Εγώ φταίω το ξέρω, εγώ και η ανυπομονησία μου, όλες οι μπάσταρδες συμβουλές που πολλάκις έδωσα μα ποτέ δεν εφάρμοσα. Γνώριζα καλύτερα, ειλικρινά στο λέω, μα έπρεπε να τα κάνω για ακόμη μια φορά όλα πουτάνα. Λες και δεν ήξερα που έμπλεκα από εκείνη την, πρώτη-πρώτη, στιγμή, αλλά εγώ εκεί, εμμονικά και συνειρμικά ως συνήθως, να φάω τα μούτρα μου πάλι, ίσως λίγο παραπάνω αυτή τη φορά.
Ναι ρε μαλάκα, με πονάει. Ας μη δουλευόμαστε, με πονάει πολύ. Κυρίως επειδή εν τέλη δεν μπορώ να βρω, όσο και αν ψάξω, τι ήταν αυτό που μας έφερε στο σημείο να τα διαλύσω όλα. Γιατί τελικά αυτό έκανα.
Μα δεν πειράζει, ας πονάει.
Θα μπορούσα να σκουπίσω τη βρωμιά και να προσποιηθώ πως δεν με πλήγωσε, σαν να μην υπήρξες ποτέ, ούτε εσύ, ούτε εγώ, μα δεν θα το κάνω.
Θα αφήσω τη βρωμιά εκεί, ένας ακόμα λεκές - δεν πειράζει χαλάλι. Εξάλλου τόσα και τόσα βράδια πέρασα με τους λεκέδες αυτούς να μου κρατούν συντροφιά σαν δαίμονες μες το μυαλό μου. Μη ξεχνάς πως εγώ τους δαίμονες μου ανέκαθεν τους αγαπούσα και κατά καιρούς τους τρέφω - οπότε πια δεν με απειλούν, ούτε μπορούν να με βλάψουν.
Ο πόνος από την άλλη περνά, όλοι το γνωρίζουμε καλά αυτό. Βουλιάζει στην άμμο αφού πρώτα βουλιάξει εσένα στο αλκοόλ, μα περνά. Σιγά, πάντα θα ζούσα τον πόνο μου όπως θα ζούσα τις μεγαλύτερες χαρές μου.
Δεν θα άλλαζα τίποτα να ξέρεις ακόμα κι αν ήξερα πως θα φτάναμε ως εδώ - που το γνώριζα εξάλλου. Πάλι θα τα έπαιζα όλα, πάλι θα τα έσπρωχνα στο χάος.
Ίσως αργότερα, σε κάποια μεθυσμένη αναδρομή, να καταλάβεις το γιατί ίσως και όχι. Ίσως κάποια στιγμή να μάθεις.
Για την ώρα, δεν πειράζει, να προσέχεις.
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: Το μόνο πράγμα που θα άλλαζα και δεν θα μου συγχωρήσω ποτέ είναι πως όταν τελειώναμε δεν ήμουν μονόκερος ρε.
No comments:
Post a Comment