Sunday 28 April 2013

We're All Mad Here!



Ρε τρελαθήκαμε τελείως.

Δεν μ'ακούς που σου λέω..? Παίξαμε πια για τόσο καιρό που χάσαμε το μυαλό μας τελείως, δεν ξέρουμε τώρα καν που πάνε τα τέσσερα. Τρελαθήκαμε ρε, δεν το βλέπεις..?

Και πιάσε ένα ακόμα ποτό - βάλε ότι θες, δεν με νοιάζει, ότι πιο βαρύ σου έρχεται βάλε - και κάτσε να μιλήσουμε για πρίγκιπες που έρχονται καβάλα σε χελώνες. Πιάσε ένα ακόμα ποτό γλυκό μου και γέλασε αυτή τη φορά, γέλασε για να μπορέσω στο τέλος να κλάψω.

Τρελαθήκαμε ρε, τρελαθήκαμε κάπου εκεί, ανάμεσα στα ποτά, στους μπάφους, στα ξενύχτια. Κάπου ανάμεσα στα ρεφρέν βλαχόbaroque τραγουδιών και χυδαίων διασκεδάσεων, παρέα με ανθρώπους που ποτέ μας δεν καταλάβαμε γιατί μιλάνε ακόμα. Τρελαθήκαμε παρέα με περσόνες αδιάφορες που κάναμε σημαντικές για κάποιο ανεξήγητο και ηλίθιο λόγο.

Κάπως έτσι πια, με λόγια που μπορούμε μονάχα να πούμε πίσω από μια φωτεινή οθόνη κινητού κι αυτό μόνο επειδή έχουμε πιει αρκετά για να τα φτύσουμε από μέσα μας, αλλιώς τα πνίγουμε σε φθηνιάρικα, απαίσια ποτά πριν τα πετάξουμε κάτω από ξεχαρβαλωμένες καρέκλες ή σε σκοτεινά σοκάκια που θα βρεθούμε πια στα τέσσερα να ξερνάμε αηδιασμένοι.

Και δεν θέλω ρε, μην μου μιλάς, δεν το βλέπεις..? Πάρε με μόνο μια αγκαλιά και μην πεις λέξη και κάνε το όπως γελάς και ουρλιάζεις μαζί μου όταν χοροπηδάμε μεθυσμένοι σε ροκάκια παρακμιακών μαγαζιών. Μα όχι, είσαι και εσύ τρελό γλυκό μου εξάλλου. Και έτσι δεν μπορείς, όπως και εγώ εξάλλου. Αγκάλιασε με μονάχα, τόσο απλά και μην πεις λέξη, απλά κράτα με εκεί μέχρι η γαμημένη αυτή νύχτα να ραγίσει.

Τρελαθήκαμε. Τρελαθήκαμε και κλείσαμε τους εαυτούς μας σε ντουλάπες - καλοί μαλάκες κι εμείς -  τρέξαμε να κρύφτουμε πίσω από στιχάκια μυστήρια και ερωτικά, πνίγοντας όλα όσα δεν θέλουμε πια να θυμόμαστε σε αλκοόλ και ναρκωτικά εκείνες τις νύχτες που σβήσαμε από την μνήμη μας. Θυσιάσαμε τα πάντα, όσα αγαπήσαμε τα ξεπουλήσαμε για να πετύχουμε - ξεφτιλίζοντας κυρίως πρώτα τους εαυτούς μας - χωρίς να δούμε τη ζημιά που προκαλέσαμε.

Μα ο κόσμος μικρό μου είναι αστείος, τόσο αστείος που δεν θα τον καταλάβουμε ποτέ. Μα να θυμάσαι πως είναι και κακός, θα σε διαλύσει, θα κάνει ότι μπορεί για να σε καταστρέψει γιατί είμαστε όλοι τρελοί εδώ. Και εγώ και εσύ, ναι, ναι, δεν θα ερχόσουν ποτέ εδώ αν δεν ήσουν και εσύ τρελός.

Και στο τέλος, θα μείνουμε μόνοι, ξαπλωμένοι στο γκαράζ μια τυχαίας πολυκατοικίας που βρέθηκε στον δρόμο μας, παρέα με την τρέλα μας, να πλέκουμε ωδές στους έρωτες που ποτέ μας δεν είχαμε, να χαμογελάμε στον ύπνο μας καθώς ονειρευόμαστε όλα όσα δεν θα έχουμε ποτέ.

Οπότε πιες ρε, πιες κι άλλο. Κι άλλα ποτά, κι άλλους μπάφους, κι άλλο md, σνίφαρε και αυτή τη γραμμή γιατί εδώ που είμαστε δεν έχει σημασία, είπαμε, είμαστε όλοι τρελοί εδώ.

Με διέλυσες και δεν το κατάλαβες ποτέ σου. Hmph.

Τρελαθήκαμε ρε μαλάκα.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Ο τίτλος είναι ατάκα από τον διάλογο του Γάτου Τσερσάιρ με την Αλίκη στο Adventures of Alice in Wonderland του Lewis Carrol καθώς και κομμάτια του entry είναι εμπνευσμένα από τον ίδιο διάολο. 

Friday 5 April 2013

In That Church's Back Room.. #2

Ναι, ναι, ναι.

Πίνω ακριβώς για αυτό. Γιατί έχω πολλά μέσα μου που θέλω να σκοτώσω.

Και ναι. Έχω το μυαλό (την εξυπνάδα, την νοημοσύνη - όπως στο διάολο θες πες το) να ξέρω πως δεν θα καταφέρω ποτέ να τα σκοτώσω [έτσι].

Αλλά τουλάχιστον θα σκοτώσω εμένα στην πορεία..

xoxo,
FluffyUnicorn