Living Fast & Dying Young

Μη μου ζητάς πολλά αγάπη μου.
Μη μου ζητάς κάτι που δεν θέλω - δεν μπορώ - να δώσω. Στο τέλος μόνο εσύ θα πληγωθείς.
Εγώ καλά θα είμαι. Καλά θα είμαι όπως συνήθως.

Κάποτε μου είπες πως θα είσαι πάντα εδώ, δίπλα μου.
Αναρωτιέμαι ακόμα - ειλικρίνα - το θυμάσαι αυτό..?
Το σκέφτεσαι έστω..?
Μπορείς άραγε να σκεφτείς ακόμα..?

Βλέπεις θυμάμαι ακόμα (πως θα μπορούσα να ξεχάσω άλλωστε..?)
Το πάθος, τα λάθη, τη χαρά, την πτώση.
Θυμάμαι ακόμα και ίσως για αυτό να φοβάμαι.
Χωρίς να ξέρω όμως. Τι φοβάμαι πια άραγε..?
Να χαθώ έγω ή να χάσω στο τέλος..?
Τι θα είναι αυτό που θα σημάνει το τέλος και για μένα..?

Και η μνήμη δεν έχε τίποτα πια να μου προσφέρει. Μόνο πόνο.
Εκατοντάδες θρυμματισμένες υποσχέσεις και κατακερματισμένους πηλούς.
Σύμβολα μοιρασμένα σε ζευγάρια, τυλιγμένα με κορδέλες με την ελπίδα πως όσα σήμαιναν δεν θα έσπαγαν ποτέ. Μα έσπασαν και αυτά σαν εμάς τελικά.
Και οι φωτογραφίες μας μένουν εκεί, ουρλιάζοντας πως είμαστε ακόμα νέοι. Μα πια είναι λιωμένες - έσβησε η μαγεία τους, χάθηκε και αυτή στη ροή του χρόνου αφήνοντας τις εικόνες αυτές κενές να θυμίζουν θολά μονάχα την κακία και την τρέλα.
Και τις πληγές φυσικά, τις πληγές που έχουν μείνει σα διαμάντια στη νύχτα.
- Και ξέρεις καλά πως δεν θα τα κάψει καμιά φωτιά, έτσι δεν είναι..? -

Που χάθηκαν εκείνα τα βράδυα τελικά γλυκό μου..?
Λαμπερά, φωτεινά, αχαλείνωτα και εμείς δίχως κανένα όριο να παίζουμε το δικό τους παιχνίδι.
Πολύ φοβάμαι πως τελικά δεν σ'αγάπησα ποτέ - πάντα μου το χρέωνες εξάλλου: Πως η νύχτα είναι η μοναδική μου αγάπη, πως μόνο αυτή θα με απελευθερώσει με τις κενές της απολαύσεις και τις υποσχέσεις μεγαλείων.
Hah.
Ζήσαμε γρήγορα τελικά και οι περσόνες μας πέθαναν νέες ακόμα. Όπως ακριβώς συνήθιζες να ουρλιάζεις κάθε βράδυ.
Μα εμείς..? Εμείς ζούμε ακόμα δυστυχώς (..?), ερείπια πια, καμμένα και δίχως κάποιο άλλο χαρτί ή δρόμο, που τα στοιχειώνουν τα φαντάσματα και οι σκελετοί διασκεδάσεων που έχουν προ πολλού χαθεί.

Κάπως έτσι δεν μπορώ να σου δώσω ό,τι ζητάς.
Η μνήμη δεν μπορεί να πνιγεί εύκολα στη λήθη. Και από την μια, κάποια σκέψη ουρλιάζει πως δεν θα έπρεπε ποτέ. Ξέρεις, να ξεχνάς όσα έγιναν, όσα έκανες. Παράλληλα όμως, κάποια άλλη σκέψη επιμένει πως ήρθε η ώρα να αφήσεις πίσω το παρελθόν και να ξεχάσεις ώστε να προχωρήσεις.
Και έτσι λοιπόν εγώ δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν θα μπορούσαμε να παίξουμε ένα τελευταίο παιχνίδι.
Ας προσποιηθούμε απλά - όλοι μας - πως δεν υπήρξαμε ποτέ.
Πως τίποτα δεν έσπασε την πλέον θρυμματισμένη μας καρδιά..

xoxo,
FluffyUnicorn

In the Church's Back Room

Θέλω τόσο πολύ να σου ανοίξω απλά το κεφάλι. Ειλικρινά. Αν σε έβλεπα τώρα μπροστά μου, θα πάσχιζα ώστε να μην το κάνω. Ηλίθια πλάσματα. Δεν αντέχω άλλο. Δεν θέλω να αντέξω άλλο. Κουράστηκα και βαρέθηκα.

Σιχάθηκα όσα μου έκανες, όσα μου κάνεις. Σιχάθηκα τα πάντα.

Τόσο απλά. Θέλω να σε διαλύσω με κάθε δυνατό τρόπο.

Αν και μάλλον, αν σε έβλεπα, απλά θα σε αγκάλιαζα  και θα τα ξεχνούσα όλα.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Τελικά, το μόνο ηλίθιο πλάσμα είμαι εγώ, έτσι δεν είναι..? Hmph.

Crushing on a Wall

Γενικά, πολλοί, διάφοροι - ίσως όχι τόσοι πολλοί όσο συχνά μου καταλογίζει κανείς - έχουν περάσει απ'το "κρεβάτι" μου. Οι περισσότεροι μου ήταν παγερά αδιάφοροι, τίποτα παρά κάτι για να τονώσω τον εγωισμό μου. Λίγοι ήταν κάτι παραπάνω. Ελάχιστοι όμως ήταν όντως κάτι για μένα. Και αυτά τα άτομα - το ξέρω από την πρώτη κιόλας στιγμή - δεν θα τα έχω ποτέ μου. Γιατί..?

Γιατί μάλλον το karma είναι όντως μια μπάσταρδη σκύλα και με αυτά τα άτομα είμαι καταδικασμένος να πληρώσω όλα όσα έκανα σε όλα τα άλλα. Ίσως γιατί όταν όντως ενδιαφέρομαι γίνομαι ανυπόμονος και η ειλικρίνεια μου συνηθίζει να φρικάρει. Μάλλον γιατί δεν έχω ιδέα πως στο διάολο να συμπεριφερθώ και κάνω το ένα "λάθος" πίσω από το άλλο. Μπορεί και γιατί αμφιβάλω για το αν όντως με θέλει τελικά. Ίσως να είναι και γιατί - έχοντας βρεθεί και ο ίδιος στη θέση του να σε κυνηγά κάποιος που δεν θες - αποφεύγω να κυνηγάω έντονα, με αποτέλεσμα να νομίζουν πως τελικά εγώ είμαι αυτός που δεν ενδιαφέρομαι.

Κάπως έτσι λοιπόν καταλήγω πάντα να παίζω στο ίδιο σενάριο: Εγώ εδώ να τον θέλω και να "κλαίγομαι" και αυτός εκεί να κάνει ό,τι έκανε πάντα. Δηλαδή, να μην έχω ιδέα τι κάνει. Και ορίστε, I got myself a new crush. Εκνευριστικό, εριστικό και δεν-ξέρω-και-εγώ-τι, το κόλλημα είναι το χειρότερο παιχνίδι από αυτά του μυαλού.

Γιατί όχι, δεν τον θέλω αυτόν, δεν τον ξέρω, μια φορά βγήκαμε, μιλήσαμε πέντε-έξι, μ'άρεσε, ασχολήθηκα, έφαγα τα μούτρα μου και εν τέλει κόλλησα. Μα δεν τον θέλω. Θέλω τον άλλον, αυτόν που δημιούργησα στο κεφάλι μου, που με καταλαβαίνει, που στέκεται δίπλα μου, που είμαστε τέλεια μαζί, που δεν θα μ'αφήσει ποτέ. Που είναι το άλλο μου μισό.

Που το μόνο του κοινό με τον άλλον είναι στην εμφάνιση και τίποτα άλλο. Άντε άφησα και το επάγγελμα ίδιο για το γαμώτο. Μα αν με ρωτήσεις να σου πω για αυτόν δεν ξέρω τίποτα απολύτως. Ελάχιστα πράγματα μόνο - όλα τα υπόλοιπα είναι το πως τον έχω φανταστεί εγώ μέσα στο κεφάλι μου.

Και συνεχίζω βέβαια ακάθεκτος. Η εικόνα του που έχω στο μυαλό μου παραείναι όμορφη για την αφήσω έτσι. Και παράλληλα αναρωτιέμαι τι έκανα τελικά λάθος, τι ήταν αυτό που αυτή τη φορά τα κατέστρεψε όλα..? Ήταν το μήνυμα, ήταν κάτι που είπα, κάτι που δεν κατάλαβα..?

Τελικά αν υπάρχει κάπου εκεί έξω το άλλο μου μισό, να δεις που τελικά θα έχει βρει το δικό του άλλο μισό και θα θέλει να κάνουμε όλα τα μισά μαζί παρτούζα, πριν φύγουμε για κανένα road-trip έχοντας ξεχάσει το ντεπόζιτο άδειο. Στο τέλος θα κάνουμε ωτοστόπ σε νταλίκες και θα πηδιόμαστε για να παίρνουμε ναρκωτικά πριν μας κλείσουν σε καμιά φυλακή κάποιας τριτοκοσμικής χώρας στην οποία δεν θα θυμόμαστε πως στο διάολο καταλήξαμε, προκαλώντας διπλωματικό επεισόδιο και αμέτρητες πορείες υπέρ της απελευθέρωσης μας πριν γίνουμε σύμβολα της αριστεράς και της αναρχίας και απελευθερωθούμε. Τελικά θα αποφασίσει να γίνει αστροναύτης και θα φύγει αφήνοντας εμένα με το δικό του μισό να κατεβάζουμε μπουκάλες φθηνού κρασιού μέχρι που θα με βρουν σφαγμένο σε κάποιο σοκάκι. Και το δικό του μισό θα γράψει τη ζωή μας σε σαπουνόπερα και θα γίνει πλούσιος. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Τελικά έπρεπε να σε είχα φιλήσει όταν είχα την ευκαιρία έτσι δεν είναι ρε μπάσταρδε..?

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Okay, το έκαψα. Το ξέρω.

Fear and Loathing

Ειλικρινά. Δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα που ήμουν, τι έκανα. Μα ποτέ πριν δεν είχα πέσει τόσο χαμηλά. Και αυτό είναι το αστείο εξάλλου. Είμαι καλά, περνάω καλά, πολύ καλά παρά τα προβλήματα που μπορεί να έχω. Μα έχω κουραστεί πια και έχω βαρεθεί, καταλήγοντας ένα πλάσμα που απλά ποτίζει τον εαυτό του καφεΐνη μπας και καταφέρει να αντέξει και αυτή τη μέρα.

Κουράστηκα πια αγάπη μου. Δεν έχω κουράγιο άλλο να κυνηγάω τα όνειρα μου (που πλέον δεν είμαι σίγουρος πως ξέρω και ποια είναι), δεν έχω τη θέληση να παλέψω άλλο, να καταλάβω, να παλέψω όσα με αηδιάζουν, να συνεχίσω να αντιμετωπίζω τους άλλους και κυρίως τον εαυτό μου. Δεν έχω πια τη δύναμη να νιώθω πως δεν υπάρχει κάτι λάθος με μένα όπως κάποτε - δεν νιώθω τίποτα πια εξάλλου. Τίποτα παρά φόβο.

Ναι, φοβάμαι. Γιατί δεν έχω πια τον έλεγχο, δεν υπάρχει έλεγχος. Γιατί έχω δει - όλοι μας έχουμε δει για να είμαστε ειλικρινείς - τι συμβαίνει όταν σπάει κανείς εκείνο το αιώνιο συμβόλαιο. Φοβάμαι γιατί είμαι αδύναμος πια. Ή μάλλον, είμαι αδύναμος γιατί φοβάμαι πια.

Κι αν ο φόβος είναι μόνο στο μυαλό μας, τότε η εποχή των φόβων δεν θα τελειώσει σύντομα. Μεγάλωσα ίσως και έγινα όλα εκείνα που φοβόμουν. Όσο κι αν ουρλιάζει ένα κομμάτι μου πως πρέπει να αφήσω τους φόβους μου πίσω, να τους κάψω ξανά και να προχωρήσω.

Μα κουράστηκα. Δεν αντέχω άλλο να σπάω σε κομμάτια σε κάθε θρόισμα των φύλλων, δεν θέλω άλλο να ξέρω ή να καταλαβαίνω. Η ενέργεια μου εξαντλήθηκε, η "δύναμη" μου εξανεμίστηκε και κάπως έτσι βρέθηκα θρύψαλα στο χώμα χωρίς να έχω το κουράγιο να τα μαζέψω ξανά.

Και όσες φορές κι αν προσπαθήσω να στρίψω, να αλλάξω κάτι, όλα θα πάνε από το κακό στο χειρότερο.

Τελικά, με σιχάθηκα.

So it's time to take some risks, sweetheart.

xoxo,
FluffyUnicorn