Untitled

Hmph. Το να σε έχω πάλι εδώ μέσα στο πόδια μου σημαίνει ακριβώς αυτό. Με μπερδεύεις, ανακατεύεις τα πάντα, μου την σπας - μου θυμίζεις όλους τους λόγους για τους οποίους σε απομάκρυνα από τη ζωή μου με κάθε τρόπο. I can't live with your tip-toe love.

"Ηρέμησε και εσύ", μου λες, "μόλις διαγνώστηκε, μην είσαι έτσι μαζί του."

Και τι θες να κάνω ειλικρινά..? Να στήσω από τώρα το νεκροκρέβατο του..? Να αρχίσω να κλαίω και να πενθώ για κάτι που ακόμα δεν χάθηκε..? Ή περιμένεις αλήθεια να δικαιολογήσω την συμπεριφορά του σήμερα, συμπεριφορά που δεν διαφέρει ούτε στο ελάχιστο από όσα κάνει τόσα χρόνια.

Ας έκανες κάτι καινούργιο να το συζητούσαμε. Βασικά εξάλλου αυτό προσπάθησα να κάνω εξαρχής - να συζητήσω μαζί σου αλλά τόσα χρόνια μετά ακόμα δεν έχεις μάθει το ότι οι άνθρωποι μπορεί και να διαφέρουν από εσένα.

Δεν ξέρω τι ψάχνεις αλήθεια, δεν ξέρω τι ζητάς από μένα. Το μόνο που σε βλέπω να θέλεις είναι να κάνω στην άκρη, να συμφωνώ και να πράττω καθώς εσύ διατάζεις και απαιτείς.

Δεν θα το κάνω το ξέρεις καλά.

Ελπίζω πως μια μέρα θα μεγαλώσεις αρκετά - αρκετά για να μην βάζεις τις φωνές και να μην φεύγεις τσαντισμένος και απογοητευμένος στην αρχή κάθε διαφωνίας. Αρκετά για να δεις πως το διαφωνώ δεν σημαίνει πως σε μειώνω ή σου επιτίθεμαι.

Αρκετά ώστε να μπορέσουμε έστω και για μια φορά να συζητήσουμε.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Βλέπεις εσύ δεν κάνεις καμία προσπάθεια να καταλάβεις - έστω και λανθασμένα - τον κόσμο που πια είναι καινούργιος στα μάτια σου. Αντιθέτως απλά παραμένεις προσκολλημένος μάταια και απεγνωσμένα σε έναν κόσμο που χάθηκε καιρό πριν - αν υπήρξε όντως ποτέ.