Open Letter

Βασικά όχι, δεν σε έχω συγχωρήσει για τίποτα - δεν μπόρεσα να σου κρατήσω κακία εξ'αρχής γαμώτο.

Ξέρω δεν θα έπρεπε καν σου στέλνω τίποτα τέτοιο - όχι τόσο καιρό μετά, όχι τώρα που έστω και μια στο τόσο μου στέλνεις. Αλλά μου έχεις λείψει, μου λείπεις γαμώ, μου λείπει να έχω μήνυμα σου όταν θα ξυπνήσω και μου λείπει να περιμένω να σε δω (έστω και για μερικές ώρες) μέσα στο Σαββατοκύριακο.

Είμαι ηλίθιος το ξέρω, δεν με νοιάζει, ελπίζω να το κατάλαβες πως τουλάχιστον δεν με ενδιαφέρει αν θα φάω τα μούτρα μου όταν πιστεύω πως αξίζει.

Συγγνώμη αλήθεια που σου τα στέλνω, συγγνώμη που σε ζαλίζω, δεν μου φταις σε τίποτα εσύ για να το κάνω αυτό, απλά πρέπει να σου τα πω (ακόμα κι αν είναι εξαιτίας του πανηλίθιου κομματιού μου που πιστεύει πως θα μπορούσαμε να ξαναείχαμε ό,τι είχαμε - ή κάτι παραπάνω).

Και ναι, ξέρω πως σου φαίνεται περίεργο (δεν τραβηχτήκαμε καν για "τόσο καιρό" εμείς για να τα λέω αυτά) μα εγώ δεν έμαθα να αγαπάω και να ερωτεύομαι με βάση τον χρόνο ή τον αριθμό των πραγμάτων που πέρασα με κάποιον.

Για αυτό είμαι ηλίθιος εξάλλου, γιατί σε σας αυτό μοιάζει ανήκουστο. Για αυτό και γιατί όταν με ρώτησες το τι υποτίθεται πως είμαστε σου είπα "ό,τι θες" αντί για μαζί και γιατί πίστεψα πως πιέζοντας σε να το τελειώσεις (γιατί εγώ φυσικά δεν μπορούσα) δεν θα ένιωθα έτσι. Έπρεπε βλέπεις να αφήσω τον εγωισμό μου να κερδίσει, έπρεπε να κάνω την μαλακία μου για να βγάλω τα μάτια μου μόνος μου.

Συγγνώμη, το ξέρω πως σε φρίκαρα (και μάλλον αυτό κάνω και τώρα), δυστυχώς δεν κατάφερα να σε κάνω να δεις έστω και για λίγο τον κόσμο όπως τον βλέπω και τον ζω εγώ - τρελό, κακό και ειλικρινή, άμεσο σε ό,τι νιώθει και θέλει.

Και γαμώ σου το γράφω όλο αυτό (και είμαι σίγουρος πως λόγω της ώρας θα πιστέψεις πως έχω πιει, που ναι το έχω κάνει, αλλά να ξέρεις πως δεν είχα πιει όταν το έγραφα). Δεν ξέρω αν θα σε κάνει να μην μου ξαναμιλήσεις, δεν ξέρω αν θα έχει καμία σημασία για σένα, δεν ξέρω καν τι περιμένω από όλο αυτό αλλά τουλάχιστον έπρεπε να στο πω και σένα - σιχάθηκα να λέω σε κόσμο που λίγο νοιάζεται πόσο μου λείπεις.

Και ειλικρινά δεν περίμενα πως θα μου έλειπες τόσο.

Hahahah, τουλάχιστον, αν μη τι άλλο, υποσχέσου μου πως θα γελάσεις με τις αηδίες μου.

Αυτά.

Συγγνώμη και πάλι.

Καλημέρα μικρέ

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.: Don't ask, don't tell.

Note to Sober Self

Δεν ξέρεις πως είναι να ζεις έτσι. Δεν μπορείς να το καταλάβεις και μάλλον δεν θες. Όσα ήδη πιστεύεις εξάλλου δεν είναι παρά για να ικανοποιήσουν τη προσωπική σου τρέλα.

Όταν με ρώτησες τον λόγο για τον οποίο κάνω όσα κάνω σου απάντησα πως δεν το κάνω για να βοηθήσω εμένα - σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτός ο στόχος μου. Έτσι κι αλλιώς μάλλον παραείναι αργά για να σωθώ εγώ.

Όσα κάνω τα κάνω για εσένα. Για εσένα που θα έρθεις μετά από εμένα. Ώστε να βρεις τον κόσμο ένα κομμάτι πιο εύκολο - μη τα βρεις όλα σκούρα, δύσκολα και οδυνηρά όπως εγώ. Μην τυχόν και χαραμίσεις και εσύ την περισσότερη της ενέργειας σου σε μια μάχη εναντίον των ηλίθιων ιδεών και των ανυπόστατων δογμάτων τους.

Ό,τι κάνω, το κάνω για να ξέρεις πως και εσύ θα μπορέσεις να κάνεις το ίδιο αν χρειαστεί. Να βρεις λίγο τον δρόμο περπατημένο ήδη, όχι άγριο και γεμάτο αγκάθια όπως τον περπάτησα εγώ.

Στο τέλος μου, σε παρακαλώ, μη με θεοποιήσεις. Σαν εσένα ήμουν. Μην το ξεχνάς. Τρομαγμένος, ανήμπορος και πληγωμένος.

Αφού μπόρεσα εγώ, τότε θα μπορέσεις και εσύ.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: Όπως είπα τότε: όσα κάνω, τα κάνω στοχεύοντας να γίνω όλα όσα είχα εγώ ο ίδιος κάποτε ανάγκη.

P.S.#2: Note to sober self - please excuse the handwriting darling.

Back to that Church's Back Room #9

Ίσως και να έχω τελικά όσα θα ήθελες τόσο να έχεις. Ίσως και να βλέπω τον κόσμο τόσο κυνικά και αποστασιωποιημένα όσο μου χρεώνεις.

Δεν έχει σημασία.

Στο τέλος νιώθω ένα ερείπιο. Κάθε βήμα και καταρρέω. Κάθε λέξη και μια ακόμη πληγή.

Κουράστηκα γαμώ.

Κουράστηκα να είμαι αυτός που δεν πονάει. Αυτή η κλήση στις τρεις το ξημέρωμα μήπως και περάσεις καλά. Αυτός που θα είναι εκεί, να κλάψεις λιγάκι στον ώμο του, να φτύσεις λίγο τα μίζερα κόμπλεξ σου μέσα του.

Με κούρασε μόνο να θέλεις, να ζητάς και να απαιτείς ενώ ακατάπαυστα απαγγέλλεις κατηγορίες - όλα για σένα είναι δύσκολα, όλα άδικα και όλοι άλλοι οι κακοί που βγήκαν στους δρόμους για να σε καταστρέψουν.

Όχι μικρέ δεν είναι έτσι.

Εσύ φοβάσαι. Εσύ δεν θες. Εσύ φταις.

Κανείς άλλος.

Συγγνώμη.

Τίποτα δεν σου πήρε ή στέρησε ο άπονος και άδικος κόσμος γιατί δεν είχες τίποτα εξ'αρχής. Δεν έχεις χάσει γιατί δεν ξεκίνησες ακόμα να παίζεις. Βολεύτηκες μονάχα να καθίζεις τους πάντες σε ένα ειδώλιο, να στήνεις διαρκώς και από μια νέα Θεία Δίκη. Μήπως και καταφέρεις και γιατρέψεις τον κόσμο πρώτα, πριν βγάλεις τον εαυτό σου εκεί έξω. Εξάλλου για αυτό δεν έχεις τίποτα - δεν πάλεψες για τίποτα στη ζωή σου, ήσουν πάντα ο σιωπηλός παρατηρητής, κλεισμένος σε μια αποστειρωμένη ομάδα για να σε προστατεύει.

Μη τυχόν και σε πληγώσει η άδικη ζωή.

Πως σε κάνει να νιώθεις τώρα που οι τοίχοι σου γκρεμίζονται..? Τώρα που αρχίζεις να βλέπεις αυτό που πάντα ήσουν.

Ένα μικρό, κομπλεξικό και τρομαγμένο παιδάκι.

Hah - εγώ πάντως γελάω.

Εν τέλη να θυμάσαι, κάποιοι επιλέγουμε να παντρευτούμε την νύχτα και κάποιοι άλλοι - κάποιοι άλλοι διαλέγουμε τον φόβο.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: The one in the big blue is what the world stole from me.

The Bold and the Reckless

Ναι, ναι, ναι. Για εσένα ήρθα. Τι νόμιζες πως με νοιάζει αν το ξέρεις..? Θέλω απλα να σου ανοίξω το κεφάλι. Ναι για εσένα πάει αγάπη μου. Θοδωρή σε λένε, έτσι για να μην έχεις και αμφιβολία. Λες και με ενδιαφέρει.

Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος λέγαμε μικρέ αλλά ας θυμάσαι πως δεν χρειάζεται να ζεις μέσα στα σκουπίδια. Ακόμα κι αν όλη σου την ζωή την πέρασες νιώθοντας σκουπίδι, δεν μπορείς να καταλάβεις ότι δεν σου αξίζει..?

Δεν χρειάζεται να τρέφεις όλα όσα σε μειώνουν και να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου με αηδιαστικές δικαιολογίες περί τυφλών και μονόφθαλμων. Ο κόσμος είναι εκεί έξω, σε περιμένει να τον ανακαλύψεις όταν επιτέλους αποφασίσεις να βγεις έξω από εκείνους τους χώρους με τις δικλείδες ασφαλείας, τις ατσάλινες πόρτες και τα μικρά παραθυράκια κάπου ψηλά - έτσι για να παίρνεις μια γεύση όσων υπάρχουν έξω από τη φυλακή σου, μόνο και μόνο για να σου δίνει ο μονόφθαλμος μια ακόμη δικαιολογία για να μείνεις εκεί.

Βλέπεις, μάλλον θα νομίζεις πως σε θέλω πάλι - ας γελάσω, μην σου περνάει από το μυαλό κάτι τέτοιο. Μείνε σε αυτά που έμαθες εσύ, στον κόσμο που κοιτάει τα πάντα από το μικροσκόπιο και στα σίγουρα βήματα και άσε με εμένα - ίσως να με ξαναβρείς όταν πια μάθεις να τολμάς και να πολεμάς για όσα είσαι και αγαπάς.

Τώρα ας θυμάσαι απλά πως ό,τι λάμπει δεν είναι και πάντα χρυσός.

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.#1: A bird always flies with the same flock, doesn't it deary..?

P.S.#2: Το πιο υπέροχο συναίσθημα ειναι του κάναμε - εομοανδα.

P.S.#3: Don't ask, στον μεθυσμένο εγώ δεν του αρέσει να αφήνει εξηγήσεις όπως φαίνεται.

Are You Gonna Break My Heart

Γαμώτο.

Κοιτάς πίσω, πόσο γελοίο. Το μόνο που θέλεις είναι να βάλεις τα κλάματα. Κρατιέσαι. Γιατί..?

Κλάψε.

Πόσο αστείο να καταντήσει πια. Αρκετά.

Δεν ήμουν εγώ έτσι αλήθεια στο λέω. Δεν ξέρεις πως πονάει, δεν ξέρεις πόσο με πληγώνει κάθε φορά που θυμάμαι το τότε.

Όχι. Δεν θα γυρνούσα πίσω. Όταν πήρα αυτήν την απόφαση ήξερα καλά το τίμημα. Το επέλεξα για μένα - κυρίως όμως το έκανα για εσένα. Κι ας μην το βλέπεις εσύ.

Δεν το μετανιώνω.

Αποπληρώθηκα καλά για αυτό έτσι κι αλλιώς ακόμα και αν δεν αναζήτησα ποτέ πληρωμή. Ξεπληρώθηκα με τις τόσο απλές λέξεις που τότε ξεστόμισες. Σου έδωσα ελπίδα.

Να θυμάσαι όμως - κουράζομαι. Θέλω να κλάψω, να κουλουριαστώ σε μια γωνία και να ξεσπάσω σε λυγμούς.

Τότε μου υποσχέθηκα πως θα πάρω εκδίκηση.

Την πήρα να ξέρεις - σε αγαπούν όλοι τους.

Μα πια, γαμώ, δεν αντέχω άλλο όσα δημιούργησα. Γελοίο είναι το πόσο τα ζηλεύουν κάποιοι. Γελοίο γιατί εμένα μου έχουν φέρει μόνο πόνο.

Και δεν ήμουν έτσι, όχι.

Δεν πειράζει, αυτό διάλεξα, ας μείνω μόνος στο τέλος. Προτίμησα να με θυσιάσω ελπίζοντας να φτιάξω έναν κόσμο που ποτέ μου δεν θα σε έχανα.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: Εγώ ξέρω αυτόν τον τόπο - κι ας μη με ξέρει πια αυτός.

P.S.#2: Είμαι εσύ γαμώτο.

P.S.#3: Το πιο αστείο όλων είναι πως σε αγαπώ ακόμα γιατί μόνο σε έχασα πριν σε μισήσω.

P.S.#4: Θες να σου πω μια ιστορία..?

Back to that Church's Back Room #8

Μπέρδεμα.

Μια λέξη.

Κι άλλες δυο.

Τόλμησε - γαμώ.

xoxo,
FluffyUnicorn

About Eros

Eros is what dreams are made of.

Eros is the spark and the flame, the beginning and the very end.

Eros is the words of poets and the colours on a painter's brush.

Eros is desire, passion and necessity.

Eros is order and discordia, everything that will ever chain you and the only thing to ever set you free.

Eros is the one who gave birth to you and the one who eventually will shoot you down.

Eros is God and God is nothing but a beautiful, sadistic child raining arrows on you.

Eros is undefeatable in battle.

Eros is six.

xoxo,
FluffyUnicorn

Η Καμήλα

Κάποια στιγμή, το ξέραμε καλά - πολύ καλά - πως θα τελειώναμε.

Για δες, εγώ ακόμη μια φορά εδώ, να τρέχω να κρυφτώ σε παιχνίδια που δεν θα έπρεπε να παίξω.

Να ξεφύγω θέλω.

Η πραγματικότητα αυτή που παρέα δημιουργήσαμε, εμένα με κατέστρεψε, μου ρούφηξε το αίμα.

Δεν μπορώ, δώσε μου λίγο χρόνο. Λίγο χρόνο να μαζέψω τον εαυτό μου. Κάτι οι τρέλες, κάτι οι έρωτες, κάτι τα μεθυσμένα πηδήματα.

Κουράστηκα.

Εγώ δεν είμαι σαν εσένα ρε. Έμαθα στον δρόμο μου να αφήνω τα κομμάτια μου, να δίνομαι ολοκληρωτικά - να σπάω. Όχι για να μπορέσω μετά να βρω τον δρόμο να γυρίσω πίσω αλλά για να μπορέσω να μείνω για πάντα σε κάθε σημείο από όπου πέρασα.

Τα άφησα εκεί γιατί το κάθε εκεί το ερωτεύτηκα.

Με κούρασες γαμώτο, με κούρασε αυτή η μετριότητα - σταμάτα επιτέλους. Όχι άλλα μισά βήματα, όχι άλλες δειλές κινήσεις. Όλα να τα ακουμπήσεις από λίγο, ίσα-ίσα, να σιγουρευτείς πρώτα πως μπορείς να τα ελέγξεις, να τα καταλάβεις.

Άστο καλύτερα. Ή να τα δώσεις όλα ή να μην δώσεις τίποτα. Άφησε πίσω σου αυτή τη γελοία τυπικότητα, ξέφυγε από την φούσκα που έχτισες για να προστατεύσεις τον εαυτό σου.

Έτσι κι αλλιώς δεν είσαι ασφαλής, όχι με εμένα και δεν μπορείς να με ελέγξεις.

Αν ήθελες ασφάλεια ας πήγαινες αλλού, μα εκεί ξέρεις πως δεν θα έβρισκες όλα όσα έχω εγώ να σου δώσω.

Οπότε καλύτερα που φεύγεις και με αφήνεις στη δική μου τρέλα, στον κόσμο που ζει με καύλα, που δεν αγαπάει σε μισά, που όταν φιλά κρατάει τα μάτια ανοιχτά γιατί δεν θέλει να χάσει ούτε στιγμή.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Εν τέλη, αυτή η μετριότητα είναι και η καμήλα που θα μας κάτσει στον λαιμό. Και δυστυχώς δεν θα είναι τόσο όμορφη όσο εκείνη που βρήκα.

Untitled

Hmph. Το να σε έχω πάλι εδώ μέσα στο πόδια μου σημαίνει ακριβώς αυτό. Με μπερδεύεις, ανακατεύεις τα πάντα, μου την σπας - μου θυμίζεις όλους τους λόγους για τους οποίους σε απομάκρυνα από τη ζωή μου με κάθε τρόπο. I can't live with your tip-toe love.

"Ηρέμησε και εσύ", μου λες, "μόλις διαγνώστηκε, μην είσαι έτσι μαζί του."

Και τι θες να κάνω ειλικρινά..? Να στήσω από τώρα το νεκροκρέβατο του..? Να αρχίσω να κλαίω και να πενθώ για κάτι που ακόμα δεν χάθηκε..? Ή περιμένεις αλήθεια να δικαιολογήσω την συμπεριφορά του σήμερα, συμπεριφορά που δεν διαφέρει ούτε στο ελάχιστο από όσα κάνει τόσα χρόνια.

Ας έκανες κάτι καινούργιο να το συζητούσαμε. Βασικά εξάλλου αυτό προσπάθησα να κάνω εξαρχής - να συζητήσω μαζί σου αλλά τόσα χρόνια μετά ακόμα δεν έχεις μάθει το ότι οι άνθρωποι μπορεί και να διαφέρουν από εσένα.

Δεν ξέρω τι ψάχνεις αλήθεια, δεν ξέρω τι ζητάς από μένα. Το μόνο που σε βλέπω να θέλεις είναι να κάνω στην άκρη, να συμφωνώ και να πράττω καθώς εσύ διατάζεις και απαιτείς.

Δεν θα το κάνω το ξέρεις καλά.

Ελπίζω πως μια μέρα θα μεγαλώσεις αρκετά - αρκετά για να μην βάζεις τις φωνές και να μην φεύγεις τσαντισμένος και απογοητευμένος στην αρχή κάθε διαφωνίας. Αρκετά για να δεις πως το διαφωνώ δεν σημαίνει πως σε μειώνω ή σου επιτίθεμαι.

Αρκετά ώστε να μπορέσουμε έστω και για μια φορά να συζητήσουμε.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Βλέπεις εσύ δεν κάνεις καμία προσπάθεια να καταλάβεις - έστω και λανθασμένα - τον κόσμο που πια είναι καινούργιος στα μάτια σου. Αντιθέτως απλά παραμένεις προσκολλημένος μάταια και απεγνωσμένα σε έναν κόσμο που χάθηκε καιρό πριν - αν υπήρξε όντως ποτέ.

Daisy Dares You

Δεν σε ήξερα μέχρι πριν λίγες ώρες. Δυστυχώς δεν θα μπορέσω και να σε γνωρίσω κάποια στιγμή. Ίσως κάποτε, κάπου να πετύχω κάποια φωτογραφία σου, κάτι που να μου δώσει μια εικόνα για να κολλήσει πάνω στην ιδέα σου.

Δεν θα μου φτάνει όμως. Δεν έχει γεννηθεί φωτογράφος αρκετά ικανός για να αιχμαλωτίσει εσένα σε μια εικόνα - εσένα με τα πορφυρά μαλλιά και την τσάντα φράουλα, εσένα και όλο το πείσμα και όλο τον έρωτα που πήγαζε από μέσα σου. Άκουσα για σένα πως δεν σε τρόμαζε τίποτα - ξέρω, αν το διάβαζες θα γελούσες - ένα γέλιο φαντάζομαι, δυνατό, ατρόμητο - μα θα σε ικανοποιούσε κιόλας.

Στο μυαλό μου, ήσουν πανέμορφη. Όχι συμβατικά, όχι βαρετά και βλακωδώς. Μάλλον δεν θα γέμιζες ποτέ glossy σελίδες περιοδικών με λεζάντες από κάτω να υμνούν τις καμπύλες σου ή τα όμορφα σου μάτια. Ήσουν πανέμορφη γιατί ήσουν τυλιγμένη στις φλόγες, εσυ δεν κολλούσες πουθενά στη σύντομη ζωή σου - τα κολλήματα και τα κόμπλεξ ήταν για τους άλλους, όχι για σένα.

Το τέλος σου με στεναχώρησε κι ας μη σε ήξερα πριν απο αυτό.

Περισσότερο γιατί μου θύμισε εμένα. Ξέρεις τότε που η μέρα δεν είχε ποτέ αρκετές ώρες, που δεν προλάβαινα να κάνω όσα θέλω γιατί ήταν τόσα πολλά.

Εσύ γαμώ δεν φοβήθηκες ούτε τον εξαγριωμένο ελέφαντα ενώ εγώ περνάω τις μέρες μου να μην μου φτάνουν οι ώρες για να συγκροτήσω τον εαυτό μου αρκετά για να κάνω το οτιδήποτε.

Και γαμώτο γιατί, γιατί δεν πρόλαβες να εξηγήσεις στον κοσμο γιατί δεν σε τρόμαζε τίποτα..?

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.: Don't ask, don't tell.

Selfie

Hmph. Πόσο αστείο. Αν εσύ είσαι η πηγή έμπνευσης μου, αν εσύ είσαι ο λόγος που γράφω όσα γράφω, τότε - όπως έχω ξαναπεί - ας μην έγραφα τίποτα.

Βλέπεις βαρέθηκα. Κουράστηκα πια να είναι όλα μπερδεμένα και όλα δύσκολα. Έτσι για αλλαγή ας γίνουν απλά, χωρίς μαλακίες, χωρίς ηλίθια εμπόδια.

Ήθελα να σου στείλω. Να σου στείλω και να σου πω να πας στον διάολο, να μείνεις έξω από τη ζωή μου, να μην μου μιλάς.

Κακό μόνο μου κάνεις. Δεν ενδιαφέρεσαι το ξέρω - απλά βολεύεσαι σε όσα έχω να προσφέρω.

Για αυτό εξάλλου δεν έχω γράψει για 'σένα μέχρι τώρα. Δεν είχες και δεν έχεις τίποτα να μου πεις γαμώ.

Το μόνο πράγμα που καταφέρνεις είναι να με κάνεις να βράζω από τα νεύρα μου.

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.: Το παιχνίδι αυτό, το ξέρω καλά και το έχω παίξει πολλάκις - μπορείς μόνο να χάσεις.

Bad Romance

Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ εν τέλη. Αν όλες οι συγκρούσεις, όλες οι κόντρες είναι δημιουργήματα κάποιας δικής μου συμπεριφοράς.

Μήπως τελικά θα έπρεπε να αλλάξω εγώ, να υποχωρήσω, να βρω τα θέλω που θα ταιριάξουν στα δικά σου και στις προσδοκίες σου.

Πόσο βλακώδης η σκέψη.

Δεν σου ζήτησα ποτέ να αλλάξεις τίποτα για 'μένα, τίποτα πέρα από το να διευρύνεις λίγο τους ορίζοντες σου, μήπως και καταφέρεις να χωρέσεις και 'μένα σε αυτούς.

Δεν σε μισώ - ίσως θα έπρεπε. Τόσο με έχεις πληγώσει.

Παρόλα αυτά αν κάποιες φορές σε πληγώνω συγχώρησε με, δεν το θέλω.

Κι αν μερικές φορές χάνομαι, μη με παρεξηγείς, δε σταμάτησα να σε αγαπάω.

Κι όταν φύγω, μη με μισήσεις και εσύ, κουράστηκα όμως και χρειάζομαι λίγο χρόνο και για μένα. Να ξαναβρώ εμένα και τα όνειρα μου.

Ίσως κάποτε να ξαναγυρίσω.

xoxo,
FluffyUnicorn

Back to That Church's Back Room #7

Βλακείες. Το ξέρω, είναι ηλίθιο, πραγματικά ηλίθιο αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι η κατάρα μου - οι ψυχώσεις και αυτές οι μικρές στιγμές ανάμεσα στις λέξεις που ψιθύρισες που είναι αρκετές για να στείλουν το μυαλό μου αλλού, σε παρανοϊκά και εξωπραγματικά σενάρια.

Κάποιος μου είπε πως ο δυνατός άνθρωπος μέσα από τον πόνο θα βρει την κατανόηση. Αν το ότι μπορώ να κατανοήσω τους άλλους με κάνει δυνατό - αν αυτό σημαίνει να είσαι δυνατός, ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Κάπου άκουσα πως ο πόνος μου δίνει όσα έχω, πόσο αστείο. Στα χαρίζω όλο αλήθεια αν είναι να μην τον ένιωθα, όλα δικά σου. Κάθε λέξη, κάθε πράξη, κάθε αμφιλεγόμενο ταλέντο.

Δεν υπάρχει διαφυγή βλέπεις. Καμία έξοδος. Εγώ και εσύ τυχαία εδώ, ή μάλλον προσεκτικά τοποθετημένοι, να θυμίζουμε ο ένας στον άλλον τις αδυναμίες μας, τους τοίχους που δεν μπορέσαμε να καταρρίψουμε.

Απλά εδώ ως ένας άλλος δικός μου καθρέφτης, να μου λες όσα ισχυρίζεσαι πως βλέπεις σε μένα για να καλύψεις την ματαιοδοξία μου.

Στην πραγματικότητα δεν λες παρά όσα θέλω να ακούσω, ελπίζοντας να κερδίσεις και εσύ.

Παγιδευμένοι ανάμεσα στους τοίχους μας - ποιος άραγε τους έχτισε αν όχι εμείς - κλειδωμένοι στα κλουβιά που βάλαμε ο ένας τον άλλον.

Η κόλαση είναι οι άλλοι - γελοίε.

Και εγώ - και εγώ δεν θα γίνω ένας ακόμα καταραμένος ποιητής για θρέψεις την αχόρταγη σου επιθυμία για διασκέδαση.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Κάπου αλλού ήθελα να καταλήξω όταν ξεκίνησα μα.. c'est la vie right..?

Come Take a Walk With Me

Το να περπατήσεις μαζί μου δεν ήταν ποτέ εύκολο. Κάθε άλλο.

Είχα καιρό να περπατήσω κάπου μαζί σου, ίσως και αρκετά χρόνια. Εξάλλου είναι χρόνια τώρα που μεθοδικά σερνόμαστε σε αντίθετες κατευθύνσεις, μεθοδικά και βασανιστικά, χωρίς κανένας μας να τολμάει να κάνω το πρώτο βήμα να φύγει.

Πόσο ειρωνικό, συζητούσαμε για το πόσο σημαντικό είναι να μην αναλώνεσαι σε ανθρώπους οι οποίοι δεν σου κάνουν και δεν σου ταιριάζουν.

Παρόλα αυτά σήμερα περπατήσαμε παρέα.

Αναρωτιέμαι άραγε, είδες τα βλέμματα..? Άκουσες τα σχόλια που ξεστομίστηκαν χαμηλόφωνα, κάτω από προσποιητά βηξίματα..?

Μάλλον ναι. Μάλλον κατάλαβες πως ο στόχος τους ήμουν εγώ.

Συγγνώμη αλήθεια. Χρόνια τώρα μου έχεις αποδείξει πως θες να υπάρχεις στη φούσκα σου, να τα αρνείσαι όλα αυτά ή να τα μειώνεις ως ασήμαντα. Το καταλαβαίνω ειλικρινά, δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις οπότε προσποιείσαι πως δεν υπάρχει.

Ξέρεις ήθελα απλά να σε σταματήσω και να σε ρωτήσω. Γιατί δεν ασχολείσαι..? Όχι να τους απαντήσεις, αλλά να γυρίσεις και να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις κάτι, οτιδήποτε. Να με στηρίξεις.

Ξέρω, δεν θα έβρισκες τις σωστές λέξεις μάλλον. Δεν έχει σημασία, ας προσπαθούσες γαμώτο.

Όμως εσύ δεν το σκέφτηκες καν. Σκέφτηκες πως έχω μερίδιο ευθύνης, πως είναι λογικό και αναμενόμενο εφόσον διάλεξα να είμαι όπως είμαι.

Hmph.

Για αυτό εξάλλου είσαι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.

xoxo,
FluffyUnicorn

My Little Phoenix

Δεκέμβριος.

Πάει και αυτό, η πρώτη σκέψη. Τελείωσε ένας ακόμα χρόνος. Καλύτερα από παλιότερα..? Ναι, αναμφίβολα. Ο χρόνος του χάους θα έλεγε κανείς.

Φυσικά όμως πριν τελειώσει πρέπει να περάσει κι αυτός ο Δεκέμβρης. Ένας μήνας που βάφτηκε πολλές φορές κόκκινος και κάηκε. Ο μήνας που περισσότερο από κάθε άλλον καπηταλεύτηκε τον πόνο, την απώλεια ακόμη και τη χαρά. Κάθε φορά έρχεται για να επιβάλει τα ίδια.

Φαύλος κύκλος.

Ήταν σαν σήμερα που έφυγες. Ένα κορδελάκι τοποθετημένο στη χούφτα σου, σε εκείνη την πλατεία. Πόσο θα την σιχαινόσουν σήμερα. Χαμογελαστή, μάλλον για να ξορκίσεις την απελπισία και την απόγνωση.

Δεν τα κατάφερες γλυκιά μου. Εν τέλη, δεν σεβάστηκαν την τελευταία σου ελπίδα. Έψαξα για ακόμη μια φορά για 'σένα μα σε έθαψαν - βαθιά για να χαθείς για πάντα. Πως να αντέξει εξάλλου τόση μαυρίλα ένα τόσο ωραίο όνομα.

Δεν πειράζει.

Μη φοβάσαι, δεν απέτυχες.

Κάπου ακόμα μιλάνε για σένα.

xoxo,
FluffyUnicorn

Thankful

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα από την κοινωνική ανικανότητα και την ασύστολη βλακεία. Ψέματα - δεν είναι καν γραμμή, πόσο μάλλον λεπτή, είναι τοίχος ολόκληρος. Απλά εσένα σε βόλεψε να πιστέψεις το αντίθετο για να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου.

Σαν σήμερα σε γνώρισα, χρόνια πριν.

Ακόμα είμαι ευγνώμον για αυτό και δεν ξέρω γιατί - εν τέλη δεν μου έδωσες και τίποτα. Μόνο μερικές ακόμα πληγές και μερικές ακόμα ιστορίες. Θα τις αντάλλαζα όλες αν ήταν να μην είχαμε γίνει έτσι.

Δικό μου το φταίξιμο που γίναμε μπουρδέλο, δική σου όμως η μαλακία να βολευτείς σε εκείνη την κατάσταση. Εξάλλου ποτέ δεν τα καταφέρνω; πάντα θα πω όσα δεν πρέπει να πω και θα κάνω όσα δεν πρέπει να κάνω. Εσύ όμως, όπως και πολλοί άλλοι, ψάχνεις ακριβώς το αντίθετο. Κάποιον που θα κάνει τα πάντα για να σου αρέσει.

Κοινωνική ανικανότητα ή ασύστολη βλακεία. Το πρώτο από μέρους μου αναμφίβολα - το δεύτερο δικό σου όμως.

Δικό σου για τα όρια που θεώρησες πως με τον υπέρμετρο κομπλεξισμό σου μπορείς να καταπατήσεις. Για όλες εκείνες τις φορές που πίστεψες πως αποκτάς αξία με το να παίζεις παιδιάστικα παιχνίδια μαζί μου.

Πόσο μικρός ήσουν άραγε για να νιώθεις καλύτερα κάθε φορά που με πλήγωνες.

Ναι μικρέ, σπάζομαι όταν δεν μου απαντάς αλλά εσύ δεν κερδίζεις τίποτα, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να με κάνεις να φλιπάρω. Βλέπεις είμαι τρελός ναι, αλλά για σένα τρελός σημαίνει παρτάρω ασταμάτητα, παίρνω ναρκωτικά και γαμιέμαι με όλους.

Εν τέλη όχι μόνο ασύστολη η βλακεία σου αλλά και απύθμενη.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: Trust me deary, you won't like me when I'm mad.

P.S.#2: Πόσα λίγα ξέρεις. Hmph.

Date Your Best Friend's Fiancé and Then - Then Just Cover Everything in Glitter

Ίσως εν τέλη αυτό που χρειάζεσαι - αυτό που όλοι χρειαζόμαστε - δεν είναι να αδειάσεις κάπου τα σωθικά σου.

Ίσως για αλλαγή να έπρεπε να δοκιμάσεις να αδειάσεις την καρδιά σου, να ξεράσεις κάθε συναίσθημα στα χέρια οποιουδήποτε βρίσκεται μπροστά σου.

Για την αλλαγή, για το γαμώτο.

Για να ζήσεις λίγο, να βιώσεις τον πόνο και τον τρόμο που φέρνει το να εναποθέσεις την καρδιά σου στη χούφτα κάποιου άλλου. Όλα τα άλλα - θα δεις - είναι εύκολα. Αδιάφορα μάλλον, απλοϊκά, καθημερινά.

Λίγο με ενδιαφέρουν τα σωθικά σου μικρέ - όχι, όχι γιατί δεν με ενδιαφέρεις εσύ - εμένα με ενδιαφέρουν τα εσώψυχα σου. Το κάθε πικρό σφίξιμο της καρδιάς σου, η κάθε χλέπα στον κόρφο σου. Κάθε γαμημένο όνειρο, κάθε κρυφή ελπίδα, κάθε φόβος που σε κρατάει ξύπνιο τα βράδια.

Τι να τα κάνω όλα τα άλλα.

Άδειασε στα χέρια μου τα εσώψυχα σου και ναι, μάλλον θα λερώσουμε τα πάντα.

Χαλάλι. Ας τα κάνουμε πουτάνα όλα.

Ο έρωτας εξάλλου πια άφησε το τόξο και τα βέλη, τα αντάλλαξε με ένα πιστόλι για να τινάζει μυαλά στον αέρα.

xoxo,

FluffyUnicorn

75'

Έχεις σκεφτεί ποτέ όλα όσα έχασες..? Όλα εκείνα που χρόνος αμείλικτος πήρε μαζί του. Μονάχα κενό, όχι πόνος.

Τα βλέπεις όλα να φεύγουν, να πετούν μακριά ενώ εσύ είσαι ακόμα εκεί - στάσιμος αφού τρέχεις σε κύκλους - γαντζωμένος με όλη σου τη δύναμη από όσα βρέθηκαν κοντά σου.

Για τα σημεία των καιρών, μιλάς, που μας έφεραν. Κάποιοι άλλοι, όχι εσύ.

Κι εν τέλη δεν σε πειράζει. Απάθεια και ίσες αποστάσεις.

Να τα θες όλα δικά σου αλλά να μην τολμάς να πάρεις τίποτα. Σε κούρασαν, σε εξάντλησαν και εσυ δεν φτιαχτηκες για αυτά.

Γελοίε.

Έχεις σκεφτεί ποτέ όλα όσα έχασες..? Όλα αυτά που σου στέρησαν εκείνοι..?

Και έχεις σκεφτεί ποτέ ποιοι είναι εκείνοι που κατηγορείς για όλα όσα χάνεις..?

xoxo,

FluffyUnicorn

Bleeding Love

You should know it will not get better actually - all of them are only lying to you, merely sugar-coating a much bitter truth. It will not get better because change is rarely swift - it will be better for the ones that come after you - and the damage has already been done.

It will not get better but you will see that eventually you will stop minding. It will still hurt yes, but you will learn how to fight back your tears, your fear, your shame. Solely because there will be no other way.

You will either put up a fucking fight for what you love or spend your days in fear and loathing. Telling you is pointless really, you will figure it out on your own at some point.

Sooner or later we all reach this point, that moment when we come crumbling down under all the pressure and pain. Most of us get back on our feet but we are not who we were before.

Once back up we all have to make a choice. A choice that might be grim or blissful, I dare not say what will be since I do not know myself.

You can be numb and cold, detached from everybody and everything, full of hatred for all of them who hurt you so much. Most likely you will be just in placing your hatred against them.

But instead, you could be full of love. As foolish as that may sound. After all, they did hurt you, they did attempt to bring you down at every turn and corner.

Yes, you can still love them. You can forgive and give them another chance. They might hurt you again indeed but this time it will be okay.

You have walked out of a living hell darling, not without scars, so how can you wish the same for them..? Didn't you learn yet not to see the world in black and white..? A world that is made of so much more, so many vibrating colours in between and by immersing yourself in hatred - as justified as it might be - you are only missing out on them.

In the end, it might not get better but you can be better - stronger, tougher and most importantly whenever they cut you, you will be bleeding love.

And that, you will soon realise, will be your light-saber, your shield and molotov cocktail that makes you undefeatable, childish and infinite.

xoxo,
FluffyUnicorn

Bonfire Hearts

Κάπου διάβασα πως ο έρωτας αυτοκτόνησε. Κάπου, κάποτε, σε κάποιον τοίχο, κάποιο μεθυσμένο βράδυ. Δεν θυμάμαι, όμως έκατσα να κάνω ένα τσιγάρο - χαζεύοντας το, απολαμβάνοντας τη σιωπή της νύχτας.

Ο έρωτας δεν αυτοκτόνησε, σκέφτηκα, αν αυτοκτονούσε ο θάνατος του δεν θα είχε μια τέτοια αναγγελία, σε ένα σάπιο τοίχο ενός μισογκρεμισμένου κτηρίου. Όχι μικρό μου, ο έρωτας δεν αυτοκτόνησε. Απλά εσύ έπαψες να τον αφήνεις να σε αγγίξει. 

Εξάλλου ο έρωτας δεν πεθαίνει ποτέ, αυτός κερδίζει κάθε μάχη. Χάνεται μόνο, προχωράει παρακάτω αφήνοντας πίσω τους ανίκανους, τους δειλούς, τους εγωιστές. Ακόμα και τους γενναίους όμως τους αφήνει σύντομα - σε αυτούς όμως γυρνάει εξίσου βιαστικά, δεν μπορεί μακριά από εκείνους που τολμούν να ενδώσουν στο άγγιγμα του.

Ο έρωτας δεν αυτοκτόνησε γιατί είναι εδώ, σε αυτές τις γραμμές, σε αυτή τη νύχτα και στην βουβαμάρα που την περιτριγυρίζει.

Αυτό είναι ο έρωτας βλέπεις, αυτή η βεβαιότητα που μένει στη σιωπή γιατί δεν έχει λόγο να ειπωθεί. Δεν χρειάζεται, όταν σε ερωτεύτηκα δεν είχα τίποτα να σου πω με λέξεις - όλο μου το σώμα, όλο μου το είναι στο ούρλιαζε έτσι κι αλλιώς όταν ήμουν κοντά σου.

Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα βλέποντας σε ξανά. Μάλλον όμως το χαμόγελο μου θα ήταν αρκετό για να φωτίσει κάθε νύχτα. Δεν με πονάει να ξέρεις να είσαι μακριά μου, με πονάει να μη σε ξέρω πια, που δεν θες να μοιραστείς τη ζωή σου και με μένα.

Μα ούτε να γυρίσουμε πίσω θέλω, μη μπερδεύεσαι - όχι γιατί με πλήγωσες, απλά δεν υπάρχει λόγος να αναλωθούμε και οι δυο σε κάτι πολύ λιγότερο από αυτά που επιθυμούμε. Εξάλλου δεν άντεξες να σταθείς δίπλα μου και δεν πειράζει, σου το είχα πει πως θα ήταν δύσκολο.

Μάλλον δε με πίστεψες όταν σου είπα πως δίπλα μου μπορείς μονάχα να καείς και όταν πια το κατάλαβες έτρεξες να κρυφτείς. Έτσι είναι, όλοι θελουμε τη φωτιά μα κανείς δε θέλει να καεί.

Χαλάλι.

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.: Πάντως κάποια μέρα, να το θυμάσαι μικρέ, θα σε ξεχάσω. Τώρα για τις νύχτες; για τις νύχτες δεν υπόσχομαι τίποτα.

Dark Paradise

Nothing is more beautiful than the silence on the deck of the return boat. This quietness mixed with exhaustion and content. Melancholia accompanied by the most unsuitable music - we should be dancing to it rather than sitting here silently. Yet, it is this paradox that makes this moment even more beautiful.

Moments like this are what inspired poetry you know. Having a drink and a cigarette on the balcony, watching all these small, white houses - all lit up brightly - climbing up that hill. And listening to that sound - oh what a sound - a perfect blend of loud music and drunken chants - that is what poetry is made of.

Moments like this give away the impression that there's nothing left to say, that words have lost their meaning. All stories feel like they have been already played and told and only silence seems to fit their majesty.

A lifetime of summers and adventures.

Taking a look back I might regret a ton of the things I have done but given the chance I would do them all over again.

Perhaps in the end I will never amount to anything much really. Maybe I will never be anything great or make lots of money.

Still I will always have all those things I picked up on that winding, bumpy road I trekked in my life. You know, nights like this one that feel like poetry, morning dances where the waves are crashing, dawns silent, interrupted only by the whispers of people I do not really know though they are so dear to me.

That my dear is to be rich, to seek and to relive a memory.

xoxo,

FluffyUnicorn

A Little Bit of This & That

Ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχεις κάνει..?

Δεν ξέρω.

Ίσως και να μην έχω κάνει τίποτα τρελό. Από την άλλη ίσως και να μην έκανα ποτέ μου κάτι λογικό - ποιος ξέρει.

Μάλλον το πιο τρελό είναι πως αγάπησα και ποτέ μου δεν πίστεψα. Όχι σε κάποιον Θεό - πως να πιστέψω εξάλλου σε κάτι που θεωρεί την ύπαρξη μου αμάρτημα.

Δεν πίστεψα σε τίποτα, σε κανένα δεδομένο σύστημα, σε κανένα παραχωρημένο κατασκεύασμα και ούτε ποτέ έκλεισα τα μάτια μου μπροστά σε οτιδήποτε αρνητικό απλά γιατι βόλευε την περιορισμένη αντίληψη και κατανόηση που είχα για τον κόσμο.

Για αυτό και ποτέ δεν μέτρησα τίποτα. Εσύ ζούσες και ζεις στον κόσμο που ένα και ένα ισούται με δυο, εγώ αυτή την πράξη την είδα να ισούται με ν, όπου ν τείνει στο άπειρο.

Και εγώ ακόμα δεν είμαι ένα, αλλά χιλιάδες όπως και εσύ εξάλλου. Είπαμε ψέματα στους εαυτούς μας πως είμαστε - ή έστω μπορούμε να γίνουμε - ένα ολόκληρο ενώ είμαστε εκατομμύρια πανέμορφα κομμάτια.

Και προτίμησα στη ζωή μου αυτά τα κομμάτια να τα αφήνω - "επιλεκτικά" - σε κάθε πράξη που βρέθηκε στον δρόμο μου και στην πορεία να μαζεύω κι άλλα.

Για αυτό πονάω μικρό μου. Γιατί η μοναδική μονάδα μέτρησης στην οποία πίστεψα - ο χρόνος - είναι αμείλικτη και ανεπαρκής για να φροντίσω όλα όσα άφησα ή πήρα.

Κι αν μερικές φορές με βλέπεις να χάνομαι μη με παρεξηγείς, έφυγα για λίγο για να ανατρέξω σε όλα αυτά.

Κάτι έρωτες από εδώ, κάτι χαρές και λύπες, κάτι πηδήματα και ξενύχτια, κάτι εγωισμοί από εκεί, δεν θα μου πάρει πολύ -

μονάχα ακόμα μια ζωή.

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.: Εσένα πιο είναι το πιο τρελό που έχεις κάνει..? Πέρα από το να ενδώσεις στους φόβους σου..?

Viva la Vida

Εν τέλη ο χρόνος περνά.

"Εσυ έμαθες να είσαι ο άρχοντας του" μου λες. Γελαω.

Ας τον γυρίσω λίγο πίσω - ξέρεις τότε που όλα ήταν για πρώτη φορά. Πρώτα φιλια, πρώτοι πειραματισμοι, πρώτα πηδηματα.

Και πρώτα λάθη.

Θυμάμαι ακόμα που μου έλεγες αρχές Σεπτέμβρη: "γιατί να μην το κάνω και εγω, αφού και εσυ το έκανες πιο μικρός απο μένα."

Γελοιε. Ισως για αυτό θα έπρεπε να με ακουγες λίγο παραπάνω.

Κάποτε σαν και σένα ήμουν και εγω ξέρεις. Το παιδάκι που ήθελε να ανήκει κάπου, να το θαυμάζουν, να το ζηλεύουν. Είχα και εγω όλους εκείνους τους ανθρώπους που τους θεωρούσα φίλους μου - καλούς κιόλας.

Hah. Δεν θες άλλους φίλους-φίδια λες. Που να τους έβλεπες αυτούς. Δεν ήταν φίδια και δεν ήταν φίλοι. Εγω ήμουν ο ηλίθιος που πίστεψε πως ήταν φίλοι - προφανώς αγνόησα όσους είπαν κάτι για το δικό μου καλό.

Οπως έκανες και εσυ με μένα.

Θες να μάθεις τι κερδισα..? Πόνο. 

Πολύ πόνο.

Νομίζεις πονεσες ή νομίζεις πως θα πονεσεις και εσυ. Μάλλον δεν θα δεις ανθρώπους που αγαπησες να σέρνονται στα στενά της Ομόνοιας, μάλλον δεν θα τους δεις να πεθαίνουν απο σπασμους ή απο τροχαία. Δεν θα τους δεις να αυτοκτονουν γιατί έχασαν κάθε ελπίδα.

Αυτά θα είναι σαν ταινία για σένα.

Μα το χειρότερο δεν ήταν τίποτα απο όλα αυτά.

The show just had to go on.

Ο,τι κι αν είχε συμβεί.

Αυτό έμαθα. Να συνεχίζω, με το κεφάλι ψηλά, χωρίς περιττά δάκρυα, χωρίς διαλείμματα.

Οριστε, έγινα κάτι που ο κόσμος ζηλεύει - και..?

Απλά συνεχίζω να παίζω σε μια παράσταση που με τόσο κόπο εστησα χωρίς να υπάρχει χρόνος για κανενα διάλειμμα -

The show must go on.

xoxo,

FluffyUnicorn

Δραπετεύσεις

Και να μάθεις να φεύγεις. Όπως διάβαζα, από αγκαλιές κενές, από εκεί που δεν υπήρξες ποτέ πραγματικά.

Μη φοβάσαι άλλο. Η εποχή των φόβων τελειώνει όταν εσύ διαλέξεις.

Να φεύγεις γαμώτο. Να φεύγεις κι ας πονάει κι ας γίνεσαι κακός, δεν πειράζει. Κάψε επιτέλους ό, τι δεν αξίζει.

Δεν είναι ντροπή να ξέρεις να φεύγεις, δεν είναι αδυναμία. Είναι κατάθεση ψυχής. Θέλει δύναμη για να φύγεις ρε, θέλει κότσια και κουράγιο. Μπορεί να πιστεύεις πως εσύ δεν τα έχεις - μάλλον θα εκπλαγείς όταν θα κάνεις το πρώτο βήμα.

Φεύγοντας, μην κοιτάξεις πίσω, όχι άλλα δακρύβρεχτα "τα λέμε", όχι άλλοι μακρόσυρτοι αποχαιρετισμοί συνοδευόμενοι με μπόλικα μισόλογα και σχετικές παιδιάστικες αηδίες. Δεν υπάρχει λόγος, φύγε και άσε μονάχα καμμένη γη.

Δεν ανήκεις εκεί ρε, τι σε τρομάζει, πες μου.

Να φεύγεις για το γαμώτο πια. Από εκεί που ζεις, σε αναζήτηση κάτι καινούργιου, από όπου έχεις βολευτεί μα δεν γελάς ακόμα, να φεύγεις από ανθρώπους και μέρη όσα χρόνια κι αν έχεις να μετρήσεις παρέα τους. Trivial things. Ο χρόνος είναι άχρονος μικρέ.

Να φεύγεις από εκεί που πρέπει να συμβιβάσεις τον εαυτό σου με κάτι λιγότερο από αυτά που θες και είσαι - κάπου εκεί, έξω από την παγίδα που έστησες για τον εαυτό σου, υπάρχει και εκείνο το μέρος που δεν θα χρειαστείς κανένα συμβιβασμό. Δεν χρωστάς σε κανέναν τίποτα ρε, κατάλαβε το.

Να μάθεις να φεύγεις από εκείνους τους φίλους που αποδείχτηκαν φίδια, από τις σχέσεις που πια δεν ακουμπάνε οι πατούσες όταν κοιμάστε. Να αφήνεις πίσω εκείνες τις σχέσεις, "σχεσούλες" που είναι κάτι λιγότερο από αυτό που επιθυμείς γιατί θες απλά να καλύψεις την ανασφάλεια σου. Ξέρεις από αυτά που ονομάζεις σχέση μα τα παίρνεις με αντάλλαγμα την ελευθερία σου και τα θέλω σου.

Να φεύγεις ρε κι ας μοιάζει να σου χαρακώνουν την καρδιά κι ας αγαπούσες κάποτε αυτό που αφήνεις - ειδικά από εκεί να φεύγεις, από τους έρωτες που πια έχουν σβήσει.

Να φεύγεις από όσα σε αηδιάζουν, τώρα που μπορείς, μην καταλήξεις και εσύ σε ένα σπίτι άσπρο με έπιπλα από το ΙΚΕΑ, μια δουλειά, μια "σχεσούλα" και κάμποσα μπουκάλια αγκαλιά τις νύχτες.

Δεν ζει κανείς χωρίς να φεύγει αλήθεια.. Και τα αγάλματα, ακόμη κι αυτά, τη νύχτα δραπετεύουν.

Ας μη το πρόσεξες εσύ ποτέ - το είδα εγώ για σένα.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Μάθε να μένεις μόνο εκεί που θες, αντέχεις και έχεις τα κότσια να δώσεις κάθε σπιθαμή της ψυχής σου - οτιδήποτε άλλο δεν αξίζει.

Deary, Don't Breathe When I Speak

Θυμάμαι ακόμα αυτό που είχες πει εκείνο το βράδυ, εκείνο του μεγάλου τσακωμού μας - τι ωραία που ήταν αλήθεια. Εν τέλη με σιχαίνεσαι γιατί ό,τι κάνω βγαίνει αβίαστα, χωρίς κόπο και πετυχημένα.

Πόσα λίγα ήξερες τελικά. Που να είσαι απόψε και δεν είσαι εδώ, να με δεις, να καταλάβεις πως μόνο χωρίς κόπο δεν ήταν ποτέ.

Κάθε άλλο μικρέ, κάθε άλλο. Έπρεπε να το είχες δει, μα δεν ήθελες και δεν είσαι ο μόνος. Δεν ταίριαζε κάτι άλλο εξάλλου στην εικόνα που είχατε χτισμένη για μένα.

Αηδίες.

Τίποτα δεν είναι χωρίς κόπο γελοίε, μη μου χρεώνεις τις ελπίδες και τις αδυναμίες σου. Εγώ πάλεψα, με θεούς και δαίμονες και ανθρώπους, κυνήγησα, απέτυχα, πληγώθηκα, μα κράτησα το κεφάλι μου ψηλά - όχι τον εγωισμό, mind you, δεν ανάλωσα τον εαυτό μου διυλίζοντας κάποιον κώνωπα, άφησα τις ανούσιες συνήθειες σε εσάς.

Μη ρωτάς λοιπόν και μην με χρεώνεις για όσα έχω και πολύ θα ήθελες να έχεις και εσύ, πεπεισμένος πως κάποιος ήρθε και μου τα χάρισε απλόχερα.

Ας έβλεπες πως όσο εσύ περίφερες τις πληγές σου ως παράσημα ανδρείας και αιτίες λύπησης, εγώ δεν τα παράτησα και συνέχισα να παλεύω.

Συνέχισα και συνεχίζω να προσπαθώ για όσα έχω, για όσα θέλω και για όσα είμαι. Γιατί ακόμα και για αυτό που είμαι πρέπει να δίνω ένα διαρκή αγώνα για να το υποστηρίξω γιατί επέλεξα να μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου.

Effortlessly. Hmph.

Δεν κατάλαβες όλα εκείνα τα βράδια που ήμουν με μπουκάλια και γκόμενους αγκαλιά πως τις πληγές των μαχών μου ήθελα να πνίξω.

Μη με λυπηθείς όμως, δεν στο λέω για αυτό. Ό,τι έκανα, ό,τι κάνω, όσα είμαι σου δίνουν την εντύπωση πως βγαίνουν αβίαστα γιατί εκρήγνυνται από μέσα μου, βγαίνουν γιατί αν μείνουν μέσα θα με διαλύσουν. Σου το είχα πει, έχω υπάρξει ερωτευμένος όλη μου τη ζωή μα όσα έκανα δεν ήταν ερωτικά αλλά ερωτευμένα. Για αυτό και αβίαστα, ακομπλεξάριστα - οτιδήποτε ερωτευμένο δεν επιδέχεται κόμπλεξ και βιασμούς για να ταιριάξει.

Όποτε πρόσεχε μικρέ τι μου χρεώνεις και τι λες, είμαστε πολικά αντίθετοι και παρόλα αυτά έχω παλέψει και για σένα ενώ εσύ δεν πάλεψες καν για τον εαυτό σου. Μην με προκαλείς σε παρακαλώ με τις αηδίες σου και όλα αυτά που λες και κάνεις πιστεύοντας πως δεν τα βλέπω.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Careful deary I've told you before - you don't get to breathe when I speak.

One More Letter

Μη μετανιώνεις που έπαιξες και έχασες γιατί δεν έχασες, σε αυτή τη ζωή δεν χάνεις όταν χάνεις. Ίσως ναι σε κάποια προηγούμενη, επόμενη ή κάποια άλλη μα όχι σε αυτή. Δεν μπορείς να χάσεις μικρό μου. Μη μετανιώνεις λοιπόν για τα παιχνίδια που βρέθηκαν στον δρόμο σου, παίξ’τα μέχρι τέλους – μη δειλιάσεις ποτέ σου στην όψη της ήττας.

Και μη φοβάσαι μικρέ, για το γαμώτο πια. Μη φοβάσαι και μην τους ακούς, μην τους πιστέψεις, μην τολμήσεις και τυχόν ξεχάσεις τη φωτιά, εκείνη την ανελέητη φλόγα που έκαιγε μέσα σου ανέκαθεν. Πίστεψε σε σένα, στα δικά σου θέλω, στα δικά σου πρέπει. Μην τους πιστέψεις, κανέναν τους, μην πιστέψεις ούτε εμένα μικρέ. Εσύ εξάλλου ήξερες πάντα καλύτερα.

Μη φοβάσαι να χάσεις. Σε πνίξαμε οι μαλάκες σε μια θάλασσα επιτυχίας, μεγαλείων και αξιοθαύμαστων πράξεων. Και ξεχάσαμε να σου το πούμε αλλά εσύ μη ξεχάσεις πως αποτύχαμε, πως όλοι βρεθήκαμε σε εκείνους τους δρόμους που δεν ήταν σωστοί – μα δεν ήταν ποτέ τους λάθος – και με ανθρώπους που δεν ταίριαξαν ποτέ σε μας.

Μη φοβάσαι γαμώτο. Και αν πονέσεις, μη τρομάξεις, μη το βάλεις κάτω. Εσύ, εσύ που θα περηφανευόσουν πως είσαι σαν το λιοντάρι, μα πλέον δεν σε ακούω να βρυχάσαι – μόνο να κλαψουρίζεις ήσυχα κάπου στο βάθος. Και δεν πειράζει, αλήθεια, στο υπόσχομαι. Όλοι βρεθήκαμε εκεί. Μα μην τα παρατήσεις. Επέμεινε, παίξε και πάλεψε μέχρι η εύθραυστη ανάσα σου να γίνει συντρίμμια.

Και μην κρατήσεις τίποτα πίσω, δώσ’τα όλα, όσα είχες, όσα κέρδισες, όσα πήρες, όσα σου έδωσαν κι ας είναι ο κόσμος άδικος.

Μη τυχόν ξεχάσεις πως κάποτε ήσουν σαν την φωτιά, γεμάτος οργή και δύναμη, έτοιμος πάντα να αλλάξεις τον κόσμο. Και τις πληγές σου μην τις φοβάσαι, ούτε ποτέ να τις φορέσεις ως παράσημα ανδρείας. Αγάπησε τες και αυτές όμως, μάθε κάθε κρυφή πτυχή τους, κάθε ανάγλυφη ουλή που άφησαν στο σώμα σου.

Για το γαμώτο πια.

Κι αν πέσεις, δεν πειράζει. Μείνε κάτω αν θες ή πιες ένα ακόμα ποτό σε ένα ακόμα θολό βράδυ ή κλάψε και κουλουριάσου σε μια σκοτεινή γωνία ενός δρόμου που ξεχάστηκε από τον χάρτη.

Ερωτεύσου. Αλήθεια, ερωτεύσου. Μη φοβηθείς τον έρωτα. Ερωτεύσου. Τον εαυτό σου, τους άλλους, τα πάντα. Οι άνθρωποι να ξέρεις θα δώσουμε τα πάντα για τον έρωτα, θα παλέψουμε με νύχια και με δόντια μέχρι τέλους για χάρη του. Έτσι κάνε και εσύ κι ας μην βγεις αλώβητος από αυτήν τη μάχη.

Μα κυρίως μη συμβιβαστείς μικρέ, δεν αξίζει. Δική σου η επιλογή να γίνεις μέτριος, δική σου να μην γινείς.

Μείνε για πάντα εκείνη η ατίθαση πυρκαγιά που ποτέ της δεν θα έσβηνε, γεμάτη ζωή, καταστροφή, ελπίδα και νεότητα.

Κι αν ο κόσμος δείχνει να κερδίζει, μην απελπίζεσαι.

Μη ξεχνάς πως η ιστορία γραφόταν πάντα από τους νικημένους. Γιατί οι νικημένοι δεν ήταν ποτέ μέτριοι, μεγαλειώδης ή τερατώδης ήταν και οι μέτριοι τους κατασπάραξαν τρομαγμένοι. Για αυτό εξάλλου κέρδισαν μικρέ, γιατί ήταν οι πολλοί, αλλά ακόμα κι αν τους διέλυσαν, η ιστορία γράφτηκε από τους νικημένους. Γιατί δεν ήταν μέτριοι. Γιατί ήταν ανατρεπτικοί, προκλητικοί, τολμηροί να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα από τους άλλους.

Και αν αμφιβάλεις, μη ξεχνάς μικρέ, πως ο χρόνος πέρασε αμείλικτος και πέταξε τους κατήγορους στη λήθη μα τον Σωκράτη τον θυμάσαι ακόμα.

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.#1: Σε σένα αυτό μικρή – για το καλοκαίρι που πέρασε και το καλοκαίρι που έρχεται. Και σε σένα μικρέ – για τις πληγές που ξανάνοιξες.

P.S.#2: Είχε γραφτεί πέρυσι για έναν σταθμό που έγραφα και παρόλο που είχα πει πως δεν θα τα μετέφερα εδώ, I felt like moving this one today.

Why is it Inside Out

Ήταν οι μέρες βλέπεις που όλοι είχαν και από κάτι να (σου) πουν, κάποια ευχή, κάποια απόφαση ή κάποιο όνειρο. Ήταν οι μέρες που το επέτρεψαν.

Να σου πω, μονάχα ένα - δικό μου, κρυφό. Όχι όνειρο, όχι ευχή. Ελπίδα.

Να φύγω. Μακριά, όχι από εδώ, αλλά από την παράνοια, την ανυπέρβλητη βλακεία, την εμετική αηδία που μαζεύεται στο στόμα μου.

Δεν μπορώ μα δεν πειράζει.

Έμαθα να πολεμώ για όσα αγαπώ.

Κάποια βράδια ξέρεις ακόμα σε σκέφτομαι, αναρωτιέμαι αν το κάνεις και εσύ - πόσο γελοίο το ψέμα μας τελείωσε τόσο καιρό πριν.

Ζωή τυλιγμένη στις φλόγες όμως δίχως φως.

Δεν θα ήθελα να σε έβλεπα ξανά - δεν χρειάζεται.

Ας κρατήσουμε ό,τι έγινε για μας, ένα τελευταίο μυστικό, τόσα είχαμε.

xoxo,
FluffyUnicorn

Burning Butterflies

Πριν φύγω, μου είχες πει πως αυτό που θα σου λείψει περισσότερο, τώρα πια που η ιστορία αυτή τελείωσε, είναι το να είσαι ερωτευμένος.

Όχι αυτή. Όχι το γαμήσι - όσο καλό κι αν ήταν. Ο έρωτας μόνο.

Πόσο συμφώνησα.

Έμοιαζε λες και το έκανες επίτηδες, λες και μου κάρφωνες ένα μαχαίρι στην καρδιά και το γυρνούσες σε κάθε σου λέξη.

Πόσο μου έχει λείψει, δεν ξέρεις.

Όχι το να είμαι ερωτευμένος - αυτό είμαι διαρκώς - αλλά το να έχω κάποιον γύρω μου που να είναι και αυτός ερωτευμένος.

Όχι έτσι μέτρια, όχι έτσι συμβιβασμένα όπως συνηθίζεται.

Να είναι αυτός ο έρωτας που δεν έχει αρχή μα έχει τέλος. Την αρχή δεν την βλέπεις, δεν την γνωρίζεις, δεν μπορείς να την προσδιορίσεις λόγω της δύναμης του. Το τέλος από την άλλη το ξέρεις, το γνωρίζεις πως θα έρθει γιατί αυτός ο έρωτας σας καίει και τους δύο - αργά ή γρήγορα θα σας αφήσει σακάτηδες και καμένους.

Μα δεν θέλετε να φύγετε. Ο φόβος κάηκε και αυτός και θέλετε να μείνετε εκεί, να χορέψετε γυμνοί αγκαλιά ανάμεσα στις φλόγες. Χωρίς περιορισμούς ή δικλείδες ασφαλείας. Χωρίς μέτρα και σταθμά, αντίβαρα ή ανταλλαγές. Χωρίς συμβιβασμούς ή πρέπει.

Δεν σας νοιάζει.

Οι φλόγες σας μάγεψαν και σας τραβούν όπως το φως τις νυχτοπεταλούδες.

Να μη σας νοιάζει ρε. Να καείτε ή να μην χορέψετε καθόλου. Όχι άλλες μετριότητες σας παρακαλώ.

Αλλιώς πείτε το εξαρχής πως φοβάστε, δεν έχετε μεγαλώσει αρκετά ακόμα για αυτό, πως δεν θέλετε. Μην παίξετε και στο πρώτο κάψιμο τρέξετε να κρυφτείτε.

Αφεθείτε, η φωτιά θα σας κάψει, ναι, μα δεν πειράζει -

Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από έναν άνθρωπο από έρωτα καμένο.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Κι αν εσύ έχεις πάλι κάτι να πεις, τι κρίμα, τόσα είδες για να πιστεύεις δυστυχώς ακόμα τα ίδια.