Εν τέλη ο χρόνος περνά.
"Εσυ έμαθες να είσαι ο άρχοντας του" μου λες. Γελαω.
Ας τον γυρίσω λίγο πίσω - ξέρεις τότε που όλα ήταν για πρώτη φορά. Πρώτα φιλια, πρώτοι πειραματισμοι, πρώτα πηδηματα.
Και πρώτα λάθη.
Θυμάμαι ακόμα που μου έλεγες αρχές Σεπτέμβρη: "γιατί να μην το κάνω και εγω, αφού και εσυ το έκανες πιο μικρός απο μένα."
Γελοιε. Ισως για αυτό θα έπρεπε να με ακουγες λίγο παραπάνω.
Κάποτε σαν και σένα ήμουν και εγω ξέρεις. Το παιδάκι που ήθελε να ανήκει κάπου, να το θαυμάζουν, να το ζηλεύουν. Είχα και εγω όλους εκείνους τους ανθρώπους που τους θεωρούσα φίλους μου - καλούς κιόλας.
Hah. Δεν θες άλλους φίλους-φίδια λες. Που να τους έβλεπες αυτούς. Δεν ήταν φίδια και δεν ήταν φίλοι. Εγω ήμουν ο ηλίθιος που πίστεψε πως ήταν φίλοι - προφανώς αγνόησα όσους είπαν κάτι για το δικό μου καλό.
Οπως έκανες και εσυ με μένα.
Θες να μάθεις τι κερδισα..? Πόνο.
Πολύ πόνο.
Νομίζεις πονεσες ή νομίζεις πως θα πονεσεις και εσυ. Μάλλον δεν θα δεις ανθρώπους που αγαπησες να σέρνονται στα στενά της Ομόνοιας, μάλλον δεν θα τους δεις να πεθαίνουν απο σπασμους ή απο τροχαία. Δεν θα τους δεις να αυτοκτονουν γιατί έχασαν κάθε ελπίδα.
Αυτά θα είναι σαν ταινία για σένα.
Μα το χειρότερο δεν ήταν τίποτα απο όλα αυτά.
The show just had to go on.
Ο,τι κι αν είχε συμβεί.
Αυτό έμαθα. Να συνεχίζω, με το κεφάλι ψηλά, χωρίς περιττά δάκρυα, χωρίς διαλείμματα.
Οριστε, έγινα κάτι που ο κόσμος ζηλεύει - και..?
Απλά συνεχίζω να παίζω σε μια παράσταση που με τόσο κόπο εστησα χωρίς να υπάρχει χρόνος για κανενα διάλειμμα -
The show must go on.
xoxo,
FluffyUnicorn
