Δευτέρα βράδυ πια. Ένα Σαββατοκύριακο ακόμα ήρθε και έφυγε. Και αυτό γεμάτο με δόσεις τρέλας, με άφθονες δόσεις αλκοόλ, χορού και parties. Και φυσικά, σε όλο αυτό το κατά τ'άλλα συνηθισμένο μου Σαββατοκύριακο, ο σουρεαλισμός δεν θα μπορούσε να λείψει. Εξάλλου είναι γνωστό πως η φράση "μόνο σε μένα" όταν αναφέρεται για τον εαυτό μου ανάγεται σε άλλο επίπεδο.
Γιατί βέβαια όταν έρχεται όπερα του Verdi, εκσυγχρονισμένη, εγώ, χωρίς να το γνωρίζω, θα βρεθώ εκεί για να την χρησιμοποιήσω ως subject σε ένα review παράστασης κλασσικής μουσικής. Και σαν να μην φτάνει ο εκσυγχρονισμός θα πρέπει στην τρίτη πράξη ο σκηνοθέτης να προσθέσει και χορευτικό - striptease και άντε τώρα να το αναλύσεις αυτό στον καθηγητή όταν εκείνη την ώρα το μόνο που έβλεπες ήταν πόσες ανορθώσεις στήθους είχαν κάνει οι γκόμενες και στο μυαλό σου έψαχνες δικαιολογία για το πως θα βρεθείς backstage γιατί εκείνος ο χορευτής στα αριστερά είναι κούκλος με όλα τα γράμματα κεφαλαία.
Και από την άλλη είπαμε okay, το σύμπαν κάτι προσπαθεί να μας πει. Από το λεωφορείο που και καλά θα βρίσκαμε τον έρωτα της ζωής μας (και ήταν παντελώς άδειο) μέχρι το παρανοϊκό πρεζάκι - άστεγο με το μαχαίρι μέσα στο γεμάτο λεωφορείο και την ατάκα: "Θα σε σκοτώσω, σου το έχω ξαναπεί". Ναι εντάξει το έπιασα. Πρέπει επειγόντως να φτιάξω το karma μου γιατί με βλέπω σε κανένα χαντάκι. Αλλά συγγνώμη αλλά όταν λέω "Παιδιά ειλικρινά αλλάξτε επάγγελμα γιατί είστε απλά άχρηστοι σε αυτό" στους τύπους που με έκλεψαν την Παρασκευή το βράδυ, δεν είμαι κακός.
Και δεν φταίω γιατί απλά ακόμα κι όταν κάποιος θα θέλει να με κλέψει, θα πρέπει να επικρατήσει μια κατάσταση ανάμεσα στη λογική και στην παράνοια, παντελώς surreal και εξωφρενική. Από το "ρε μην τον βαρέσεις δεν μας φταίει σε τίποτα το παιδί" (μου χρησιμοποίησες και την αριθμητική υπεροχή ως επιχείρημα κιόλας πανάθεμα σε) μέχρι το ότι κάναμε παζάρια για το τι ακριβώς τελικά θα κλέψεις.
Και εμείς εκεί παρόλα αυτά να βγούμε, να περάσουμε καλά, να πιούμε κι άλλο, δεν τρέχει και τίποτα. Εξάλλου είμαι ήδη σκατά, τα έχω ξαναπεράσει αυτά και είναι κι αυτός. "Ρε μ'αρέσει σου λέω και δεν ξέρω τι να κάνω, τι στο διάολο γίνεται ρε γαμώτο..?". Και ποιος νοιάζεται που το club είναι σχεδόν άδειο..? Η μουσική είναι ωραία, ας πιούμε κι άλλο ρε, στην αγάπη, στους φίλους, σε μας και στον τυπά εκεί πέρα που κάθε φορά που έρχομαι σε αυτό το παλιό-club μου χαμογελάει σαν ηλίθιος. Και το κεφάλι μου γυρίζει, μαζί και εγώ, ήρθε η ώρα να φύγω νομίζω. Και στον δρόμο πια κι άλλοι γνωστοί, "Κι αν σου έλεγα πως θυμάμαι ποιος είσαι θα σε γελούσα και δεν θέλω". Και το κεφάλι μου συνεχίζει να γυρίζει κι το πάρκο αυτό μοιάζει τόσο δελεαστικό. Ασυναίσθητα πλησιάζω και βγάζω όλη αυτή τη φθηνιάρικη και απαίσια ρετσίνα από το στομάχι μου, τι θέλω και την πίνω ακόμα δεν ξέρω.
Και ποιος νοιάζεται που ξέρναγα όλη μέρα, που έχω ακόμα hangover. Το Σάββατο είναι Σάββατο, δεν χάνεται έτσι. Και πάλι parties και πάλι αλκοόλ, "δεν με πιάνει με τίποτα ρε συ" σου λέω. "Και μ'αρέσει" ανακοινώνω περίτρανα "αλλά δεν του μιλάω εγώ, σειρά του είναι". Και μετά το ήρεμο party η δική μου λογική θα μου πει "γιατί να μην πας από Γκάζι με τα παιδιά, τόσο καιρό δεν τους έχεις δει". Κι ας κοντεύει έξι το πρωί. Έχουν και tequila. Σκέτη και αηδιαστική βέβαια αλλά παίζει και μπύρα. Τι καλύτερο από ένα δυνατό υποβρύχιο..?
Και μετά είστε κι εσείς, οι υπόλοιποι παρανοϊκοί. Ειλικρινά αναρωτιέμαι γιατί ξαφνικά μου μιλάς μετά από τόσα χρόνια..? Έχετε τρελαθεί όλοι σας νομίζω. Μα τελικά θυμάμαι το ξημέρωμα της Κυριακής στο αμάξι σου. Η tequila τελείωσε, οι μπύρες το ίδιο και σε κοιτάω καθώς προσπαθείς να βάλεις το κλειδί στη μηχανή για να γυρίσουμε πίσω.
"Ρε..! Είσαι μεθυσμένος και εγώ είμαι τρελός. Ποιος θα μας γυρίσει σπίτι ρε..?"
xoxo,
FluffyUnicorn
FluffyUnicorn
P.S.: In the end you know how the story goes: If life gives you lemons, grab a tequila bitch - let's just make a party out of it.
(Originally posted on the WordPress edition of the blog)
