Open Letter

Βασικά όχι, δεν σε έχω συγχωρήσει για τίποτα - δεν μπόρεσα να σου κρατήσω κακία εξ'αρχής γαμώτο.

Ξέρω δεν θα έπρεπε καν σου στέλνω τίποτα τέτοιο - όχι τόσο καιρό μετά, όχι τώρα που έστω και μια στο τόσο μου στέλνεις. Αλλά μου έχεις λείψει, μου λείπεις γαμώ, μου λείπει να έχω μήνυμα σου όταν θα ξυπνήσω και μου λείπει να περιμένω να σε δω (έστω και για μερικές ώρες) μέσα στο Σαββατοκύριακο.

Είμαι ηλίθιος το ξέρω, δεν με νοιάζει, ελπίζω να το κατάλαβες πως τουλάχιστον δεν με ενδιαφέρει αν θα φάω τα μούτρα μου όταν πιστεύω πως αξίζει.

Συγγνώμη αλήθεια που σου τα στέλνω, συγγνώμη που σε ζαλίζω, δεν μου φταις σε τίποτα εσύ για να το κάνω αυτό, απλά πρέπει να σου τα πω (ακόμα κι αν είναι εξαιτίας του πανηλίθιου κομματιού μου που πιστεύει πως θα μπορούσαμε να ξαναείχαμε ό,τι είχαμε - ή κάτι παραπάνω).

Και ναι, ξέρω πως σου φαίνεται περίεργο (δεν τραβηχτήκαμε καν για "τόσο καιρό" εμείς για να τα λέω αυτά) μα εγώ δεν έμαθα να αγαπάω και να ερωτεύομαι με βάση τον χρόνο ή τον αριθμό των πραγμάτων που πέρασα με κάποιον.

Για αυτό είμαι ηλίθιος εξάλλου, γιατί σε σας αυτό μοιάζει ανήκουστο. Για αυτό και γιατί όταν με ρώτησες το τι υποτίθεται πως είμαστε σου είπα "ό,τι θες" αντί για μαζί και γιατί πίστεψα πως πιέζοντας σε να το τελειώσεις (γιατί εγώ φυσικά δεν μπορούσα) δεν θα ένιωθα έτσι. Έπρεπε βλέπεις να αφήσω τον εγωισμό μου να κερδίσει, έπρεπε να κάνω την μαλακία μου για να βγάλω τα μάτια μου μόνος μου.

Συγγνώμη, το ξέρω πως σε φρίκαρα (και μάλλον αυτό κάνω και τώρα), δυστυχώς δεν κατάφερα να σε κάνω να δεις έστω και για λίγο τον κόσμο όπως τον βλέπω και τον ζω εγώ - τρελό, κακό και ειλικρινή, άμεσο σε ό,τι νιώθει και θέλει.

Και γαμώ σου το γράφω όλο αυτό (και είμαι σίγουρος πως λόγω της ώρας θα πιστέψεις πως έχω πιει, που ναι το έχω κάνει, αλλά να ξέρεις πως δεν είχα πιει όταν το έγραφα). Δεν ξέρω αν θα σε κάνει να μην μου ξαναμιλήσεις, δεν ξέρω αν θα έχει καμία σημασία για σένα, δεν ξέρω καν τι περιμένω από όλο αυτό αλλά τουλάχιστον έπρεπε να στο πω και σένα - σιχάθηκα να λέω σε κόσμο που λίγο νοιάζεται πόσο μου λείπεις.

Και ειλικρινά δεν περίμενα πως θα μου έλειπες τόσο.

Hahahah, τουλάχιστον, αν μη τι άλλο, υποσχέσου μου πως θα γελάσεις με τις αηδίες μου.

Αυτά.

Συγγνώμη και πάλι.

Καλημέρα μικρέ

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.: Don't ask, don't tell.

Note to Sober Self

Δεν ξέρεις πως είναι να ζεις έτσι. Δεν μπορείς να το καταλάβεις και μάλλον δεν θες. Όσα ήδη πιστεύεις εξάλλου δεν είναι παρά για να ικανοποιήσουν τη προσωπική σου τρέλα.

Όταν με ρώτησες τον λόγο για τον οποίο κάνω όσα κάνω σου απάντησα πως δεν το κάνω για να βοηθήσω εμένα - σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτός ο στόχος μου. Έτσι κι αλλιώς μάλλον παραείναι αργά για να σωθώ εγώ.

Όσα κάνω τα κάνω για εσένα. Για εσένα που θα έρθεις μετά από εμένα. Ώστε να βρεις τον κόσμο ένα κομμάτι πιο εύκολο - μη τα βρεις όλα σκούρα, δύσκολα και οδυνηρά όπως εγώ. Μην τυχόν και χαραμίσεις και εσύ την περισσότερη της ενέργειας σου σε μια μάχη εναντίον των ηλίθιων ιδεών και των ανυπόστατων δογμάτων τους.

Ό,τι κάνω, το κάνω για να ξέρεις πως και εσύ θα μπορέσεις να κάνεις το ίδιο αν χρειαστεί. Να βρεις λίγο τον δρόμο περπατημένο ήδη, όχι άγριο και γεμάτο αγκάθια όπως τον περπάτησα εγώ.

Στο τέλος μου, σε παρακαλώ, μη με θεοποιήσεις. Σαν εσένα ήμουν. Μην το ξεχνάς. Τρομαγμένος, ανήμπορος και πληγωμένος.

Αφού μπόρεσα εγώ, τότε θα μπορέσεις και εσύ.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: Όπως είπα τότε: όσα κάνω, τα κάνω στοχεύοντας να γίνω όλα όσα είχα εγώ ο ίδιος κάποτε ανάγκη.

P.S.#2: Note to sober self - please excuse the handwriting darling.

Back to that Church's Back Room #9

Ίσως και να έχω τελικά όσα θα ήθελες τόσο να έχεις. Ίσως και να βλέπω τον κόσμο τόσο κυνικά και αποστασιωποιημένα όσο μου χρεώνεις.

Δεν έχει σημασία.

Στο τέλος νιώθω ένα ερείπιο. Κάθε βήμα και καταρρέω. Κάθε λέξη και μια ακόμη πληγή.

Κουράστηκα γαμώ.

Κουράστηκα να είμαι αυτός που δεν πονάει. Αυτή η κλήση στις τρεις το ξημέρωμα μήπως και περάσεις καλά. Αυτός που θα είναι εκεί, να κλάψεις λιγάκι στον ώμο του, να φτύσεις λίγο τα μίζερα κόμπλεξ σου μέσα του.

Με κούρασε μόνο να θέλεις, να ζητάς και να απαιτείς ενώ ακατάπαυστα απαγγέλλεις κατηγορίες - όλα για σένα είναι δύσκολα, όλα άδικα και όλοι άλλοι οι κακοί που βγήκαν στους δρόμους για να σε καταστρέψουν.

Όχι μικρέ δεν είναι έτσι.

Εσύ φοβάσαι. Εσύ δεν θες. Εσύ φταις.

Κανείς άλλος.

Συγγνώμη.

Τίποτα δεν σου πήρε ή στέρησε ο άπονος και άδικος κόσμος γιατί δεν είχες τίποτα εξ'αρχής. Δεν έχεις χάσει γιατί δεν ξεκίνησες ακόμα να παίζεις. Βολεύτηκες μονάχα να καθίζεις τους πάντες σε ένα ειδώλιο, να στήνεις διαρκώς και από μια νέα Θεία Δίκη. Μήπως και καταφέρεις και γιατρέψεις τον κόσμο πρώτα, πριν βγάλεις τον εαυτό σου εκεί έξω. Εξάλλου για αυτό δεν έχεις τίποτα - δεν πάλεψες για τίποτα στη ζωή σου, ήσουν πάντα ο σιωπηλός παρατηρητής, κλεισμένος σε μια αποστειρωμένη ομάδα για να σε προστατεύει.

Μη τυχόν και σε πληγώσει η άδικη ζωή.

Πως σε κάνει να νιώθεις τώρα που οι τοίχοι σου γκρεμίζονται..? Τώρα που αρχίζεις να βλέπεις αυτό που πάντα ήσουν.

Ένα μικρό, κομπλεξικό και τρομαγμένο παιδάκι.

Hah - εγώ πάντως γελάω.

Εν τέλη να θυμάσαι, κάποιοι επιλέγουμε να παντρευτούμε την νύχτα και κάποιοι άλλοι - κάποιοι άλλοι διαλέγουμε τον φόβο.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: The one in the big blue is what the world stole from me.

The Bold and the Reckless

Ναι, ναι, ναι. Για εσένα ήρθα. Τι νόμιζες πως με νοιάζει αν το ξέρεις..? Θέλω απλα να σου ανοίξω το κεφάλι. Ναι για εσένα πάει αγάπη μου. Θοδωρή σε λένε, έτσι για να μην έχεις και αμφιβολία. Λες και με ενδιαφέρει.

Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος λέγαμε μικρέ αλλά ας θυμάσαι πως δεν χρειάζεται να ζεις μέσα στα σκουπίδια. Ακόμα κι αν όλη σου την ζωή την πέρασες νιώθοντας σκουπίδι, δεν μπορείς να καταλάβεις ότι δεν σου αξίζει..?

Δεν χρειάζεται να τρέφεις όλα όσα σε μειώνουν και να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου με αηδιαστικές δικαιολογίες περί τυφλών και μονόφθαλμων. Ο κόσμος είναι εκεί έξω, σε περιμένει να τον ανακαλύψεις όταν επιτέλους αποφασίσεις να βγεις έξω από εκείνους τους χώρους με τις δικλείδες ασφαλείας, τις ατσάλινες πόρτες και τα μικρά παραθυράκια κάπου ψηλά - έτσι για να παίρνεις μια γεύση όσων υπάρχουν έξω από τη φυλακή σου, μόνο και μόνο για να σου δίνει ο μονόφθαλμος μια ακόμη δικαιολογία για να μείνεις εκεί.

Βλέπεις, μάλλον θα νομίζεις πως σε θέλω πάλι - ας γελάσω, μην σου περνάει από το μυαλό κάτι τέτοιο. Μείνε σε αυτά που έμαθες εσύ, στον κόσμο που κοιτάει τα πάντα από το μικροσκόπιο και στα σίγουρα βήματα και άσε με εμένα - ίσως να με ξαναβρείς όταν πια μάθεις να τολμάς και να πολεμάς για όσα είσαι και αγαπάς.

Τώρα ας θυμάσαι απλά πως ό,τι λάμπει δεν είναι και πάντα χρυσός.

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.#1: A bird always flies with the same flock, doesn't it deary..?

P.S.#2: Το πιο υπέροχο συναίσθημα ειναι του κάναμε - εομοανδα.

P.S.#3: Don't ask, στον μεθυσμένο εγώ δεν του αρέσει να αφήνει εξηγήσεις όπως φαίνεται.

Are You Gonna Break My Heart

Γαμώτο.

Κοιτάς πίσω, πόσο γελοίο. Το μόνο που θέλεις είναι να βάλεις τα κλάματα. Κρατιέσαι. Γιατί..?

Κλάψε.

Πόσο αστείο να καταντήσει πια. Αρκετά.

Δεν ήμουν εγώ έτσι αλήθεια στο λέω. Δεν ξέρεις πως πονάει, δεν ξέρεις πόσο με πληγώνει κάθε φορά που θυμάμαι το τότε.

Όχι. Δεν θα γυρνούσα πίσω. Όταν πήρα αυτήν την απόφαση ήξερα καλά το τίμημα. Το επέλεξα για μένα - κυρίως όμως το έκανα για εσένα. Κι ας μην το βλέπεις εσύ.

Δεν το μετανιώνω.

Αποπληρώθηκα καλά για αυτό έτσι κι αλλιώς ακόμα και αν δεν αναζήτησα ποτέ πληρωμή. Ξεπληρώθηκα με τις τόσο απλές λέξεις που τότε ξεστόμισες. Σου έδωσα ελπίδα.

Να θυμάσαι όμως - κουράζομαι. Θέλω να κλάψω, να κουλουριαστώ σε μια γωνία και να ξεσπάσω σε λυγμούς.

Τότε μου υποσχέθηκα πως θα πάρω εκδίκηση.

Την πήρα να ξέρεις - σε αγαπούν όλοι τους.

Μα πια, γαμώ, δεν αντέχω άλλο όσα δημιούργησα. Γελοίο είναι το πόσο τα ζηλεύουν κάποιοι. Γελοίο γιατί εμένα μου έχουν φέρει μόνο πόνο.

Και δεν ήμουν έτσι, όχι.

Δεν πειράζει, αυτό διάλεξα, ας μείνω μόνος στο τέλος. Προτίμησα να με θυσιάσω ελπίζοντας να φτιάξω έναν κόσμο που ποτέ μου δεν θα σε έχανα.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: Εγώ ξέρω αυτόν τον τόπο - κι ας μη με ξέρει πια αυτός.

P.S.#2: Είμαι εσύ γαμώτο.

P.S.#3: Το πιο αστείο όλων είναι πως σε αγαπώ ακόμα γιατί μόνο σε έχασα πριν σε μισήσω.

P.S.#4: Θες να σου πω μια ιστορία..?

Back to that Church's Back Room #8

Μπέρδεμα.

Μια λέξη.

Κι άλλες δυο.

Τόλμησε - γαμώ.

xoxo,
FluffyUnicorn

About Eros

Eros is what dreams are made of.

Eros is the spark and the flame, the beginning and the very end.

Eros is the words of poets and the colours on a painter's brush.

Eros is desire, passion and necessity.

Eros is order and discordia, everything that will ever chain you and the only thing to ever set you free.

Eros is the one who gave birth to you and the one who eventually will shoot you down.

Eros is God and God is nothing but a beautiful, sadistic child raining arrows on you.

Eros is undefeatable in battle.

Eros is six.

xoxo,
FluffyUnicorn

Η Καμήλα

Κάποια στιγμή, το ξέραμε καλά - πολύ καλά - πως θα τελειώναμε.

Για δες, εγώ ακόμη μια φορά εδώ, να τρέχω να κρυφτώ σε παιχνίδια που δεν θα έπρεπε να παίξω.

Να ξεφύγω θέλω.

Η πραγματικότητα αυτή που παρέα δημιουργήσαμε, εμένα με κατέστρεψε, μου ρούφηξε το αίμα.

Δεν μπορώ, δώσε μου λίγο χρόνο. Λίγο χρόνο να μαζέψω τον εαυτό μου. Κάτι οι τρέλες, κάτι οι έρωτες, κάτι τα μεθυσμένα πηδήματα.

Κουράστηκα.

Εγώ δεν είμαι σαν εσένα ρε. Έμαθα στον δρόμο μου να αφήνω τα κομμάτια μου, να δίνομαι ολοκληρωτικά - να σπάω. Όχι για να μπορέσω μετά να βρω τον δρόμο να γυρίσω πίσω αλλά για να μπορέσω να μείνω για πάντα σε κάθε σημείο από όπου πέρασα.

Τα άφησα εκεί γιατί το κάθε εκεί το ερωτεύτηκα.

Με κούρασες γαμώτο, με κούρασε αυτή η μετριότητα - σταμάτα επιτέλους. Όχι άλλα μισά βήματα, όχι άλλες δειλές κινήσεις. Όλα να τα ακουμπήσεις από λίγο, ίσα-ίσα, να σιγουρευτείς πρώτα πως μπορείς να τα ελέγξεις, να τα καταλάβεις.

Άστο καλύτερα. Ή να τα δώσεις όλα ή να μην δώσεις τίποτα. Άφησε πίσω σου αυτή τη γελοία τυπικότητα, ξέφυγε από την φούσκα που έχτισες για να προστατεύσεις τον εαυτό σου.

Έτσι κι αλλιώς δεν είσαι ασφαλής, όχι με εμένα και δεν μπορείς να με ελέγξεις.

Αν ήθελες ασφάλεια ας πήγαινες αλλού, μα εκεί ξέρεις πως δεν θα έβρισκες όλα όσα έχω εγώ να σου δώσω.

Οπότε καλύτερα που φεύγεις και με αφήνεις στη δική μου τρέλα, στον κόσμο που ζει με καύλα, που δεν αγαπάει σε μισά, που όταν φιλά κρατάει τα μάτια ανοιχτά γιατί δεν θέλει να χάσει ούτε στιγμή.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Εν τέλη, αυτή η μετριότητα είναι και η καμήλα που θα μας κάτσει στον λαιμό. Και δυστυχώς δεν θα είναι τόσο όμορφη όσο εκείνη που βρήκα.

Untitled

Hmph. Το να σε έχω πάλι εδώ μέσα στο πόδια μου σημαίνει ακριβώς αυτό. Με μπερδεύεις, ανακατεύεις τα πάντα, μου την σπας - μου θυμίζεις όλους τους λόγους για τους οποίους σε απομάκρυνα από τη ζωή μου με κάθε τρόπο. I can't live with your tip-toe love.

"Ηρέμησε και εσύ", μου λες, "μόλις διαγνώστηκε, μην είσαι έτσι μαζί του."

Και τι θες να κάνω ειλικρινά..? Να στήσω από τώρα το νεκροκρέβατο του..? Να αρχίσω να κλαίω και να πενθώ για κάτι που ακόμα δεν χάθηκε..? Ή περιμένεις αλήθεια να δικαιολογήσω την συμπεριφορά του σήμερα, συμπεριφορά που δεν διαφέρει ούτε στο ελάχιστο από όσα κάνει τόσα χρόνια.

Ας έκανες κάτι καινούργιο να το συζητούσαμε. Βασικά εξάλλου αυτό προσπάθησα να κάνω εξαρχής - να συζητήσω μαζί σου αλλά τόσα χρόνια μετά ακόμα δεν έχεις μάθει το ότι οι άνθρωποι μπορεί και να διαφέρουν από εσένα.

Δεν ξέρω τι ψάχνεις αλήθεια, δεν ξέρω τι ζητάς από μένα. Το μόνο που σε βλέπω να θέλεις είναι να κάνω στην άκρη, να συμφωνώ και να πράττω καθώς εσύ διατάζεις και απαιτείς.

Δεν θα το κάνω το ξέρεις καλά.

Ελπίζω πως μια μέρα θα μεγαλώσεις αρκετά - αρκετά για να μην βάζεις τις φωνές και να μην φεύγεις τσαντισμένος και απογοητευμένος στην αρχή κάθε διαφωνίας. Αρκετά για να δεις πως το διαφωνώ δεν σημαίνει πως σε μειώνω ή σου επιτίθεμαι.

Αρκετά ώστε να μπορέσουμε έστω και για μια φορά να συζητήσουμε.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Βλέπεις εσύ δεν κάνεις καμία προσπάθεια να καταλάβεις - έστω και λανθασμένα - τον κόσμο που πια είναι καινούργιος στα μάτια σου. Αντιθέτως απλά παραμένεις προσκολλημένος μάταια και απεγνωσμένα σε έναν κόσμο που χάθηκε καιρό πριν - αν υπήρξε όντως ποτέ.

Daisy Dares You

Δεν σε ήξερα μέχρι πριν λίγες ώρες. Δυστυχώς δεν θα μπορέσω και να σε γνωρίσω κάποια στιγμή. Ίσως κάποτε, κάπου να πετύχω κάποια φωτογραφία σου, κάτι που να μου δώσει μια εικόνα για να κολλήσει πάνω στην ιδέα σου.

Δεν θα μου φτάνει όμως. Δεν έχει γεννηθεί φωτογράφος αρκετά ικανός για να αιχμαλωτίσει εσένα σε μια εικόνα - εσένα με τα πορφυρά μαλλιά και την τσάντα φράουλα, εσένα και όλο το πείσμα και όλο τον έρωτα που πήγαζε από μέσα σου. Άκουσα για σένα πως δεν σε τρόμαζε τίποτα - ξέρω, αν το διάβαζες θα γελούσες - ένα γέλιο φαντάζομαι, δυνατό, ατρόμητο - μα θα σε ικανοποιούσε κιόλας.

Στο μυαλό μου, ήσουν πανέμορφη. Όχι συμβατικά, όχι βαρετά και βλακωδώς. Μάλλον δεν θα γέμιζες ποτέ glossy σελίδες περιοδικών με λεζάντες από κάτω να υμνούν τις καμπύλες σου ή τα όμορφα σου μάτια. Ήσουν πανέμορφη γιατί ήσουν τυλιγμένη στις φλόγες, εσυ δεν κολλούσες πουθενά στη σύντομη ζωή σου - τα κολλήματα και τα κόμπλεξ ήταν για τους άλλους, όχι για σένα.

Το τέλος σου με στεναχώρησε κι ας μη σε ήξερα πριν απο αυτό.

Περισσότερο γιατί μου θύμισε εμένα. Ξέρεις τότε που η μέρα δεν είχε ποτέ αρκετές ώρες, που δεν προλάβαινα να κάνω όσα θέλω γιατί ήταν τόσα πολλά.

Εσύ γαμώ δεν φοβήθηκες ούτε τον εξαγριωμένο ελέφαντα ενώ εγώ περνάω τις μέρες μου να μην μου φτάνουν οι ώρες για να συγκροτήσω τον εαυτό μου αρκετά για να κάνω το οτιδήποτε.

Και γαμώτο γιατί, γιατί δεν πρόλαβες να εξηγήσεις στον κοσμο γιατί δεν σε τρόμαζε τίποτα..?

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.: Don't ask, don't tell.

Selfie

Hmph. Πόσο αστείο. Αν εσύ είσαι η πηγή έμπνευσης μου, αν εσύ είσαι ο λόγος που γράφω όσα γράφω, τότε - όπως έχω ξαναπεί - ας μην έγραφα τίποτα.

Βλέπεις βαρέθηκα. Κουράστηκα πια να είναι όλα μπερδεμένα και όλα δύσκολα. Έτσι για αλλαγή ας γίνουν απλά, χωρίς μαλακίες, χωρίς ηλίθια εμπόδια.

Ήθελα να σου στείλω. Να σου στείλω και να σου πω να πας στον διάολο, να μείνεις έξω από τη ζωή μου, να μην μου μιλάς.

Κακό μόνο μου κάνεις. Δεν ενδιαφέρεσαι το ξέρω - απλά βολεύεσαι σε όσα έχω να προσφέρω.

Για αυτό εξάλλου δεν έχω γράψει για 'σένα μέχρι τώρα. Δεν είχες και δεν έχεις τίποτα να μου πεις γαμώ.

Το μόνο πράγμα που καταφέρνεις είναι να με κάνεις να βράζω από τα νεύρα μου.

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.: Το παιχνίδι αυτό, το ξέρω καλά και το έχω παίξει πολλάκις - μπορείς μόνο να χάσεις.

Bad Romance

Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ εν τέλη. Αν όλες οι συγκρούσεις, όλες οι κόντρες είναι δημιουργήματα κάποιας δικής μου συμπεριφοράς.

Μήπως τελικά θα έπρεπε να αλλάξω εγώ, να υποχωρήσω, να βρω τα θέλω που θα ταιριάξουν στα δικά σου και στις προσδοκίες σου.

Πόσο βλακώδης η σκέψη.

Δεν σου ζήτησα ποτέ να αλλάξεις τίποτα για 'μένα, τίποτα πέρα από το να διευρύνεις λίγο τους ορίζοντες σου, μήπως και καταφέρεις να χωρέσεις και 'μένα σε αυτούς.

Δεν σε μισώ - ίσως θα έπρεπε. Τόσο με έχεις πληγώσει.

Παρόλα αυτά αν κάποιες φορές σε πληγώνω συγχώρησε με, δεν το θέλω.

Κι αν μερικές φορές χάνομαι, μη με παρεξηγείς, δε σταμάτησα να σε αγαπάω.

Κι όταν φύγω, μη με μισήσεις και εσύ, κουράστηκα όμως και χρειάζομαι λίγο χρόνο και για μένα. Να ξαναβρώ εμένα και τα όνειρα μου.

Ίσως κάποτε να ξαναγυρίσω.

xoxo,
FluffyUnicorn

Back to That Church's Back Room #7

Βλακείες. Το ξέρω, είναι ηλίθιο, πραγματικά ηλίθιο αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι η κατάρα μου - οι ψυχώσεις και αυτές οι μικρές στιγμές ανάμεσα στις λέξεις που ψιθύρισες που είναι αρκετές για να στείλουν το μυαλό μου αλλού, σε παρανοϊκά και εξωπραγματικά σενάρια.

Κάποιος μου είπε πως ο δυνατός άνθρωπος μέσα από τον πόνο θα βρει την κατανόηση. Αν το ότι μπορώ να κατανοήσω τους άλλους με κάνει δυνατό - αν αυτό σημαίνει να είσαι δυνατός, ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Κάπου άκουσα πως ο πόνος μου δίνει όσα έχω, πόσο αστείο. Στα χαρίζω όλο αλήθεια αν είναι να μην τον ένιωθα, όλα δικά σου. Κάθε λέξη, κάθε πράξη, κάθε αμφιλεγόμενο ταλέντο.

Δεν υπάρχει διαφυγή βλέπεις. Καμία έξοδος. Εγώ και εσύ τυχαία εδώ, ή μάλλον προσεκτικά τοποθετημένοι, να θυμίζουμε ο ένας στον άλλον τις αδυναμίες μας, τους τοίχους που δεν μπορέσαμε να καταρρίψουμε.

Απλά εδώ ως ένας άλλος δικός μου καθρέφτης, να μου λες όσα ισχυρίζεσαι πως βλέπεις σε μένα για να καλύψεις την ματαιοδοξία μου.

Στην πραγματικότητα δεν λες παρά όσα θέλω να ακούσω, ελπίζοντας να κερδίσεις και εσύ.

Παγιδευμένοι ανάμεσα στους τοίχους μας - ποιος άραγε τους έχτισε αν όχι εμείς - κλειδωμένοι στα κλουβιά που βάλαμε ο ένας τον άλλον.

Η κόλαση είναι οι άλλοι - γελοίε.

Και εγώ - και εγώ δεν θα γίνω ένας ακόμα καταραμένος ποιητής για θρέψεις την αχόρταγη σου επιθυμία για διασκέδαση.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Κάπου αλλού ήθελα να καταλήξω όταν ξεκίνησα μα.. c'est la vie right..?

Come Take a Walk With Me

Το να περπατήσεις μαζί μου δεν ήταν ποτέ εύκολο. Κάθε άλλο.

Είχα καιρό να περπατήσω κάπου μαζί σου, ίσως και αρκετά χρόνια. Εξάλλου είναι χρόνια τώρα που μεθοδικά σερνόμαστε σε αντίθετες κατευθύνσεις, μεθοδικά και βασανιστικά, χωρίς κανένας μας να τολμάει να κάνω το πρώτο βήμα να φύγει.

Πόσο ειρωνικό, συζητούσαμε για το πόσο σημαντικό είναι να μην αναλώνεσαι σε ανθρώπους οι οποίοι δεν σου κάνουν και δεν σου ταιριάζουν.

Παρόλα αυτά σήμερα περπατήσαμε παρέα.

Αναρωτιέμαι άραγε, είδες τα βλέμματα..? Άκουσες τα σχόλια που ξεστομίστηκαν χαμηλόφωνα, κάτω από προσποιητά βηξίματα..?

Μάλλον ναι. Μάλλον κατάλαβες πως ο στόχος τους ήμουν εγώ.

Συγγνώμη αλήθεια. Χρόνια τώρα μου έχεις αποδείξει πως θες να υπάρχεις στη φούσκα σου, να τα αρνείσαι όλα αυτά ή να τα μειώνεις ως ασήμαντα. Το καταλαβαίνω ειλικρινά, δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις οπότε προσποιείσαι πως δεν υπάρχει.

Ξέρεις ήθελα απλά να σε σταματήσω και να σε ρωτήσω. Γιατί δεν ασχολείσαι..? Όχι να τους απαντήσεις, αλλά να γυρίσεις και να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις κάτι, οτιδήποτε. Να με στηρίξεις.

Ξέρω, δεν θα έβρισκες τις σωστές λέξεις μάλλον. Δεν έχει σημασία, ας προσπαθούσες γαμώτο.

Όμως εσύ δεν το σκέφτηκες καν. Σκέφτηκες πως έχω μερίδιο ευθύνης, πως είναι λογικό και αναμενόμενο εφόσον διάλεξα να είμαι όπως είμαι.

Hmph.

Για αυτό εξάλλου είσαι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.

xoxo,
FluffyUnicorn

My Little Phoenix

Δεκέμβριος.

Πάει και αυτό, η πρώτη σκέψη. Τελείωσε ένας ακόμα χρόνος. Καλύτερα από παλιότερα..? Ναι, αναμφίβολα. Ο χρόνος του χάους θα έλεγε κανείς.

Φυσικά όμως πριν τελειώσει πρέπει να περάσει κι αυτός ο Δεκέμβρης. Ένας μήνας που βάφτηκε πολλές φορές κόκκινος και κάηκε. Ο μήνας που περισσότερο από κάθε άλλον καπηταλεύτηκε τον πόνο, την απώλεια ακόμη και τη χαρά. Κάθε φορά έρχεται για να επιβάλει τα ίδια.

Φαύλος κύκλος.

Ήταν σαν σήμερα που έφυγες. Ένα κορδελάκι τοποθετημένο στη χούφτα σου, σε εκείνη την πλατεία. Πόσο θα την σιχαινόσουν σήμερα. Χαμογελαστή, μάλλον για να ξορκίσεις την απελπισία και την απόγνωση.

Δεν τα κατάφερες γλυκιά μου. Εν τέλη, δεν σεβάστηκαν την τελευταία σου ελπίδα. Έψαξα για ακόμη μια φορά για 'σένα μα σε έθαψαν - βαθιά για να χαθείς για πάντα. Πως να αντέξει εξάλλου τόση μαυρίλα ένα τόσο ωραίο όνομα.

Δεν πειράζει.

Μη φοβάσαι, δεν απέτυχες.

Κάπου ακόμα μιλάνε για σένα.

xoxo,
FluffyUnicorn