The Dead & the Damned

Κάπου ανάμεσα.

Κάπου ανάμεσα σε δύο άκρα, ανάμεσα στη δική σου αρχή και στο κοινό μας τέλος.

Ένα βλέμμα, να το θυμάσαι μικρέ, φτάνει. Από εκείνα πάντα, εκείνα που κρατούν πάνω από πέντε δευτερόλεπτα.

Κάπου ανάμεσα βλέπεις, μας κορόιδεψαν, μας έμαθαν πως δεν μπορούμε και πως δεν πρέπει.

"Κάνε υπομονή", ψιθυρίζεις στον εαυτό σου απαλά, "μια μέρα". Όταν θα τελειώσεις το σχολείο, όταν θα φύγεις από το σπίτι, όταν θα πάρεις πτυχίο.

Όλα τα όταν, όταν, όταν και τα θα, θα, θα.

Hah.

Ξέρεις, ελπίζω να ξέρεις, πως θα περάσεις όλη σου τη ζωή μίζερα ρε, το ξέρεις πως θα την περάσεις κάνοντας υπομονή.

Μα ακόμα και αυτό μάλλον σταμάτησε να σε πονάει.

Μάθαμε τόσο πολύ στον φόβο μας που ξεχάσαμε τι θέλουμε. Ξεχάσαμε μάλλον ακόμα και να θέλουμε.

Ή μήπως θυμάσαι..? Τι να πάει να πει θέλω, επιθυμώ..? Τι σημαίνει να ονειρεύεσαι και να κυνηγάς χίμαιρες, παλεύοντας τον κόσμο όλο..?

Hmph. Μα μην πληγωθείς, μην τυχόν και προσβάλλεις, μην αποτύχεις. I guess you never had what it takes after all darling.

Θυμάσαι όμως τι ήθελες..?

Εσύ μαλάκα που μιλούσες για τα όνειρα σου και τα μάτια σου έπαιρναν φωτιά και θα φώτιζε ολόκληρο το πρόσωπο σου. Τα θυμάσαι άραγε τα όνειρα σου ή τα έκανες στάχτη και αυτά μαζί με τον εαυτό σου, ελπίζοντας να χωρέσεις και εσύ στο καλούπι μιας συνταγογραφημένης επιτυχίας που ουδέποτε θέλησες..?

Μου φώναζες ρε πως με την τέχνη σου θα άλλαζες τον κόσμο, θα πορευόσουν με ένα πινέλο για όπλο ρε. Τελικά όμως ο κόσμος άλλαξε εσένα έτσι δεν είναι..? Σε κέρδισε πριν ξεκινήσεις καλά-καλά τη μάχη.

Και εσύ που έλεγες για όλους τους ρόλους που κάποτε θα υποδυόσουν και σχολίαζαν με θαυμασμό. Τελικά οι μόνοι ρόλοι που υποδύθηκες ήταν αυτοί που έπαιξες για να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου και όσους σε αγάπησαν.

Θέλαμε ποίηση ρε, ποίηση για τους νεκρούς και τους καταραμένους!

Με τα μάτια μας μονάχα για φωτογραφική μηχανή και την μνήμη μας για δίσκο και την οργή μας για πένα που θα χάραζε τις ιστορίες μας ανεξίτηλα στην άμμο.

Εμείς ήμασταν τα κακά παιδιά γαμώ, δεν θα γινόμασταν σαν αυτούς - τους μίζερους, τους συμβιβασμένους! Το θυμάσαι ρε..? Θυμάσαι πως ήταν να θες και να ονειρεύεσαι..?

Μα όχι, λίγο με ενδιαφέρει να το πεις σε μένα μικρέ, σε σένα μονάχα πρέπει να απαντήσεις -

Ποιόν φόβο αγάπησες πάλι ρε..?

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Φύγε.

Tombstone

Ρε τα κάναμε σκατά, το ξέρεις eh..?

Δεν σκέφτομαι πλέον ή δεν ξέρω τι σκέφτομαι - δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο.

Ξέρω, δεν μπορώ να το ελέγξω μα φτάνει.

Γέλα, αλήθεια γέλα. Με τα χάλια μου, με οτιδήποτε. Το πιο καμένο που έχεις στο μυαλό σου το έχω κάνει. Μάλλον πιο καμένα από ότι το έχεις φανταστεί.

Ίσως, εν τέλη, να τελείωσα - σαν άνθρωπος, σαν ιστορία.

Πονάω και νιώθω μόνο ένα κενό, που τόσο απελπισμένα επιθυμώ να το καλύψω.

"ΜΟΥΝΌΣΚΥΛΑ!" φωνάζεις, γελάς. Ίσως και να είμαι αρκετά τυχερός να γνωρίσω κάποιο πρωί αυτόν που έφερε την λέξη αυτή στα λημέρια μας, μου λες.

Μακάρι, σου απαντώ.

Ευτυχώς πάντως που υπάρχεις και εσύ να με αγαπάς λίγο πιο πολύ από ότι εγώ εμένα.

Ευτυχώς που υπάρχεις και εσύ να κλαις για να βρίσκω και εγώ την ευκαιρία να κλάψω λιγάκι και για εμένα.

Δεν περνά στιγμή πια που να μην σε σκέφτομαι. Πονάει - δεν με νοιάζει.

Θέλω να ξέρω γαμώ, με ποιους είσαι, πως περνάς, τι κάνεις. Σε παρακαλώ, πες τα μου τώρα που είναι ακόμα νωρίς - αργά ή γρήγορα θα κερδίσει ο γαμημένος ο εγωισμός.

Μακάρι ρε, μακάρι.

Μακάρι να μην είχα ερωτευτεί ποτέ, μακάρι να μην αγαπούσα. Όχι μόνο εσένα, οποιονδήποτε -

ψέματα πάλι.

Όσο κι αν με πονάει θα αγαπώ ακόμα.

Όσο κι αν με πονέσεις θα σε αγαπώ ακόμα.

Ξεροκέφαλος μέχρι τέλους. Μέχρι το σημείο εκείνο που οι λέξεις δεν ήταν ουδέποτε αρκετές για να το περιγράψουν.

Ας πονάω.

Ή ας είναι το τέλος μου.

Είπαμε, στο τέλος, σας παρακαλώ, γράψτε πως έρωτας ήταν.

Έτσι πως μία ραγι θρυμματισμένη - όχι ραγισμένη - καρδιά σκότωσε και εμένα.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: I've got a war in my mind..

P.S.#2: Η έμπνευση είναι σαν τον εμετό - όσο κι αν παλέψεις, πάντα θα βγει σαν χείμαρρος.

P.S.#3: Μην το διαβάσεις, σε παρακαλώ, και μη με μισήσεις.

P.S.#4: Δεν έχω πιει - αν είχα θα συμπεριφερόμουν σαν άνθρωπος.

P.S.#5: Στο τέλος το μόνο που θέλω είναι να τρέξω. Και να ουρλιάξω.

P.S.#6: Καιρό είχα να βάλω υστερόγραφα - ας τα γαμήσω όλα.

P.S.#7: Πάμε να φύγουμε αλήθεια.

P.S.#8: Το να παίρνεις αποφάσεις ζωής στις 4:30 το πρωί είναι το πιο μονοκερίστικο πράγμα που υπάρχει. Surprise bitches.

P.S.#9: Παραλήρημα μόνο.

P.S.#10: Γιατί μπορώ.

P.S.#11: Εντάξει φτάνει.

P.S.#12: Δεν περνάω καλά ρε.