Back to That Church's Back Room #6

Κενό, το απόλυτο κενό. Κενές οι τρέλες, κενές οι αμαρτίες. Όχι με "αι" δυστυχώς, με "ε" - έτσι για να παίξουμε λίγο με τις λέξεις. Ακόμα και οι καινές τρέλες ή αμαρτίες, ακόμα και αυτές κενές είναι. Ίσως λίγο πιο τρελές τώρα μα παρόλα αυτά άδειες.

Πομπώδη μα αδειανά πουκάμισα, απεγνωσμένα τινάγματα φτερών από μια πεταλούδα που έχει τυλιχτεί στις φλόγες προ πολλού και απελπισμένα παλεύει να κρατήσει τη φωτιά ζωντανή πριν τα πολύχρωμα φτερά και το κουφάρι της μετατραπούν σε στάχτη.

Πάτερ αμάρτησα και σε παρακαλώ, μην το σκεφτείς, μην το πεις - δεν θέλω να με συγχωρήσω. Ναι, ναι ξέρω, ο θεός σου συγχωρεί μα ο δικός μου όχι.

Ο δικός μου δεν έχει ανάγκη από συγχώρεση. Αγαπά τις αμαρτίες όσο τίποτα άλλο.

Έρωτας, καύλα, πάθος.

Τρία γένη, τρεις πτυχές, αλληλένδετες σαν domino να φέρουν η μια την άλλη.

Να ξέρεις δεν χάνονται, δεν σβήνουν. Δεν τιθασεύονται και δεν απαρνιούνται - όσο κι αν προσπαθήσεις θα είναι εκεί για να σου καίνε τα σωθικά.

Γαμώ.

Θέλω να φύγω τρέχοντας, να ξεφύγω, με πνίγεις.

Δεν το προσπαθείς καν.

Hmph.

Τι να κάνουμε, είμαστε και εμείς οι τρελοί που αποφασίσαμε να πάμε από έρωτα.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: Μου λείπεις να ξέρεις.

P.S.#2: Τι θες να σου πω, πως είναι καλά..? - Δεν είναι.