Βλέπεις πάντα θα κερδίσεις ή θα χάσεις. Δεν υπάρχει μέσο έδαφος. Νίκη ή ήττα. Αν δεν υπάρξει ένα από τα δύο, τότε το παιχνίδι δεν έχει ακόμα τελειώσει. Και πάντα υπάρχει και η έσχατη λύση. Σε αυτή που κατέφυγα και εγώ.
Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι καλά. Το είπα ήδη, δεν υπάρχει ποτέ πάτος. Μπορούμε και πιο κάτω. Όλοι μας. Το κατάλαβα όταν σε γνώρισα τότε. Τα φαντάσματα, ξέρεις, θα σε στοιχειώνουν για πάντα - φαντάσματα που δεν μπορείς ποτέ να ξορκίσεις. Γιατί όχι, η αλήθεια δεν θα σε λυτρώσει, δεν θα σε απελευθερώσει. Δεν θα φέρει τη κάθαρση στη δική σου τραγωδία, όσες φορές και αν έχει ήδη ειπωθεί. Η αλήθεια που κρύβεται σε αυτά τα "αόρατα" φαντάσματα απλά θα σε καταστρέψει.
Και όσα ειπώθηκαν ήδη, με τη δική τους δόση αλήθειας - χωρίς όμως να είναι αλήθειες, δίχως να είναι ψέματα επίσης - ούτε αυτά θα σε σώσουν.
Έχω παίξει αυτό το παιχνίδι καιρό.
Αρκετό ώστε να δω τα πάντα να γυρνάνε τούμπα, για να ξέρω πως δεν είναι παρά ένα φριχτό και απαίσιο παιχνίδι. Έπαιξα αρκετά ώστε να βρω τον εαυτό μου να ουρλιάζει κάθε βράδυ, τους φίλους μου να με προδίδουν, εμένα να τους διαλύω. Και κουράστηκα πια.
Και τον τελευταίο καιρό - ΝΑΙ - έχανα.
Έχασα φίλους, καλούς και μη, σχέσεις που άφησα ανεπανόρθωτα πληγωμένες. Έχασα ένα μήνα από τη ζωή μου. Έχασα το κουράγιο να παλεύω. Έχασα την ευκαιρία να δημιουργήσω το αύριο που θα ήθελα. Έχασα το ίσως πιο σημαντικό άτομο στη ζωή μου.
Αλλά επιμένω - μέσα σε όλη την κακία που τόσο συχνά κάποιος μου προσάπτει. Ό,τι έγινε (όλα αποτελέσματα επιλογών και πράξεων δικών μου) τους τελευταίους μήνες, είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί εδώ και καιρό. Και ό,τι καλύτερο και για τις άλλες πλευρές επίσης. Κι ας μη το βλέπουν ακόμα.
Και ίσως τελικά να έχασα και εσένα. Που ρε γαμώτο, ήσουν το μόνο που μάλλον ήθελα να κερδίσω. Ακόμα θέλω δηλαδή. Πλησιάζοντας στην ήττα, κατέφυγα στην έσχατη λύση ξέρεις. Η έσχατη λύση είναι πάντα μια πράξη απόγνωσης. Όπως είπα εξάλλου. I know it seems desperate, but I am desperate.
Και όχι μόνο με σένα αλλά στα πάντα κατέφυγα εκεί, στην έσχατη αυτή λύση - πέταξα κάθε χαρτί στο τραπέζι, ποντάροντας τα πάντα (ό,τι λίγο μου είχε μείνει), χωρίς να υπάρχει κάποιο δυνατό χαρτί στο δικό μου χέρι.
Μα εσύ είσαι ο μόνος που επιμένει να τραβάει μια παρτίδα που τόσο θέλω να κλείσει. Γιατί όλα τα φύλλα μου είναι στο τραπέζι και όλες οι μάρκες μου και η επιλογή πια είναι δική σου. Θα παίξεις μικρό μου..?
Κάποια στιγμή σύντομα, ελπίζω πως θα μετακομίσω. Αλλά αυτή τη μετακόμιση τουλάχιστον θα την κάνω σωστά. Πρώτα θα έρθει ο παλιατζής να πάρει όλη τη σαβούρα (όλα τα καλά επίσης και όλους τους σκελετούς, όλα τα φαντάσματα), πριν δουλέψω σκληρά για όλα τα καινούργια πράγματα που θα χρειαστώ.
Κάπως έτσι, όλα μου τα καμμένα χαρτιά θα γίνουν επιτέλους στάχτη και εγώ θα μείνω ένα λευκό, κενό χαρτί για να αρχίσω ξανά.
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: And one day, I'll get married in Las Vegas, with Dita in a martini glass and an Elvis priest to kiss or fuck. And we'll all be drunk and high, we'll wake up with a head twice our size. Just to regret everything but we'll regret nothing. That day, in a Las Vegas wedding I'll let everything out, I'll dance with my ghosts, I'll party with my skeletons in my final goodbyes..
Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι καλά. Το είπα ήδη, δεν υπάρχει ποτέ πάτος. Μπορούμε και πιο κάτω. Όλοι μας. Το κατάλαβα όταν σε γνώρισα τότε. Τα φαντάσματα, ξέρεις, θα σε στοιχειώνουν για πάντα - φαντάσματα που δεν μπορείς ποτέ να ξορκίσεις. Γιατί όχι, η αλήθεια δεν θα σε λυτρώσει, δεν θα σε απελευθερώσει. Δεν θα φέρει τη κάθαρση στη δική σου τραγωδία, όσες φορές και αν έχει ήδη ειπωθεί. Η αλήθεια που κρύβεται σε αυτά τα "αόρατα" φαντάσματα απλά θα σε καταστρέψει.
Και όσα ειπώθηκαν ήδη, με τη δική τους δόση αλήθειας - χωρίς όμως να είναι αλήθειες, δίχως να είναι ψέματα επίσης - ούτε αυτά θα σε σώσουν.
Έχω παίξει αυτό το παιχνίδι καιρό.
Αρκετό ώστε να δω τα πάντα να γυρνάνε τούμπα, για να ξέρω πως δεν είναι παρά ένα φριχτό και απαίσιο παιχνίδι. Έπαιξα αρκετά ώστε να βρω τον εαυτό μου να ουρλιάζει κάθε βράδυ, τους φίλους μου να με προδίδουν, εμένα να τους διαλύω. Και κουράστηκα πια.
Και τον τελευταίο καιρό - ΝΑΙ - έχανα.
Έχασα φίλους, καλούς και μη, σχέσεις που άφησα ανεπανόρθωτα πληγωμένες. Έχασα ένα μήνα από τη ζωή μου. Έχασα το κουράγιο να παλεύω. Έχασα την ευκαιρία να δημιουργήσω το αύριο που θα ήθελα. Έχασα το ίσως πιο σημαντικό άτομο στη ζωή μου.
Αλλά επιμένω - μέσα σε όλη την κακία που τόσο συχνά κάποιος μου προσάπτει. Ό,τι έγινε (όλα αποτελέσματα επιλογών και πράξεων δικών μου) τους τελευταίους μήνες, είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί εδώ και καιρό. Και ό,τι καλύτερο και για τις άλλες πλευρές επίσης. Κι ας μη το βλέπουν ακόμα.
Και ίσως τελικά να έχασα και εσένα. Που ρε γαμώτο, ήσουν το μόνο που μάλλον ήθελα να κερδίσω. Ακόμα θέλω δηλαδή. Πλησιάζοντας στην ήττα, κατέφυγα στην έσχατη λύση ξέρεις. Η έσχατη λύση είναι πάντα μια πράξη απόγνωσης. Όπως είπα εξάλλου. I know it seems desperate, but I am desperate.
Και όχι μόνο με σένα αλλά στα πάντα κατέφυγα εκεί, στην έσχατη αυτή λύση - πέταξα κάθε χαρτί στο τραπέζι, ποντάροντας τα πάντα (ό,τι λίγο μου είχε μείνει), χωρίς να υπάρχει κάποιο δυνατό χαρτί στο δικό μου χέρι.
Μα εσύ είσαι ο μόνος που επιμένει να τραβάει μια παρτίδα που τόσο θέλω να κλείσει. Γιατί όλα τα φύλλα μου είναι στο τραπέζι και όλες οι μάρκες μου και η επιλογή πια είναι δική σου. Θα παίξεις μικρό μου..?
Κάποια στιγμή σύντομα, ελπίζω πως θα μετακομίσω. Αλλά αυτή τη μετακόμιση τουλάχιστον θα την κάνω σωστά. Πρώτα θα έρθει ο παλιατζής να πάρει όλη τη σαβούρα (όλα τα καλά επίσης και όλους τους σκελετούς, όλα τα φαντάσματα), πριν δουλέψω σκληρά για όλα τα καινούργια πράγματα που θα χρειαστώ.
Κάπως έτσι, όλα μου τα καμμένα χαρτιά θα γίνουν επιτέλους στάχτη και εγώ θα μείνω ένα λευκό, κενό χαρτί για να αρχίσω ξανά.
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: And one day, I'll get married in Las Vegas, with Dita in a martini glass and an Elvis priest to kiss or fuck. And we'll all be drunk and high, we'll wake up with a head twice our size. Just to regret everything but we'll regret nothing. That day, in a Las Vegas wedding I'll let everything out, I'll dance with my ghosts, I'll party with my skeletons in my final goodbyes..
No comments:
Post a Comment