Τελικά δεν ξέρω αν σε έχω ξεπεράσει. Είναι αστείο γαμώτο. Ακόμα και η ιδέα του να ξαναείμαστε μαζί μου προκαλεί αηδία. Πες με κακό ή ό,τι άλλο θέλεις - η αλήθεια όμως είναι πως ήσουν και είσαι πολύ λίγος για εμένα.
Πολύ λίγος, πολύ μικρός - όχι ηλικιακά αλλά σαν άνθρωπος. Μικρός και άδειος, με μόνο κόμπλεξ να προσπαθούν μάταια να γεμίσουν το κενό σου. Κόμπλεξ που δεν ήθελες τότε και δεν θέλεις ακόμα να αντιμετωπίσεις. Απλά βολεύτηκες εκεί, σε μια εποχή γεμάτη φόβο - μόνο δικαιολογίες έχεις να πεις εν τέλη και να μεταθέσεις τις ευθύνες σου σε άλλους.
Φυσικά δεν φταις εσύ μα οι συγκυρίες. Γελοίε.
Όμως εσύ ήσουν αυτός που έφυγε. Αυτό μάλλον είναι και το πρόβλημα. Σε βλέπω και μου θυμίζεις όλα όσα δεν κατάφερα να κρατήσω.
And that was a first deary.
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: Στο τέλος δυστυχώς η ιδέα που δημιούργησα για εσένα επιμένει να υπάρχει ακόμα.
