And All of Your Ex-Boyfriends

In all our years we have never been young, no, not at all. Wild without a single doubt and arrogant to the extreme of course - always belonging to that freshman generation of degenerate beauty queen bees. The world constantly swarming around us, barely putting up a fight. Moths helplessly drawn to the flames burning at the depths of our hearts.

I still recall the words you spoke then; a lifetime ago. Let us all pretend we don't exist. Never did I dare to ask you to explain what was most likely nothing more than an adolescent nuisance. You broke my heart back then - those words tore right through like bullets shot at blank range. I still find myself crawling back to them, every and each of those sleepless, dark nights lit up only by colorful strobe lights.

We were never young; we never felt like it. We broke too many times, too soon and there is so much blood in our hands. We care not. We can always pretend we don't exist - that we never did to begin with and therefore allow ourselves to be consumed in a timeless domain.

Our wilderness in the end will always be our creed - that lethal vice of lust that we breed in our souls and that burning desire to set the world on a menacing fire and then devour it wholly.

In your eyes I saw that spark lighting them up so brightly. Sadly - foolishly too perhaps - you though it would be enough.

Hmph.

Deary, why would I settle for a spark when I can get a fucking wildfire instead..?

xoxo,
FluffyUnicorn

Pillars of Sand

Υπάρχουν πάντα δύο όψεις.

Η πράξη, αν και λογική, δεν συμμερίζεται απαραιτήτως το δίκαιο.

Γνωρίζεις πως σταδιακά χάνεσαι, ξεθωριάζεις σαν παλιές φωτογραφίες; κάποια στιγμή θα βρεθείς σε κάποια αραχνιασμένη σοφίτα και εσύ, να συλλέγεις σκόνη πάνω στα άλλοτε φανταχτερά σου χρώματα.

Χάνεσαι, χαραμίζεσαι - ελπίζοντας να χτίσεις όλα όσα έχασες ή έδωσες στους δρόμους που περπάτησες. Όσα όμως προσπαθείς να χτίσεις είναι μάταια αφού επιχειρείς να τα στήσεις πάνω σε γκρεμίζοντα ερείπια.

Εν τέλει, πια έμαθες πως τα παλάτια του τότε δεν ήταν παιδικά καστράκια χτισμένα από άμμο και αλάτι. Διαλύθηκαν όμως.

Απελπισία ή ανάγκη - ονειρεύτηκες πολλά που τελικά δεν άντεξες, κατέρρευσες ύπο την πίεση των χιμαίρων που κυνήγησες μαζί με κάθε σου κατόρθωμα. Στην πρώτη ευκαιρία βλακωδώς, χωρίς κανένα ενδοιασμό, έτρεξες να ξαναχτίσεις όλα όσα μόνος σου γκρέμισες. Πόσο ανούσιο.

Τα τρεκλίζοντα απομεινάρια του παρελθόντος καταρρέουν κάτω από το βάρος οτιδήποτε καινούργιου (και πόσα παγειδευμένα φαντάσματα να έχουν άραγε ακόμη να απελευθερώσουν).

Ο χρόνος τελειώνει και σε βρίσκει να καταρρέεις και εσύ παρέα με όλα όσα χτίζεις.

Γελοίε.

xoxo,
FluffyUnicorn

In the Realm of the Senses

Δυστυχώς δημιουργήσαμε μια γενιά από τέρατα. Πες ό,τι θες εδώ, δεν πειράζει, αν και μάλλον θα είναι μονάχα κάποια απόπειρα να εκτροχιάσεις τη συζήτηση.

Δημιουργήσαμε μια γενιά από τέρατα, πλάσματα που χαρακτηρίζονται από την αδράνεια, την απάθεια και την αδιαφορία. Αδιαφορία απέναντι στον κόσμο, στον πόνο, στον έρωτα. Απέναντι στο οτιδήποτε ανθρώπινο.

Λίγο τα τέρατα που κρυβόντουσαν κάποτε κάτω από το κρεβάτι και πια αλωνίζουν ελεύθερα στους δρόμους, λίγο η πληροφορία που σαν να εκδικείται δεν σε αφήνει πλέον να γυρίσεις αδιάφορα από την άλλη. Κοίτα όπου θες, δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλιώς θα βομβαρδιστείς από τον πόνο. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα - αργότερα ήρθε η βλακώδης φιλοσοφία της νέας εποχής να τα πάρει από το χέρι για να τα παρουσιάσει ως ατράνταχτα επιχειρήματα των γελοιωδών μάντρα της και να υποστηρίξει όσα πρεσβεύει; απόκοψε τον εαυτό σου από κάθε τι ανθρώπινο, κάθε συναίσθημα, για να γλυτώσεις από τον πόνο και από την θλίψη. Να μπορέσεις και εσύ να γίνεις μια ολοκληρωμένη συμπαντική ολότητα, ατάραχη, χωρίς ζημιές και με τη ψυχή αλώβητη.

Γαμώτο, έχω βαρεθεί να ακούω από νέα παιδιά να μου λένε πως δεν θέλουν να ανοιχτούν. Έχω κουραστεί πια να ακούω το ίδιο παραμύθι κάθε φορά; δεν έχεις χρόνο για δράματα, για πόνους, για έρωτες. Ξέρεις όμως πως ο μόνος λόγος που δεν ανοίγεσαι είναι ο φόβος σου ότι θα πληγωθείς.

Που είναι άραγε, που είναι γαμώ τα νέα παιδιά που ονειρευόντουσαν τον μεγάλο έρωτα..? Αυτά που αδίστακτα θα κυνηγούσαν στιγμές, μάταια όνειρα και απελπισμένες ελπίδες..? Ρε θα μέναμε όλο το βράδυ ξάγρυπνοι ελπίζοντας σε ένα μήνυμα, κάτι που να ηρεμήσει τους δαιμονισμένους χτύπους της καρδιάς μας μήπως και μας αφήσει επιτέλους να κλείσουμε μάτι. Που είναι τα παιδιά που δεν φοβόντουσαν, δεν έκαναν πίσω και δεν κόλωναν στην ιδέα πως η καρδιά τους ίσως και να σπάσει. Όχι, αντίθετα, την γούσταραν πατημένη και πονεμένη και δεν δίσταζαν ούτε λεπτό να τα δώσουν όλα ή να τα τινάξουν όλα στον αέρα μόνο για ένα ακόμα βλέμμα - από εκείνα που διαρκούν πάντα πάνω από πέντε δευτερόλεπτα φυσικά.

Κάπου διάβασα πως αλλιώς περίμενες τη νιότη σου, κάπως γεμάτη τρέλα, νύχτες μεθυσμένες, κρυφά τσιγάρα, δάκρυα και γέλια με φίλους μα εν τέλει νιώθεις μόνο σαπίλα - κάποιος κακός μπαμπούλας σας κλέβει τα καλύτερα σας χρόνια. Αρχίδια - κανείς δεν φταίει, αρκετά εξυλατήρια θύματα έχεις ήδη βρει, φτάνει πια. Εσύ φταις που απαρνήθηκες κάθε συναίσθημα ελπίζοντας να γίνεις όσο λαμπερός δείχνεις σε εκείνες τις photoshopαρισμένες, γαμημένες φωτογραφίες που ανεβάζεις στο Facebook και στο Instagram. Όλα glossy, όλα αστραφτερά. Η σαπίλα που νιώθεις προέρχεται από την γελοία επιθυμία σου να είναι όλα ευθυγραμμισμένα, καθαρά, ατσαλάκωτα - τρέφεις μονάχα κούφια συναισθήματα, σιδερωμένα και διπλωμένα με τσάκιση. Θες τους ανθρώπους να έρθουν σε κουτιά; για ένα καφέ, για ένα ποτό, άντε και για κανένα γαμήσι που και που μπας και περάσει η ώρα και ξεδιψάσει η καύλα.

Μα οι άνθρωποι μικρέ δεν κλείνονται σε κουτιά - είναι δράμα, είναι τραγωδία, είναι μια τρικυμία συνειρμών, σκέψεων, πράξεων και συναισθημάτων. Δεν τιθασσεύονται για να ταιριάξουν στα δικά σου καλούπια, ούτε θα έρθουν κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα σου - υπάρχει σύγκρουση, πάθος, μια αχόρταγη μανία να ακουμπήσεις τον άλλον με τρόπους που οι λέξεις ουδέποτε θα είναι αρκετές για να περιγράψουν.

Οι άνθρωποι είναι ευτυχία όταν ξυπνάς το πρωι και τους βρίσκεις γυμνούς δίπλα σου και χαμογελάς, χαμογελάς ρε μαλάκα, λες και η ζωή σου εξαρτάται από το υπόκωφο μουγκρητό του ύπνου τους. Είναι τρέλα όταν χορεύετε παρέα στη βροχή, ουρλιάζοντας, γελώντας, λες και η ίδια η γη θα πάψει αν γυρίζει όταν ο ξέφρενος χορός σας σταματήσει. Είναι δυστυχία, είναι θλίψη εκείνα τα μεθυσμένα πρωινά που θα βρεθείς με τη φίλη σου αγκαλιά να κλαίτε, εκείνη με τα τακούνια στα χέρια και τη μάσκαρα να τρέχει στο πρόσωπο της ενώ ουρλιάζετε το πως σιχαίνεστε τον μάταιο αυτό κόσμο.

Όταν ανοιχτείς θα δεις πως κάθε φόβος δεν ήταν παρά ένα παιδιάστικο αστείο, ένα από αυτα τέρατα που χρησιμοποιούσαν οι γονείς σου για να σε τρομάξουν όταν ήσουν μικρός. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος τρόμος από αυτόν που έρχεται όταν αφήνεις την καρδιά σου στα χέρια κάποιου άλλου. Μα όταν το κάνεις θα δεις πως δεν σε ενδιαφέρει πια - θα δεις πως εν τέλει το να δίνεις την καρδιά σου στον κόσμο γύρω σου θα είναι και το μοναδικό αντίβαρο στη σαπίλα που νιώθεις να σε κατατρώει, το μόνο πράγμα που θα σε κρατά ακλώνητο στον ασυνάρτητο και άδικο τούτο κόσμο. Κρίμα που θα χρειαστείς ακόμα καιρό να το γνωρίσεις; μέσα σου εξάλλου ξέρεις καλά πως αν χαθείς δεν θα λείψεις σε κανέναν - ουδέποτε ακούμπησες κάποιον αρκετά για να αφήσει κάποια πληγή ή, έστω, ένα κάποιο κενό η απουσία σου.

Στο έχω ήδη πει, στη ζωή μου γνώρισα απίστευτο πόνο, αδυσώπητη αδικία, αδίστακτη κακία. Ήταν αμέτρητες οι φορές που θέλησα να τα παρατήσω μα οι άνθρωποι γύρω μου πάντα θα με κρατούσαν με νύχια και με δόντια και θα μου έδιναν μια κανούργια ζωή να ζήσω. Όχι γιατί ήταν το ηθικά σωστό αλλά γιατί αγαπηθήκαμε; μοιραστήκαμε παρέα στιγμές, ελπίδες και όνειρα. Ζωές ολόκληρες - από μια καινούργια σε κάθε δύση του ηλίου. Στο τέλος κοιτώ πίσω χαρούμενος παρά τον πόνο, παρά την θλίψη και παρά τις φουρτούνες που απείλησαν να με πνίξουν. Αναπολώ χαρούμενος γιατί βλέπω μια ζωή γεμάτη χαρά, γεμάτη έρωτα - γεμάτη καύλα.

Ακόμα κι αν αυτοί που αγάπησα πιο πολύ στη ζωή μου και κατ'επέκταση τους άνοιξα κάθε σπιθαμή της ψυχής μου, ήταν οι ίδιοι που με πλήγωσαν περισσότερο, χαλάλι. Ήταν αυτοί που μου πρόσφεραν απλόχειρα τις ωραιότητες στιγμές, τα πιο υπέροχα συναισθήματα που η γλώσσα σου γαμώτο δεν θα φτιάξει ποτέ λέξεις για να τα περιγράψει.

Μάντεψε; δίχως κανένα ενδοιασμό θα τα ξαναέκανα όλα, ακόμα και τώρα που γνωρίζω τον πόνο που θα πρέπει να ξαναπεράσω. Ακόμα και τώρα συνεχίζω να κυνηγάω χείμαιρες και ατέρμωνους έρωτες, ακόμα ψάχνω εκείνα τα βράδυα που χορεύαμε αγκαλιά στο club πριν καταλήξουμε στο πρώτο σκοτεινό σοκάκι για να πηδηχτούμε. Ακόμα κυνηγάω κάθε όνειρο και κάθε καταστροφή όπως τα μοιραστήκαμε μεταξύ μας τότε και ακόμα ερωτεύομαι παράφορα κάθε θεό και κάθε δαίμονα που περνάει από τον δρόμο μου.

Εξάλλου μικρέ, διάλεξα να αφήσω την καρδιά μου να χτυπάει ελεύθερα, σε ένα ξέφρενο, τρελό και ατρόμητο ρυθμό και -

και όταν η καρδιά μιλάει γλυκό μου, κάθε γαμημένο σύμπαν πάντα βγάζει τον σκασμό.

xoxo,
FluffyUnicorn