Children of the Bad Revolution

Θυμάμαι ακόμα το πρώτο πράγμα που μου είπες. Ήταν βράδυ, όπως κάθε φορά εξάλλου, είχες πει κι άλλα πριν βέβαια αλλά δεν ήταν παρά τετριμμένα και αδιάφορα – όλα εκτός από όσα είχαν πει τα μεθυσμένα μάτια μας πριν με πλησιάσεις.

«Βλέμματα άνω των πέντε δευτερολέπτων δεν έχουν ποτέ φιλικές διαθέσεις»

Και εγώ γέλασα. Γιατί μόνο φιλικές διαθέσεις δεν είχα. Ποτέ δεν έχω διαθέσεις που θα χαρακτήριζες φιλικές.

Γιατί εγώ θέλω φωτιά, τα θέλω όλα τυλιγμένα στις φλόγες, νύχτες μεθυσμένες και γλυκά οργισμένες, γεμάτες ζωντάνια να φωτίζονται μονάχα από πολύχρωμα strobe lights και τσιγάρα. Και τα πρωινά να τα φιλά απαλά ο ήλιος, τυλιγμένα στην όμορφη σιωπή της αυγής – διακοπτόμενη μόνο από τους ψιθύρους και τα ψέματα των φίλων και των εραστών.

Κάπου ανάμεσα στα φιλιά και στα χάδια, έρχεται στο μυαλό μου αυτό που κάποιος άλλος φίλος μου είχε πει.

«Να είσαι επιλεκτικός» με είχε επιδεικτικά συμβουλέψει «με αυτούς που έχεις στη ζωή σου – είτε ως φίλους είτε ως σχέσεις».

Τότε κι αν γέλασα ηλίθιε.

Πως πιστεύεις, αλήθεια, πως μπορείς εσύ να μου λες να είμαι επιλεκτικός στους φίλους, στους έρωτες, στο οτιδήποτε..? Τι ξέρεις εσύ γελοίε για την φιλία, τον έρωτα, την αγάπη..? Εσύ, ναι εσύ, που βλακωδώς στα πάντα θα έβαζες μια τιμή, που ποτέ σου δεν έδωσες χωρίς να πάρεις πρώτα εσύ. Σαν ένα πεντάχρονο παιδάκι, όλα θέμα διαγωνισμού και κόντρας: «όχι, εσύ πρώτος».

Και εσύ πάντα πίσω από τοίχους, να τρέχεις πάντα να κρυφτείς, μη τυχόν και σε πληγώσει η άδικη ζωή. Μόνο σκουριασμένες πανοπλίες και χαλασμένες ζυγαριές. Αυτά είναι όλα όσα έχεις είτε για να δώσεις είτε για να κρατήσεις και όλη σου η ζωή τίποτα παρά ένας ανούσιος αγώνας να κρατήσεις τον εγωισμό σου άθικτο.

Τι σε κάνει να πιστεύεις πως μπορείς να μιλήσεις εσύ λοιπόν για τον έρωτα, για την αγάπη..? Δεν ερωτεύτηκες ποτέ ρε, δεν αγάπησες ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό. Φοβήθηκες γελοίε, τρόμαξες πως ακόμα κι εσύ θα σε πληγώσεις. Μα η ζωή δεν είναι ούτε δίκαιη, ούτε σωστή.

Και ο έρωτας ή η αγάπη δεν είναι μόνο πεταλούδες και λουλουδάκια. Είναι δάκρυα και πεταλούδες στο στομάχι που σε κάνουν να θέλεις να ξεράσεις, είναι τα φιλιά που δεν θες να τελειώσουν ποτέ, είναι τα χάδια που σου καίνε το δέρμα.

Και η ζωή είναι να μοιράζεσαι, να δίνεις απλόχερα, αλόγιστα. Είναι οι μεθυσμένες κραυγές το ξημέρωμα, οι ατελείωτες ώρες κάτω από τον ήλιο, τα γέλια στα θρανία, οι σελίδες κάθε βιβλίου που γυρνάνε. Είναι οι ώρες στη δουλειά, οι ώρες που περνάς με αγαπημένους σου ανθρώπους, είναι τα δάκρυα και η οργή.

Άσε με εμένα όμως και συνέχισε τη δική σου σταυροφορία κατά κάθε συναισθήματος, μια απόρροια μιας αρρωστημένης φιλοσοφίας. Μη τυχόν και νιώσεις άσχημα, μη τυχόν και ουδέποτε πληγωθείς και τσαλακώσεις τον εγωισμό σου. Κράτα όμως γλυκό μου τα συναισθήματα σου – αυτά τα σιδερωμένα, με τσάκιση – και τις συμβουλές σου για τους όμοιους σου, μην τα χαραμίζεις σε μας.

Εμείς είμαστε τα παιδιά της κακής επανάστασης, αναζητούμε το πάθος, την ένταση, αυτό το συναίσθημα που έχει πρώτα κυλιστεί στις λάσπες. Θέλουμε υπερφίαλους εγωισμούς που μόνοι μας θα γκρεμίσουμε – και θα τους ξαναχτίσουμε – θέλουμε έρωτες που αυτός του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας θα ωχριούσε μπροστά τους.

Θέλουμε τον φθόνο, θέλουμε την ποίηση, θέλουμε τον κίνδυνο και την ελευθερία, θέλουμε την καλοσύνη και την κακία, θέλουμε τη μαγεία και την τραγωδία, θέλουμε την αμαρτία.

Μακριά από πρέπει και μη σε μια ζωή τυλιγμένη στις φλόγες ενός ακατάπαυστου έρωτα.

xoxo,

FluffyUnicorn