Δευτέρα 4 Ιουλίου, νωρίς το απόγευμα. Για ακόμα μια φορά βρίσκομαι στο καράβι για Πάρο, καθισμένος στο πάτωμα του καταστρώματος.
Μόνος μου, μελαγχολώ, αναπολώντας αναμνήσεις τόσο απ’την Αθήνα όσο και απ’την Πάρο. I know what you think. “Πάω διακοπές και θα έπρεπε να χαίρομαι”. Μα πάω για δουλειά. “Θα πρεπε να χαίρομαι που δεν θα μείνω όλο το καλοκαίρι στην Αθήνα”. Χαίρομαι όντως αν και δεν θα με πείραζε. Τότε λοιπόν γιατί μελαγχολώ..? Γιατί απλά..
Φοβάμαι.
Πάντα με τρόμαζε το να φεύγω. Η αίσθηση πως αφήνω πράγματα πίσω μου. Και όσο και αν έχω καταφέρει να χωρέσω σε τρεις βαλίτσες την πλειοψηφία των πραγμάτων μου, ξέρω καλά πως δεν θα μπορούσα να στριμώξω όλους τους ανθρώπους που θα ‘θελα ούτε σε εκατό. Και θα ‘θελα να τους πάρω μαζί μου όχι τόσο γιατί θα μου λείψουν αλλά περισσότερο γιατί φοβάμαι πως όταν γυρίσω δεν θα τους βρω εκεί. Θα βρω άλλους ανθρώπους, παντελώς άγνωστους, εντελώς αλλαγμένους, να στέκονται στη θέση τους. Γιατί σε δυο μήνες πολλά αλλάζουν και εγώ είμαι γνωστός για την ανικανότητα μου να κρατώ επαφή και να είμαι ένα κομμάτι αυτών των αλλαγών.
Μα περισσότερο με τρομάζει αυτό που λέει και ο τίτλος του entry. Οι σκελετοί αυτοί που κλείδωσα στην άδεια ντουλάπα μου, φεύγοντας από Πάρο τον Νοέμβριο. Που τους άφησα εκεί μέσα κλειδωμένους όσες φορές επέστρεψα από τότε.
Αναμνήσεις και καταστάσεις, κουβέντες που είτε έγιναν ή δεν έγιναν ποτέ, αλήθειες που έμειναν ανείπωτες. Όχι, όχι. Δεν μιλώ για σκοτεινά μυστικά, αιματηρές δολοπλοκίες που θα μπορούσαν να μετατρέψουν τη ζωή μου σε σήριαλ του τύπου “Μυστικά της Εδέμ”.
Μιλάω για απλά πράγματα που όλοι ανεξαιρέτως αντιμετωπίζουμε. Μιλάω για αυτά που πολύ θα θέλαμε να ξεχάσουμε, λόγω της νοσταλγίας ή της “απελπισίας” που μας προκαλούν. Καταστάσεις ντροπής, στιγμές χαράς, συναντήσεις αμηχανίας, κουβέντες που θέλουμε να αποφύγουμε. Όλα αυτά που δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ για οποιονδήποτε λόγο. Όλα αυτά είναι για μένα οι σκελετοί που βρίσκονται κρυμμένοι στις ντουλάπες μας. Τους οποίους έχουμε κλειδωμένους εκεί μέσα με την ελπίδα πως δεν θα δουν ποτέ ξανά το φως της μέρας. Yet we return.
Γυρνάμε πίσω, εκεί που βρίσκονται κλεισμένοι. Και πλέον οι κραυγές τους είναι εκκωφαντικές και μας θυμίζουν πως είναι ακόμα εκεί, πως δεν έχουν χαθεί αλλά αντιθέτως μας απειλούν ακόμα. Και ίσως να ήταν καλύτερο να τους αντιμετωπίζαμε αυτούς τους σκελετούς. Ίσως και να είναι καλύτερο να συνεχίσουμε να τους αγνοούμε.
Anyhow, first things first. Γιατί παρά τους σκελετούς στις ντουλάπες μου, αυτή τη στιγμή έχω να νοιαστώ για το πως θα βγάλω τις υπέρβαρες βαλίτσες μόνος μου απ΄το καράβι. Και ξέρω πως και για μένα θα έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσω αυτούς τους σκελετούς, σύντομα μάλιστα. Αφού την ντουλάπα μου θα την γεμίσω ασφυκτικά με τα ρούχα μου απ’την Αθήνα και τους σκελετούς μου θα τους κλειδώσω μέσα στο δωμάτιό μου, με μένα μέσα, αφήνοντας τους ελεύθερους να περιφέρονται, απειλώντας να κάνουν και εμένα έναν από αυτούς. Till I face them.
xoxo,
FluffyUnicorn
FluffyUnicorn
P.S.: Remember; You can run, run, run as fast as you can. But if Jesus is the new black, then yesterday is the new tomorrow.
(Originally posted on the Tumblr edition of the blog)
