Deary, Don't Breathe When I Speak

Θυμάμαι ακόμα αυτό που είχες πει εκείνο το βράδυ, εκείνο του μεγάλου τσακωμού μας - τι ωραία που ήταν αλήθεια. Εν τέλη με σιχαίνεσαι γιατί ό,τι κάνω βγαίνει αβίαστα, χωρίς κόπο και πετυχημένα.

Πόσα λίγα ήξερες τελικά. Που να είσαι απόψε και δεν είσαι εδώ, να με δεις, να καταλάβεις πως μόνο χωρίς κόπο δεν ήταν ποτέ.

Κάθε άλλο μικρέ, κάθε άλλο. Έπρεπε να το είχες δει, μα δεν ήθελες και δεν είσαι ο μόνος. Δεν ταίριαζε κάτι άλλο εξάλλου στην εικόνα που είχατε χτισμένη για μένα.

Αηδίες.

Τίποτα δεν είναι χωρίς κόπο γελοίε, μη μου χρεώνεις τις ελπίδες και τις αδυναμίες σου. Εγώ πάλεψα, με θεούς και δαίμονες και ανθρώπους, κυνήγησα, απέτυχα, πληγώθηκα, μα κράτησα το κεφάλι μου ψηλά - όχι τον εγωισμό, mind you, δεν ανάλωσα τον εαυτό μου διυλίζοντας κάποιον κώνωπα, άφησα τις ανούσιες συνήθειες σε εσάς.

Μη ρωτάς λοιπόν και μην με χρεώνεις για όσα έχω και πολύ θα ήθελες να έχεις και εσύ, πεπεισμένος πως κάποιος ήρθε και μου τα χάρισε απλόχερα.

Ας έβλεπες πως όσο εσύ περίφερες τις πληγές σου ως παράσημα ανδρείας και αιτίες λύπησης, εγώ δεν τα παράτησα και συνέχισα να παλεύω.

Συνέχισα και συνεχίζω να προσπαθώ για όσα έχω, για όσα θέλω και για όσα είμαι. Γιατί ακόμα και για αυτό που είμαι πρέπει να δίνω ένα διαρκή αγώνα για να το υποστηρίξω γιατί επέλεξα να μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου.

Effortlessly. Hmph.

Δεν κατάλαβες όλα εκείνα τα βράδια που ήμουν με μπουκάλια και γκόμενους αγκαλιά πως τις πληγές των μαχών μου ήθελα να πνίξω.

Μη με λυπηθείς όμως, δεν στο λέω για αυτό. Ό,τι έκανα, ό,τι κάνω, όσα είμαι σου δίνουν την εντύπωση πως βγαίνουν αβίαστα γιατί εκρήγνυνται από μέσα μου, βγαίνουν γιατί αν μείνουν μέσα θα με διαλύσουν. Σου το είχα πει, έχω υπάρξει ερωτευμένος όλη μου τη ζωή μα όσα έκανα δεν ήταν ερωτικά αλλά ερωτευμένα. Για αυτό και αβίαστα, ακομπλεξάριστα - οτιδήποτε ερωτευμένο δεν επιδέχεται κόμπλεξ και βιασμούς για να ταιριάξει.

Όποτε πρόσεχε μικρέ τι μου χρεώνεις και τι λες, είμαστε πολικά αντίθετοι και παρόλα αυτά έχω παλέψει και για σένα ενώ εσύ δεν πάλεψες καν για τον εαυτό σου. Μην με προκαλείς σε παρακαλώ με τις αηδίες σου και όλα αυτά που λες και κάνεις πιστεύοντας πως δεν τα βλέπω.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Careful deary I've told you before - you don't get to breathe when I speak.

One More Letter

Μη μετανιώνεις που έπαιξες και έχασες γιατί δεν έχασες, σε αυτή τη ζωή δεν χάνεις όταν χάνεις. Ίσως ναι σε κάποια προηγούμενη, επόμενη ή κάποια άλλη μα όχι σε αυτή. Δεν μπορείς να χάσεις μικρό μου. Μη μετανιώνεις λοιπόν για τα παιχνίδια που βρέθηκαν στον δρόμο σου, παίξ’τα μέχρι τέλους – μη δειλιάσεις ποτέ σου στην όψη της ήττας.

Και μη φοβάσαι μικρέ, για το γαμώτο πια. Μη φοβάσαι και μην τους ακούς, μην τους πιστέψεις, μην τολμήσεις και τυχόν ξεχάσεις τη φωτιά, εκείνη την ανελέητη φλόγα που έκαιγε μέσα σου ανέκαθεν. Πίστεψε σε σένα, στα δικά σου θέλω, στα δικά σου πρέπει. Μην τους πιστέψεις, κανέναν τους, μην πιστέψεις ούτε εμένα μικρέ. Εσύ εξάλλου ήξερες πάντα καλύτερα.

Μη φοβάσαι να χάσεις. Σε πνίξαμε οι μαλάκες σε μια θάλασσα επιτυχίας, μεγαλείων και αξιοθαύμαστων πράξεων. Και ξεχάσαμε να σου το πούμε αλλά εσύ μη ξεχάσεις πως αποτύχαμε, πως όλοι βρεθήκαμε σε εκείνους τους δρόμους που δεν ήταν σωστοί – μα δεν ήταν ποτέ τους λάθος – και με ανθρώπους που δεν ταίριαξαν ποτέ σε μας.

Μη φοβάσαι γαμώτο. Και αν πονέσεις, μη τρομάξεις, μη το βάλεις κάτω. Εσύ, εσύ που θα περηφανευόσουν πως είσαι σαν το λιοντάρι, μα πλέον δεν σε ακούω να βρυχάσαι – μόνο να κλαψουρίζεις ήσυχα κάπου στο βάθος. Και δεν πειράζει, αλήθεια, στο υπόσχομαι. Όλοι βρεθήκαμε εκεί. Μα μην τα παρατήσεις. Επέμεινε, παίξε και πάλεψε μέχρι η εύθραυστη ανάσα σου να γίνει συντρίμμια.

Και μην κρατήσεις τίποτα πίσω, δώσ’τα όλα, όσα είχες, όσα κέρδισες, όσα πήρες, όσα σου έδωσαν κι ας είναι ο κόσμος άδικος.

Μη τυχόν ξεχάσεις πως κάποτε ήσουν σαν την φωτιά, γεμάτος οργή και δύναμη, έτοιμος πάντα να αλλάξεις τον κόσμο. Και τις πληγές σου μην τις φοβάσαι, ούτε ποτέ να τις φορέσεις ως παράσημα ανδρείας. Αγάπησε τες και αυτές όμως, μάθε κάθε κρυφή πτυχή τους, κάθε ανάγλυφη ουλή που άφησαν στο σώμα σου.

Για το γαμώτο πια.

Κι αν πέσεις, δεν πειράζει. Μείνε κάτω αν θες ή πιες ένα ακόμα ποτό σε ένα ακόμα θολό βράδυ ή κλάψε και κουλουριάσου σε μια σκοτεινή γωνία ενός δρόμου που ξεχάστηκε από τον χάρτη.

Ερωτεύσου. Αλήθεια, ερωτεύσου. Μη φοβηθείς τον έρωτα. Ερωτεύσου. Τον εαυτό σου, τους άλλους, τα πάντα. Οι άνθρωποι να ξέρεις θα δώσουμε τα πάντα για τον έρωτα, θα παλέψουμε με νύχια και με δόντια μέχρι τέλους για χάρη του. Έτσι κάνε και εσύ κι ας μην βγεις αλώβητος από αυτήν τη μάχη.

Μα κυρίως μη συμβιβαστείς μικρέ, δεν αξίζει. Δική σου η επιλογή να γίνεις μέτριος, δική σου να μην γινείς.

Μείνε για πάντα εκείνη η ατίθαση πυρκαγιά που ποτέ της δεν θα έσβηνε, γεμάτη ζωή, καταστροφή, ελπίδα και νεότητα.

Κι αν ο κόσμος δείχνει να κερδίζει, μην απελπίζεσαι.

Μη ξεχνάς πως η ιστορία γραφόταν πάντα από τους νικημένους. Γιατί οι νικημένοι δεν ήταν ποτέ μέτριοι, μεγαλειώδης ή τερατώδης ήταν και οι μέτριοι τους κατασπάραξαν τρομαγμένοι. Για αυτό εξάλλου κέρδισαν μικρέ, γιατί ήταν οι πολλοί, αλλά ακόμα κι αν τους διέλυσαν, η ιστορία γράφτηκε από τους νικημένους. Γιατί δεν ήταν μέτριοι. Γιατί ήταν ανατρεπτικοί, προκλητικοί, τολμηροί να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα από τους άλλους.

Και αν αμφιβάλεις, μη ξεχνάς μικρέ, πως ο χρόνος πέρασε αμείλικτος και πέταξε τους κατήγορους στη λήθη μα τον Σωκράτη τον θυμάσαι ακόμα.

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.#1: Σε σένα αυτό μικρή – για το καλοκαίρι που πέρασε και το καλοκαίρι που έρχεται. Και σε σένα μικρέ – για τις πληγές που ξανάνοιξες.

P.S.#2: Είχε γραφτεί πέρυσι για έναν σταθμό που έγραφα και παρόλο που είχα πει πως δεν θα τα μετέφερα εδώ, I felt like moving this one today.

Why is it Inside Out

Ήταν οι μέρες βλέπεις που όλοι είχαν και από κάτι να (σου) πουν, κάποια ευχή, κάποια απόφαση ή κάποιο όνειρο. Ήταν οι μέρες που το επέτρεψαν.

Να σου πω, μονάχα ένα - δικό μου, κρυφό. Όχι όνειρο, όχι ευχή. Ελπίδα.

Να φύγω. Μακριά, όχι από εδώ, αλλά από την παράνοια, την ανυπέρβλητη βλακεία, την εμετική αηδία που μαζεύεται στο στόμα μου.

Δεν μπορώ μα δεν πειράζει.

Έμαθα να πολεμώ για όσα αγαπώ.

Κάποια βράδια ξέρεις ακόμα σε σκέφτομαι, αναρωτιέμαι αν το κάνεις και εσύ - πόσο γελοίο το ψέμα μας τελείωσε τόσο καιρό πριν.

Ζωή τυλιγμένη στις φλόγες όμως δίχως φως.

Δεν θα ήθελα να σε έβλεπα ξανά - δεν χρειάζεται.

Ας κρατήσουμε ό,τι έγινε για μας, ένα τελευταίο μυστικό, τόσα είχαμε.

xoxo,
FluffyUnicorn

Burning Butterflies

Πριν φύγω, μου είχες πει πως αυτό που θα σου λείψει περισσότερο, τώρα πια που η ιστορία αυτή τελείωσε, είναι το να είσαι ερωτευμένος.

Όχι αυτή. Όχι το γαμήσι - όσο καλό κι αν ήταν. Ο έρωτας μόνο.

Πόσο συμφώνησα.

Έμοιαζε λες και το έκανες επίτηδες, λες και μου κάρφωνες ένα μαχαίρι στην καρδιά και το γυρνούσες σε κάθε σου λέξη.

Πόσο μου έχει λείψει, δεν ξέρεις.

Όχι το να είμαι ερωτευμένος - αυτό είμαι διαρκώς - αλλά το να έχω κάποιον γύρω μου που να είναι και αυτός ερωτευμένος.

Όχι έτσι μέτρια, όχι έτσι συμβιβασμένα όπως συνηθίζεται.

Να είναι αυτός ο έρωτας που δεν έχει αρχή μα έχει τέλος. Την αρχή δεν την βλέπεις, δεν την γνωρίζεις, δεν μπορείς να την προσδιορίσεις λόγω της δύναμης του. Το τέλος από την άλλη το ξέρεις, το γνωρίζεις πως θα έρθει γιατί αυτός ο έρωτας σας καίει και τους δύο - αργά ή γρήγορα θα σας αφήσει σακάτηδες και καμένους.

Μα δεν θέλετε να φύγετε. Ο φόβος κάηκε και αυτός και θέλετε να μείνετε εκεί, να χορέψετε γυμνοί αγκαλιά ανάμεσα στις φλόγες. Χωρίς περιορισμούς ή δικλείδες ασφαλείας. Χωρίς μέτρα και σταθμά, αντίβαρα ή ανταλλαγές. Χωρίς συμβιβασμούς ή πρέπει.

Δεν σας νοιάζει.

Οι φλόγες σας μάγεψαν και σας τραβούν όπως το φως τις νυχτοπεταλούδες.

Να μη σας νοιάζει ρε. Να καείτε ή να μην χορέψετε καθόλου. Όχι άλλες μετριότητες σας παρακαλώ.

Αλλιώς πείτε το εξαρχής πως φοβάστε, δεν έχετε μεγαλώσει αρκετά ακόμα για αυτό, πως δεν θέλετε. Μην παίξετε και στο πρώτο κάψιμο τρέξετε να κρυφτείτε.

Αφεθείτε, η φωτιά θα σας κάψει, ναι, μα δεν πειράζει -

Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από έναν άνθρωπο από έρωτα καμένο.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Κι αν εσύ έχεις πάλι κάτι να πεις, τι κρίμα, τόσα είδες για να πιστεύεις δυστυχώς ακόμα τα ίδια.