Κάπου ανάμεσα σε δύο άκρα, ανάμεσα στη δική σου αρχή και στο κοινό μας τέλος.
Ένα βλέμμα, να το θυμάσαι μικρέ, φτάνει. Από εκείνα πάντα, εκείνα που κρατούν πάνω από πέντε δευτερόλεπτα.
Κάπου ανάμεσα βλέπεις, μας κορόιδεψαν, μας έμαθαν πως δεν μπορούμε και πως δεν πρέπει.
"Κάνε υπομονή", ψιθυρίζεις στον εαυτό σου απαλά, "μια μέρα". Όταν θα τελειώσεις το σχολείο, όταν θα φύγεις από το σπίτι, όταν θα πάρεις πτυχίο.
Όλα τα όταν, όταν, όταν και τα θα, θα, θα.
Hah.
Ξέρεις, ελπίζω να ξέρεις, πως θα περάσεις όλη σου τη ζωή μίζερα ρε, το ξέρεις πως θα την περάσεις κάνοντας υπομονή.
Μα ακόμα και αυτό μάλλον σταμάτησε να σε πονάει.
Μάθαμε τόσο πολύ στον φόβο μας που ξεχάσαμε τι θέλουμε. Ξεχάσαμε μάλλον ακόμα και να θέλουμε.
Ή μήπως θυμάσαι..? Τι να πάει να πει θέλω, επιθυμώ..? Τι σημαίνει να ονειρεύεσαι και να κυνηγάς χίμαιρες, παλεύοντας τον κόσμο όλο..?
Hmph. Μα μην πληγωθείς, μην τυχόν και προσβάλλεις, μην αποτύχεις. I guess you never had what it takes after all darling.
Θυμάσαι όμως τι ήθελες..?
Εσύ μαλάκα που μιλούσες για τα όνειρα σου και τα μάτια σου έπαιρναν φωτιά και θα φώτιζε ολόκληρο το πρόσωπο σου. Τα θυμάσαι άραγε τα όνειρα σου ή τα έκανες στάχτη και αυτά μαζί με τον εαυτό σου, ελπίζοντας να χωρέσεις και εσύ στο καλούπι μιας συνταγογραφημένης επιτυχίας που ουδέποτε θέλησες..?
Μου φώναζες ρε πως με την τέχνη σου θα άλλαζες τον κόσμο, θα πορευόσουν με ένα πινέλο για όπλο ρε. Τελικά όμως ο κόσμος άλλαξε εσένα έτσι δεν είναι..? Σε κέρδισε πριν ξεκινήσεις καλά-καλά τη μάχη.
Και εσύ που έλεγες για όλους τους ρόλους που κάποτε θα υποδυόσουν και σχολίαζαν με θαυμασμό. Τελικά οι μόνοι ρόλοι που υποδύθηκες ήταν αυτοί που έπαιξες για να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου και όσους σε αγάπησαν.
Θέλαμε ποίηση ρε, ποίηση για τους νεκρούς και τους καταραμένους!
Με τα μάτια μας μονάχα για φωτογραφική μηχανή και την μνήμη μας για δίσκο και την οργή μας για πένα που θα χάραζε τις ιστορίες μας ανεξίτηλα στην άμμο.
Εμείς ήμασταν τα κακά παιδιά γαμώ, δεν θα γινόμασταν σαν αυτούς - τους μίζερους, τους συμβιβασμένους! Το θυμάσαι ρε..? Θυμάσαι πως ήταν να θες και να ονειρεύεσαι..?
Μα όχι, λίγο με ενδιαφέρει να το πεις σε μένα μικρέ, σε σένα μονάχα πρέπει να απαντήσεις -
Ποιόν φόβο αγάπησες πάλι ρε..?
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: Φύγε.
No comments:
Post a Comment