Πρώτη μέρα του Δεκέμβρη. Πάει και το 2012 και εγώ βρίσκομαι ακόμα εδώ προφανώς. Καινούργιο domain, καινούργιο στοίχημα και με τον εαυτό μου. Κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη έχω υποσχεθεί πως θα έχω από ένα entry την ημέρα. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον αν και δεν υπόσχομαι τίποτα.
Δεκέμβρης λοιπόν. Νέος μήνας, πρώτος του Χειμώνα και εγώ με νέα, αναπάντεχα ως επί το πλείστον δεδομένα. Πέρσι τέτοια περίοδο έδινα στυλιστικές συμβουλές (κατά κύριο λόγο εξαιτίας έλλειψης έμπνευσης για κάτι άλλο). Φέτος δεν σκοπεύω να κάνω κάτι τέτοιο βέβαια. Όποιος ενδιαφέρεται ας αναφερθεί στο περσινό post. Εξάλλου οι στυλιστικές μου επιλογές συνηθίζουν να μην αλλάζουν με την μόδα. Ah, συμπληρώστε στην αντίθεση μου στις UGG, το video που κυκλοφορεί τελευταία αν δεν σας φτάνει ο λόγος μου πως είναι απαράδεκτες.
Νέα δεδομένα λοιπόν. Αναπάντεχα και με το παραπάνω και δικαιολογημένα φυσικά. Όμως τα νέα δεδομένα φέρνουν και νέα ερωτήματα. Και τα νέα ερωτήματα φέρνουν νέα προβλήματα και όλα τα σχετικά. Βλέπεις τώρα τελευταία έχω καταλήξει να κάνω διάφορες αναδρομές στη ζωή μου (γιατί προσπαθώ να αποφύγω τις αναδρομές στους τελευταίους μήνες που για κάποιο λόγο όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο) και ειλικρινά μπορώ να ομολογήσω πως δεν περίμενα ποτέ να με δω στον ρόλο της Serena του Gossip Girl, ως the bad kid gone good. Αλλά κάπως έτσι με βλέπω τον τελευταίο καιρό. Ωχ θεέ μου. Σοβαρεύομαι σιγά-σιγά μου φαίνεται.
Βαρέθηκα. Βαρέθηκα τα ηλίθια παιχνίδια. Τα "he said, she said", τα κρυμμένα μηνύματα. Βαρέθηκα τα ίδια χαζά μέρη, βαρέθηκα τα ακόμα πιο χαζά parties, βαρέθηκα τα άσκοπα πηδήματα και τις ανούσιες κρισάρες εγωισμών και προσωπικοτήτων. Βαρέθηκα να αμφιβάλλω, να αναρωτιέμαι, βαρέθηκα την αβεβαιότητα. Πολύ βαρεμάρα γενικά. Αν και η βαρεμάρα για μένα ισοδυναμεί περισσότερο με την αηδία.
Πάντα χάνουμε. Αλλά για κάθε πράγμα που χάνουμε κάτι άλλο κερδίζουμε. Τα δεδομένα διαρκώς περιστρέφονται και αλλάζουν, αντικαθιστούν το ένα το άλλο. Κάπως έτσι βρέθηκα με ένα συναίσθημα στα χέρια μου που είχα καιρό να νιώσω. Δεν φημίζομαι εξάλλου για την ικανότητα μου στο συγκεκριμένο και όλοι το ξέρουμε. Και αυτό προκαλεί ακόμα περισσότερα προβλήματα.
Πάντα είχα μια τεράστια δυσκολία στις σχέσεις μου με τους άλλους. Πάντα δύσκολα έβρισκα άτομα που μου κέντριζαν αρκετά το ενδιαφέρον για να ασχοληθώ. Και ακόμα κι αυτά σπανίως κατάφερναν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μου αμείωτο ή να μην με κάνουν να θέλω να τους πάρει ο διάολος μετά την πρώτη κουβέντα. Και με όσα τα κατάφερναν όλα αυτά, πάντα θα έτρωγα τα μούτρα μου - αργά ή γρήγορα - έχοντας κάνει απανωτές μαλακίες και έχοντας υποστεί αμέτρητες αηδίες. Και αυτά σε φιλικές σχέσεις.
Γιατί στις ερωτικές όχι μόνο πιο δύσκολα φτάνει κανείς πέρα από το κομμάτι του "θες να σε πάρει ο διάολος γλυκό μου..?" αλλά και γιατί εκεί χάνεται το αργά. Γρήγορα, γρήγορα. Μπαμ και κάτω ένα πράγμα. Και πάρε με εμένα χαλί στο πάτωμα, να έχω φάει τα μούτρα μου για ακόμη μια φορά. Μοιάζει αστείο αλλά ποτέ μου - μα ποτέ - δεν τα πήγαινα καλά σε αυτό το κομμάτι. Κάτι θα έκανα πάντα λάθος. Πάντα όμως. Και τι φταίει..?
Oh μα το άγχος φυσικά. Πάντα είχα μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με το άγχος. Βασικά δεν είχα ποτέ άγχος τα τελευταία χρόνια. Έχοντας βρεθεί σε εξωφρενικές και surreal καταστάσεις, δύσκολα κάτι θα με αγχώσει μιας και όλο και κάποια παρόμοια εμπειρία θα είχα. Έλα όμως που ποτέ δεν μου χρειάστηκε να γίνω αρεστός σε κάποιον.
Στις φιλικές σχέσεις που ενδιαφέρθηκα δεν είχα άγχος γιατί τα κατάφερνα αρκετά καλά. Στις ερωτικές από την άλλη.. Τις ποιες..?! Θα ήταν το κατάλληλο σχόλιο. Με μια ουσιαστική σχέση στο ιστορικό μου η οποία έμοιαζε να ξεπήδησε από fucked-up εφηβικό σήριαλ και αναρίθμητα αδιάφορα και ανούσια one-night-stands για τα οποία ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα αλλά αντιθέτως θα μοίραζα φιλιά απλά για να μην προλάβουν να ανοίξουν το στόμα τους για να πετάξουν κάποια αηδία και τους πάρει ο διάολος.
Οπότε το να μην πετάξω καμία αηδία εγώ ο ίδιος σε κάποιον που θέλω ήταν πάντα ένα μεγάλο ζήτημα. Και το να σε "γνωρίσω καλύτερα" με τρομάζει, όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί θέλω αλλά δεν είμαι σίγουρος πως εσύ θες να με γνωρίσεις καλύτερα. Και οι ερωτήσεις του τύπου, "πως σου φαίνομαι..?" ούτε του style μου είναι, ούτε το πως με κάνουν να νιώθω μ'αρέσει και ούτε οι αντιδράσεις που προκαλούν.
Ναι, το dating δεν είναι για μένα. Όπως και το άγχος που δεν ξέρω να χειρίζομαι. Τα δύο σε συνδυασμό εξάλλου είναι γνωστά για τα καταστροφικά τους αποτελέσματα.
Και τα χειρότερα βέβαια έρχονται μετά. Όταν βλέπεις όλες τις μαλακίες που είπες και αυτές που δεν είπες, όλα όσα έκανες και όσα δεν έκανες. Και υπόσχεσαι στο εαυτό σου πως τελικά την επόμενη φορά θα είσαι ήρεμος και ο εαυτός σου. Και σαν να μη φτάνει όλο το άγχος, πρέπει να μπει στη μέση η αναμονή παρέα με όλα τα ερωτήματα που προκαλεί.
Και για να είμαι ειλικρινής κουράστηκα να περιμένω. Δεν τα είχα καλά με την υπομονή ποτέ μου. Βαρέθηκα να αναρωτιέμαι πάλι για το τι μπορεί να πήγε στραβά. Για το τι έκανα λάθος. Και βαρέθηκα να περιμένω για να δω αν θα μου στείλεις ξανά ή αν θα μου απαντήσεις. Έχω ξαναπεί πως με τσαντίζει η ελπίδα που σου δίνει η αβεβαιότητα. Και με στεναχωρεί παράλληλα. Δεν θέλω όνειρα που χάνονται στο άνοιγμα των ματιών μου.
Και θα έλεγα πως κάπου εδώ είναι που σταματάω να ασχολούμαι. Αλλά ποιον κοροϊδεύω..? Αφού πάλι θα τρέξω στον πρώτο ήχο μηνύματος ελπίζοντας πως θα είσαι εσύ. Και αφού ρε γαμώτο αποφάσισα να ασχοληθώ, ας τα λουστώ τώρα. Δεν είναι πως μου έφταιξες και σε τίποτα. Το στραβό μου το κεφάλι πάντα φταίει για όλα.
Ανέφερα το πόσο μισώ τα νέα δεδομένα..? Oh well, back to square one we are lovely..
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: Ο τίτλος φυσικά αναφέρεται στην ομώνυμη σειρά λόγω του ότι το συγκεκριμένο entry μου θυμίζει λίγο τη στήλη της Carrie Bradshaw.
Δεκέμβρης λοιπόν. Νέος μήνας, πρώτος του Χειμώνα και εγώ με νέα, αναπάντεχα ως επί το πλείστον δεδομένα. Πέρσι τέτοια περίοδο έδινα στυλιστικές συμβουλές (κατά κύριο λόγο εξαιτίας έλλειψης έμπνευσης για κάτι άλλο). Φέτος δεν σκοπεύω να κάνω κάτι τέτοιο βέβαια. Όποιος ενδιαφέρεται ας αναφερθεί στο περσινό post. Εξάλλου οι στυλιστικές μου επιλογές συνηθίζουν να μην αλλάζουν με την μόδα. Ah, συμπληρώστε στην αντίθεση μου στις UGG, το video που κυκλοφορεί τελευταία αν δεν σας φτάνει ο λόγος μου πως είναι απαράδεκτες.
Νέα δεδομένα λοιπόν. Αναπάντεχα και με το παραπάνω και δικαιολογημένα φυσικά. Όμως τα νέα δεδομένα φέρνουν και νέα ερωτήματα. Και τα νέα ερωτήματα φέρνουν νέα προβλήματα και όλα τα σχετικά. Βλέπεις τώρα τελευταία έχω καταλήξει να κάνω διάφορες αναδρομές στη ζωή μου (γιατί προσπαθώ να αποφύγω τις αναδρομές στους τελευταίους μήνες που για κάποιο λόγο όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο) και ειλικρινά μπορώ να ομολογήσω πως δεν περίμενα ποτέ να με δω στον ρόλο της Serena του Gossip Girl, ως the bad kid gone good. Αλλά κάπως έτσι με βλέπω τον τελευταίο καιρό. Ωχ θεέ μου. Σοβαρεύομαι σιγά-σιγά μου φαίνεται.
Βαρέθηκα. Βαρέθηκα τα ηλίθια παιχνίδια. Τα "he said, she said", τα κρυμμένα μηνύματα. Βαρέθηκα τα ίδια χαζά μέρη, βαρέθηκα τα ακόμα πιο χαζά parties, βαρέθηκα τα άσκοπα πηδήματα και τις ανούσιες κρισάρες εγωισμών και προσωπικοτήτων. Βαρέθηκα να αμφιβάλλω, να αναρωτιέμαι, βαρέθηκα την αβεβαιότητα. Πολύ βαρεμάρα γενικά. Αν και η βαρεμάρα για μένα ισοδυναμεί περισσότερο με την αηδία.
Πάντα χάνουμε. Αλλά για κάθε πράγμα που χάνουμε κάτι άλλο κερδίζουμε. Τα δεδομένα διαρκώς περιστρέφονται και αλλάζουν, αντικαθιστούν το ένα το άλλο. Κάπως έτσι βρέθηκα με ένα συναίσθημα στα χέρια μου που είχα καιρό να νιώσω. Δεν φημίζομαι εξάλλου για την ικανότητα μου στο συγκεκριμένο και όλοι το ξέρουμε. Και αυτό προκαλεί ακόμα περισσότερα προβλήματα.
Πάντα είχα μια τεράστια δυσκολία στις σχέσεις μου με τους άλλους. Πάντα δύσκολα έβρισκα άτομα που μου κέντριζαν αρκετά το ενδιαφέρον για να ασχοληθώ. Και ακόμα κι αυτά σπανίως κατάφερναν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μου αμείωτο ή να μην με κάνουν να θέλω να τους πάρει ο διάολος μετά την πρώτη κουβέντα. Και με όσα τα κατάφερναν όλα αυτά, πάντα θα έτρωγα τα μούτρα μου - αργά ή γρήγορα - έχοντας κάνει απανωτές μαλακίες και έχοντας υποστεί αμέτρητες αηδίες. Και αυτά σε φιλικές σχέσεις.
Γιατί στις ερωτικές όχι μόνο πιο δύσκολα φτάνει κανείς πέρα από το κομμάτι του "θες να σε πάρει ο διάολος γλυκό μου..?" αλλά και γιατί εκεί χάνεται το αργά. Γρήγορα, γρήγορα. Μπαμ και κάτω ένα πράγμα. Και πάρε με εμένα χαλί στο πάτωμα, να έχω φάει τα μούτρα μου για ακόμη μια φορά. Μοιάζει αστείο αλλά ποτέ μου - μα ποτέ - δεν τα πήγαινα καλά σε αυτό το κομμάτι. Κάτι θα έκανα πάντα λάθος. Πάντα όμως. Και τι φταίει..?
Oh μα το άγχος φυσικά. Πάντα είχα μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με το άγχος. Βασικά δεν είχα ποτέ άγχος τα τελευταία χρόνια. Έχοντας βρεθεί σε εξωφρενικές και surreal καταστάσεις, δύσκολα κάτι θα με αγχώσει μιας και όλο και κάποια παρόμοια εμπειρία θα είχα. Έλα όμως που ποτέ δεν μου χρειάστηκε να γίνω αρεστός σε κάποιον.
Στις φιλικές σχέσεις που ενδιαφέρθηκα δεν είχα άγχος γιατί τα κατάφερνα αρκετά καλά. Στις ερωτικές από την άλλη.. Τις ποιες..?! Θα ήταν το κατάλληλο σχόλιο. Με μια ουσιαστική σχέση στο ιστορικό μου η οποία έμοιαζε να ξεπήδησε από fucked-up εφηβικό σήριαλ και αναρίθμητα αδιάφορα και ανούσια one-night-stands για τα οποία ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα αλλά αντιθέτως θα μοίραζα φιλιά απλά για να μην προλάβουν να ανοίξουν το στόμα τους για να πετάξουν κάποια αηδία και τους πάρει ο διάολος.
Οπότε το να μην πετάξω καμία αηδία εγώ ο ίδιος σε κάποιον που θέλω ήταν πάντα ένα μεγάλο ζήτημα. Και το να σε "γνωρίσω καλύτερα" με τρομάζει, όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί θέλω αλλά δεν είμαι σίγουρος πως εσύ θες να με γνωρίσεις καλύτερα. Και οι ερωτήσεις του τύπου, "πως σου φαίνομαι..?" ούτε του style μου είναι, ούτε το πως με κάνουν να νιώθω μ'αρέσει και ούτε οι αντιδράσεις που προκαλούν.
Ναι, το dating δεν είναι για μένα. Όπως και το άγχος που δεν ξέρω να χειρίζομαι. Τα δύο σε συνδυασμό εξάλλου είναι γνωστά για τα καταστροφικά τους αποτελέσματα.
Και τα χειρότερα βέβαια έρχονται μετά. Όταν βλέπεις όλες τις μαλακίες που είπες και αυτές που δεν είπες, όλα όσα έκανες και όσα δεν έκανες. Και υπόσχεσαι στο εαυτό σου πως τελικά την επόμενη φορά θα είσαι ήρεμος και ο εαυτός σου. Και σαν να μη φτάνει όλο το άγχος, πρέπει να μπει στη μέση η αναμονή παρέα με όλα τα ερωτήματα που προκαλεί.
Και για να είμαι ειλικρινής κουράστηκα να περιμένω. Δεν τα είχα καλά με την υπομονή ποτέ μου. Βαρέθηκα να αναρωτιέμαι πάλι για το τι μπορεί να πήγε στραβά. Για το τι έκανα λάθος. Και βαρέθηκα να περιμένω για να δω αν θα μου στείλεις ξανά ή αν θα μου απαντήσεις. Έχω ξαναπεί πως με τσαντίζει η ελπίδα που σου δίνει η αβεβαιότητα. Και με στεναχωρεί παράλληλα. Δεν θέλω όνειρα που χάνονται στο άνοιγμα των ματιών μου.
Και θα έλεγα πως κάπου εδώ είναι που σταματάω να ασχολούμαι. Αλλά ποιον κοροϊδεύω..? Αφού πάλι θα τρέξω στον πρώτο ήχο μηνύματος ελπίζοντας πως θα είσαι εσύ. Και αφού ρε γαμώτο αποφάσισα να ασχοληθώ, ας τα λουστώ τώρα. Δεν είναι πως μου έφταιξες και σε τίποτα. Το στραβό μου το κεφάλι πάντα φταίει για όλα.
Ανέφερα το πόσο μισώ τα νέα δεδομένα..? Oh well, back to square one we are lovely..
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: Ο τίτλος φυσικά αναφέρεται στην ομώνυμη σειρά λόγω του ότι το συγκεκριμένο entry μου θυμίζει λίγο τη στήλη της Carrie Bradshaw.
No comments:
Post a Comment