Time Exists Only to Betray Us

Ο χρόνος είναι άχρονος - πόσο συχνά μπορεί να σου έρχεται αυτή η έκφραση στο μυαλό. Οι εβδομάδες μοιάζουν με μήνες ή συχνά μονάχα με στιγμές; στο τέλος όμως θα μείνει μόνο η λήθη. Η λήθη παρέα με μερικές διαστρευλωμένες αναμνήσεις, να σου θυμίζουν πως υπήρξαν στιγμές ζωής, έρωτα, χαράς και θλίψης πριν φτάσεις εδώ που είσαι τώρα: ένα μάλλον σαπισμένο κουφάρι στο νεκροκρέβατο του - ειδικά όταν έρθει σε σύγκριση με όσα υπήρξαν στις εναπομείναντες αναμνήσεις.

Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη. Γριά και ανύμπορη, ανίκανη να μας βοηθήσει. Πάντα όμως έτοιμη να αποπειραθεί να μας πνίξει στα δικά της μονοπάτια; ακατανόητα και μυστήρια, ελπίζοντας μάλλον να μας οδηγήσει ήσυχα στην ολοκληρωτική της απουσία. Και δεν υπάρχει διαφυγή.

Αναρωτιέμαι ακόμα μικρέ αν εν τέλει αυτό επιθυμούσες. Να χαθούμε; να παρασυρθούμε στα μονοπάτια μιας αδίστακτης μνήμης και ενός αδήφαγου χρόνου, να παρασυρθούμε μέχρι να φτάσουμε μακριά ο ένας από τον άλλον και να ξεχαστούμε σε μια θάλασσα αναμνήσεων. Κάπου εκεί είμαστε ήδη εξάλλου - εσύ με το εγώ σου αλώβητο και εγώ να συλλέγω αχόρταγα στιγμές.

Στο τέλος σε ενδιέφερε να εξισώσεις τον έρωτα με όσα πίστευες πως σου αξίζουν. Παιδιάστικα - και αυτό είναι που σε κάνει μικρό εξάλλου - να μειώσεις τα πάντα, να προστατευτείς και να προστατέψεις έναν καλοσχεδιασμένο μικρόκοσμο, διαστρευλώνοντας στην πορεία κάθε κίνηση και κάθε λέξη. Όλα να έρθουν κομμένα και ραμμένα στα δικά σου μέτρα και σταθμά, όπως εσύ τα θέλεις - δεν σε νοιάζει τίποτα πέρα από το εγώ σου. Όλοι οι άλλοι δεν είναι παρά ασήμαντοι, κλεισμένοι απέξω να χτυπούν πόρτες ενώ εσύ κοιτάς αφ'υψηλού -

Ας πεθάνουν, ας πνιγούν στις τάφρους του κάστρου που περίφανα έχτισες ενώ εσύ κάθεσαι περίτρανα στον θρόνο σου.

Σαν να σε βλέπω όμως; αργά ή γρήγορα (ψέματα πάλι, αργά θα είναι) δεν θα είσαι παρά ένα κουφάρι που απεγνωσμένα θα σέρνεται στην πύλη του ενός σκονισμένου κάστρου, μήπως και προλάβει έστω και για λίγο να ακουμπήσει όλα όσα έχασε.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: There's always hell to pay.

P.S.#2: Βλέπεις δεν θέλησα τίποτα από εσένα πέρα από όλα όσα είχες - και οτιδήποτε άλλο θα έμενε μετά.

The Glass Menagerie

"Γράφεις ακόμα..?"

Hah, πόσο σιχαίνομαι άραγε αυτή την ερώτηση. Ναι γράφω. Ή έστω αυτό είναι το ψέμα που επαναλαμβάνω στον εαυτό μου καθώς ψάχνω ανάμεσα στα αμέτρητα χαρτιά με ανολοκλήρωτα κείμενα.

Η κουβέντα μας τις προάλλες με πόνεσε. Γελοιωδώς μιας και εύκολα μπορούσα να φύγω αλλά συνειδητά επέμεινα σε αυτή - λες και όσο την συνεχίζαμε, μέσα από τα μαχαίρια που οι λέξεις μας μας κάρφωναν, θα έβρισκα τη διαύγεια ή μια θεία επιφοίτηση.

Ή έστω, ήλπιζα σε μία, κάποια λύτρωση.

Όλοι κάνουμε λάθη και όλοι φοβόμαστε - γενναίο εξάλλου δεν θα σε κάνει η έλλειψη του φόβου μικρέ αλλά η ικανότητα σου να προχωρήσεις με αυτούς στην πλάτη σου. Πάντα θα φοβάσαι, μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου για το αντίθετο. Δυστυχώς όμως τους φόβους σου δεν έμαθες και δεν θες να τους αντιμετωπίσεις. Αντιθέτως, προτιμάς να τους κρύβεις πίσω από καλοστημένους μηχανισμούς άμυνας; πρόχειρα ξεπλύματα της βρώμιας που έχουν αφήσει πάνω σου, βασιζόμενος πάντα σε βλακώδεις εκλογικεύσεις.

Χωρίς βιασύνη, δεν αφορά κανέναν, άλλες προτεραιότητες, η ζωή μου θα καταστραφεί. Η ζωή σου όμως δεν υπάρχει καν - στη θέση της δεν είναι τίποτα παρά μια μετριοπαθής ύπαρξη που τρομαγμένη επαναλαμβάνει το ίδιο ποίημα;

Όταν, όταν, όταν και θα, θα, θα.

Δίχως καμία θέληση πια για να παλέψει, συμβιβασμένη σε τέτοιο βαθμό με τους φόβους της που βρήκε τρόπους να δικαιολογεί την ανικανότητα της να κυριαρχήσει πάνω σε αυτούς.

Οι δικαιολογίες πια είναι συνυφασμένες τόσο καλά, με υπέρμετρη προσοχή - μη τυχόν και κάτι βρει τον τρόπο να περάσει τον ιστό τους. Κάθε πρόκληση σε ωθεί μονάχα στην απεγνωσμένη αναζήτηση μιας νέας εκλογίκευσης, σε μια θηριώδης προσπάθεια να κρατήσεις τον ιστό που έφτιαξες άθικτο. Εξάλλου, γνωρίζεις καλά - κι ας μην το παραδέχεσαι ούτε στις σκέψεις σου - πως όταν πια ο ιστός αυτός διαλυθεί, η μίζερη κοσμοθεωρία που έχτισες για να αντέξεις τις αδυναμίες σου θα καταστραφεί μαζί του.

Και εσύ θα μείνεις να στέκεσαι μόνος, γυμνός, σε ένα κόσμο που φοβάσαι πως θα προσπαθήσει να σε φάει.

Εν τέλει, είχες δίκιο τότε, δεν αξίζει - δεν αξίζει γιατί την παράσταση που ελπίζεις να παίξεις (πόσο μοναδική τη θεωρείς αλήθεια) την έχω παρακολουθήσει τόσες φορές που πια βαριέμαι.

Παίξε εσύ, χώρισε τον κόσμο και τον εαυτό σου σε μικρά, ίδια κουτάκια που θα ανοίγεις κάθε φορά που σε βολεύει. Παίξε εσύ, πεπεισμένος πως έχεις προχωρήσει μπροστά, ακούγοντας μόνο όσα σου αρέσουν και αποβάλλοντας όλα τα άλλα άκριτα αφού, έστω και λίγο, ταλαντεύουν τον κόσμο σου.

Παίξε εσύ, δεν πειράζει - παίξε μέχρι την στιγμή που πια αναπόφευκτα θα συνειδητοποιήσεις πως ο κόσμος που τόσο φανατικά έφτιαξες δεν είναι παρά ένα ακόμα γυάλινο θηριοτροφείο για όλα τα τέρατα που έσπρωξες μόνος σου κάτω από το κρεβάτι και εκείνους τους σκελετούς που βιαστικά κλείδωσες μέσα στην ντουλάπα.

Παίξε εσύ όσο μπορείς ακόμα - μα μην ανησυχείς, όταν ο κόσμος σου αρχίσει να καταρρέει θα δεις;

Οι φόβοι σου δεν είναι παρά αβάσιμοι όταν βρίσκεις το κουράγιο να ζήσεις: να βγάλεις τον εαυτό σου μπροστά χωρίς υπεκφυγές, να αφήσεις την καρδιά σου στα χέρια κάποιου χωρίς δικλείδες ασφαλείας.

Στο τέλος, η ζωή δεν μετριέται παρά μόνο σε όλες τις στιγμές που ερωτεύτηκες και εκείνες που πληγώθηκες.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Το έχω ξαναπεί - και την απάντηση κράτα την για εσένα - ποιον φόβο αγάπησες πάλι ρε..?