσο θέλουμε να του χρεώνουμε, αλλά τελικά να είναι το κρεβάτι και το τραπέζι της παρέας μας που παραέγιναν μεγάλα.
xoxo,
FluffyUnicorn
Hmph.
Κι αν ήξερες θα καταλάβαινες την ειρωνία. Γιατί ο κόσμος απέδειξε τελικά μόνος του την μικρότητα του - εξάλλου τυχαία βρίσκεσαι εδώ, στεκούμενος μόλις δυο μέτρα μακριά μου. Αποδείχτηκε μικρός όταν από εκεί που η υπαρξή σου αγνοούταν από τον δικό μου "κόσμο", καταλήξαμε να βρισκόμαστε ένα βήμα πριν κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι με την ίδια παρέα. Η ζωή εξάλλου ξέρει καλά να παίζει αυτά τα παιχνίδια, χαζά και τραγικά μέχρι τέλους.
Γιατί πλέον όπου βρεθώ κι όπου σταθώ θα πέσω πάνω σου, σε κάποιον φίλο σου ή γνωστό σου - πόσες φορές άραγε να έχω βρεθεί και στο ίδιο τραπέζι μαζί τους..? Και δεν μπορώ παρά να γελάσω καθώς συνειδητοποιώ τα πόσα ξέρω για αυτούς, ακόμα και πράγματα που δεν θα ήθελαν να ξέρει κανείς.
Hah, μοιάζει αστείο μικρό μου (ψέμα και αυτό) για αυτό φέρε ένα ακόμα ποτό (σε εμένα τον αλκοολικό), με διασκεδάζει περισσότερο να γελάω μεθυσμένος. Φέρε ένα ακόμα ποτό ώστε αυτό το βράδυ να χαθεί απ'την ροή του χρόνου, να πάψει να υπάρχει και αυτό (γιατί τίποτα δεν θα αφήσει χαραγμένο στην μνήμη), όπως και πολλά άλλα.
Κι όταν σου μιλάω για αυτόν - ως ένα ακόμα γνωστό-άγνωστο - μην κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι, δεν θέλω. Γέλα, γέλα μέχρι δακρύων γιατί αν ήξερες θα έκανες ακριβώς αυτό και τίποτα περισσότερο.
And the greatest travesty though, είναι το πόσα ξέρω για αγνώστους, περισσότερα και από αυτά που γνωρίζουν οι γνωστοί τους. Πράγματα μικρά που θάφτηκαν βαθιά ως μυστικά και έτσι τους δώθηκε αξία. Πράγματα που τυχαία βρέθηκαν στον δρόμο μου, γιατί είπαμε ο κόσμος είναι μικρός, πολύ μικρός, πολύ γελοίος.
Ή ίσως στο τέλος, ο κόσμος να μην είναι και τόσο μικρός όσο θέλουμε να του χρεώνουμε, αλλά τελικά να είναι το κρεβάτι και το τραπέζι της παρέας μας που παραέγιναν μεγάλα.
xoxo,
FluffyUnicorn
No comments:
Post a Comment