Αγάπη. Έρωτας. Σχέσεις. Γάμος. Sex. Χωρισμός. Αγάπη. Αγάπη. Αγάπη.
Αγάπη.
Αγάπη. Εξυμνήθηκε, λατρεύτηκε, ενέπνευσε, κατέστρεψε. Αν ήταν γυναίκα ίσως να ήταν η πιο όμορφη, η πιο γλυκιά, αυτή που καθένας και καθεμιά θα ζητούσε να έχει πλάι του. Μα δεν είναι. Η αγάπη είναι Αγάπη, απλά παρανοϊκή, λιτά πανέμορφη μα ταυτόχρονα τόσο γλυκά άσχημη. Είναι η αρχή όλων των συναισθημάτων, η πηγή όσων η καρδιά μας μπορεί να νιώσει. Η χαρά, η ευτυχία, η ζήλια, η θλίψη, ο θρήνος, το μίσος.
Και ίσως τώρα να θες να πεις εσύ πως η καρδιά σου δεν χτυπάει πια και δεν μπορείς άλλο να αγαπήσεις. Ίσως να θέλω και εγώ να το ισχυριστώ αυτό. Ψέμα. Ίσως όντως να μην μπορούν όλοι να αγαπήσουν εκ φύσεως. Αλλά το εκ φύσεως πια ελάχιστα μετράει and after all everybody is conditioned to fall in love.
Από τη γέννηση μας ακόμα μας γεμίζουν το κεφάλι με ιδέες περί έρωτα και αγάπη. Ιστορίες με έρωτες δυνατούς σαν τον άνεμο, γερούς σαν βουνά, ανθεκτικούς στο χρόνο. Αλήθειες ή ψέματα δεν έχει καμία σημασία.
Μα η Αγάπη έτσι είναι η Αγάπη. Αυτή που τον χρόνο νικά και στην άκρη κάνει ολόκληρα βουνά. Και όλοι τη ζητάμε· την κυνηγάμε διαρκώς λες και όταν επιτέλους βρεθεί θα λυθούν όλα μας τα προβλήματα· λες και θα χαθεί όλη μας η μιζέρια. Αλλά γιατί κανένας μας δεν τα καταφέρνει τελικά..?
Γιατί απλά η Ζωή, έτσι είναι η Ζωή. Η Αγαπη είναι θυσία, να είσαι εκεί και να ζεις για κάποιον πέρα από το "εγώ" σου. Ενώ η Ζωή είναι εγωισμός, υπάρχεις εσύ, τα θέλω σου, η υπερηφάνεια σου. Δεν γίνεται να είσαι εκεί γιατί απλά έχεις τα δικά σου όνειρα, αυτά που θες να κανείς εσύ για ικανοποιήσεις το εγώ σου, την λαγνεία σου, την ματαιοδοξία σου.
Και παράλληλα απαιτείς, ζητάς από αυτόν που αγαπάς δίχως να θες πάντα να δώσεις πίσω. Και όταν αρνηθεί - που ξέρεις πως σίγουρα κάποια στιγμή θα το κάνει - τότε προδότης στα ματιά σου θα είναι. Και όταν αγαπάς μέσα στην υπερηφάνεια σου διαρκώς πνιγμένος κάνεις τα πράγματα περίπλοκα.
Γιατί αντί απλά να παραδεχθείς όσα νιώθεις και όσα η καρδιά σου ζητά και να βάλεις αυτόν τον γαμημένο τον εγωισμό σου στο πάτωμα, το παίζεις δύσκολος και πως δεν ξέρεις τι θες ή πως όντως ξέρεις αλλά δεν είσαι εσυ για αυτόν "γιατί δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου και θα την κανείς την μαλακία ως μια ακόμη grande τσουλάρα και δεν του αξίζει ειλικρινά."
Χαχαχαχαχα. Κάπου εδώ δεν υποτίθεται πως γελάμε ε..?
Αν και ίσως θα έπρεπε να κλαίμε. Γιατί πραγματικά χρειάζεται να πρέπει να ξοδέψεις τόσο χρόνο σε ηλίθια "παιχνίδια" εγωισμού και σνομπισμού..? Πόσες ιστορίες πρέπει να ακόμη να ακουστούν και να γραφτούν με έρωτες και αγάπες που έσβησαν και χάθηκαν επειδή και οι δυο ήθελαν να το παίξουν δύσκολοι και drama queens..? Και κάπως έτσι η Αγάπη έχει καταλήξει να είναι. Και κάπως έτσι έχουν βγει να πουν πως δεν την θέλουν, πως την μισούν.
'Η όπως λέει η Carla Bruni στο τραγούδι της "L'Amour":
Love.. Um um that's not for me
All these "forevers"
It's not clear, it tricks you
It comes closer without showing itself, like a velvet traitor
It hurts me or bores me depending on the days..
(Μετάφραση από internet translator οπότε μην νομίζετε πως έχει πιάσει όλες τις λέξεις σωστά)
Και κάπου εδώ θα συμφωνήσω. Με κάνει να βαριέμαι. Απίστευτα. Όχι η Αγάπη η ίδια, αλλά όλα αυτά τα ηλίθια παιχνίδια, αυτή η αγάπη που έχει καταλήξει πλέον να υπάρχει.
Oh c'est l'amour but c'est la vie. Και ο,τι άκρη βγάλετε, βγάλατε..
xoxo,
FluffyUnicorn
(Originally posted on the Tumblr edition of the blog)
