About Me, Myself & I

Γεννημένος στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, από εκείνα τα κακομαθημένα παιδιά που ήταν αρκετά τυχερά για να μεγαλώσουν ξέγνοιαστα και ανέμελα μέχρι που ήρθε η κρίση, όταν πια ήταν έτοιμα να ανοίξουν τα φτερά τους, για να τα προσγειώσει απότομα.

Πουτάνα που είναι η ζωή, εμείς δεν φτιαχτήκαμε για αυτά.

Μεγαλωμένος σε τουριστική επαρχία, μαθημένος από μικρός στα ξέφρενα parties, στο αλκοόλ, στο sex της μιας νύχτας. Η επαρχία όμως μικρή, πολύ μικρή για να χωρέσει τον επαναστατικό και ανατρεπτικό εαυτό μου με τα ροζ/μπλε/κόκκινα μαλλιά και την ελευθέρων ηθών, διάχυτη σεξουαλικότητα μου.

Όσο με θυμάμαι ήμουν ερωτευμένος – με κάποιον, κάποια, κάτι. Αμετανόητα ρομαντικός και απελπιστικά νιχιλιστής ήλπιζα – και ακόμα ελπίζω – να προλάβω να δω τον κόσμο να τυλίγεται στις φλόγες.

Τα τελευταία χρόνια ζω στο μεγαλύτερο από τους έρωτες μου, την Αθήνα. Αυτή και η νύχτα, οι γυναίκες που αγάπησα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου. Σπουδάζω – ελπίζοντας σύντομα αυτό να αλλαχτεί σε παρελθοντικό χρόνο – ψυχολογία.

Προσπάθησα – αλήθεια το λέω – να σοβαρευτώ μα δε μου πάει, δε με γεμίζει – με πνίγει. Μάλλον φτιάχτηκα για να κυνηγάω χίμαιρες και μονόπλευρους έρωτες παρέα με ατέρμονες τρέλες.

Στη ζωή μου έχω διαβάσει, έχω πιεί, έχω δουλέψει, έχω partαρει, έχω ξεφύγει, έχω πηδηχτεί και έχω κάνει μια πληθώρα πραγμάτων που ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί. Όλα πάντα στον υπερθετικό βαθμό. Ο έρωτας μόνο σε αυτόν τον βαθμό μετριέται.

Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι πως χάνω. Πως χάνω τη στιγμή, κάτι που θα μπορούσα να κάνω. Φοβάμαι πως ο χρόνος περνά και εγώ χάνω τα πράγματα που φέρνει μαζί του.

Δεν άντεξα να βάλω ταμπέλες ποτέ μου ή να περιορίσω τον εαυτό μου σε μια κατηγορία. Ούτε ποτέ προσπάθησα να διαχωρίσω τα όσα είμαι ανάλογα τον χώρο που βρίσκομαι. Όλα μαζί, ένα cocktail ταυτοτήτων, προτιμήσεων και μη, πάντα όλα μαζί μπροστά και πάντα εξίσου σημαντικά και χωρίς φίλτρα. Συχνά μοιάζω να συγκρούομαι με τον ίδιο μου τον εαυτό, δεν πειράζει, είμαι εξάλλου ο μεγαλύτερος μου εχθρός.

Αν με γνωρίσεις θα με ακούσεις να μιλάω για τις αμέτρητες κολλητές ή κολλητούς μου. Πολλοί είναι, ναι και ακόμα περισσότεροι ήταν. Βλέπεις θα φύγω πρώτος, πριν ο χρόνος ή η ανθρώπινη μιζέρια προλάβει να κερδίσει και αμαυρώσει τις αναμνήσεις. Μα δεν θα πω ποτέ αντίο. Τα λέμε.

Ίσως κάποτε να ήθελα να γίνω μαθηματικός. Ή και αστροναύτης. Ίσως και να ήθελα να γράφω. Ή να ταξιδέψω στον κόσμο.

Όταν όμως ήμουν μικρός ονειρευόμουν να γίνω άνθρωπος. Πια κρίνοντας από τα βλέμματα των άλλων ενώ περπατώ, συνειδητοποιώ πως μάλλον απέτυχα παταγωδώς και σε αυτό –

Oh who cares.

xoxo,

FluffyUnicorn