Σκατά αν πω θα ήταν λίγο. Πολύ λίγο. Ειλικρινά δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως μπορώ να βρω κάποια έκφραση που να περιγράφει επαρκώς το πως είναι τα πράγματα. Η Ε. αναρωτιέται τι είναι ανάδρομο αυτές τις μέρες και είναι όλα έτσι. Εγώ από την άλλη δεν πολύ-ενδιαφέρομαι για τέτοιες λεπτομέρειες, απλά όπου να 'ναι θα αρχίσω να στέλνω.
Και αυτό το Σαββατοκύριακο τελείωσε και εγώ έχω αναφέρει το πόσο σιχαίνομαι τις Κυριακές, έτσι δεν είναι..? Τις μισώ γιατί έχω hangover. Γιατί πρέπει να μου θυμίζουν πως δεν θα πάω πουθενά απόψε. Άσε που σπανίως έχω λεφτά τις Κυριακές. Και ωραίο το Σαββατοκύριακο δεν λέω όχι. Η Παρασκευή βασικά γιατί το Σάββατο ήταν πάρ'το και πέτα το.
"Μα γιατί πίνεις..?" με ρωτάς. "Γιατί μάλλον έχω πολλά πράγματα να σκοτώσω" σου απαντώ χρησιμοποιώντας τα λόγια της αγαπημένης μου Absinthia. Μα δεν έχω πολλά να σκοτώσω. Το κακό μου το κεφάλι μονάχα. Γιατί την καρδιά, άστο αυτήν την βίασα, την ξέσκισα, τη διέλυσα χρόνια πριν.
Ξέρεις τελικά το μεγαλύτερο λάθος ήταν - όπως πάντα δικό μου - το ότι αποφάσισα να μην είμαι πια η σκύλα που ήμουν. Μα τέλος. Δεν άξιζε μια τελικά. Όλα μαλακίες και όλα σκατά. Τελικά μόνο ταβάνι υπάρχει και όχι πάτος. Γιατί για τον κάθε πάτο που νομίζουμε πως πιάσαμε συνειδητοποιούμε πως τελικά δεν ήταν παρά κινούμενη άμμος. Και άντε βρες πως δεν βυθίζεσαι εκεί μέσα όταν δεν έχεις κάποιον να σε τραβήξει.
Και σίγα μην ασχοληθώ ξανά. Μαλακίες όλα. Και ας έρθει η κάθε "κακιασμένη αδερφάρα" και η κάθε "μυξιάρα wanna-be diva" - συλλογή από αυτούς/αυτές/αυτά έχω κάνει - να μου πει πως θα πεθάνω σαν το φεγγάρι - χοντρός και ολομόναχος, χωρίς καν γάτες γιατί δεν υποφέρω μία τα ζώα.
Όχι ρε δεν άξιζε. Και δεν αξίζει. Σιγά μην ασχοληθώ ξανά. Όρεξη έχω νομίζεις να παίζω ηλίθια παιχνίδια που αφήνουν μονάχα εκατοντάδες ερωτηματικά. Η Μ. το έλεγε σήμερα αυτό. Βάλε την γαμημένη την τελεία γλυκό μου. Βάλε την καταραμένη να τελειώνουμε. Ερωτηματικά μονάχα δεν λέει. Μας παιδεύεις άνευ λόγου και αιτίας στην τελική. Βάλε μια τελεία και ας μην μας αρέσει η επόμενη πρόταση. Δεν θέλω άλλες ψεύτικες ελπίδες. Έχω ήδη αρκετή παράνοια στο κεφάλι μου.
Μια χαρά ήμουν ρε γαμώτο, τι τους θέλω τους συναισθηματισμούς..? Τι ανάγκη έχω από αυτά τα παιχνίδια..? Και αυτό που με τρελαίνει περισσότερο από όλα είναι το γιατί, το κέρατο μου γαμώ, είναι τόσο δύσκολο να πεις ένα όχι. Δύο λέξεις: "Δεν προλαβαίνω". Ούτε καν συγγνώμη. Δεν χρειάζεται. Απλά πες το. Πες γαμώτο πως δεν μπορείς, να μην μείνω όλο το βράδυ περιμένοντας.
Απλά με βλέπω σύντομα να ξεκινάω κανένα καβγά. Θέλω τόσο πολύ. Θέλω να γίνω πάλι that fucking bitch/slut/whore/and-everything-nice I used to be και να τα κάψω όλα. Για το γαμώτο. Που θα ξεφτιλιστώ αλλά δεν με νοιάζει. Γιατί εξάλλου τι μου έχει μείνει τώρα..? Τίποτα για να είμαστε ειλικρινείς. Τίποτα να χάσω, πολλά όμως να κερδίσω. Και ακόμα περισσότερα συντρίμμια να συμμαζέψω.
Όποτε πάμε πάλι. Το ίδιο παιχνίδι ακριβώς με κάθε άλλη φορά. Τίποτα δεν άλλαξε. Μονάχα οι χαρακτήρες. Ούτε καν οι ρόλοι. Μόνο οι άνθρωποι που τους υποδύονται άλλαξαν.
Και ίσως θα έπρεπε να κλάψω. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Ίσως και να τσαντιζόμουν. Ίσως να έπρεπε να απογοητευτώ. Αλλά όχι. Στην τελική έτσι έμαθα. Και είναι αλήθεια στο τέλος. We'll never be as young as we are tonight. And I don't really intend to waste this youth over anyone or anything.
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.#1: Ή όπως έλεγα στον αγαπητό μου Β.: Με πιο απλά λόγια, τραβάτε όλοι, όλες και όλα στο διάολο. The ones you deserve to at least.
P.S.#2: Το κλείσιμο ("We'll never...tonight") είναι στίχος του τραγουδιού "Young" των The Summer Set.
Και αυτό το Σαββατοκύριακο τελείωσε και εγώ έχω αναφέρει το πόσο σιχαίνομαι τις Κυριακές, έτσι δεν είναι..? Τις μισώ γιατί έχω hangover. Γιατί πρέπει να μου θυμίζουν πως δεν θα πάω πουθενά απόψε. Άσε που σπανίως έχω λεφτά τις Κυριακές. Και ωραίο το Σαββατοκύριακο δεν λέω όχι. Η Παρασκευή βασικά γιατί το Σάββατο ήταν πάρ'το και πέτα το.
"Μα γιατί πίνεις..?" με ρωτάς. "Γιατί μάλλον έχω πολλά πράγματα να σκοτώσω" σου απαντώ χρησιμοποιώντας τα λόγια της αγαπημένης μου Absinthia. Μα δεν έχω πολλά να σκοτώσω. Το κακό μου το κεφάλι μονάχα. Γιατί την καρδιά, άστο αυτήν την βίασα, την ξέσκισα, τη διέλυσα χρόνια πριν.
Ξέρεις τελικά το μεγαλύτερο λάθος ήταν - όπως πάντα δικό μου - το ότι αποφάσισα να μην είμαι πια η σκύλα που ήμουν. Μα τέλος. Δεν άξιζε μια τελικά. Όλα μαλακίες και όλα σκατά. Τελικά μόνο ταβάνι υπάρχει και όχι πάτος. Γιατί για τον κάθε πάτο που νομίζουμε πως πιάσαμε συνειδητοποιούμε πως τελικά δεν ήταν παρά κινούμενη άμμος. Και άντε βρες πως δεν βυθίζεσαι εκεί μέσα όταν δεν έχεις κάποιον να σε τραβήξει.
Και σίγα μην ασχοληθώ ξανά. Μαλακίες όλα. Και ας έρθει η κάθε "κακιασμένη αδερφάρα" και η κάθε "μυξιάρα wanna-be diva" - συλλογή από αυτούς/αυτές/αυτά έχω κάνει - να μου πει πως θα πεθάνω σαν το φεγγάρι - χοντρός και ολομόναχος, χωρίς καν γάτες γιατί δεν υποφέρω μία τα ζώα.
Όχι ρε δεν άξιζε. Και δεν αξίζει. Σιγά μην ασχοληθώ ξανά. Όρεξη έχω νομίζεις να παίζω ηλίθια παιχνίδια που αφήνουν μονάχα εκατοντάδες ερωτηματικά. Η Μ. το έλεγε σήμερα αυτό. Βάλε την γαμημένη την τελεία γλυκό μου. Βάλε την καταραμένη να τελειώνουμε. Ερωτηματικά μονάχα δεν λέει. Μας παιδεύεις άνευ λόγου και αιτίας στην τελική. Βάλε μια τελεία και ας μην μας αρέσει η επόμενη πρόταση. Δεν θέλω άλλες ψεύτικες ελπίδες. Έχω ήδη αρκετή παράνοια στο κεφάλι μου.
Μια χαρά ήμουν ρε γαμώτο, τι τους θέλω τους συναισθηματισμούς..? Τι ανάγκη έχω από αυτά τα παιχνίδια..? Και αυτό που με τρελαίνει περισσότερο από όλα είναι το γιατί, το κέρατο μου γαμώ, είναι τόσο δύσκολο να πεις ένα όχι. Δύο λέξεις: "Δεν προλαβαίνω". Ούτε καν συγγνώμη. Δεν χρειάζεται. Απλά πες το. Πες γαμώτο πως δεν μπορείς, να μην μείνω όλο το βράδυ περιμένοντας.
Απλά με βλέπω σύντομα να ξεκινάω κανένα καβγά. Θέλω τόσο πολύ. Θέλω να γίνω πάλι that fucking bitch/slut/whore/and-everything-nice I used to be και να τα κάψω όλα. Για το γαμώτο. Που θα ξεφτιλιστώ αλλά δεν με νοιάζει. Γιατί εξάλλου τι μου έχει μείνει τώρα..? Τίποτα για να είμαστε ειλικρινείς. Τίποτα να χάσω, πολλά όμως να κερδίσω. Και ακόμα περισσότερα συντρίμμια να συμμαζέψω.
Όποτε πάμε πάλι. Το ίδιο παιχνίδι ακριβώς με κάθε άλλη φορά. Τίποτα δεν άλλαξε. Μονάχα οι χαρακτήρες. Ούτε καν οι ρόλοι. Μόνο οι άνθρωποι που τους υποδύονται άλλαξαν.
Και ίσως θα έπρεπε να κλάψω. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Ίσως και να τσαντιζόμουν. Ίσως να έπρεπε να απογοητευτώ. Αλλά όχι. Στην τελική έτσι έμαθα. Και είναι αλήθεια στο τέλος. We'll never be as young as we are tonight. And I don't really intend to waste this youth over anyone or anything.
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.#1: Ή όπως έλεγα στον αγαπητό μου Β.: Με πιο απλά λόγια, τραβάτε όλοι, όλες και όλα στο διάολο. The ones you deserve to at least.
P.S.#2: Το κλείσιμο ("We'll never...tonight") είναι στίχος του τραγουδιού "Young" των The Summer Set.
No comments:
Post a Comment