In a Las Vegas Wedding..

Βλέπεις πάντα θα κερδίσεις ή θα χάσεις. Δεν υπάρχει μέσο έδαφος. Νίκη ή ήττα. Αν δεν υπάρξει ένα από τα δύο, τότε το παιχνίδι δεν έχει ακόμα τελειώσει. Και πάντα υπάρχει και η έσχατη λύση. Σε αυτή που κατέφυγα και εγώ.

Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι καλά. Το είπα ήδη, δεν υπάρχει ποτέ πάτος. Μπορούμε και πιο κάτω. Όλοι μας. Το κατάλαβα όταν σε γνώρισα τότε. Τα φαντάσματα, ξέρεις, θα σε στοιχειώνουν για πάντα - φαντάσματα που δεν μπορείς ποτέ να ξορκίσεις. Γιατί όχι, η αλήθεια δεν θα σε λυτρώσει, δεν θα σε απελευθερώσει. Δεν θα φέρει τη κάθαρση στη δική σου τραγωδία, όσες φορές και αν έχει ήδη ειπωθεί. Η αλήθεια που κρύβεται σε αυτά τα "αόρατα" φαντάσματα απλά θα σε καταστρέψει.

Και όσα ειπώθηκαν ήδη, με τη δική τους δόση αλήθειας - χωρίς όμως να είναι αλήθειες, δίχως να είναι ψέματα επίσης - ούτε αυτά θα σε σώσουν.

Έχω παίξει αυτό το παιχνίδι καιρό.

Αρκετό ώστε να δω τα πάντα να γυρνάνε τούμπα, για να ξέρω πως δεν είναι παρά ένα φριχτό και απαίσιο παιχνίδι. Έπαιξα αρκετά ώστε να βρω τον εαυτό μου να ουρλιάζει κάθε βράδυ, τους φίλους μου να με προδίδουν, εμένα να τους διαλύω. Και κουράστηκα πια.

Και τον τελευταίο καιρό - ΝΑΙ - έχανα.

Έχασα φίλους, καλούς και μη, σχέσεις που άφησα ανεπανόρθωτα πληγωμένες. Έχασα ένα μήνα από τη ζωή μου. Έχασα το κουράγιο να παλεύω. Έχασα την ευκαιρία να δημιουργήσω το αύριο που θα ήθελα. Έχασα το ίσως πιο σημαντικό άτομο στη ζωή μου.

Αλλά επιμένω - μέσα σε όλη την κακία που τόσο συχνά κάποιος μου προσάπτει. Ό,τι έγινε (όλα αποτελέσματα επιλογών και πράξεων δικών μου) τους τελευταίους μήνες, είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί εδώ και καιρό. Και ό,τι καλύτερο και για τις άλλες πλευρές επίσης. Κι ας μη το βλέπουν ακόμα.

Και ίσως τελικά να έχασα και εσένα. Που ρε γαμώτο, ήσουν το μόνο που μάλλον ήθελα να κερδίσω. Ακόμα θέλω δηλαδή. Πλησιάζοντας στην ήττα, κατέφυγα στην έσχατη λύση ξέρεις. Η έσχατη λύση είναι πάντα μια πράξη απόγνωσης. Όπως είπα εξάλλου. I know it seems desperate, but I am desperate.

Και όχι μόνο με σένα αλλά στα πάντα κατέφυγα εκεί, στην έσχατη αυτή λύση - πέταξα κάθε χαρτί στο τραπέζι, ποντάροντας τα πάντα (ό,τι λίγο μου είχε μείνει), χωρίς να υπάρχει κάποιο δυνατό χαρτί στο δικό μου χέρι.

Μα εσύ είσαι ο μόνος που επιμένει να τραβάει μια παρτίδα που τόσο θέλω να κλείσει. Γιατί όλα τα φύλλα μου είναι στο τραπέζι και όλες οι μάρκες μου και η επιλογή πια είναι δική σου. Θα παίξεις μικρό μου..?

Κάποια στιγμή σύντομα, ελπίζω πως θα μετακομίσω. Αλλά αυτή τη μετακόμιση τουλάχιστον θα την κάνω σωστά. Πρώτα θα έρθει ο παλιατζής να πάρει όλη τη σαβούρα (όλα τα καλά επίσης και όλους τους σκελετούς, όλα τα φαντάσματα), πριν δουλέψω σκληρά για όλα τα καινούργια πράγματα που θα χρειαστώ.

Κάπως έτσι, όλα μου τα καμμένα χαρτιά θα γίνουν επιτέλους στάχτη και εγώ θα μείνω ένα λευκό, κενό χαρτί για να αρχίσω ξανά.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: And one day, I'll get married in Las Vegas, with Dita in a martini glass and an Elvis priest to kiss or fuck. And we'll all be drunk and high, we'll wake up with a head twice our size. Just to regret everything but we'll regret nothing. That day, in a Las Vegas wedding I'll let everything out, I'll dance with my ghosts, I'll party with my skeletons in my final goodbyes..

Η Ιστορία ενός Νεκρού Παιδιού

Δευτέρα βράδυ, 20:38.

Κάθομαι μόνος μου στο δωμάτιο μου. Τα φώτα σβηστά, στο χώρο επικρατεί στο σκοτάδι. Μόνο το φως του καινούργιου μου laptop που υπάρχει στο δωμάτιο να φωτίζει το κουρασμένο μου πρόσωπο. Δεν έχω κοιταχτεί στο καθρέφτη αλλά είμαι σίγουρος πως η όψη μου θα τρόμαζε όποιον την έβλεπε. Μια φωνή ακούγεται δυνατά έξω από τους τοίχους του δωματίου μου. Την αγνοώ. Δεν ξανακούγεται.

Μοιάζει τόσο περίεργο, σκέφτομαι. Πάλι εδώ, στο ίδιο μουντό, αδιάφορο, μισητό μέρος. Και γιατί άραγε..? Γιατί κατέληξα πίσω, εδώ, σε αυτό το άχρωμο - ανέγγιχτο δωμάτιο..? Πίσω σε αυτήν την αίσθηση των τοίχων που κλείνουν βασανιστικά προς το μέρος μου, απειλώντας να με συνθλίψουν. Σε αυτή την αίσθηση πως κάποιος, κάτι - οτιδήποτε - παλεύει να με πνίξει ενώ εγώ συνεχίζω να παλεύω για μια ακόμη ανάσα, μια ακόμη απεγνωσμένη μάχη σε ένα ατελείωτο και ανελέητο πόλεμο.

Στο ίδιο ακριβώς δωμάτιο που πάντα ένιωθα νεκρός. Ποτέ μου δεν έζησα εδώ μέσα, αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Εδώ μέσα ξέσπασα, πόνεσα, έχυσα τα δάκρυα μου και έδωσα ξανά στον εαυτό μου δύναμη. Ξέρεις, για να ετοιμαστώ ξανά, να βγω ξανά, για το επόμενο party, το επόμενο ποτό, τον επόμενο χορό, το επόμενο άσκοπο πήδημα. Ένα μέρος που απλά θα γιάτρευα τις πληγές, τις "ρωγμές" της αστραφτερής εικόνας του προσωπείου μου. Και σε αυτό το μέρος παγιδεύτηκα. Κάπου εδώ μέσα, το ξέρω καλά, είναι πεταμένο αυτό που κάποτε κρυβόταν πίσω από το προσωπείο. Δεν το θυμάμαι καλά πια. Δεν έχει καν σημασία πια. Με τρομάζει που ξεχνώ την εικόνα του όμως.

Καθισμένος στην καρέκλα μου, γράφω. Θα έπρεπε να ετοιμαστώ ξανά, να βάλω ξανά αυτή τη τόσο μισητή μάσκα στο πρόσωπο μου και να ετοιμαστώ για τον ίδιο σιχαμερό ρόλο. Μα τα μαλλιά μου ακόμα βρεγμένα στάζουν στο παρόμοια μουσκεμένο μου σώμα και εγώ δεν αντέχω. Θέλω απλά να ενδώσω στη μιζέρια μου, να μείνω εδώ, όπως είμαι, μέχρι να ξεχαστώ.

Η φωνή ξανακούγεται, πιο δυνατά αυτή τη φορά, πιο νευριασμένη. Στον ήχο της εντοπίζω ένα ίχνος απογοήτευσης. Με τρυπά στο άκουσμα του, ανοίγοντας ξανά πληγές που ήλπιζα πως είχα κλείσει. Μα όχι. Αφού εξάλλου είμαι πάλι εδώ.

Καταραμένα, καταραμένα, καταραμένα. Καταραμένα Χριστούγεννα, με τους ηλίθιους στολισμούς, τα ψεύτικα χαμόγελα, τα οικογενειακά τραπέζια. Και για ακόμη μια φορά θα είναι το ίδιο τραπέζι. Ένα οικογενειακό τραπέζι με ένα νεκρό παιδί. Γιατί αυτό είμαι. Γιατί ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν, εγώ έχω ήδη πεθάνει. Με σκότωσαν αυτοί, οι ίδιοι που ισχυρίστηκαν πως με αγαπούσαν όσο τίποτα άλλο.

Μα θα είμαι εκεί. Τέλειος, λαμπερός εξωτερικά όπως πάντα. Μα θρύψαλα θα κρύβονται από κάτω όπως κάθε άλλη φορά. Και αυτοί θα είναι εκεί. Θα είναι εκεί, παίζοντας τους ίδιους ρόλους όπως συνήθως. Όλα καλά, ρόδινα, σε απόλυτη αρμονία και λειτουργία. Στηρίζοντας μια ψευδαίσθηση που από τις τόσες φορές που ειπώθηκε και τυλίχτηκε σαν πέπλο γύρω από την πραγματικότητα, μπλέχτηκε με αυτήν, θολώνοντας και σβήνοντας για πάντα  τα όρια που τις διαχώριζαν.

Και ξέρω καλά, η απογοήτευση θα είναι εκεί όπως κάθε άλλοτε. Στα βλέμματα, στα λόγια, στις κινήσεις. Όλα τα γιατί, τα πως, τα "θα μπορούσες καλύτερα", τα "εσύ είσαι για πιο ψηλά από αυτό". Και τα όνειρα μου..? Αυτά που τόλμησα να κάνω εγώ, για μένα τον ίδιο..? Μα είναι ασήμαντα βέβαια. Πάντα ήταν. Πως γίνεται να κάνω όνειρα, δεν ξέρω, δεν έχω δει τη ζωή ακόμα.

"Μα την έχω δει" θέλω να ουρλιάξω, "Την έχω δει, την έχω ζήσει, ίσως πιο πολύ από εσάς, την έχω δει να σβήνει ακόμα, να καίγεται στα μάτια μου μπροστά".

Μα δεν θα το κάνω ούτε τώρα. Απλά θα χαμογελάσω ξανά. Θα παίξω τον ρόλο που έγραψαν, καρφώνοντας ένα μαχαίρι ακόμα στον εαυτό μου. Θα χαμογελάσω κυνικά, ειρωνικά, μέσα μου παρακαλώντας κρυφά για τη στιγμή που αυτό το προσωπείο δεν θα το έχω πια ανάγκη. Τότε που θα έχω σπάσει τους τοίχους γύρω μου, ελπίζοντας να τους προλάβω πριν με λιώσουν ανάμεσα τους.

Αλλά για την ώρα θα κάτσω εκεί. Σε εκείνο, το ίδιο, βαρετό και φανταχτερό Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ένα παιδί που έχει ήδη πεθάνει. Που κατακρεουργήθηκε από την δική του ατίθαση, ακόρεστη περιέργεια και τις ανελέητες απαιτήσεις των άλλων. Θα κάτσω εκεί. Ακούγοντας ήσυχα, συγκαταβατικά, με ένα ακόμα μπουκάλι φθηνό, λευκό κρασί ως το μοναδικό μου σύντροφο που θα αδειάζει μάταια σε ένα κρυστάλλινο ποτήρι, προσπαθώντας να με πείσει πως υπάρχει ακόμη ελπίδα να εκπληρωθεί ίσως κι η δική μου Χριστουγεννιάτικη ευχή.

Αυτή που διαρκώς επαναλαμβανόταν. Ξανά και ξανά. Κατανόηση. Κάποιον που να δει πέρα από αυτή - τη τόσο απεχθή - μάσκα στο πρόσωπο μου.

Μα όχι, όχι. Όχι απόψε. Απόψε θα βγει ξανά το ίδιο νεκρό παιδί με τα κενά, παγωμένα μάτια. Σε αυτό το ίδιο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι που μοιάζει να έχει κολλήσει στην ροή του χρόνου, σε μια ανιαρή επανάληψη.

Και μέσα στα πλαστικά χαμόγελα και στα μεθυσμένα λόγια μίσους που θα πεταχτούν κάτω από το τραπέζι -  σύμφωνα με το πανομοιότυπο με κάθε φορά σενάριο - θα βρίσκεται εκεί και αυτό το μικρό, νεκρό παιδί. Όπως πάντα εξάλλου..

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: There's always more than meets the eye ;)

P.S.#2: I know, όχι το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο post που θα μπορούσε να βάλει κανείς αλλά το έχουμε ξαναπεί. Σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα.

P.S.#3: Το συγκεκριμένο entry είναι ένα πολύ παλιότερο entry για κάποιο άλλο μου blog που είχα πριν από πολύ καιρό. It has been revisited and remastered of course.

Going Nowhere

Βλέπεις πάντα είχα αυτή την τεράστια αδυναμία. Αυτή τη μανία του να πάω απλά για να πάω, να μιλήσω απλά για να μιλήσω, να κάνω απλά για να κάνω. Ανέκαθεν λάτρευα αυτά τα πράγματα που ήταν χωρίς σκοπό, χωρίς βαρύγδουπα, κρυφά νοήματα, χωρίς κάποια ιδιαίτερη σημασία.

Και στη ζωή μου πάντα θα έκανα πράγματα απλά για να τα κάνω. Δεν θα πιω ποτέ για να μεθύσω. Θα πιω για να πιω. Θα βγω για να βγω. Θα πηδηχτώ για να πηδηχτώ. Δεν μ'άρεσε ποτέ να αιτιολογώ τα πράγματα που κάνω. Απλά μου βγαίνει να τα κάνω και τα κάνω. Άνευ λόγου και αιτίας. Ακόμα κι αν τα περισσότερα είναι πόρτες που οδηγούν στο πουθενά.

Και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί όλοι είναι εναντίον αυτών των πραγμάτων. Είναι καλό να κάνουμε πράγματα έτσι, απλά για να τα κάνουμε. Δεν μας κάνει πιο sophisticated, πιο κουλτούρα το να κάνουμε πράγματα τα οποία έχουν κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Και ίσως τελικά αυτά τα πράγματα που λέω να έχουν τον πιο σημαντικό στόχο. Την ικανοποίηση του εγώ μας, της ματαιοδοξίας μας.

Θυμάμαι την ιστορία που μου έλεγε το καλοκαίρι ένας οικογενειακός φίλος ενώ χαζεύαμε κάτι κοριτσάκια του λυκείου να παλεύουν να περπατήσουν πάνω στις γόβες τους. Η ιστορία αυτή ήταν η απάντηση του στην ερώτηση "γιατί να φοράνε τις γόβες που δεν αντέχουν να περπατήσουν".

Κάπως έτσι πήγαινε: Ήταν κάποιος συγγενής του στην ηπειρωτική Ιταλία, λέει, όπου υπήρχαν πολλά κάστρα και πύργοι. Μιλώντας με έναν ντόπιο φίλο, τον ρωτάει: "Μα ειλικρινά, γιατί χτίσατε όλα αυτά τα κάστρα..? Πειρατές δεν είχατε. Μεγάλους λήσταρχους δεν είχατε. Γενικά η περιοχή αυτή ήταν πάντα ειρηνική". Ο φίλος γελάει και του απαντά: "Per la vanità".

Κάπως έτσι λοιπόν. Per la vanità. Τόσο απλά και εύκολα που θυμίζει αστείο. Κάποτε μας άρεσε να κάνουμε πράγματα για αυτόν τον λόγο. Κάποτε, πριν έρθει μια ηλίθια New Age φιλοσοφία και ένας τρόπος ζωής που επιβάλει το νόημα και τη σοβαρότητα στις πράξεις μας.

Θα προτιμήσω όμως την πόρτα αυτή. Εκείνη που θα με οδηγήσει στο πουθενά, στο τίποτα. Γιατί μερικές φορές, είναι το μόνο μέρος που μπορούμε να βρούμε τα πάντα..

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: "Per la vanità" είναι - προφανώς - ιταλικά και σημαίνει "για την ματαιοδοξία".

Living Between Apollo and Dionysus

Μ'αρέσει που θα έγραφα και από ένα entry την ημέρα, σκέφτομαι καθώς προσπαθώ να βρω τι να γράψω.

Πρακτικά δεν έχουν γίνει και πολλά από τις 5 Δεκέμβρη που έβαλα το τελευταίο μου post. Ή βασικά, έχουν γίνει πολλά αλλά δεν έβρισκα το κουράγιο να τα γράψω. Δυστυχώς (ή ευτυχώς, ή δεν-ξέρω-και-εγώ-τι) το έχω συχνά αυτό. It's just a "condition" I have to live with. Ή να ξεκινήσω τα χάπια (και δεν είμαι υπέρ του να τα ξεκινήσω από τώρα). Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι ακριβώς εκεί, στην άσχημη φάση αυτής της κατάστασης (την οποία δεν θα ονομάσω, όχι γιατί δεν έχει όνομα αλλά γιατί δεν θέλω).

Και η άσχημη φάση πάντα συνοδεύεται με ακριβώς αυτήν την αίσθηση παραίτησης. Εδώ καλά καλά δεν έχω το κουράγιο να απλώσω το πλυντήριο που έβαλα χθες (και έβαλα ξανά σήμερα γιατί τα ρούχα μύριζαν από την υγρασία), οπότε το να γράψω δεν μου φαίνεται και τόσο δελεαστικό. Ούτε να βγω έχω όρεξη, θέλω απλά να λιώσω στο κρεβάτι μου, τυλιγμένος με τις κουβέρτες μου μέχρι να εξαφανιστώ τελείως. Και είναι τόσα που τρέχουν, τόσα που θα έπρεπε να κάνω και παρόλα αυτά δεν κάνω τίποτα. Το τετράμηνο της σχολής τελείωσε και εγώ χρωστάω ακόμα εργασία, πρέπει να μαζέψω τα πράγματα μου για την μετακόμιση, πρέπει να πάω στη σχολή να πάρω τα χαρτιά για τον στρατό, να δουλέψω πάνω σε κάτι σενάρια. Α και κάποια στιγμή να θυμηθώ να φάω κιόλας.

Μα δεν αντέχω καλά καλά να σηκωθώ και να πάω μέχρι την τουαλέτα. Πόσο μάλλον να κάνω κάτι από όλα αυτά.

Ειλικρινά, το σκεφτόμουν αυτό πρόσφατα, είναι η πρώτη φορά που αφήνω τον εαυτό μου να κυλήσει τόσο χαμηλά, να φτάσει στον πάτο (ή ίσως πάει και πιο χαμηλά, δεν ξέρω και δεν είμαι σίγουρος πως θέλω να μάθω). Και για αυτό γράφω σήμερα. Είναι το πρώτο βήμα για μένα so that I can get back on track. Στην τελική ρε γαμώτο ο κόσμος υποτίθεται πως τελειώνει σε δυο μέρες, εγώ δεν μπορώ να τις περάσω λιώνοντας μέσα στο σπίτι.

Που αυτό μου θυμίζει, ρε άχρηστοι, ανίκανοι, δεν-ξέρω-και-εγώ-τι. Ο κόσμος θα τελειώσει την Παρασκευή στις 13:11, ώρα Ελλάδος και εσείς κάνετε party για τον ερχομό του τέλους την Παρασκευή το βράδυ..? Το concept είναι το party να γίνει την Πέμπτη, ως και καλά το τελευταίο party πριν ο κόσμος τελειώσει. Τώρα αν ο κόσμος τελειώσει τελικά, δεν θα έχουμε partάρει για να το γιορτάσουμε. Αλλά whatever. Παραλείπουμε αυτές τις λεπτομέρειες.

Κάπως έτσι λοιπόν αυτό το entry είναι το πρώτο βήμα. Μετά σειρά έχει το πακετάρισμα, τα πλυντήρια. Μετά αυτή η καταραμένη εργασία της μουσικής και κάποια στιγμή να checkάρω για το εργαστήριο αν τελικά θα ανοίξουν θέσεις. Αλλιώς να βρω άλλα μαθήματα. Αύριο τα χαρτιά για τον στρατό. Και ίσως και τα σενάρια. Την Παρασκευή μετακόμιση. Wow. I just got myself a plan. Hopefully I'll stick to it as well.

Και μέσα σε όλα έχω ακόμα αυτόν. Αναρωτιέμαι ρε γαμώτο τι τα θέλω. Εξάλλου το έχω πει τόσες φορές. Θα πεθάνω σαν το φεγγάρι, χοντρός και μόνος, γιατί παιδεύω τον εαυτό μου με έρωτες και αηδίες δεν έχω καταλάβει. Βλέπεις όσο και αν θέλω να τον δικαιολογήσω, πως έχει πολλές δουλειές και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, πλέον μου φαίνεται τόσο ηλίθιο και τραγικό. Ας είμαστε ειλικρινείς, αν ήθελε θα έστελνε, το να τρέχω από πίσω δεν με βγάζει πουθενά, ειδικά με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, που καλά-καλά σπανίως τον βλέπω.

Και κάπως έτσι είναι οι μέρες μου τελευταία, κατέληξα και εγώ ένας ξεπεσμένος και κατεστραμμένος "καλλιτέχνης" νομίζω, που δεν δημιουργεί τίποτα (και ποτέ του δεν δημιούργησε). Κι ας είμαστε ειλικρινείς, καλλιτέχνης δεν είμαι. Ένα ερείπιο που προσπαθεί να μαζέψει διαρκώς τα κομμάτια του είμαι, αλλά πλέον ό,τι αδικοχαμένο, ό,τι "καταδικασμένο" και κατατρεγμένο δούμε, βιαζόμαστε να μιλήσουμε για την καλλιτεχνική του φύση. Αηδίες.

Και ξέρεις κάτι, βαρέθηκα πια. Θα έπρεπε να το αναφέρω και αυτό. Δεν ζήτησα ποτέ κάποιος να με λυπηθεί γιατί έχω αυτό που έχω. Αλλά σας παρακαλώ σταματήστε να μου λέτε πως καταλαβαίνετε πως νιώθω. Όχι ρε, οι περισσότεροι δεν έχετε ιδέα.

Δεν ξέρετε πως είναι να ξυπνάς κάθε πρωί και να καταριέσαι την ίδια σου την ύπαρξη, να παρακαλάς όχι να πεθάνεις - όχι δεν είναι αρκετό - αλλά να παρακαλάς να μην είχες υπάρξει ποτέ. Και άλλοτε να ξυπνάς νιώθοντας πως όλα και όλοι βρίσκονται γονατιστοί μπροστά σου και εσύ μπορείς να τους λιώσεις, να τους συνθλίψεις με την παραμικρή σου κίνηση.

Κλείνοντας, σκέφτομαι το πως πολλοί από όσους με ξέρουν προσωπικά, δεν το έχουν καταλάβει ποτέ τους. Όχι το πως νιώθω, αλλά το ότι νιώθω έτσι. Είναι αστείο το πως παλεύει κανείς να κρατά τον εαυτό του σε μια αίσθηση κανονικότητας και κανένας δεν βλέπει αυτή τη μάχη. Τελικά ίσως και να τα καταφέρνω πολύ καλύτερα από ότι πιστεύω. Oh well.. 'till next time, au revoir.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Ο τίτλος είναι αναφορά σε θεωρία του Nietzsche, και σε μια λανθασμένη ερμηνεία (περίπου) συμμαθητή μου στη σχολή σχετικά με την κατάσταση μου. Παρόλα αυτά μ'άρεσε ο συγκεκριμένος συσχετισμός και είπα να τον χρησιμοποιήσω για τίτλο. Just clearing things up :P

Forget & Forgive

Oh gods. Έχω βαρεθεί. Απίστευτα όμως. Όχι δεν εννοώ το "βαριέμαι" ως βαριέμαι κυριολεκτικά. Αναφέρομαι σε αυτή την αίσθηση κούρασης και αηδίας που αποκτά κανείς όταν δεν αντέχει άλλο κάτι. Όταν πια έχει φτάσει στο σημείο που θέλει απλά να πιάσει τον άλλον από το κεφάλι και να αρχίσει να τον κοπανάει στον τοίχο. Μέχρι, τουλάχιστον, να του λιώσει τη μούρη.

Όχι. Δεν έχει να κάνει με ερωτικά. Ούτε με δουλειές που πρέπει να οργανώσω, ούτε με τα finals μου που ξεκινάνε όπου να 'ναι. Αν και ίσως να συμβάλλουν στην έλλειψη της υπομονής μου. Ίσως και τελικά να έχουν να κάνουν με αυτή την αηδία που νιώθω. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος.

Ξέρεις, έχοντας περάσει από τσακωμούς και τσακωμούς πλέον υπάρχει κάτι το οποίο σιχαίνομαι όσο τίποτα άλλο. Ναι, ναι αυτή την έκφραση, τη συγκεκριμένη, που όλοι έχετε κάνει καραμέλα της μαγκιάς σας.

"Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνώ" λέτε με υπερφίαλη περηφάνια και αστείρευτη σιγουριά. Κι όμως για κάποιο λόγο αδυνατώ να σας πιστέψω. Γιατί απλά αναρωτιέμαι..

Μας πως στο διάολο γίνεται να λες πως συγχωρείς ρε μαλάκα αν αρνείσαι να ξεχάσεις..? Το νόημα της συγχώρεσης είναι ακριβώς να ξεχάσεις όλα όσα σου έκανε ο άλλος. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Κι όχι να θυμάσαι μια προς μια κάθε μαλακία ή πουστιά που σου έπαιξε ο άλλος και να του τις κοπανάς κάθε τρεις και λίγο ή, ακόμα χειρότερα, να τις κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου και να τις χρησιμοποιείς ως κριτήρια αξιολόγησης της σχέσης σας. Δεν λέγεται συγχώρεση αυτό γιατί απλά δεν δίνεις την δεύτερη ευκαιρία που έρχεται μετά την συγχώρεση.

Λυπάμαι. Σας το χαλάω, το ξέρω. Μα η λέξη συγχώρεση συμπεριλαμβάνει το ξεχνώ. Αυτό είναι το νόημα της και αυτό είναι που την κάνει τόσο δύσκολη. Συγχωρώντας κάποιον, βρίσκεις τη δύναμη να σβήσεις όλα όσα υπήρξαν μεταξύ σας - καλά μα κυρίως κακά - και να ξεκινήσεις από το μηδέν ξανά. Όσο κι αν σας φαίνεται πως σας κάνει το θύμα το να αφήνετε πίσω σας όσα έχετε κάνει.

Δεν συγχωρείς τον άλλον όταν έχεις πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου κάθε πράγμα που σου έκανε. For fuck's sake. Επανέλθετε λίγο. Κανείς δεν σας υποχρεώνει να συγχωρήσετε κάποιον και προσωπικά, αν έτσι είναι για σας η συγχώρεση, μην με συγχωρήσετε ποτέ. Τι να κάνω εξάλλου έναν άνθρωπο ο οποίος μου κρατά κακία για κάτι που έκανα δεν ξέρω-και-εγώ πόσο καιρό πριν..?

Το "συγχωρώ μα δεν ξεχνώ" δεν έχει και πολύ μεγάλη διαφορά από το "είμαι μνησίκακος και κρατώ κακία για κάθε μαλακία που μου έχεις κάνει". Απλά ακούγεται πιο ωραίο.

Κι όσο για μένα..? Δεν συγχωρώ συχνά. Αλλά πάντα ξεχνώ. Εξάλλου δεν φημίζομαι για την μνήμη μου. Και απλά κάποια στιγμή, όταν νιώθω πως ο κόμπος έφτασε στο χτένι ξεκινάω να στέλνω κόσμο στο διάολο. Όποτε ο επόμενος μην παραξενευτεί που θα τον στείλω χωρίς να του εξηγήσω τι μου έχει κάνει και δεν θέλω να τον βλέπω.

Δεν θυμάμαι. Απλά με κούρασε. Κι ούτε κακία θα του κρατάω. Απλά έχω την τάση να βγάζω τα σκουπίδια έξω πριν βρομίσει όλο το σπίτι.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Κάποια ιστορία ήθελα να αναφέρω. Αλλά δεν μπορώ να τη θυμηθώ με τίποτα. Ε, δεν γαμιέται..?

Αλκοολικές οι Νύχτες..

Αλκοολικές οι νύχτες μου μακριά σου..

Hah. Αλήθεια..? Έτσι σου είπανε αγάπη μου..? Όχι, όχι πολύ θα ήθελε ο πολυαγαπημένος σε πολλούς Παντελίδης. Δεν είναι αλκοολικές οι νύχτες μου μακριά σου. Τουλάχιστον όχι μόνο αυτές. Είναι και οι νύχτες και τα πρωινά και οι μέρες και τα απογεύματα και τα μεσημέρια. Όλα αλκοολικά είναι πια. Ε, όταν δώδεκα το μεσημέρι είσαι ανάμεσα του να μην πας στο μάθημα για να πας για ούζο ή για να πας για ρακόμελο και λίγη ώρα μετά προσπαθείς να κανονίσεις να πάτε για τρίλιτρες μπύρες το απόγευμα αλκοολικά γίνονται όλα. Και βασικά δεν εξαρτώνται και τόσο από εσένα. Αλκοολικές οι νύχτες μου αγάπη μου. Δεν έχουν ανάγκη από κλάψες ή από τρίτους.

Βλέπεις όταν έλεγα πως θέλω να τα παίζω όλα ή τίποτα θα έπρεπε να είχες καταλάβει πως αυτό δεν σημαίνει παρά ένα πράγμα. Δεν φοβάμαι να χάσω. Και έχασα πολλά. Αν και πάλι εγώ κερδίζω στο τέλος αγάπη μου. Γιατί ό,τι έχασα ήταν όλα όσα ήδη βρισκόντουσαν δίπλα από την πόρτα για να τα κατεβάσω κάτω στον κάδο απορριμάτων.

Δυστυχώς δεν το έχω με την κλάψα. Μπόλικο αλκοόλ για να σκοτώσω όλα όσα δεν θα μπορέσω να ξεχάσω και είμαι μια χαρά. Ούτε ηλίθιες ατάκες, ούτε μυστικοπαθή παιχνιδάκια και ούτε το που βρίσκεσαι σε αυτόν τον πλανήτη θα με επηρεάσει ιδιαίτερα. Συγγνώμη αγαπητέ Παντελίδη, το ξέρω ψιλοχαλάω το τραγούδι και ξέρω βγήκες και έγινες διάσημος ως ένας αντίστοιχος της αγαπημένης Lana (Del Rey). Δυστυχώς έπρεπε να είσαι αντίστοιχος των Ελληνικών standards (ή πιο σωστά της έλλειψης αυτών) και της (ανύπαρκτης ειλικρινά) "ποιότητας".

Γιατί μέχρι εκεί φτάνει εξάλλου η ποιότητα μας. Στην κλάψα. Ας κλαφτούμε για τον γκόμενο που δεν μας θέλει (γιατί τον ζαλίσαμε), για την γκόμενα που μας κεράτωσε (γιατί την γράφαμε), για τη δουλειά που χάσαμε (γιατί δεν κάναμε), για τα λεφτά που δεν έχουμε (γιατί τα ξοδέψαμε), για την κατάσταση που επικρατεί (αλλά εμείς τη δημιουργήσαμε), για την βοήθεια που δεν μας χαρίζουν όπως θέλαμε (γιατί άλλη δουλειά δεν είχε ο κόσμος, να μας χαρίζει λεφτά μόνο). Απλά λατρεύουμε την κλάψα και η "τέχνη" μας, μέχρι εκεί φτάνει και σπανίως παραπέρα. Τουλάχιστον όχι πια.

Και βεβαία η κλάψα συνεπάγεται πως θα αποποιηθούμε και όλων των ευθυνών - δεν φταίμε εμείς (μα φυσικά και όχι), φταίνε οι άλλοι, "ο αχάριστος που τον είχα βασιλιά", "η πουτάνα που εγώ έλιωνα για αυτήν", "οι βλάχοι που αν δεν ήμασταν εμείς θα βρισκόντουσαν ακόμα σκαρφαλωμένοι στα δέντρα". Και πάει λέγοντας. Το ακούσαμε το παραμύθι αρκετές φορές. Chill and here's some news: Πριν διαγνώσεις κάποιον απέναντι σου με κάποιο πρόβλημα, checkαρε μήπως τελικά και το πρόβλημα είναι (και) δικό σου.

Αλλά δεν βρίσκουμε λόγο. Η κλάψα πιο εύκολη. Πιο εύκολες οι αλκοολικές νύχτες μακριά σου που θα τα σπάσουμε έχοντας σκάσει χιλιάρικα σε μπουκάλια που πρακτικά δεν μπορούμε να πιούμε ενώ τα ρίχνουμε όλα πάνω σου.

Ή όπως έλεγε (χιουμοριστικά ελπίζω) μια φίλη μου: "Όταν εμείς κάναμε ρεβεγιόν στη Βανδή που πετούσε στολισμένη με φωτάκια, η Μέρκελ δεν είχε δεύτερη κιλότα να βάλει".

Μα η αλήθεια είναι πως εμείς δεν είχαμε καν αυτή που φορούσαμε. Αλλά βλέπεις θέλαμε μεγαλεία. Θέλαμε άκομψες τραγουδιάρες να πετάνε στην πίστα, τυλιγμένες με φωτάκια λες και είναι λατέρνες και να προσποιούνται πως τραγουδούν για έρωτες, για χωρισμούς και φυσικά για κλάψες. Εθνικό sport το κάναμε.

Τώρα γλυκά μου λουστείτε τα και κόψτε την κλάψα. Νεόπλουτοι, νεοέλληνες και μη αυτό ήταν το μόνο που ξέραμε να κάνουμε - να παραγκωνίζουμε τις ευθύνες μας και να μετατοπίζουμε την ευθύνη σε τρίτους.

Και δυστυχώς δεν έχουμε μάθει ακόμα. Γιατί αν είχαμε μάθει κάποιους σαν τον Παντελίδη δεν θα τους είχαμε να γεμίζουν με νούμερα τους λογαριασμούς τους κλαψουρίζοντας πως "δεν ταιριάζετε" αλλά θα τους είχαμε για νούμερα σε τσίρκο.

Αλλά γιατί να προσπαθήσεις να αλλάξεις αυτά τα οποία εξαρχής δεν μπορούσες/έπρεπε να κάνεις ενώ μπορείς απλά να κλαφτείς και να κατηγορήσεις όλους τους άλλους εκτός από εσένα..?

Και κλέβοντας ένα ακόμα status της ίδιας φίλης, "Είμαι ο Fluffy και είμαι αλκοολικός" σας λέω σε μια φανταστική συνεδρία ανώνυμων αλκοολικών.

"Μπράβο που το μοιράστηκες μαζί μας, ας πιούμε σε αυτό" μου απαντάτε.

Και κάπως έτσι μοιάζουμε πια. Με "αποτυχημένους αλκοολικούς".

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναφέρω κάτι πέρα από το γεγονός πως το κείμενο δεν είναι παρά μια προσωπική άποψη και δεν πρέπει να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση ως τεκμηριωμένο γεγονός. Είναι απλά πως βλέπω εγώ ένα κομμάτι της σημερινής πραγματικότητας. 

Walking in the Mist of Chaos

Μέρα τρίτη.

Τα ίδια σκατά. Βασικά λάθος. Χειρότερα και από πριν. Το τετράμηνο τελειώνει. Η εξεταστική πλησιάζει, τα βιβλία παραμένουν σχεδόν ανέγγιχτα, οι εργασίες ανολοκλήρωτες. Και εμείς ψαχνόμαστε και προσπαθούμε να δούμε πως θα συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. Συνεχίζοντας, πρέπει να έχουμε και οικογενειακές αφίξεις τώρα για να μας κάνουν τα νεύρα τσατάλια ακόμα περισσότερο. Εντάξει ρε άνθρωπε το καταλάβαμε, θα μετακομίσουμε μέχρι το τέλος του μήνα! Θα με αφήσεις λιγάκι στην ησυχία μου μπας και κάτσω να διαβάσω τίποτα ή θα συνεχίσεις να με ρωτάς πότε θα κάνω τις δουλειές της μετακόμισης..? Επιπλέον το inbox μου έχει τις δικές του αφίξεις. Επιπλέον δουλειές, σενάρια αυτή τη φορά, που πρέπει και αυτές να γίνουν. Και παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο πρόβλημα μου είναι το ότι δεν βγάζω άκρη μαζί σου.

Χθες διάβαζα ένα άρθρο της Athens Voice. Την σιχαίνομαι αυτή την εφημερίδα, τη θεωρώ μέγιστο σκουπίδι αλλά ανάμεσα στα σκουπίδια μερικές φορές βρίσκεις και χρυσό. Βλέπεις, είχα καιρό να συμφωνήσω τόσο με κάτι που διάβασα. Γιατί βαρέθηκα πλέον αυτή τη χαζή και ηλίθια τάση όλων πως όλα θα πάνε καλά, όλα είναι ρόδινα, ανθηρά και δεν-ξέρω-και-εγώ-τι αρκεί να είσαι καλά με τον εαυτό σου και να το θες. ΜΑΛΑΚΙΕΣ!

Τίποτα δεν θα καλυτερέψει γλυκά μου. Σκατά θα παραμείνουν όλα, εμείς απλά γινόμαστε πιο δυνατοί. Και αγαπητό μου σύμπαν, τι περιμένεις ρε..? Αυτόν θέλω, "A"s σε όλα μου τα μαθήματα και να βγω απόψε και να γίνω goal και να γελάσω. Τα θέλω πολύ, τι θα γίνει θα συνωμοτήσεις για να τα αποκτήσω..? Και αφού θα μπεις στον κόπο, δώσε μου και κανένα εκατομμύριο έτσι για να έχω να περνάω. Αλήθεια σου λέω, τα θέλω τόσο που θα έπρεπε ήδη να μου τα δίνεις για δεύτερη φορά - αν όχι τρίτη.

Αηδίες. Σιγά, έτσι νομίζετε πως θα τα καταφέρετε..? Λυπάμαι η θέληση δεν φτάνει. Θέλει και κότσια, θέλει και προσπάθεια. Και ένα παράγοντα του οποίου την άρνηση έχω επίσης σιχαθεί - την τύχη. Γιατί δεν συμβαίνουν όλα για κάποιο λόγο, ούτε τα πάντα δεν είναι τυχαία. Ναι, ναι υπάρχουν και συμπτώσεις σε αυτόν τον κόσμο.

Αλλά όχι. Για ό,τι μου συμβαίνει δεν φταίω εγώ, φταίει το σύμπαν που κάτι θέλει να μου πει, το karma, το ότι το κάθε εμπόδιο είναι για καλό. Πόσο γελοία και παρανοϊκά απλοϊκή πεποίθηση και αυτή. Γιατί δεν φταίει κανένα σύμπαν, κανένα karma, κανένας άλλος για να είμαστε ειλικρινείς για το τι μου συμβαίνει. Φταίω εγώ και μόνο εγώ. Η δική μου ηλιθιότητα, τα δικά μου λάθη, η δική μου συνήθεια να αφήνω τα πάντα για τελευταία στιγμή. Και ο επόμενος που θα μου πει πως το κάθε εμπόδιο είναι για καλό και πρέπει γρήγορα-γρήγορα να προχωρήσω θα φάει ξύλο.

Καταλάβετε αυτό το τόσο απλό πράγμα. Είμαστε άνθρωποι. Δεν είμαστε πάντα καλά. Δεν μπορούμε πάντα να γελάμε, να είμαστε χαρούμενοι. Είμαστε και θλιμμένοι, δεν είναι κακό, δεν είναι αρρώστια. Είναι μια από τις εκατοντάδες πτυχές μας και δεν μπορούμε να την αρνούμαστε διαρκώς. Δεν λέω να κλειστούμε στο σπίτι και να πνιγούμε στη θλίψη μας. Όμως ενέδωσε και στη θλίψη - "γιόρτασε" την όπως θα "γιόρταζες" τη χαρά. Κλάψε όπως θα γέλαγες, μίσησε όπως θα αγαπούσες. Δεν είναι λάθος, δεν είναι κακό.

Και όπως λέει ο συγγραφέας του άρθρου, πάψτε να προσπαθείτε να τα έχετε καλά με τους εαυτούς σας. We are humans. We are fucked-up and living is not just full of magic but also full of tragedies. Και μην ακούω πως δεν μπορείς να αγαπήσεις αν δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Φυσικά και μπορείς. Αλλά δεν τα καταφέρνεις, όχι γιατί δεν τα έχεις καλά με σένα αλλά γιατί δεν τα έχεις καλά με τον άλλον. Γιατί θες όλα να είναι picture-perfect, λαμπερά, αστραφτερά, αψεγάδιαστα λες και ξεπήδησαν από hollywoodιανό ρομάντζο. Μα δεν γίνεται να θες μόνο τα καλά του άλλου, υπάρχουν και τα άσχημα κάπου εκεί, δέξου τα και αυτά, αγκάλιασε τα, αγάπησε τα ρε γαμώτο. Θα υπάρξει και η ζήλια, θα υπάρξουν και οι τσακωμοί και οι διαφωνίες, τα προβλήματα όπως θα υπάρξει και η κατανόηση, ο έρωτας, το πάθος.

Δεν είναι το πρόβλημα το ότι δεν είμαστε πάντα καλά. Το πρόβλημα είναι πως θες όλα να είναι διαρκώς καλά. Και δεν γίνεται. Τίποτα δεν είναι τέλειο, τίποτα δεν είναι αψεγάδιαστο. Εντόπισε τη δική σου σκοτεινή πλευρά and get in touch with it. Μην την παραγκωνίζεις λες και δεν υπάρχει, ελπίζοντας πως έτσι θα βρεις τον δρόμο στην ευτυχία. Έτσι μόνο θα βρεθείς τυλιγμένος από μια αστραφτερή και εύθραυστη ψευδαίσθηση.

Η τόσο συνηθισμένη "εξίσωση", πως αποφεύγοντας τη θλίψη οδηγείσαι στην ευτυχία είναι από τα μεγαλύτερα μας λάθη. Αποφεύγοντας τη θλίψη αποκτάς εκατοντάδες απωθημένα και πες μετά αντίο στην ευτυχία.

Γνωρίζοντας τον εαυτό σου, ανακαλύπτοντας όλες του τις πτυχές μαθαίνεις τον αυτοσεβασμό και την αποδοχή για αυτόν ώστε να μπορείς να προχωρήσεις και να είσαι καλά. Δεν γίνεσαι καλά με το να βρεθείς σε αρμονία με το σύμπαν ή με το να προχωράς με την ατάκα πως "όλα θα πάνε καλά" σαν ένα νέο σταυρό στο χέρι.

Και κλείνοντας θα χρησιμοποιήσω το κλείσιμο του άρθρου αυτού: "ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΓΙΗΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΟΛΟΤΗΤΑ , ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΥΦΥΕΣ, ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΟΜΜΑΤΙ; Σας παρακαλώ, υπερασπιστείτε το πάθος, τη ζήλια, το λάθος, το σεξ, τη σύγκρουση, την κατάθλιψη, τη μελαγχολία, τη χαρά, την ορμή, τη δημιουργία, την αλαζονεία, τη γενναιοδωρία, την απληστία, την περιέργεια, το μεγαλείο, την πτώση. Σώζοντας τους εαυτούς μας, δεν χρειάζεται να σκοτώσουμε τα πράγματα που αγαπάμε."

And in the fucking end we want all of it; the good, the bad, the successes, the fuck-ups.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Εμπνευσμένο από το εξής άρθρο της Athens Voice και διάφορες κουβέντες με φίλους πάνω σε αυτό.

Same Game, Different Characters

Σκατά αν πω θα ήταν λίγο. Πολύ λίγο. Ειλικρινά δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως μπορώ να βρω κάποια έκφραση που να περιγράφει επαρκώς το πως είναι τα πράγματα. Η Ε. αναρωτιέται τι είναι ανάδρομο αυτές τις μέρες και είναι όλα έτσι. Εγώ από την άλλη δεν πολύ-ενδιαφέρομαι για τέτοιες λεπτομέρειες, απλά όπου να 'ναι θα αρχίσω να στέλνω.

Και αυτό το Σαββατοκύριακο τελείωσε και εγώ έχω αναφέρει το πόσο σιχαίνομαι τις Κυριακές, έτσι δεν είναι..? Τις μισώ γιατί έχω hangover. Γιατί πρέπει να μου θυμίζουν πως δεν θα πάω πουθενά απόψε. Άσε που σπανίως έχω λεφτά τις Κυριακές. Και ωραίο το Σαββατοκύριακο δεν λέω όχι. Η Παρασκευή βασικά γιατί το Σάββατο ήταν πάρ'το και πέτα το.

"Μα γιατί πίνεις..?" με ρωτάς. "Γιατί μάλλον έχω πολλά πράγματα να σκοτώσω" σου απαντώ χρησιμοποιώντας τα λόγια της αγαπημένης μου Absinthia. Μα δεν έχω πολλά να σκοτώσω. Το κακό μου το κεφάλι μονάχα. Γιατί την καρδιά, άστο αυτήν την βίασα, την ξέσκισα, τη διέλυσα χρόνια πριν.

Ξέρεις τελικά το μεγαλύτερο λάθος ήταν - όπως πάντα δικό μου - το ότι αποφάσισα να μην είμαι πια η σκύλα που ήμουν. Μα τέλος. Δεν άξιζε μια τελικά. Όλα μαλακίες και όλα σκατά. Τελικά μόνο ταβάνι υπάρχει και όχι πάτος. Γιατί για τον κάθε πάτο που νομίζουμε πως πιάσαμε συνειδητοποιούμε πως τελικά δεν ήταν παρά κινούμενη άμμος. Και άντε βρες πως δεν βυθίζεσαι εκεί μέσα όταν δεν έχεις κάποιον να σε τραβήξει.

Και σίγα μην ασχοληθώ ξανά. Μαλακίες όλα. Και ας έρθει η κάθε "κακιασμένη αδερφάρα" και η κάθε "μυξιάρα wanna-be diva" - συλλογή από αυτούς/αυτές/αυτά έχω κάνει - να μου πει πως θα πεθάνω σαν το φεγγάρι - χοντρός και ολομόναχος, χωρίς καν γάτες γιατί δεν υποφέρω μία τα ζώα.

Όχι ρε δεν άξιζε. Και δεν αξίζει. Σιγά μην ασχοληθώ ξανά. Όρεξη έχω νομίζεις να παίζω ηλίθια παιχνίδια που αφήνουν μονάχα εκατοντάδες ερωτηματικά. Η Μ. το έλεγε σήμερα αυτό. Βάλε την γαμημένη την τελεία γλυκό μου. Βάλε την καταραμένη να τελειώνουμε. Ερωτηματικά μονάχα δεν λέει. Μας παιδεύεις άνευ λόγου και αιτίας στην τελική. Βάλε μια τελεία και ας μην μας αρέσει η επόμενη πρόταση. Δεν θέλω άλλες ψεύτικες ελπίδες. Έχω ήδη αρκετή παράνοια στο κεφάλι μου.

Μια χαρά ήμουν ρε γαμώτο, τι τους θέλω τους συναισθηματισμούς..? Τι ανάγκη έχω από αυτά τα παιχνίδια..? Και αυτό που με τρελαίνει περισσότερο από όλα είναι το γιατί, το κέρατο μου γαμώ, είναι τόσο δύσκολο να πεις ένα όχι. Δύο λέξεις: "Δεν προλαβαίνω". Ούτε καν συγγνώμη. Δεν χρειάζεται. Απλά πες το. Πες γαμώτο πως δεν μπορείς, να μην μείνω όλο το βράδυ περιμένοντας.

Απλά με βλέπω σύντομα να ξεκινάω κανένα καβγά. Θέλω τόσο πολύ. Θέλω να γίνω πάλι that fucking bitch/slut/whore/and-everything-nice I used to be και να τα κάψω όλα. Για το γαμώτο. Που θα ξεφτιλιστώ αλλά δεν με νοιάζει. Γιατί εξάλλου τι μου έχει μείνει τώρα..? Τίποτα για να είμαστε ειλικρινείς. Τίποτα να χάσω, πολλά όμως να κερδίσω. Και ακόμα περισσότερα συντρίμμια να συμμαζέψω.

Όποτε πάμε πάλι. Το ίδιο παιχνίδι ακριβώς με κάθε άλλη φορά. Τίποτα δεν άλλαξε. Μονάχα οι χαρακτήρες. Ούτε καν οι ρόλοι. Μόνο οι άνθρωποι που τους υποδύονται άλλαξαν.

Και ίσως θα έπρεπε να κλάψω. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Ίσως και να τσαντιζόμουν. Ίσως να έπρεπε να απογοητευτώ. Αλλά όχι. Στην τελική έτσι έμαθα. Και είναι αλήθεια στο τέλος. We'll never be as young as we are tonight. And I don't really intend to waste this youth over anyone or anything.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: Ή όπως έλεγα στον αγαπητό μου Β.: Με πιο απλά λόγια, τραβάτε όλοι, όλες και όλα στο διάολο. The ones you deserve to at least.

P.S.#2: Το κλείσιμο ("We'll never...tonight") είναι στίχος του τραγουδιού "Young" των The Summer Set.

Sex & the City

Πρώτη μέρα του Δεκέμβρη. Πάει και το 2012 και εγώ βρίσκομαι ακόμα εδώ προφανώς. Καινούργιο domain, καινούργιο στοίχημα και με τον εαυτό μου. Κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη έχω υποσχεθεί πως θα έχω από ένα entry την ημέρα. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον αν και δεν υπόσχομαι τίποτα.

Δεκέμβρης λοιπόν. Νέος μήνας, πρώτος του Χειμώνα και εγώ με νέα, αναπάντεχα ως επί το πλείστον δεδομένα. Πέρσι τέτοια περίοδο έδινα στυλιστικές συμβουλές (κατά κύριο λόγο εξαιτίας έλλειψης έμπνευσης για κάτι άλλο). Φέτος δεν σκοπεύω να κάνω κάτι τέτοιο βέβαια. Όποιος ενδιαφέρεται ας αναφερθεί στο περσινό post. Εξάλλου οι στυλιστικές μου επιλογές συνηθίζουν να μην αλλάζουν με την μόδα. Ah, συμπληρώστε στην αντίθεση μου στις UGG, το video που κυκλοφορεί τελευταία αν δεν σας φτάνει ο λόγος μου πως είναι απαράδεκτες.

Νέα δεδομένα λοιπόν. Αναπάντεχα και με το παραπάνω και δικαιολογημένα φυσικά. Όμως τα νέα δεδομένα φέρνουν και νέα ερωτήματα. Και τα νέα ερωτήματα φέρνουν νέα προβλήματα και όλα τα σχετικά. Βλέπεις τώρα τελευταία έχω καταλήξει να κάνω διάφορες αναδρομές στη ζωή μου (γιατί προσπαθώ να αποφύγω τις αναδρομές στους τελευταίους μήνες που για κάποιο λόγο όλα πάνε από το  κακό στο χειρότερο) και ειλικρινά μπορώ να ομολογήσω πως δεν περίμενα ποτέ να με δω στον ρόλο της Serena του Gossip Girl, ως the bad kid gone good. Αλλά κάπως έτσι με βλέπω τον τελευταίο καιρό. Ωχ θεέ μου. Σοβαρεύομαι σιγά-σιγά μου φαίνεται.

Βαρέθηκα. Βαρέθηκα τα ηλίθια παιχνίδια. Τα "he said, she said", τα κρυμμένα μηνύματα. Βαρέθηκα τα ίδια χαζά μέρη, βαρέθηκα τα ακόμα πιο χαζά parties, βαρέθηκα τα άσκοπα πηδήματα και τις ανούσιες κρισάρες εγωισμών και προσωπικοτήτων. Βαρέθηκα να αμφιβάλλω, να αναρωτιέμαι, βαρέθηκα την αβεβαιότητα. Πολύ βαρεμάρα γενικά. Αν και η βαρεμάρα για μένα ισοδυναμεί περισσότερο με την αηδία.

Πάντα χάνουμε. Αλλά για κάθε πράγμα που χάνουμε κάτι άλλο κερδίζουμε. Τα δεδομένα διαρκώς περιστρέφονται και αλλάζουν, αντικαθιστούν το ένα το άλλο. Κάπως έτσι βρέθηκα με ένα συναίσθημα στα χέρια μου που είχα καιρό να νιώσω. Δεν φημίζομαι εξάλλου για την ικανότητα μου στο συγκεκριμένο και όλοι το ξέρουμε. Και αυτό προκαλεί ακόμα περισσότερα προβλήματα.

Πάντα είχα μια τεράστια δυσκολία στις σχέσεις μου με τους άλλους. Πάντα δύσκολα έβρισκα άτομα που μου κέντριζαν αρκετά το ενδιαφέρον για να ασχοληθώ. Και ακόμα κι αυτά σπανίως κατάφερναν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μου αμείωτο ή να μην με κάνουν να θέλω να τους πάρει ο διάολος μετά την πρώτη κουβέντα. Και με όσα τα κατάφερναν όλα αυτά, πάντα θα έτρωγα τα μούτρα μου - αργά ή γρήγορα - έχοντας κάνει απανωτές μαλακίες και έχοντας υποστεί αμέτρητες αηδίες. Και αυτά σε φιλικές σχέσεις.

Γιατί στις ερωτικές όχι μόνο πιο δύσκολα φτάνει κανείς πέρα από το κομμάτι του "θες να σε πάρει ο διάολος γλυκό μου..?" αλλά και γιατί εκεί χάνεται το αργά. Γρήγορα, γρήγορα. Μπαμ και κάτω ένα πράγμα. Και πάρε με εμένα χαλί στο πάτωμα, να έχω φάει τα μούτρα μου για ακόμη μια φορά. Μοιάζει αστείο αλλά ποτέ μου - μα ποτέ - δεν τα πήγαινα καλά σε αυτό το κομμάτι. Κάτι θα έκανα πάντα λάθος. Πάντα όμως. Και τι φταίει..?

Oh μα το άγχος φυσικά. Πάντα είχα μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με το άγχος. Βασικά δεν είχα ποτέ άγχος τα τελευταία χρόνια. Έχοντας βρεθεί σε εξωφρενικές και surreal καταστάσεις, δύσκολα κάτι θα με αγχώσει μιας και όλο και κάποια παρόμοια εμπειρία θα είχα. Έλα όμως που ποτέ δεν μου χρειάστηκε να γίνω αρεστός σε κάποιον.

Στις φιλικές σχέσεις που ενδιαφέρθηκα δεν είχα άγχος γιατί τα κατάφερνα αρκετά καλά. Στις ερωτικές από την άλλη.. Τις ποιες..?! Θα ήταν το κατάλληλο σχόλιο. Με μια ουσιαστική σχέση στο ιστορικό μου η οποία έμοιαζε να ξεπήδησε από fucked-up εφηβικό σήριαλ και αναρίθμητα αδιάφορα και ανούσια one-night-stands για τα οποία ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα αλλά αντιθέτως θα μοίραζα φιλιά απλά για να μην προλάβουν να ανοίξουν το στόμα τους για να πετάξουν κάποια αηδία και τους πάρει ο διάολος.

Οπότε το να μην πετάξω καμία αηδία εγώ ο ίδιος σε κάποιον που θέλω ήταν πάντα ένα μεγάλο ζήτημα. Και το να σε "γνωρίσω καλύτερα" με τρομάζει, όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί θέλω αλλά δεν είμαι σίγουρος πως εσύ θες να με γνωρίσεις καλύτερα. Και οι ερωτήσεις του τύπου, "πως σου φαίνομαι..?" ούτε του style μου είναι, ούτε το πως με κάνουν να νιώθω μ'αρέσει και ούτε οι αντιδράσεις που προκαλούν.

Ναι, το dating δεν είναι για μένα. Όπως και το άγχος που δεν ξέρω να χειρίζομαι. Τα δύο σε συνδυασμό εξάλλου είναι γνωστά για τα καταστροφικά τους αποτελέσματα.

Και τα χειρότερα βέβαια έρχονται μετά. Όταν βλέπεις όλες τις μαλακίες που είπες και αυτές που δεν είπες, όλα όσα έκανες και όσα δεν έκανες. Και υπόσχεσαι στο εαυτό σου πως τελικά την επόμενη φορά θα είσαι ήρεμος και ο εαυτός σου. Και σαν να μη φτάνει όλο το άγχος, πρέπει να μπει στη μέση η αναμονή παρέα με όλα τα ερωτήματα που προκαλεί.

Και για να είμαι ειλικρινής κουράστηκα να περιμένω. Δεν τα είχα καλά με την υπομονή ποτέ μου. Βαρέθηκα να αναρωτιέμαι πάλι για το τι μπορεί να πήγε στραβά. Για το τι έκανα λάθος. Και βαρέθηκα να περιμένω για να δω αν θα μου στείλεις ξανά ή αν θα μου απαντήσεις. Έχω ξαναπεί πως με τσαντίζει η ελπίδα που σου δίνει η αβεβαιότητα. Και με στεναχωρεί παράλληλα. Δεν θέλω όνειρα που χάνονται στο άνοιγμα των ματιών μου.

Και θα έλεγα πως κάπου εδώ είναι που σταματάω να ασχολούμαι. Αλλά ποιον κοροϊδεύω..? Αφού πάλι θα τρέξω στον πρώτο ήχο μηνύματος ελπίζοντας πως θα είσαι εσύ. Και αφού ρε γαμώτο αποφάσισα να ασχοληθώ, ας τα λουστώ τώρα. Δεν είναι πως μου έφταιξες και σε τίποτα. Το στραβό μου το κεφάλι πάντα φταίει για όλα.

Ανέφερα το πόσο μισώ τα νέα δεδομένα..? Oh well, back to square one we are lovely..

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Ο τίτλος φυσικά αναφέρεται στην ομώνυμη σειρά λόγω του ότι το συγκεκριμένο entry μου θυμίζει λίγο τη στήλη της Carrie Bradshaw.