Redifing Tragedy

Λοιπόν.. Πολύ γράψιμο έχει πέσει αυτές τις μέρες μπορώ να πω. Γενικά να περιμένετε (hopefully) αρκετά entries τις επόμενες μέρες. Αν φυσικά και τα τελειώσω ποτέ. Πάντως από ότι φαίνεται η Πάρος έχει και τα καλά της. Though I'd prefer not having the time to write a word more than staying around this place any longer.

Nevertheless. "Τραγικό"! Μια απ'τις αγαπημένες μου εκφράσεις. Όπως και το ανύπαρκτο frenchlish (half french - half english) "tragicque". Τραγικό, I know. Κανείς θα αναρωτιόταν γιατί το λέω τόσο συχνά. Είναι όντως όλα γύρω μου τόσο τραγικά ώστε να το επαναλαμβάνω διαρκώς..?

Ίσως, ναι, όχι. Εξαρτάται βασικά. Τι είναι αυτό που ονομάζουμε τραγικό..? Και το κυριότερο, τι είναι αυτό που ονομάζω εγώ τραγικό..? Είναι τραγικό αυτό που σου δίνει την εντύπωση πως το σύμπαν έχει συνωμοτήσει εναντίον σου για να σου γαμήσει την ψυχολογία και να σε κάνει περίγελο των πάντων..? Ή μήπως είναι εκείνο το άσχημο και τόσο δυσάρεστο το οποίο απλά αντιμετωπίζεις με γέλια πριν ξεσπάσεις σε κλάματα..? Και γιατί να μην είναι τραγικό αυτό το κακόγουστο που αγγίζει τα όρια του γελοίου τόσο που σου φτιάχνει την διάθεση..?

Nah. Θα μπορούσε, η αλήθεια είναι, να είναι όλα αυτά. Αλλά όχι για μένα.

Τραγικό είναι να είσαι κομμάτια ένα Σαββατόβραδο απ'το αλκοόλ και μες τα νεύρα με εκείνον τον γνωστό-άγνωστο μαλάκα επειδή είναι αλλού. Και όταν λέμε αλλού δεν εννοούμε με άλλον (αυτό διορθώνεται), εννοούμε σε άλλη χώρα (και αυτό δεν διορθώνεται). Και παράλληλα να έχεις τον κολλητό #1 να φασώνεται με εκείνον τον τύπο που τα είχαν μήνες πριν και είχε βγει από psychotic, obsessive μέχρι και δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι. Αν και πάντα παρέμενε κούκλος. Λίγο πιο δίπλα να έχεις την κολλητή #1 να ωρύεται γιατί ένας μαλάκας (όχι ένας ακόμα γνωστός-άγνωστος αλλά ο γνωστός-για-την-μαλακία-που-κουβαλάω μαλάκας) αποφάσισε να εξασκήσει τις ικανότητες του στο wrestling πάνω της, πέφτοντας με τον αγκώνα του πάνω στον μηρό της. Και μαζί με όλα αυτά να πρέπει να ανεχτεί (όπως και όλοι μας) την κολλητή #2 η οποία αναφωνεί κάθε δυο δευτερόλεπτα το πόσο κουκλάρα είναι η ξανθιά που χορεύει πάνω στο κλουβί. Χωρίς να πηγαίνει να της μιλήσει φυσικά. Γιατί είναι και μια diva. Λέμε τώρα. Γιατί, last time I checked, αυτός που τραβολογά όλο τον κόσμο γύρω-γύρω μέσα σε ένα μαγαζί πίσω από μια γκόμενα ενώ δεν σκοπεύει να της μιλήσει μόνο diva δεν λέγεται. Και λίγο πιο δίπλα στο bar ο κολλητός #2 κάθεται. Πάνω στο bar. Όλα καλά #NOT. Γιατί είναι επίσης κομμάτια (το λες και λογικό αφού μιλάμε για μας) και κοιμάται. Ω ναι. Στο όρθιο.

Και παράλληλα κάθε άλλος φίλος να έχει αποφασίσει να μην βοηθήσει ούτε στο ελάχιστο, ο καθένας με τη δική του κλάψα. Και οι άγνωστοι του τύπου "σε-παρακαλώ-άσε-με-να-γίνω-γνωστός" τα κάνουν όλα ακόμα χειρότερα με ατάκες που ποικίλουν από "θέλω κοννέ με τον κολλητό σου" (Σε καθρέφτη κοιτάχτηκες..?), "ρε η κολλητή σου είναι καλά..?" (Έλα ντε..? Το πόδι της μόνο που δεν έχει πάθει γάγγραινα, οπότε πως λες να είναι..?), "ρεε.. το παιδί που κοιμάται στο bar κολλητός σου δεν είναι, μ'αρέσει, να πάω να τον ξυπνήσω να του μιλήσω..?" (Όχι. Δεν είμαι κολλητός του αλλά baby-sitter του. Και οι γονείς του μου ζήτησαν να τον βάλω για ύπνο αφού πιει το γαλατάκι του) μέχρι "γιατί δεν θες να έρθεις από το σπίτι μου..?" (Πάλι για καθρέφτες θα μιλάμε..?), "ρε σοβαρά τώρα η κολλητή σου είναι λεσβία..? Γιατί..?" (Γιατί έχοντας να διαλέξει από γκόμενους σαν εσένα, έμοιαζε η πιο λογική λύση) και "εε.. το ξέρεις πως το αγόρι σου σε κερατώνει με ένα παιδί..?" (Το ποιο..?!? Έχω αγόρι και κανείς δεν με ενημέρωσε..?! Μα όλα τελευταίος πρέπει να τα μαθαίνω..?!?)

Και όλα αυτά ενώ η κολλητή #3 περιφέρεται μανιωδώς μέσα στο μαγαζί, αποφασισμένη να μυήσει όλο τον κόσμο στην κουλτουριάρικη, αρχαία τραγωδία της Επιδαύρου, ουρλιάζοντας απεγνωσμένα "ΚΑΙ ΑΝ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΟΥ ΜΙΣΟ (!), ΜΙΣΟΣ ΜΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥ!!"

Και όχι πείτε μου. Δεν είναι αυτό τραγικό..? But don't get me wrong. Δεν τα λέω με κακία or anything of the sort. Γιατί το τραγικό, δεν είναι και απαραιτήτως και άσχημο. Μπορεί να είναι αστείο, amusing, exciting. And that's what's all about having in a crazy, beautiful life.

P.S.: Τα γεγονότα είναι πραγματικά, συνέβησαν κάπου μέσα στον Ιούνιο (..?), τα ονόματα παραλείπονται όχι για ευνόητους λόγους αλλά γιατί έτσι θέλω και έχει γραφτεί ως ένα entertaining memento και όχι για να προσβάλει κανέναν. (Obviously enough, είμαι στις καλές μου)

P.S.#2: Ας ωρύεστε όσο θέλετε. Έγινε posted όποτε δεν βγαίνει. ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.

P.S.#3: Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου Γιαγιακουλούρα (Μα με ποια λογική μου το μαρκάρει ως λάθος?!) η οποία με έπρηξε να το γράψω και 6 μήνες μετά ικανοποιώ την επιθυμία της. (So blame it on her, sckrs!) Το καλό που της θέλω να της αρέσει γιατί με έπιασαν τα δάχτυλα μου από το γράψιμο.

xoxo,

Fluffy Unicorn

(Originally posted on the WordPress edition of the blog)

Drugs, Drinks & Lovesongs

Indeed. Δεν έχω κάνει κάποιο λάθος. No more "drugs, sex & rock 'n' roll" των 70s. Ούτε "love, peace & weed" των hippies ή "love, integrity & unity" των moonchildren. Just drugs, drinks and lovesongs. Γιατί..? Γιατί απλά αυτό είμαστε πλέον. Ερείπια, μεθυσμένα και μαστουρωμένα σε μια προσπάθεια να "γιατρέψουν"/κρύψουν τις πληγές τους, που ακούν όλα αυτά τα lovesongs που μιλούν για ανολοκλήρωτες μα ταυτόχρονα αψεγάδιαστες αγάπες.

Drugs, drinks & lovesongs. Γιατί σε είδα εκεί, σε εκείνο το μαγαζί, εκείνο το βράδυ. Ακόμα θυμάμαι τη μέρα. Παρασκευή βράδυ, ξημερώματα Σαββάτου βασικά, το μαγαζί σιγά-σιγά να αδειάζει και εγώ έχω πιεί, έχω χορέψει, έχω περάσει καλά. Κάθομαι μόνος πάνω στο bar. Καπνίζω νοχελικά, μοιραία όπως πάντα. Δεν είμαι καλά, το ξέρω (πότε είμαι εξάλλου..?). Δεν προσπαθώ να το κρύψω καν. Χαμένος στις σκέψεις μου γυρνώ στα αριστερά. Κάθεσαι λίγο πιο δίπλα. Δεν μπορώ να μην σε προσέξω. Με κοιτάς. Έχεις πιεί, φαίνεται στα μάτια σου. Καρφώνομαι. Δεν το θέλω αλλά το κάνω. Θες να μου μιλήσεις, πιστεύω, ή καλύτερα θέλω να μου μιλήσεις. Διστάζεις όμως. Σπάω, γίνομαι κομμάτια, έτσι νιώθω. Ποτέ δεν είχα ανάγκη απο κάποια σχέση, ούτε τώρα έχω. Και εσύ είσαι εκεί. Αλλά δεν με κοιτάς με αυτό το συνηθισμένο λάγνο βλέμμα, το wanna-be sexy, που είναι σαν της αγελάδας. Με κοιτάς αλλιώς και εκείνη τη στιγμή το έχω ανάγκη. Η παρέα μου φεύγει και εσυ μου ζητάς τσιγάρο. Κλασική ατάκα, λέει η σκύλα μέσα μου. Μου λες το όνομα σου αλλά δεν το συγκρατώ. Καθόμαστε μαζί, μιλάμε, μ'ακούς. Σ'αρέσω αλλά δεν σε πειράζει που δεν γίνεται κάτι. Και κάπου εκει φεύγουμε.

Τις επόμενες μέρες τις περνάω ψάχνοντας σε. Δεν θυμάμαι πως σε λένε, μετα βίας θυμάμαι πως έμοιαζες. Το μόνο που μου έχει μείνει, χαρακτηριστικό πάνω σου για να σε αναγνωρίσω είναι το μαύρο στρογγυλό σκουλαρίκι στο αριστερό αυτί σου. I know. ΤΡΑΓΙΚΟ. Αλλά αυτό μου έχει μείνει. Κάτι το οποίο θα μπορούσες ανα πάσα στιγμή να βγάλεις και να χαθείς για πάντα μαζί με τις υπόλοιπες θολές αναμνήσεις εκείνης της νύχτας. Αλλά δεν το έβγαλες και εγώ σε βρήκα.

Σε ξανά βλέπω Σάββατο βράδυ μετά απο party στην Καλών Τεχνών. Drunk and wasted. Both of us. Σε έχω ξαναδεί πολλές φορές μέχρι τοτε. Όμως απόψε δεν ξέρω τι παίζει. Με αποφεύγεις μια, καταλήγω με άλλον λίγο αργότερα. Ένα ακόμα one-night-stand. Μιλάμε αργότερα αλλά δεν θυμάμαι τι είπαμε. Και κάπου εκεί τελειώνουμε. Κόβεις επαφές με κάθε τρόπο. Και τι έμεινε..?

Αυτά τα χαζά, ηλίθια lovesongs για τις δυνατές αγάπες που θα μπορούσαν τον κόσμο να αλλάξουν σε μια βραδιά. Αν ολοκληρωνόντουσαν ποτέ. Αν και το δικό μας lovesong θα έπρεπε να το τραγουδήσει η Ke$ha, έτσι δεν είναι..?

Και με αυτό το entry, το πιο ειλικρινές που ίσως έχω γράψει ποτέ, θέλω ένα να πω: Ας σοβαρευτούμε. Την δική μας γενιά σημαδεύει, μεταξύ άλλων, ακριβώς αυτό• η αγάπη, το κυνήγι της, οι πληγές της, οι απογοητεύσεις της και οι χαρές της αν και σπάνια τις θυμόμαστε.

Αγαπάμε διαρκώς, ή έτσι θέλουμε τουλάχιστον να πιστεύουμε. Πληγωνόμαστε, ή καλύτερα πληγώνουμε τους εαυτούς μας, με τα παραμύθια που φτιάχνουμε μέσα στα άδεια μας κεφάλια. Και τότε τρέχουμε, να σβήσουμε κάθε ίχνος, κάθε σημάδι της πως υπήρξε ωστε να κλείσουμε τις πληγές της.

Δεν θα αγαπήσω ποτέ ξανά. Ψέμα, ψέμα, ψέμα! Και όσα και αν σβήσει κανείς, οι πληγές μένουν εκεί, στην άρνηση να μας απειλούν περισσότερο από ποτέ. Και έτσι θα πιούμε, θα την "πιούμε" και θα την βρούμε προσποιούμενοι την ανεξαρτησία μας. Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος έρωτας για να ξαναξεκινήσει τον κύκλο. Όπως ακριβώς θέλουμε εξάλλου.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Ας σοβαρευτούμε γιατί τα lovesongs κοντεύουν να πνίξουν τον κόσμο και το αλκοόλ εμάς. Ας σοβαρευτούμε και ας παραδεχτούμε πως όντως πληγωθήκαμε, ώστε να μπορούμε να καλύψουμε το κενό χωρίς να χρειαζόμαστε μια καινούργια σχέση για να το καταφέρουμε. Ας σοβαρευτούμε γιατί είναι distasteful να κλαιγόμαστε στα πεζοδρόμια, ψάχνοντας τον έρωτα που χάθηκε κάπου στα ξενύχτια μας. Ας σοβαρευτούμε γιατί σε θέλω, με θες. Γιατί αυτο δεν μπορεί να είναι αρκετό..?

Γιατί πρέπει να είναι το στοιχείο που γαμάει όλα όσα θα μπορούσαν να υπάρξουν μεταξύ μας..?

So let's drink to that. To our drugs, our drinks & our foolish lovesongs. Yet allow me to drink as well; To (my) love & (your) disarming beauty. Still hoping to find love in this hopeless place..

xoxo,
FluffyUnicorn

(Originally posted on the WordPress edition of the blog)

It's a New State

Όλα τελείωσαν.

Όλα τελείωσαν όταν ο Έλληνας δεν είχε άλλα να ξοδέψει. Όλα τελείωσαν όταν η τραγουδίστρια ξύρησε τα μαλλιά της. Όλα τελείωσαν όταν ο Πρόεδρος δεν τελείωσε τον πόλεμο. Όλα τελείωσαν όταν ο τρομοκράτης σκοτώθηκε. Όλα τελείωσαν όταν μια άλλη τραγούδησε για το ανέκφραστο της πρόσωπο. Όλα τελείωσαν όταν εκείνη φόρεσε κρέας και acapella είπε πως γεννηθήκαμε έτσι. Όλα τελείωσαν όταν έκλεισε το πρώτο μαγαζί σε εκείνο το δρόμο. Όλα τελείωσαν όταν το αγόρι σκοτώθηκε από μια σφαίρα. Όλα τελείωσαν όταν για πρώτη φορά γύρισες το κεφάλι σου αδιάφορα από την άλλη. Όλα τελείωσαν όταν ο σχεδιαστής αυτοκτόνησε. Όλα τελείωσαν όταν πήρες εκείνη την πρώτη τζούρα. Όλα τελείωσαν με εκείνο το πρώτο ψέμα. Όλα τελείωσαν όταν έχασες το νόημα ψάχνοντας το. Όλα τελείωσαν όταν η Ελλάδα έμαθε το PR. Όλα τελείωσαν όταν αρνήθηκες τον εαυτό σου.  Όλα τελείωσαν όταν έγινε είδηση το πως κάποιος, κάπου πάσχει από μια παράξενη ασθένεια. Όλα τελείωσαν όταν για πρώτη φορά δεν σου έκαναν τη χάρη. Όλα τελείωσαν μαζί με εκείνο το φθηνό κρασί. Όλα τελείωσαν όταν εκείνος ο πολιτικός αναφώνησε πως τα φάγαμε μαζί. Όλα τελείωσαν μαζί με τον νέο μάγο. Όλα τελείωσαν όταν τα vampires άρχισαν να γυαλίζουν. Όλα τελείωσαν όταν τα style freaks έμαθαν τον Hemingway. Όλα τελείωσαν όταν έμαθαν να κρατούν το κρασί μαζί με το BlackBerry. Όλα τελείωσαν όταν κάποιος αγανάκτησε δυνατά. Όλα τελείωσαν όταν αποφάσισες να το παίξεις κουλτούρα. Όλα τελείωσαν όταν έχασες την πίστη σου σε οτιδήποτε καινούργιο. Όλα τελείωσαν όταν ήθελες να κλέψεις την παράσταση με ένα ακόμη ψέμα. Όλα τελείωσαν όταν έκανες όσα ποτέ σου δεν ήθελες να κάνεις. Όλα τελείωσαν..

Μα όλα τώρα αρχίζουν.

Για τα tarrot τα 22 major arcanas συμβολίζουν την πορεία του ατόμου κατά τη διάρκεια μιας κατάστασης. Ξεκινώντας απ'τον "Ηλίθιο" για να καταλήξουν στον "Κόσμο". Ο "Κόσμος" είναι η 22η κάρτα των tarrot και ίσως και μια από τις πιο σημαντικές. Συμβολίζει τον θάνατο, το τέλος μιας κατάστασης. Αλλά όχι μόνο. Αυτή η κάρτα δηλώνει και την αρχή. Όχι μια ανεξάρτητη αρχή αλλά αυτή η οποία ακολουθεί το τέλος. Με πιο απλά λόγια, ο "Κόσμος" συμβολίζει τον κύκλο, της αρχής, του τέλος και της νέας αρχής μετά από αυτό.

And so, after every ending there is a new state. Και έτσι μένει πάντα η ίδια απορία για το τι γίνεται τώρα. Out with the old and in with the new, or not..?

Όλα όσα αναφέρθηκαν νωρίτερα είναι γεγονότα ή συμβάντα που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια . Ήτα ένα τέλος μιας κατάστασης, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο για μια καινούρια αρχή. Σύμφωνα με τη θεωρία του Erik Erikson περί των σταδίων της ανάπτυξης της προσωπικότητας, το άτομο, στο τελευταίο στάδιο, αντιμετωπίζει το δίλημμα μεταξύ αξιοπρέπειας και απόγνωσης.

Αν και ο Erikson το εννοεί με θέμα τον θάνατο, επιτρέψτε μου να το φέρω στο επίπεδο αυτής της κουβέντας. Όταν μια κατάσταση τελειώνει το άτομο βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο δίλημμα. Αξιοπρέπεια και απόγνωση. Απόγνωση ώστε να κρατήσει, να "διαιωνίσει", την κατάσταση όπως υπήρξε. Ή να αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια το τέλος και να προχωρήσει στην νέα αρχή που ανοίγεται μπροστά του.

Remember; Walking in when everybody is about to leave and making them stay for you, makes you a diva. But it is when you walk out when everybody is screaming at the top of their lungs for more that makes you a legend.

And oh deary me. Don't forget. Change IS good.

xoxo,
FluffyUnicorn

(Originally posted on the WordPress edition of the blog)

Η Τυφλή Όραση

Γύρω μας διαρκώς πολλά συμβαίνουν αλλα ασήμαντα αλλα σημαντικά. Άλλοτε θεωρούμε πως όλοι μας προσέχουν και άλλοτε όχι. Και άλλοτε εμείς προσέχουμε τους πάντες γύρω μας και άλλοτε κανέναν.

Και οι άνθρωποι γύρω μας είναι εκατοντάδες. Φτωχοί, πλούσιοι, παντρεμένοι, singles, υγιείς, άρρωστοι, τρελοί, εκκεντρικοί, διαφορετικοί, τυφλοί.

Και προφανώς (όπως φαίνεται απ’τον τίτλο) σε αυτό το τελευταίο θα μείνουμε. Τι είναι αυτο που κάνει έναν άνθρωπο τυφλό..? Είναι απλά μια θλιβερή πάθηση που είτε γεννιέται κανείς με αυτή είτε την αποκτά στην πορεία..? Ναι. Εν μέρη η τύφλωση θα μπορούσε να είναι αυτό το πράγμα. Μα υπάρχει και ένα άλλο είδος ” τύφλωσης”. Το να βλέπεις αλλα μην βλέπεις τίποτα. Και με αυτό το είδος τύφλωσης  γεννιόμαστε όλοι ανεξαιρέτως. Και κάποιοι απο εμάς μαθαίνουμε πως να ξεπεράσουμε αυτή την πάθηση αν και οι περισσότεροι δεν το καταφέρνουμε ποτέ. Τουλάχιστον όχι για πάντα.

Τι ακριβώς σημαίνει το “να βλέπεις αλλα μην βλέπεις τίποτα” θα αποφύγω να το εξηγήσω με θεωρίες. Για την ώρα τουλάχιστον. Ας δούμε ένα παράδειγμα όμως.

Έχουμε τον Γιάννη και την Μαρία. Είναι μαζί ένα χρόνο τώρα, αλλα τελευταία ο Γιάννης δεν περνάει πολύ καλά σε αυτή τη σχέση γιατί πιστεύει πως η Μαρία κάτι του κρύβει ή θέλει να χωρίσουν. Μερικές μερες τώρα, η Μαρία δεν τον έχει πάρει τηλέφωνο και δεν έχουν βρεθεί. Πριν απο αυτό δεν είχαν βρεθεί για μέρες γιατί η Μαρία, όπως έλεγε, είχε εξεταστική και έμενε μέσα για να διαβάσει. Ο Γιάννης ενοχλήθηκε αλλά έκανε πίσω, αφήνοντας την Μαρία στην ησυχία της να διαβάσει. Αλλα νευρίασε μαζί της όταν μίλησαν σήμερα και του είπε πως θα έβγαινε με φίλες και τα σχετικά.

Και τώρα υποθέτω πως δεν βλέπετε τι σχέση μπορεί να έχει αυτη η ιστορία με όσα είπα πριν. Μα έχει γιατί ο Γιάννης “πάσχει” απο αυτό το είδος τύφλωσης που ανέφερα πριν. Ξεχνά πως ο ίδιος σπανίως έπαιρνε τηλέφωνο την Μαρία, σε κάθε του εξεταστική την αγνοούσε και συχνά προτιμούσε να βγαίνει με φίλους του παρά μαζί της παρόλο που μπορεί να είχαν μέρες να βρεθούν. Και αυτο ακριβώς είναι η τύφλωση για την οποία μιλάω.

Τυφλό δεν σε κάνει μόνο το να μη μπορείς να δεις, αλλά το να βλέπεις μόνο αυτά που βολεύουν την πραγματικότητα που θες να πιστέψεις. Ο Γιάννης πιστεύει πως η Μαρία έχει κάτι μαζί του ή κάτι να κρύψει και έτσι όσα κάνει τα ερμηνεύει με μοναδικό παράγοντα ακριβώς αυτό χωρίς να βλέπει τι έχει κάνει ο ίδιος σε παρόμοιες καταστάσεις ή έστω τα πράγματα και απο την πλευρά της Μαρίας.

Και η επόμενη σκέψη νομίζω πως είναι τουλάχιστον τρομακτική. Πόσες φορές το κανουμε αυτό στη ζωή μας..? Πόσες φορές έχουμε ρίξει το φταίξιμο σε άλλους επειδή μας βόλευε, χωρίς να δούμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί..?

Και δεν είναι μόνο αυτό. Πόσες φορές θεωρούμε σωστό κάτι που κάνει κάποιος που συμπαθούμε ή κατι που κάνουμε εμείς οι ίδιοι ενώ αν το κάνει κάποιος που δεν συμπαθούμε το θεωρούμε λάθος..? Πόσες φορές θεωρούμε πως αυτά που μας αρέσουν είναι τα καλύτερα ή τα ομορφότερα..? Πόσες φορές οι σκέψεις μας και οι ιδέες μας είναι οι πιο σωστές και δεν επιδέχονται καμία αμφιβολία..? Αμέτρητες, αν όχι πάντα.

Και έτσι καταλήγουμε - τόσο τραγικά - να βλέπουμε χωρίς να βλέπουμε απολύτως τίποτα. Γιατί απλά μας βολεύει αυτη η κατάσταση, μας βολεύει το να μην χρειάζεται να αμφιβάλλουμε. Και κάπου εδώ θα κλείσω με ένα ρητό που είπε κάποιος του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτη τη στιγμή:

Αν αυτο που βλέπεις ταιριάζει απόλυτα στην πραγματικότητα που θες να πιστέψεις τοτε.. ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ!

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να ενημερώσω πως η ιστορία είναι φτιαχτή και δεν έχει να κάνει με κανένα Γιάννη που ξέρω και τα έχει με κάποια Μαρία και έχουν περάσει παρόμοια φάση.

(Originally posted on the Tumblr edition of the blog)

C'Est L'Amour, BUT C'Est La Vie

Αγάπη. Έρωτας. Σχέσεις. Γάμος. Sex. Χωρισμός. Αγάπη. Αγάπη. Αγάπη.

Αγάπη.

Αγάπη. Εξυμνήθηκε, λατρεύτηκε, ενέπνευσε, κατέστρεψε. Αν ήταν γυναίκα ίσως να ήταν η πιο όμορφη, η πιο γλυκιά, αυτή που καθένας και καθεμιά θα ζητούσε να έχει πλάι του. Μα δεν είναι. Η αγάπη είναι Αγάπη, απλά παρανοϊκή, λιτά πανέμορφη μα ταυτόχρονα τόσο γλυκά άσχημη. Είναι η αρχή όλων των συναισθημάτων, η πηγή όσων η καρδιά μας μπορεί να νιώσει. Η χαρά, η ευτυχία, η ζήλια, η θλίψη, ο θρήνος, το μίσος.

Και ίσως τώρα να θες να πεις εσύ πως η καρδιά σου δεν χτυπάει πια και δεν μπορείς άλλο να αγαπήσεις. Ίσως να θέλω και εγώ να το ισχυριστώ αυτό. Ψέμα. Ίσως όντως να μην μπορούν όλοι να αγαπήσουν εκ φύσεως. Αλλά το εκ φύσεως πια ελάχιστα μετράει and after all everybody is conditioned to fall in love.

Από τη γέννηση μας ακόμα μας γεμίζουν το κεφάλι με ιδέες περί έρωτα και αγάπη. Ιστορίες με έρωτες δυνατούς σαν τον άνεμο, γερούς σαν βουνά, ανθεκτικούς στο χρόνο. Αλήθειες ή ψέματα δεν έχει καμία σημασία.

Μα η Αγάπη έτσι είναι η Αγάπη. Αυτή που τον χρόνο νικά και στην άκρη κάνει ολόκληρα βουνά. Και όλοι τη ζητάμε· την κυνηγάμε διαρκώς λες και όταν επιτέλους βρεθεί θα λυθούν όλα μας τα προβλήματα· λες και θα χαθεί όλη μας η μιζέρια. Αλλά γιατί κανένας μας δεν τα καταφέρνει τελικά..?

Γιατί απλά η Ζωή, έτσι είναι η Ζωή. Η Αγαπη είναι θυσία, να είσαι εκεί και να ζεις για κάποιον πέρα από το "εγώ" σου. Ενώ η Ζωή είναι εγωισμός, υπάρχεις εσύ, τα θέλω σου, η υπερηφάνεια σου. Δεν γίνεται να είσαι εκεί γιατί απλά έχεις τα δικά σου όνειρα, αυτά που θες να κανείς εσύ για ικανοποιήσεις το εγώ σου, την λαγνεία σου, την ματαιοδοξία σου.

Και παράλληλα απαιτείς, ζητάς από αυτόν που αγαπάς δίχως να θες πάντα να δώσεις πίσω. Και όταν αρνηθεί - που ξέρεις πως σίγουρα κάποια στιγμή θα το κάνει - τότε προδότης στα ματιά σου θα είναι. Και όταν αγαπάς μέσα στην υπερηφάνεια σου διαρκώς πνιγμένος κάνεις τα πράγματα περίπλοκα.

Γιατί αντί απλά να παραδεχθείς όσα νιώθεις και όσα η καρδιά σου ζητά και να βάλεις αυτόν τον γαμημένο τον εγωισμό σου στο πάτωμα, το παίζεις δύσκολος και πως δεν ξέρεις τι θες ή πως όντως ξέρεις αλλά δεν είσαι εσυ για αυτόν "γιατί δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου και θα την κανείς την μαλακία ως μια ακόμη grande τσουλάρα και δεν του αξίζει ειλικρινά."

Χαχαχαχαχα. Κάπου εδώ δεν υποτίθεται πως γελάμε ε..?

Αν και ίσως θα έπρεπε να κλαίμε. Γιατί πραγματικά χρειάζεται να πρέπει να ξοδέψεις τόσο χρόνο σε ηλίθια "παιχνίδια" εγωισμού και σνομπισμού..? Πόσες ιστορίες πρέπει να ακόμη να ακουστούν και να γραφτούν με έρωτες και αγάπες που έσβησαν και χάθηκαν επειδή και οι δυο ήθελαν να το παίξουν δύσκολοι και drama queens..? Και κάπως έτσι η Αγάπη έχει καταλήξει να είναι. Και κάπως έτσι έχουν βγει να πουν πως δεν την θέλουν, πως την μισούν.

'Η όπως λέει η Carla Bruni στο τραγούδι της "L'Amour":

Love.. Um um that's not for me
All these "forevers"
It's not clear, it tricks you
It comes closer without showing itself, like a velvet traitor
It hurts me or bores me depending on the days..
(Μετάφραση από internet translator οπότε μην νομίζετε πως έχει πιάσει όλες τις λέξεις σωστά)

Και κάπου εδώ θα συμφωνήσω. Με κάνει να βαριέμαι. Απίστευτα. Όχι η Αγάπη η ίδια, αλλά όλα αυτά τα ηλίθια παιχνίδια, αυτή η αγάπη που έχει καταλήξει πλέον να υπάρχει.

Oh c'est l'amour but c'est la vie. Και ο,τι άκρη βγάλετε, βγάλατε..

xoxo,

FluffyUnicorn

(Originally posted on the Tumblr edition of the blog)

Skeletons in the Closet

Δευτέρα 4 Ιουλίου, νωρίς το απόγευμα. Για ακόμα μια φορά βρίσκομαι στο καράβι για Πάρο, καθισμένος στο πάτωμα του καταστρώματος.

Μόνος μου, μελαγχολώ, αναπολώντας αναμνήσεις τόσο απ’την Αθήνα όσο και απ’την Πάρο. I know what you think. “Πάω διακοπές και θα έπρεπε να χαίρομαι”. Μα πάω για δουλειά. “Θα πρεπε να χαίρομαι που δεν θα μείνω όλο το καλοκαίρι στην Αθήνα”. Χαίρομαι όντως αν και δεν θα με πείραζε. Τότε λοιπόν γιατί μελαγχολώ..? Γιατί απλά..

Φοβάμαι.

Πάντα με τρόμαζε το να φεύγω. Η αίσθηση πως αφήνω πράγματα πίσω μου. Και όσο και αν έχω καταφέρει να χωρέσω σε τρεις βαλίτσες την πλειοψηφία των πραγμάτων μου, ξέρω καλά πως δεν θα μπορούσα να στριμώξω όλους τους ανθρώπους που θα ‘θελα ούτε σε εκατό. Και θα ‘θελα να τους πάρω μαζί μου όχι τόσο γιατί θα μου λείψουν αλλά περισσότερο γιατί φοβάμαι πως όταν γυρίσω δεν θα τους βρω εκεί. Θα βρω άλλους ανθρώπους, παντελώς άγνωστους, εντελώς αλλαγμένους, να στέκονται στη θέση τους. Γιατί σε δυο μήνες πολλά αλλάζουν και εγώ είμαι γνωστός για την ανικανότητα μου να κρατώ επαφή και να είμαι ένα κομμάτι αυτών των αλλαγών.

Μα περισσότερο με τρομάζει αυτό που λέει και ο τίτλος του entry. Οι σκελετοί αυτοί που κλείδωσα στην άδεια ντουλάπα μου, φεύγοντας από Πάρο τον Νοέμβριο. Που τους άφησα εκεί μέσα κλειδωμένους όσες φορές επέστρεψα από τότε.

Αναμνήσεις και καταστάσεις, κουβέντες που είτε έγιναν ή δεν έγιναν ποτέ, αλήθειες που έμειναν ανείπωτες. Όχι, όχι. Δεν μιλώ για σκοτεινά μυστικά, αιματηρές δολοπλοκίες που θα μπορούσαν να μετατρέψουν τη ζωή μου σε σήριαλ του τύπου “Μυστικά της Εδέμ”.

Μιλάω για απλά πράγματα που όλοι ανεξαιρέτως αντιμετωπίζουμε. Μιλάω για αυτά που πολύ θα θέλαμε να ξεχάσουμε, λόγω της νοσταλγίας ή της “απελπισίας” που μας προκαλούν. Καταστάσεις ντροπής, στιγμές χαράς, συναντήσεις αμηχανίας, κουβέντες που θέλουμε να αποφύγουμε. Όλα αυτά που δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ για οποιονδήποτε λόγο. Όλα αυτά είναι για μένα οι σκελετοί που βρίσκονται κρυμμένοι στις ντουλάπες μας. Τους οποίους έχουμε κλειδωμένους εκεί μέσα με την ελπίδα πως δεν θα δουν ποτέ ξανά το φως της μέρας. Yet we return.

Γυρνάμε πίσω, εκεί που βρίσκονται κλεισμένοι. Και πλέον οι κραυγές τους είναι εκκωφαντικές και μας θυμίζουν πως είναι ακόμα εκεί, πως δεν έχουν χαθεί αλλά αντιθέτως μας απειλούν ακόμα. Και ίσως να ήταν καλύτερο να τους αντιμετωπίζαμε αυτούς τους σκελετούς. Ίσως και να είναι καλύτερο να συνεχίσουμε να τους αγνοούμε.

Anyhow, first things first. Γιατί παρά τους σκελετούς στις ντουλάπες μου, αυτή τη στιγμή έχω να νοιαστώ για το πως θα βγάλω τις υπέρβαρες βαλίτσες μόνος μου απ΄το καράβι. Και ξέρω πως και για μένα θα έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσω αυτούς τους σκελετούς, σύντομα μάλιστα. Αφού την ντουλάπα μου θα την γεμίσω ασφυκτικά με τα ρούχα μου απ’την Αθήνα και τους σκελετούς μου θα τους κλειδώσω μέσα στο δωμάτιό μου, με μένα μέσα, αφήνοντας τους ελεύθερους να περιφέρονται, απειλώντας να κάνουν και εμένα έναν από αυτούς. Till I face them.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Remember; You can run, run, run as fast as you can. But if Jesus is the new black, then yesterday is the new tomorrow.

(Originally posted on the Tumblr edition of the blog)

Ο Παλιατζής

Πέμπτη πρωί, γύρω στις 11:00. Ανοίγω τα μάτια μου έχοντας ξυπνήσει απ’την φασαρία που προκαλεί αυτή η μηχανική φωνή. “Περνάει ο παλιατζής” φωνάζει μεταξύ άλλων που δεν μπορώ να θυμηθώ. Το κακό του να μένεις σε κεντρικό δρόμο, σκέφτομαι.

Ο παλιατζής συνεχίζει τον δρόμο του και η φωνή απ’το μεγάφωνο σιγά-σιγά καλύπτεται απ’τους ήχους του δρόμου. Κάποιοι κορνάρουν, κάποιοι βρίζονται, κάποιος φωνάζει στον πεζό που πέρασε με κόκκινο. Δεν ξέρω αν έτυχε πάντως να μην ξυπνήσει προηγούμενες φορές που πέρασε ή αν έχει καιρό να περάσει ο παλιατζής. Όπως και να ‘χει, ενώ πίνω νερό, θυμάμαι όσα είχαν συμβεί την προηγούμενη μέρα.

Το Σύνταγμα ήταν ξανά μια εμπόλεμη ζώνη με τους αγανακτισμένους κάθε λογής να ξεριζώνουν μάρμαρα απ’την πλατεία και να τα πετάνε στα κτήρια και στα ΜΑΤ. Τα οποία με τη σειρά τους απαντούσαν με δακρυγόνο και άλλα χημικά, ξυλοδαρμούς και χίλιους δυο άλλους τρόπους. Αν αυτή η βία (και των δύο πλευρών) ήταν απαραίτητη δεν το γνωρίζω και δεν θέλω να μπω στο τρυπάκι να βγάλω μια άκρη.

Και βρέθηκα εκεί, μόλις μερικές ώρες νωρίτερα για να αντικρίσω το Σύνταγμα, που τόσο λατρεύω, ερειπωμένο και διαλυμένο, κατακρεουργημένο απ’την οργή και την απελπισία των ανθρώπων που “μαχόντουσαν” νωρίτερα εκεί.

Και ο παλιατζής ξαναπερνάει κάτω απ’το σπίτι μου, βγάζοντας το ίδιο λογύδριο. “Σταματήστε τον παλιατζή”, επιμένει, μα από ότι φαίνεται κανείς δεν το κάνει. Και στο δωμάτιο της αδερφής μου ακούω τη φωνή της να συζητά με τη φίλη μας, την οποία φιλοξενούμε, για την κατάσταση στο Σύνταγμα ενώ το παρακολουθούν απ’το live feed του “Ζούγκλα”. Ο κόσμος κυκλοφορεί κανονικά, οι δρόμοι έχουν καθαριστεί και ανοίξει, τα μέσα μεταφοράς λειτουργούν ξανά. Όλα μοιάζουν να έχουν επιστρέψει στην θέση τους, λες και η χθεσινή μέρα δεν υπήρξε ποτέ. Και ίσως να αμφέβαλλα πραγματικά για την ύπαρξή της αν δεν είχαν μείνει ακόμα μερικές ζημίες για να την θυμίζουν. Back to normal I guess.

Και ειρωνικά  ακούω απ’την τηλεόραση τη φωνή μιας ακόμα “κυρίας” της ελληνικής τηλεόρασης να μονολογεί πως “οι αγανακτισμένοι είναι αποφασισμένοι”. Βέβαια. Τόσο αποφασισμένοι που κατά την κάθοδο μερικών προς το Γκάζι έβριζαν τον κόσμο που έτρωγε (επειδή έτρωγε ενώ συνέβαιναν όλα αυτά) στο Butcher αλλά δύο λεπτά μετά είχαν καταλήξει στον Κάνδαυλο για σουβλάκια.

Και κάπως έτσι βρέθηκα ξανά στο κρεβάτι μου για να συνεχίσω τον ύπνο μου.

Έξι το απόγευμα πλέον, με ξυπνάει μια άλλη φωνή, και αυτή από μεγάφωνο τοποθετημένο σε κάποιο αμάξι. “Όλοι στους δρόμους” φωνάζει ξανά και ξανά, συνοδεύοντας το με άλλα “επαναστατικά συνθήματα”, καλώντας τους ανθρώπους να βγουν στους δρόμους. Να μην τα παρατήσουν ακόμα. Back to normal, NOT. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον καθώς οι αγανακτισμένοι (ή όποια “παράταξη” ήταν υπεύθυνη για όλες τις φασαρίες) δείχνουν όντως αποφασισμένοι να διαλύσουν την Αθήνα.

Δεν ξέρω για σας αλλά προτιμώ το πρώτο ξύπνημα, αυτό του παλιατζή. Όχι γιατί με βολεύει καλύτερα. Εξάλλου πόσο μπορεί να βολεύει κάποιον μια πραγματικότητα στην οποία πρέπει να μετρά 2λεπτα και 5λεπτα για να τα βγάλει πέρα..? Απλά γιατί προτιμώ να βγαίνω απ’το σπίτι μου και να μπορώ να πάω όπου θέλω χωρίς το φόβο του ουρανοκατέβατου μαρμάρου ή του ασφυκτικού δακρυγόνου. Και επειδή προτιμώ να ξέρω πως οι άνθρωποι που δουλεύουν στην περιοχή, έχουν ακόμα δουλειά γιατί κανείς δεν έσπασε το κατάστημα στο οποίο εργάζονταν.

Και ο παλιατζής πέρασε χωρίς κανένας να τον σταματήσει. Ίσως όμως να έπρεπε όλοι μας να τον σταματήσουμε μήπως και επιτέλους καταφέρναμε να αδειάσουμε όλη αυτή τη σαβούρα-οργή που πλέον κατοικεί μόνιμα στα μυαλά μας..

xoxo,
FluffyUnicorn

(Originally posted on the Tumblr edition of the blog)

Ξεφτιλιστείτε

Ξεφτιλιστείτε λοιπόν κι άλλο. Είμαι σίγουρος πως μπορείτε.

Ξεφτιλίσου, εσύ που για ακόμα μια φόρα κλαίγεσαι για τον γκόμενο που δεν σου έκατσε. Και εσύ πιο δίπλα του στο chat μου, που ωρύεσαι πως σου έκανε την καρδιά κομμάτια. Και έτσι θες να βγεις έξω, να τα σπάσεις όλα, γιατί οι χωρισμένοι πρέπει να γιορτάζουν. Μα από πότε θεωρείται γιορτή, να βγαίνεις και να πίνεις και όταν πια σέρνεσαι στα πεζοδρόμια να κλαις και να τον ψάχνεις..?

Ξεφτιλίσου και εσύ μαζί τους ως ένα ακόμα wanna-be μοντέλο του Facebook. Και εσύ που με παρακαλάς να σε κάνω add για να με “γνωρίσεις καλύτερα” γιατί σ’αρέσω. Μπορείς κάλλιστα να τραβήξεις μαλακία με τις profile pics μου, ανοιχτές είναι εξάλλου, εμένα δεν έχω καταλάβει γιατί πρέπει να με πρήζεις.

Ξεφτιλίσου και εσύ, που μιλάς για αγάπη ενώ η μεγαλύτερη σου σχέση ήταν μια ώρα και αυτό γιατί ο άλλος άργησε να τελειώσει. Και εσύ που δεν λες να καταλάβεις πως δεν έχω καμία όρεξη να σου κάνω “κονέ” με τον κολλητό μου, που ήδη σου ‘χει πει πως δεν σε θέλει.

Ξεφτιλίσου και εσύ που η ζωή σου τελειώνει εκεί που τελειώνει το wall σου στο Facebook, στα ανούσια status σου και στις over-edited φωτογραφίες σου. Και εσύ που πετάς όλες αυτές τις “φιλοσοφίες” στο Facebook κάθε δεκάλεπτο για να μαζέψεις δεν ξέρω και εγώ πόσα likes. Και εσύ που πρέπει να μου γεμίζεις το inbox με άχρηστες πληροφορίες, αδιάφορα events και δήθεν προσφορές. Και εσύ που νομίζεις πως μαγκιά είναι να σέρνεσαι στον δρόμο, stoned or wasted, ή να χορεύεις γυμνός στα μαγαζιά (ας είχες τουλάχιστον κάτι να μας δείξεις). Και εσύ που πιστεύεις πως αξίζεις γιατί είσαι διαρκώς με τα πόδια ανοιχτά και όσοι σε θυμούνται το κάνουν γιατί δεν βρίσκουν άλλον.

Ας ξεφτιλιστούμε λοιπόν. Και εγώ μαζί. Με τα παράδοξα μαλλιά μου, που αρνούμαι να τα αφήσω σε ένα χρώμα μέχρι να πέσουν. Με το γελοίο ντύσιμο μου, που περισσότερο θυμίζει clown του Medrano παρά άνθρωπο.

Ας ξεφτιλιστούμε λοιπόν κάνοντας αυτά που γουστάρουμε, που μας αρέσουν. Αν όντως ξέρουμε τι μας αρέσει.

Μα περισσότερο ξεφτιλιστείτε όλοι εσείς. Εσείς που μέσα σε πέντε λεπτά διαλύσατε ό,τι είχατε καταφέρει 20 μέρες τώρα. Ναι, εσείς οι αγανακτισμένοι. Μόνο που εγώ δεν βλέπω καμία αγανάκτηση, αλλά πολλή απελπισία. Και αν εσείς όντως δεν είστε απελπισμένοι, τότε σίγουρα είμαι εγώ με όλα αυτά που βλέπω και ακούω από εσάς και άλλους. Ξεφτιλιστείτε κάνοντας κομμάτια την πλατεία, πετώντας μερικές ακόμα μολότοφ, σπάζοντας μερικά ακόμα ξύλα στα κεφάλια μερικών ακόμα αστυνομικών. Ουρλιάζοντας για τα χάλια τους, που στην πραγματικότητα είναι τα χάλια όλων μας. Κατηγορήστε τους, μα μην ξεχάσετε να βγάλετε τον εαυτό σας απέξω. Γιατί δεν φταίτε φυσικά. Είναι γελοιότητες αυτά που λένε πως τόσα χρόνια κοιτάγατε να την βολέψετε και δεν αντιδρούσατε σε τίποτα. Εμπρός λοιπόν. Σε μια επανάσταση που δεν προσφέρει καμία λύση σε έστω και ένα πρόβλημα. Σε μια επανάσταση με ανεδαφικά αιτήματα από ανθρώπους που μιλούν για θέματα που δεν γνωρίζουν. Σε μια επανάσταση που οι μισοί τουλάχιστον σταθεροί συμμετέχοντες έχουν ξεχάσει πως δεν βρίσκονται στο legalise. Και μην ξεχάσετε να σπάσετε και τα MacDonalds. Και την Ερμού για ακόμα μια φορά. Γιατί ο καπιταλισμός και το american dream σας πρόδωσαν και δεν μπορείτε πια να (εξ)αγοράσετε τα όνειρα σας.

Ξεφτιλιστείτε λοιπόν..  Σας αξίζει..

xoxo,
FluffyUnicorn

(Originally posted on the Tumblr edition of the blog)