In That Church's Back Room #4

Στάχτη. Στάχτη. Στάχτη. Στάχτη. Στάχτη. Στάχτη.

Δεν θα σταματήσω μέχρι όλα να γίνουν στάχτη.

Βλέπεις, η φωτιά για μένα συμβόλιζε πάντα την κάθαρση και την λύτρωση.

Και τίποτα δεν γλιτώνει από αυτήν ξέρεις.

xoxo,
FluffyUnicorn

Back, Back, Back to Square One

Μερικές φορές το έχω τόσο ανάγκη, να πάρω ένα χαρτί, ένα στυλό και να γράψω, να γράψω ασταμάτητα χωρίς υρμό, χωρίς να σταματήσω για τίποτα, έτσι απλά, μέχρι να μην μείνει καμία σκέψη στο κεφάλι μου, να αδειάσω κάθε αηδία, κάθε μαλακία που φωλιάζει εκεί μέσα.

Και πάει ένας μήνας από τότε που σε έστειλα μέσα μου στο διάολο μα πάλι σε σένα κατέληξα να κυλιέμαι. Τόσο χαζά, πάλι μαλακίες, παρά τα όσα υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Αναρωτιέμαι αν ποτέ μου πρόκειται να σοβαρευτώ. Όχι με την κλασσική έννοια - να βρω και εγώ ένα καλό παιδί να νοικοκυρευτώ - αλλά επιτέλους να σοβαρευτώ, να πάψω να ασχολούμαι με ανθρώπους που δεν ασχολούνται μαζί μου, να σταματήσω τελοσπάντων να δίνομαι σε κόσμο που δεν έχει τίποτα να μου δώσει πέρα απο θλίψη ή μελαγχολία.

Δεν έπαψα ποτέ μου να ερωτεύομαι - έκανα αυτό το τραγικό λάθος - να ερωτεύομαι και ό,τι κι αν γίνει, όσο κι αν πληγωθώ, τον εαυτό μου δεν τον πείθω να αλλάξει αυτή την μανία. Ερωτεύτηκα τα πάντα, τους πάντες, τα πέταξα όλα στον ενθουσιασμό μου, έδωσα ό,τι μπορούσα μα τελικά έμεινα άδειος. Και δεν με θλίβει αυτό - αντίθετα με ικανοποιεί. Μα μέχρι και ο έρωτας έφτασε να μοιάζει βαρετός, έμαθα να δίνω, συνήθισα να πονάω και να το κρύβω και πλέον δεν με ενθουσιάζει. Κυνήγησα το ωραίο, κυνήγησα την ασχήμια των ανθρώπων για να φτάσω τελικά εδώ, πίσω, πίσω, πίσω σε αυτό το γαμημένο κουτάκι.

Και ό,τι παλιό μου προκαλεί οργή κι ό,τι καινόυργιο αποστροφή. Βρίσκομαι σε αποσύνθεση και γελάω, γελάω γιατί μόνος μου με σκότωσα και με παράτησα να σαπίσω.

Γελάω.

Γελάω μαλάκα.

Γελάω ο μαλάκας.

Γελάω γιατί ξέχασα, γιατί μέσα στο ατελείωτο τσίρκο της ζωής μου κάπου με έχασα και κάπου πέταξα τα πάντα και αδιαφόρησα - δεν νοιάστηκα να γυρίσω να τα ζητήσω πίσω..

xoxo,
FluffyUnicorn

In the End..

Τελικά δεν ξέρω ακόμα και είναι αστείο εν μέρη. Γιατί ένα κομμάτι μου ήδη σε έχει βαρεθεί - βρήκε, βλέπεις κάτι καλύτερο να ασχολήθει. Αλλα υπάρχει ακόμα και το άλλο το κομμάτι, εκείνο που δεν λέει να το πάρει απόφαση να σε αφήσει. Να πάρει βασικά την απόφαση να αφήσει κάτι που δεν είχε ποτέ, ούτε για ένα βράδυ μιας και δεν μου δώθηκες ποτέ.

Αλλά ένα είναι σίγουρο. Πως τελικά και τα δυο αυτά κομμάτια μου σε ευχαριστούν. Θα σου φανεί παράξενο, το ξέρω, δεν πειράζει όμως. Θέλω να σου το πω ξέρεις μα δεν τολμώ ως συνήθως. Πως θα μπορούσα εξάλλου να σου το πω μέτα από όσα έχουμε (και κυρίως δεν έχουμε) πει..?

Οπότε δες αυτό ως το "αποχαιρετιστήριο μήνυμα".

Γιατί μαζί σου έφαγα τα μούτρα μου. Την πάτησα άσχημα και σαν μην έφτανε αυτό, με έφερες αντιμέτωπο με τους μεγαλύτερους μου φόβους. Χώρις να με ξέρεις ουσιαστικά με άλλαξες, ήσουν και εσύ ένα από αυτά τα άτομα του τελευταίου χρόνου που πραγματικά είχαν κάτι να μου δώσουν. Και για αυτό εξάλλου σε ευχαριστώ. Μου θύμησες, βλέπεις, πως είναι κάποιος να σε βλέπει πέρα από αυτό που προβάλεις. Μου θύμησες πως είναι να βρίσκεσαι με έναν άνθρωπο που έχετε κάτι να πείτε, πως είναι να έχεις το άγχος του να πεις τα σωστά πράγματα ώστε να μην χάσεις τον άλλον απέναντι σου.

Μα κυρίως μου θύμησες πως δεν υπάρχει λόγος να κρατάω σκουπίδια στη ζωή μου. Ανθρώπους που πια με θλίβουν, εξουθενώνουν και/είτε με εξαντλείουν, χωρίς να έχουν κάτι να μου δώσουν. Μου θύμησες λίγο αυτό που είχα ξεχάσει - μερικές φορές είναι καλό να αφήνεις ό,τι σε κρατάει πίσω, για να προχωρήσεις εσύ λίγο πιο μπροστά στον δικό σου δρόμο.

Και βλέπεις, ουσιαστικά, το νόημα αυτού του post είναι πως και εσύ γλυκό μου στο τέλος κατέληξες σκουπίδι. Και όσο κι αν σε ευχαριστώ, λυπάμαι, αλλά ήρθε και η δική σου στιγμή να πάρεις τον δρόμο προς τον κάδο απορριμάτων και έξω από τη ζωή μου.

Που αν το καλοσκεφτεις δεν ήσουν και ποτέ μέσα σε αυτή εξαρχής.

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.: Μην το δεις ως αντίο, αρνούμαι το αντίο, κρατώντας το μόνο για αυτούς που ο χρόνος παίρνει μαζί του. Δες το ως ένα ακόμα αόριστο "θα τα πούμε". Ξέρεις σαν αυτό το "να κανονήσουμε για ένα καφέ κάποια στιγμή" που λες με παλιούς φίλους που τυχαία βλέπεις στον δρόμο. 

In That Church's Back Room #3

Ορίστε λοιπόν, πάλι εδώ, σε μια σειρά από post που όπως είχε πει η Δ. κάποτε δεν υπάρχει τίποτα, καμιά ελπίδα, τίποτα θετικό για το μετά. Και δεν θέλω ρε. Δεν θέλω άλλο να ταΐζω τον εαυτό μου το ίδιο παραμύθι - πως όλα θα πάνε καλά, πως κάποια μέρα όλα θα είναι ανθηρά και ρόδινα.

Μαλακίες.

Και ψέματα.

Τίποτα δεν θα πάει καλά δεν το βλέπεις..? Πρέπει να παλέψεις ρε, να φτύσεις αίμα κι εγώ κουράστηκα να τρέχω.

Με διέλυσες δεν το καταλαβαίνεις..? Σιχάθηκα πια, αηδίαζω κάθε φορά που σε σκέφτομαι. Κάθε φορά που βλέπω κάτι δικό σου μπροστά μου, κάθε φορά που μου δένεται το στομάχι κόμπος. Και θέλω να ξεράσω.

Δεν αντέχω άλλο, προσπάθησα, ειλικρινά, προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν σε έχω ανάγκη. Φυσικά και δεν τα κατάφερα. Ποιός εγώ, που άλλους κι άλλους ξέγραψα, άφησα πίσω μου τόσο εύκολα. Μα όχι εσένα γιατί ο κύκλος μας είναι ακόμα ανοιχτός (γιατί έτσι τον θέλω - ανοιχτό, με κάποια ελπίδα ακόμα).

Το γελοίο είναι πως εγώ φταίω, εγώ και μόνο εγώ, δεν φταις εσύ, εγώ έκανα όλες τις μαλακίες, εγώ τίναξα τα πάντα στον αέρα. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω, συγγνώμη. Βασικά δεν ήξερα καν τι να κάνω.

Και όσο κι αν θέλω δεν μπορώ, ό,τι κι αν κάνεις επειμένω εκεί, σε δικαιολογώ ενώ ξέρω τις ξεφτίλες σου, είδα την αηδία που κρύβεις στην ψυχή σου. Ήθελα να λέω στον εαυτό μου πως ήσουν διαφορετικός, αρχίδια, τα ίδια σκατά είσαι, λες και υπήρχε περίπτωση να την πατήσω εγώ με κάτι καλό, με κάτι πέρα από πουτάνες, κομπλεξικούς και πρεζάκια.

Και συνεχίζω να τρέχω, κόντρα σε όλα, ενώ καταρέω σιγά-σιγά, κυνηγάω το ίδιο ρολόι που κυνηγούσα πάντα - εκείνο που ήθελα όλη μου τη ζωή να αποφύγω.

Και στην ανικανότητα μου να διαλύσω αυτό, καταστρέφω εμένα.

Τελικά απλά θα ξαναφορέσω το ίδιο χαμόγελο, θα περιφερφώ ανάμεσα στον κόσμο γύρω μου λες και διασκεδάζω αφου εξάλλου όλες οι φωτογραφίες επειμένουν πως είμαστε όλοι ακόμοι νέοι..

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Η τελευταία παράγραφος είναι αναφορά στο τραγούδι της Lana Del Rey, Body Electric.

Theater of Tragedy

Σε αυτά τα παιχνίδια πρέπει να ξέρεις πως κερδίζεις ή χάνεις, ανάλογα πάντα με το πως θα παίξεις τα χαρτιά στο χέρι σου.

"Και θα τον κάνουμε να σε θέλει, να με θυμηθείς" μου λες εκείνο το βράδυ και εγώ γελάω. "Μα δεν θέλω, κατάλαβε το, πρέπει να του εξηγήσω, δεν γουστάρω να νομίζει λάθος πράγματα" "Μην είσαι μαλάκας, είναι το μόνο χαρτί που έχεις στο χέρι σου, μην το πετάξεις έτσι"

Γιατί? Γιατί θα χάσω. Ίσως όμως και να κερδίσω. Ποιος ξέρει..? Σε αυτά τα παιχνίδια πρέπει να ξέρεις πως κερδίζεις ή χάνεις αλλά δύσκολα προβλέπεις τα - και βαρέθηκα.

Πλέον απλά βρίσκομαι να παίζω και να κυνηγάω πράγματα που αμφιβάλω αν τα θέλω. Τίποτα δεν με εξιτάρει πλέον, ούτε καν εσύ. Κουράστηκα πια να βλέπω πράξεις παιδιάστικες - που ξέρεις καλά πως θα γυρίσουν boomerang - να ακούω αντίλογους παντού - αν και τόσο εύκολα θα προσφέρω και τον δικό μου κάθε φορά - και να βλέπω ένα κόσμο να αλλάζει παράλογα, να τοποθετείται δυσανάλογα στις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Βαρέθηκα να τρέχω, να τρέχω να προλάβω εσένα, το party της Παρασκευής και εκείνο της Τετάρτης, το deadline της σχολής, την ημερομηνία που τόσο έμαθα να απεχθάνομαι. Γιατί υπάρχουν τόσα να δεις, τόσα να κάνεις, τόσα να γνωρίσεις και άλλα τόσα να αποφύγεις.

Σε ένα κόσμο που διαρκώς βρίσκεται μάχεται για να σε πείσει πως ξέρει καλύτερα - γνωρίζει το σωστό γιατί έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι. Μα δεν με νοιάζει το σωστό γλυκό μου, εγώ πάντα έψαχνα το λάθος - ακόμα το ψάχνω, εκείνο το τεράστιο που θα στείλει την ύπαρξη μου ξανά σε μια ξέφρενη τροχιά μακριά από αυτόν τον κόσμο που τρώει τα παιδιά του - ενώ τόσο εύκολα κηρύττει αξίες που, συγγνώμη αλλά, εγώ δεν τις είδα πουθενά στην πράξη - και θα με πετάξει στον κόσμο που κατασπαράζει ο ένας τον άλλον, δίχως ενοχές και τύψεις αλλά με πάθος και μανία.

Γιατί μου έλειψε το πάθος που καίει σαν την φωτιά, αυτή η αχαλίνωτη μανία που σε κυριεύει κάθε φορά που ανοίγεις τα μάτια σου. Τα δάκρυα που κυλάνε σαν ποτάμι, οι κραυγές εκείνες που ξυπνούν και την πιο κρυφή επιθυμία, το γέλιο που μπορεί να φωτίσει ολόκληρη την πόλη.

Μα όπως όλα τα χρήματα στον κόσμο, δεν θα μπορέσουν ποτέ να διορθώσουν όλα τα λάθη σε σωστά, έτσι τελικά ούτε όλη η φωτιά στον κόσμο δεν θα τυλίξει στις φλόγες τις καρδιές μας.

Το μόνο που μου μένει είναι ένα ακόμα ποτό, έτσι για να με διασκεδάσει λίγο - τόσο τραγικά πια.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S. Το κομμάτι "Μα όπως όλα τα χρήματα...στις φλόγες τις καρδιές μας." είναι εμπνευσμένο από το "Don't Tell me That It's Over" της Amy MacDonald.

One More Day in this Tiny, Little World..

Βλέπεις, μοιάζει αστείο, το πως κάποιος, κάποτε μου είπε πως ο κόσμος είναι αξιοθρήνητα μικρός. Και εγώ, ο ηλίθιος, αρνήθηκα να τον πιστέψω και αυτόν και τον κόσμο του, θέλοντας τον κόσμο τεράστιο και απέραντο, δίχως φραγμούς και βλαμμένα όρια.

Hmph.

Κι αν ήξερες θα καταλάβαινες την ειρωνία. Γιατί ο κόσμος απέδειξε τελικά μόνος του την μικρότητα του - εξάλλου τυχαία βρίσκεσαι εδώ, στεκούμενος μόλις δυο μέτρα μακριά μου. Αποδείχτηκε μικρός όταν από εκεί που η υπαρξή σου αγνοούταν από τον δικό μου "κόσμο", καταλήξαμε να βρισκόμαστε ένα βήμα πριν κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι με την ίδια παρέα. Η ζωή εξάλλου ξέρει καλά να παίζει αυτά τα παιχνίδια, χαζά και τραγικά μέχρι τέλους.

Γιατί πλέον όπου βρεθώ κι όπου σταθώ θα πέσω πάνω σου, σε κάποιον φίλο σου ή γνωστό σου - πόσες φορές άραγε να έχω βρεθεί και στο ίδιο τραπέζι μαζί τους..? Και δεν μπορώ παρά να γελάσω καθώς συνειδητοποιώ τα πόσα ξέρω για αυτούς, ακόμα και πράγματα που δεν θα ήθελαν να ξέρει κανείς.

Hah, μοιάζει αστείο μικρό μου (ψέμα και αυτό) για αυτό φέρε ένα ακόμα ποτό (σε εμένα τον αλκοολικό), με διασκεδάζει περισσότερο να γελάω μεθυσμένος. Φέρε ένα ακόμα ποτό ώστε αυτό το βράδυ να χαθεί απ'την ροή του χρόνου, να πάψει να υπάρχει και αυτό (γιατί τίποτα δεν θα αφήσει χαραγμένο στην μνήμη), όπως και πολλά άλλα.

Κι όταν σου μιλάω για αυτόν - ως ένα ακόμα γνωστό-άγνωστο - μην κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι, δεν θέλω. Γέλα, γέλα μέχρι δακρύων γιατί αν ήξερες θα έκανες ακριβώς αυτό και τίποτα περισσότερο.

And the greatest travesty though, είναι το πόσα ξέρω για αγνώστους, περισσότερα και από αυτά που γνωρίζουν οι γνωστοί τους. Πράγματα μικρά που θάφτηκαν βαθιά ως μυστικά και έτσι τους δώθηκε αξία. Πράγματα που τυχαία βρέθηκαν στον δρόμο μου, γιατί είπαμε ο κόσμος είναι μικρός, πολύ μικρός, πολύ γελοίος.

Ή ίσως στο τέλος, ο κόσμος να μην είναι και τόσο μικρός όσο θέλουμε να του χρεώνουμε, αλλά τελικά να είναι το κρεβάτι και το τραπέζι της παρέας μας που παραέγιναν μεγάλα.

xoxo,
FluffyUnicorn

Be the King my Dear, for I'll be the Cat

Honestly, δεν παίζει να έχω σιχαθεί άτομο παραπάνω. Δεν ξέρω γιατί τελικά πίστεψα - τι στο διάολο πίστεψα πως είναι διαφορετικό με εσένα. Γιατί τελικά - και συγγνώμη αν κάνω λάθος - δεν διαφέρεις σε τίποτα από όλους τους άλλους - όπως θα ήθελες(..?).

Πάλι εδώ, στο κουτάκι της αφετηρίας, πάλι περιμένοντας κάτι που μάλλον δεν θα πάρω ποτέ. Εγώ φταίω. Φυσικά και εγώ φταίω, δικά μου τα λάθη, δική μου και η ντροπή και η θλίψη.

Μα αναρωτιέμαι ρε. Είναι όντως τόσο δύσκολο..? Ξέρεις να μιλήσετε, να πείτε αυτά που θέλετε να πείτε όπως είναι. Να έχετε αυτό που εγώ ονομάζω ευθύτητα, να μπορείτε δηλαδή να χρησιμοποιήσετε τις λέξεις για αυτό που φτιάχτηκαν - για να λέμε όσα έχουμε μέσα στο κεφάλι μας.

Χωρίς νοήματα κρυμμένα ανάμεσα στις γραμμές, δίχως υπονοούμενα και διφορούμενες λέξεις σε κάθε σας πρόταση.

Βλέπεις, εκεί πίστεψα πως διέφερες από τους άλλους. Νόμιζα, λανθασμένα προφανώς, πως είχες τα κότσια να πεις ό,τι θες χωρίς να με λούσεις με χαζές υπεκφυγές.

Εκεί πίστεψα πως διαφέρεις. Είμαι περίεργος μικρό μου, τι κατάλαβες όταν σου είπα πως θέλω την γαμημένη την αλήθεια..? Λες να μην το εννοούσα..? Τι να κάνω τις αηδίες του τύπου "δεν θέλω κάτι καινούργιο"..? Ποιός, αλήθεια, σου μίλησε για καινούργιο..? Ημουν ξεκάθαρος στο τι ήθελα να μάθω, αλλά αντίθετα εσύ μόνο αυτό δεν είπες.

Μιλήστε ρε! Για αυτό φτιάχτηκαν οι γλώσσες! Και ξεκόψτε λίγο, όλοι σας, από τα άτοπα υπονοούμενα και τις σιχαμερές υπεκφυγές. Δεν είναι και τόσο δύσκολο αλλά γουστάρετε να είστε drama queens, έτσι δεν είναι..?

Λοιπόν γλυκό μου, feel free to be a queen (or a king for whatever that's worth) if you wish so, but at least don't you forget that a cat may always look at a king. Και δεν θα σταματήσει μέχρι να πάρει την απάντηση που αναμφίβολα μπορείς να δώσεις μα δεν θέλεις. Γιατί όλα θα είχαν τελειώσει σε ένα απλό "ξέρεις, sorry τελικά δεν ενδιαφέρομαι".

Μα εσύ προτίμησες να πεις πως "δεν είμαι σε φάση για κάτι καινούργιο αυτή την περίοδο καθόλου.. και πολύ όμορφο παιδί σε θεωρώ και καλό παιδί εγώ δεν είμαι σε φάση για τίποτα.. ειλικρινά δεν θα ήθελα να σταματήσεις να μου μιλάς -"

ΑΗΔΙΕΣ!!!


xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: And one of those days, I'll definitely blow up in my face. But don't you worry, I'll make sure to blow up all you drama queens with me ;)

We're All Mad Here!

Ρε τρελαθήκαμε τελείως.

Δεν μ'ακούς που σου λέω..? Παίξαμε πια για τόσο καιρό που χάσαμε το μυαλό μας τελείως, δεν ξέρουμε τώρα καν που πάνε τα τέσσερα. Τρελαθήκαμε ρε, δεν το βλέπεις..?

Και πιάσε ένα ακόμα ποτό - βάλε ότι θες, δεν με νοιάζει, ότι πιο βαρύ σου έρχεται βάλε - και κάτσε να μιλήσουμε για πρίγκιπες που έρχονται καβάλα σε χελώνες. Πιάσε ένα ακόμα ποτό γλυκό μου και γέλασε αυτή τη φορά, γέλασε για να μπορέσω στο τέλος να κλάψω.

Τρελαθήκαμε ρε, τρελαθήκαμε κάπου εκεί, ανάμεσα στα ποτά, στους μπάφους, στα ξενύχτια. Κάπου ανάμεσα στα ρεφρέν βλαχόbaroque τραγουδιών και χυδαίων διασκεδάσεων, παρέα με ανθρώπους που ποτέ μας δεν καταλάβαμε γιατί μιλάνε ακόμα. Τρελαθήκαμε παρέα με περσόνες αδιάφορες που κάναμε σημαντικές για κάποιο ανεξήγητο και ηλίθιο λόγο.

Κάπως έτσι πια, με λόγια που μπορούμε μονάχα να πούμε πίσω από μια φωτεινή οθόνη κινητού κι αυτό μόνο επειδή έχουμε πιει αρκετά για να τα φτύσουμε από μέσα μας, αλλιώς τα πνίγουμε σε φθηνιάρικα, απαίσια ποτά πριν τα πετάξουμε κάτω από ξεχαρβαλωμένες καρέκλες ή σε σκοτεινά σοκάκια που θα βρεθούμε πια στα τέσσερα να ξερνάμε αηδιασμένοι.

Και δεν θέλω ρε, μην μου μιλάς, δεν το βλέπεις..? Πάρε με μόνο μια αγκαλιά και μην πεις λέξη και κάνε το όπως γελάς και ουρλιάζεις μαζί μου όταν χοροπηδάμε μεθυσμένοι σε ροκάκια παρακμιακών μαγαζιών. Μα όχι, είσαι και εσύ τρελό γλυκό μου εξάλλου. Και έτσι δεν μπορείς, όπως και εγώ εξάλλου. Αγκάλιασε με μονάχα, τόσο απλά και μην πεις λέξη, απλά κράτα με εκεί μέχρι η γαμημένη αυτή νύχτα να ραγίσει.

Τρελαθήκαμε. Τρελαθήκαμε και κλείσαμε τους εαυτούς μας σε ντουλάπες - καλοί μαλάκες κι εμείς -  τρέξαμε να κρύφτουμε πίσω από στιχάκια μυστήρια και ερωτικά, πνίγοντας όλα όσα δεν θέλουμε πια να θυμόμαστε σε αλκοόλ και ναρκωτικά εκείνες τις νύχτες που σβήσαμε από την μνήμη μας. Θυσιάσαμε τα πάντα, όσα αγαπήσαμε τα ξεπουλήσαμε για να πετύχουμε - ξεφτιλίζοντας κυρίως πρώτα τους εαυτούς μας - χωρίς να δούμε τη ζημιά που προκαλέσαμε.

Μα ο κόσμος μικρό μου είναι αστείος, τόσο αστείος που δεν θα τον καταλάβουμε ποτέ. Μα να θυμάσαι πως είναι και κακός, θα σε διαλύσει, θα κάνει ότι μπορεί για να σε καταστρέψει γιατί είμαστε όλοι τρελοί εδώ. Και εγώ και εσύ, ναι, ναι, δεν θα ερχόσουν ποτέ εδώ αν δεν ήσουν και εσύ τρελός.

Και στο τέλος, θα μείνουμε μόνοι, ξαπλωμένοι στο γκαράζ μια τυχαίας πολυκατοικίας που βρέθηκε στον δρόμο μας, παρέα με την τρέλα μας, να πλέκουμε ωδές στους έρωτες που ποτέ μας δεν είχαμε, να χαμογελάμε στον ύπνο μας καθώς ονειρευόμαστε όλα όσα δεν θα έχουμε ποτέ.

Οπότε πιες ρε, πιες κι άλλο. Κι άλλα ποτά, κι άλλους μπάφους, κι άλλο md, σνίφαρε και αυτή τη γραμμή γιατί εδώ που είμαστε δεν έχει σημασία, είπαμε, είμαστε όλοι τρελοί εδώ.

Με διέλυσες και δεν το κατάλαβες ποτέ σου. Hmph.

Τρελαθήκαμε ρε μαλάκα.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Ο τίτλος είναι ατάκα από τον διάλογο του Γάτου Τσερσάιρ με την Αλίκη στο Adventures of Alice in Wonderland του Lewis Carrol καθώς και κομμάτια του entry είναι εμπνευσμένα από τον ίδιο διάολο. 

In That Church's Back Room.. #2

Ναι, ναι, ναι.

Πίνω ακριβώς για αυτό. Γιατί έχω πολλά μέσα μου που θέλω να σκοτώσω.

Και ναι. Έχω το μυαλό (την εξυπνάδα, την νοημοσύνη - όπως στο διάολο θες πες το) να ξέρω πως δεν θα καταφέρω ποτέ να τα σκοτώσω [έτσι].

Αλλά τουλάχιστον θα σκοτώσω εμένα στην πορεία..

xoxo,
FluffyUnicorn 

Taking a Leap

Φτάνοντας εδώ, τρομάζω.

Βρίσκομαι, στέκομαι για ένα λεπτό για να αφουγκραστώ το που βρίσκομαι. Δεν αναγνωρίζω τίποτα όμως. Δεν υπάρχει τίποτα γνώριμο - έστω και λίγο - έστω και κάτι μικρό. Ακόμα και η εικόνα που αντικρίζω στον καθρέφτη φαντάζει τρομακτική.

Μα κυρίως μου είναι άγνωστη.

Στέκομαι εδώ και σκέφτομαι. Κοιτώντας κάτω συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι πια στην άκρη ενός γκρεμού. Δεν βλέπω τίποτα από κάτω. Πίσω μου όσα βλέπω μου προκαλούν αηδία, εμετό. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω, να χαθώ ανάμεσα στα συντρίμμια τους.

Μιλώντας χθες με μια φίλη μου, μου έλεγε πως η ίδια έβγαλε φτερά και πέταξε, πως έφτασε εδώ που είναι. Ίσως να μην είχε την ζωή που θα θαύμαζες. Δεν πειράζει. Τόλμησε να παίξει, κέρδισε και έχασε παράλληλα.

Με τρομάζει το ότι έχω κάτι να χάσω, συνήθισα στο να μην έχω τίποτα και έτσι μπορούσα να τολμάω. Μα πια τα πράγματα άλλαξαν, απέκτησα πράγματα μα κυρίως απέκτησα χρόνια. Χρόνια που προστέθηκαν στη ζωή μου, χρόνια που μόνο πίσω με πήγαν και όχι μπροστά. Χρόνια που ήταν όπως και ο χρόνος - αμείλικτα και διαβρωτικά.

Θέλω να δω. Θέλω να πετάξω μακριά και δω την ομορφιά που κρύβεται εκεί έξω - κάπου. Να δω την ομορφιά αλλά να δω και την ασχήμια, αυτή που κρύβεται μέσα σε όλους μας. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε άσχημοι, εμετικοί, χυδαίοι, απαίσιοι. Μια ασχήμια που κινείται από τον εγωισμό μας, μια αηδία που τελικά καταλήγει τόσο ξεχωριστή και μοναδική που αξίζει όσο τίποτα άλλο να τη δεις και να την αγγίξεις.

Δεν με νοιάζει να φτάσω εκεί όπου θα με θαυμάζεις. Λίγο με ενδιαφέρει. Θέλω όμως να ζήσω μια ζωή που θα αξίζει κανείς να γράψει για αυτήν, ακόμα κι αν κανείς ποτέ δεν γράψει.

Στην άκρη πια του γκρεμού έχω μόνο δύο λύσεις. Να γυρίσω πίσω ή να κάνω ένα βήμα μπροστά. Στο κενό. Σε μια ελεύθερη πτώση.

Με μοναδική ελπίδα πως τα φτερά μου τελικά θα ανοίξουν και δεν θα σκάσω στον πάτο που κρύβεται κάπου στο σκοτάδι του βάθους αυτού του γκρεμού..

Άραγε θα καταφέρω να τολμήσω..?

xoxo,
FluffyUnicorn

In That Church's Back Room..

Βλέπεις, στο τέλος αυτό μου προκαλεί όλα τα νεύρα. Και όταν λέω αυτό εννοώ αυτό.

Και βασικά όχι. Όχι, νεύρα. Με τσανιτίζει. Όχι, όυτε. Μου προκαλεί οργή. Μια απίστευτη οργή που όχι απλά με καταβάλει, αλλά με διαπερνά ολόκληρο και απειλεί να με πνίξει. Σε τέτοιο βαθμό που σε κάθε ανάσα θέλω να ανοίξω το κεφάλι κάποιου.

Και δεν υπάρχει εξήγηση. Απλά είναι αυτό. Αόριστο, απροδιόριστο και παράλληλα ανύπαρκτο, "αυτό" μου προκαλεί τόση οργή.

Ίσως το χειρότερο, όμως, να είναι πως αυτή η οργή δεν έχει κανένα παραλήπτη. Όχι, δεν την προκαλείς εσύ. Ούτε εσύ ή εσύ. Δεν έχει κάπου αυτή η οργή ώστε να εκφραστεί δικαίως και κάπως έτσι πρέπει να κλειδώνεται μέσα μου, μένοντας στο έλεος της ανάδρασης.

Ή να βγαίνει προς τα έξω και να τα διαλύει όλα σα βόμβα.

Όπως κι αν έχει το μοναδικό θύμα της υπόθεσης θα είμαι πάντα, μόνο εγώ.

xoxo,
FluffyUnicorn

Living Fast & Dying Young

Μη μου ζητάς πολλά αγάπη μου.
Μη μου ζητάς κάτι που δεν θέλω - δεν μπορώ - να δώσω. Στο τέλος μόνο εσύ θα πληγωθείς.
Εγώ καλά θα είμαι. Καλά θα είμαι όπως συνήθως.

Κάποτε μου είπες πως θα είσαι πάντα εδώ, δίπλα μου.
Αναρωτιέμαι ακόμα - ειλικρίνα - το θυμάσαι αυτό..?
Το σκέφτεσαι έστω..?
Μπορείς άραγε να σκεφτείς ακόμα..?

Βλέπεις θυμάμαι ακόμα (πως θα μπορούσα να ξεχάσω άλλωστε..?)
Το πάθος, τα λάθη, τη χαρά, την πτώση.
Θυμάμαι ακόμα και ίσως για αυτό να φοβάμαι.
Χωρίς να ξέρω όμως. Τι φοβάμαι πια άραγε..?
Να χαθώ έγω ή να χάσω στο τέλος..?
Τι θα είναι αυτό που θα σημάνει το τέλος και για μένα..?

Και η μνήμη δεν έχε τίποτα πια να μου προσφέρει. Μόνο πόνο.
Εκατοντάδες θρυμματισμένες υποσχέσεις και κατακερματισμένους πηλούς.
Σύμβολα μοιρασμένα σε ζευγάρια, τυλιγμένα με κορδέλες με την ελπίδα πως όσα σήμαιναν δεν θα έσπαγαν ποτέ. Μα έσπασαν και αυτά σαν εμάς τελικά.
Και οι φωτογραφίες μας μένουν εκεί, ουρλιάζοντας πως είμαστε ακόμα νέοι. Μα πια είναι λιωμένες - έσβησε η μαγεία τους, χάθηκε και αυτή στη ροή του χρόνου αφήνοντας τις εικόνες αυτές κενές να θυμίζουν θολά μονάχα την κακία και την τρέλα.
Και τις πληγές φυσικά, τις πληγές που έχουν μείνει σα διαμάντια στη νύχτα.
- Και ξέρεις καλά πως δεν θα τα κάψει καμιά φωτιά, έτσι δεν είναι..? -

Που χάθηκαν εκείνα τα βράδυα τελικά γλυκό μου..?
Λαμπερά, φωτεινά, αχαλείνωτα και εμείς δίχως κανένα όριο να παίζουμε το δικό τους παιχνίδι.
Πολύ φοβάμαι πως τελικά δεν σ'αγάπησα ποτέ - πάντα μου το χρέωνες εξάλλου: Πως η νύχτα είναι η μοναδική μου αγάπη, πως μόνο αυτή θα με απελευθερώσει με τις κενές της απολαύσεις και τις υποσχέσεις μεγαλείων.
Hah.
Ζήσαμε γρήγορα τελικά και οι περσόνες μας πέθαναν νέες ακόμα. Όπως ακριβώς συνήθιζες να ουρλιάζεις κάθε βράδυ.
Μα εμείς..? Εμείς ζούμε ακόμα δυστυχώς (..?), ερείπια πια, καμμένα και δίχως κάποιο άλλο χαρτί ή δρόμο, που τα στοιχειώνουν τα φαντάσματα και οι σκελετοί διασκεδάσεων που έχουν προ πολλού χαθεί.

Κάπως έτσι δεν μπορώ να σου δώσω ό,τι ζητάς.
Η μνήμη δεν μπορεί να πνιγεί εύκολα στη λήθη. Και από την μια, κάποια σκέψη ουρλιάζει πως δεν θα έπρεπε ποτέ. Ξέρεις, να ξεχνάς όσα έγιναν, όσα έκανες. Παράλληλα όμως, κάποια άλλη σκέψη επιμένει πως ήρθε η ώρα να αφήσεις πίσω το παρελθόν και να ξεχάσεις ώστε να προχωρήσεις.
Και έτσι λοιπόν εγώ δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν θα μπορούσαμε να παίξουμε ένα τελευταίο παιχνίδι.
Ας προσποιηθούμε απλά - όλοι μας - πως δεν υπήρξαμε ποτέ.
Πως τίποτα δεν έσπασε την πλέον θρυμματισμένη μας καρδιά..

xoxo,
FluffyUnicorn

In the Church's Back Room

Θέλω τόσο πολύ να σου ανοίξω απλά το κεφάλι. Ειλικρινά. Αν σε έβλεπα τώρα μπροστά μου, θα πάσχιζα ώστε να μην το κάνω. Ηλίθια πλάσματα. Δεν αντέχω άλλο. Δεν θέλω να αντέξω άλλο. Κουράστηκα και βαρέθηκα.

Σιχάθηκα όσα μου έκανες, όσα μου κάνεις. Σιχάθηκα τα πάντα.

Τόσο απλά. Θέλω να σε διαλύσω με κάθε δυνατό τρόπο.

Αν και μάλλον, αν σε έβλεπα, απλά θα σε αγκάλιαζα  και θα τα ξεχνούσα όλα.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Τελικά, το μόνο ηλίθιο πλάσμα είμαι εγώ, έτσι δεν είναι..? Hmph.

Crushing on a Wall

Γενικά, πολλοί, διάφοροι - ίσως όχι τόσοι πολλοί όσο συχνά μου καταλογίζει κανείς - έχουν περάσει απ'το "κρεβάτι" μου. Οι περισσότεροι μου ήταν παγερά αδιάφοροι, τίποτα παρά κάτι για να τονώσω τον εγωισμό μου. Λίγοι ήταν κάτι παραπάνω. Ελάχιστοι όμως ήταν όντως κάτι για μένα. Και αυτά τα άτομα - το ξέρω από την πρώτη κιόλας στιγμή - δεν θα τα έχω ποτέ μου. Γιατί..?

Γιατί μάλλον το karma είναι όντως μια μπάσταρδη σκύλα και με αυτά τα άτομα είμαι καταδικασμένος να πληρώσω όλα όσα έκανα σε όλα τα άλλα. Ίσως γιατί όταν όντως ενδιαφέρομαι γίνομαι ανυπόμονος και η ειλικρίνεια μου συνηθίζει να φρικάρει. Μάλλον γιατί δεν έχω ιδέα πως στο διάολο να συμπεριφερθώ και κάνω το ένα "λάθος" πίσω από το άλλο. Μπορεί και γιατί αμφιβάλω για το αν όντως με θέλει τελικά. Ίσως να είναι και γιατί - έχοντας βρεθεί και ο ίδιος στη θέση του να σε κυνηγά κάποιος που δεν θες - αποφεύγω να κυνηγάω έντονα, με αποτέλεσμα να νομίζουν πως τελικά εγώ είμαι αυτός που δεν ενδιαφέρομαι.

Κάπως έτσι λοιπόν καταλήγω πάντα να παίζω στο ίδιο σενάριο: Εγώ εδώ να τον θέλω και να "κλαίγομαι" και αυτός εκεί να κάνει ό,τι έκανε πάντα. Δηλαδή, να μην έχω ιδέα τι κάνει. Και ορίστε, I got myself a new crush. Εκνευριστικό, εριστικό και δεν-ξέρω-και-εγώ-τι, το κόλλημα είναι το χειρότερο παιχνίδι από αυτά του μυαλού.

Γιατί όχι, δεν τον θέλω αυτόν, δεν τον ξέρω, μια φορά βγήκαμε, μιλήσαμε πέντε-έξι, μ'άρεσε, ασχολήθηκα, έφαγα τα μούτρα μου και εν τέλει κόλλησα. Μα δεν τον θέλω. Θέλω τον άλλον, αυτόν που δημιούργησα στο κεφάλι μου, που με καταλαβαίνει, που στέκεται δίπλα μου, που είμαστε τέλεια μαζί, που δεν θα μ'αφήσει ποτέ. Που είναι το άλλο μου μισό.

Που το μόνο του κοινό με τον άλλον είναι στην εμφάνιση και τίποτα άλλο. Άντε άφησα και το επάγγελμα ίδιο για το γαμώτο. Μα αν με ρωτήσεις να σου πω για αυτόν δεν ξέρω τίποτα απολύτως. Ελάχιστα πράγματα μόνο - όλα τα υπόλοιπα είναι το πως τον έχω φανταστεί εγώ μέσα στο κεφάλι μου.

Και συνεχίζω βέβαια ακάθεκτος. Η εικόνα του που έχω στο μυαλό μου παραείναι όμορφη για την αφήσω έτσι. Και παράλληλα αναρωτιέμαι τι έκανα τελικά λάθος, τι ήταν αυτό που αυτή τη φορά τα κατέστρεψε όλα..? Ήταν το μήνυμα, ήταν κάτι που είπα, κάτι που δεν κατάλαβα..?

Τελικά αν υπάρχει κάπου εκεί έξω το άλλο μου μισό, να δεις που τελικά θα έχει βρει το δικό του άλλο μισό και θα θέλει να κάνουμε όλα τα μισά μαζί παρτούζα, πριν φύγουμε για κανένα road-trip έχοντας ξεχάσει το ντεπόζιτο άδειο. Στο τέλος θα κάνουμε ωτοστόπ σε νταλίκες και θα πηδιόμαστε για να παίρνουμε ναρκωτικά πριν μας κλείσουν σε καμιά φυλακή κάποιας τριτοκοσμικής χώρας στην οποία δεν θα θυμόμαστε πως στο διάολο καταλήξαμε, προκαλώντας διπλωματικό επεισόδιο και αμέτρητες πορείες υπέρ της απελευθέρωσης μας πριν γίνουμε σύμβολα της αριστεράς και της αναρχίας και απελευθερωθούμε. Τελικά θα αποφασίσει να γίνει αστροναύτης και θα φύγει αφήνοντας εμένα με το δικό του μισό να κατεβάζουμε μπουκάλες φθηνού κρασιού μέχρι που θα με βρουν σφαγμένο σε κάποιο σοκάκι. Και το δικό του μισό θα γράψει τη ζωή μας σε σαπουνόπερα και θα γίνει πλούσιος. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Τελικά έπρεπε να σε είχα φιλήσει όταν είχα την ευκαιρία έτσι δεν είναι ρε μπάσταρδε..?

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Okay, το έκαψα. Το ξέρω.

Fear and Loathing

Ειλικρινά. Δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα που ήμουν, τι έκανα. Μα ποτέ πριν δεν είχα πέσει τόσο χαμηλά. Και αυτό είναι το αστείο εξάλλου. Είμαι καλά, περνάω καλά, πολύ καλά παρά τα προβλήματα που μπορεί να έχω. Μα έχω κουραστεί πια και έχω βαρεθεί, καταλήγοντας ένα πλάσμα που απλά ποτίζει τον εαυτό του καφεΐνη μπας και καταφέρει να αντέξει και αυτή τη μέρα.

Κουράστηκα πια αγάπη μου. Δεν έχω κουράγιο άλλο να κυνηγάω τα όνειρα μου (που πλέον δεν είμαι σίγουρος πως ξέρω και ποια είναι), δεν έχω τη θέληση να παλέψω άλλο, να καταλάβω, να παλέψω όσα με αηδιάζουν, να συνεχίσω να αντιμετωπίζω τους άλλους και κυρίως τον εαυτό μου. Δεν έχω πια τη δύναμη να νιώθω πως δεν υπάρχει κάτι λάθος με μένα όπως κάποτε - δεν νιώθω τίποτα πια εξάλλου. Τίποτα παρά φόβο.

Ναι, φοβάμαι. Γιατί δεν έχω πια τον έλεγχο, δεν υπάρχει έλεγχος. Γιατί έχω δει - όλοι μας έχουμε δει για να είμαστε ειλικρινείς - τι συμβαίνει όταν σπάει κανείς εκείνο το αιώνιο συμβόλαιο. Φοβάμαι γιατί είμαι αδύναμος πια. Ή μάλλον, είμαι αδύναμος γιατί φοβάμαι πια.

Κι αν ο φόβος είναι μόνο στο μυαλό μας, τότε η εποχή των φόβων δεν θα τελειώσει σύντομα. Μεγάλωσα ίσως και έγινα όλα εκείνα που φοβόμουν. Όσο κι αν ουρλιάζει ένα κομμάτι μου πως πρέπει να αφήσω τους φόβους μου πίσω, να τους κάψω ξανά και να προχωρήσω.

Μα κουράστηκα. Δεν αντέχω άλλο να σπάω σε κομμάτια σε κάθε θρόισμα των φύλλων, δεν θέλω άλλο να ξέρω ή να καταλαβαίνω. Η ενέργεια μου εξαντλήθηκε, η "δύναμη" μου εξανεμίστηκε και κάπως έτσι βρέθηκα θρύψαλα στο χώμα χωρίς να έχω το κουράγιο να τα μαζέψω ξανά.

Και όσες φορές κι αν προσπαθήσω να στρίψω, να αλλάξω κάτι, όλα θα πάνε από το κακό στο χειρότερο.

Τελικά, με σιχάθηκα.

So it's time to take some risks, sweetheart.

xoxo,
FluffyUnicorn