Redifing Tragedy

Λοιπόν.. Πολύ γράψιμο έχει πέσει αυτές τις μέρες μπορώ να πω. Γενικά να περιμένετε (hopefully) αρκετά entries τις επόμενες μέρες. Αν φυσικά και τα τελειώσω ποτέ. Πάντως από ότι φαίνεται η Πάρος έχει και τα καλά της. Though I'd prefer not having the time to write a word more than staying around this place any longer.

Nevertheless. "Τραγικό"! Μια απ'τις αγαπημένες μου εκφράσεις. Όπως και το ανύπαρκτο frenchlish (half french - half english) "tragicque". Τραγικό, I know. Κανείς θα αναρωτιόταν γιατί το λέω τόσο συχνά. Είναι όντως όλα γύρω μου τόσο τραγικά ώστε να το επαναλαμβάνω διαρκώς..?

Ίσως, ναι, όχι. Εξαρτάται βασικά. Τι είναι αυτό που ονομάζουμε τραγικό..? Και το κυριότερο, τι είναι αυτό που ονομάζω εγώ τραγικό..? Είναι τραγικό αυτό που σου δίνει την εντύπωση πως το σύμπαν έχει συνωμοτήσει εναντίον σου για να σου γαμήσει την ψυχολογία και να σε κάνει περίγελο των πάντων..? Ή μήπως είναι εκείνο το άσχημο και τόσο δυσάρεστο το οποίο απλά αντιμετωπίζεις με γέλια πριν ξεσπάσεις σε κλάματα..? Και γιατί να μην είναι τραγικό αυτό το κακόγουστο που αγγίζει τα όρια του γελοίου τόσο που σου φτιάχνει την διάθεση..?

Nah. Θα μπορούσε, η αλήθεια είναι, να είναι όλα αυτά. Αλλά όχι για μένα.

Τραγικό είναι να είσαι κομμάτια ένα Σαββατόβραδο απ'το αλκοόλ και μες τα νεύρα με εκείνον τον γνωστό-άγνωστο μαλάκα επειδή είναι αλλού. Και όταν λέμε αλλού δεν εννοούμε με άλλον (αυτό διορθώνεται), εννοούμε σε άλλη χώρα (και αυτό δεν διορθώνεται). Και παράλληλα να έχεις τον κολλητό #1 να φασώνεται με εκείνον τον τύπο που τα είχαν μήνες πριν και είχε βγει από psychotic, obsessive μέχρι και δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι. Αν και πάντα παρέμενε κούκλος. Λίγο πιο δίπλα να έχεις την κολλητή #1 να ωρύεται γιατί ένας μαλάκας (όχι ένας ακόμα γνωστός-άγνωστος αλλά ο γνωστός-για-την-μαλακία-που-κουβαλάω μαλάκας) αποφάσισε να εξασκήσει τις ικανότητες του στο wrestling πάνω της, πέφτοντας με τον αγκώνα του πάνω στον μηρό της. Και μαζί με όλα αυτά να πρέπει να ανεχτεί (όπως και όλοι μας) την κολλητή #2 η οποία αναφωνεί κάθε δυο δευτερόλεπτα το πόσο κουκλάρα είναι η ξανθιά που χορεύει πάνω στο κλουβί. Χωρίς να πηγαίνει να της μιλήσει φυσικά. Γιατί είναι και μια diva. Λέμε τώρα. Γιατί, last time I checked, αυτός που τραβολογά όλο τον κόσμο γύρω-γύρω μέσα σε ένα μαγαζί πίσω από μια γκόμενα ενώ δεν σκοπεύει να της μιλήσει μόνο diva δεν λέγεται. Και λίγο πιο δίπλα στο bar ο κολλητός #2 κάθεται. Πάνω στο bar. Όλα καλά #NOT. Γιατί είναι επίσης κομμάτια (το λες και λογικό αφού μιλάμε για μας) και κοιμάται. Ω ναι. Στο όρθιο.

Και παράλληλα κάθε άλλος φίλος να έχει αποφασίσει να μην βοηθήσει ούτε στο ελάχιστο, ο καθένας με τη δική του κλάψα. Και οι άγνωστοι του τύπου "σε-παρακαλώ-άσε-με-να-γίνω-γνωστός" τα κάνουν όλα ακόμα χειρότερα με ατάκες που ποικίλουν από "θέλω κοννέ με τον κολλητό σου" (Σε καθρέφτη κοιτάχτηκες..?), "ρε η κολλητή σου είναι καλά..?" (Έλα ντε..? Το πόδι της μόνο που δεν έχει πάθει γάγγραινα, οπότε πως λες να είναι..?), "ρεε.. το παιδί που κοιμάται στο bar κολλητός σου δεν είναι, μ'αρέσει, να πάω να τον ξυπνήσω να του μιλήσω..?" (Όχι. Δεν είμαι κολλητός του αλλά baby-sitter του. Και οι γονείς του μου ζήτησαν να τον βάλω για ύπνο αφού πιει το γαλατάκι του) μέχρι "γιατί δεν θες να έρθεις από το σπίτι μου..?" (Πάλι για καθρέφτες θα μιλάμε..?), "ρε σοβαρά τώρα η κολλητή σου είναι λεσβία..? Γιατί..?" (Γιατί έχοντας να διαλέξει από γκόμενους σαν εσένα, έμοιαζε η πιο λογική λύση) και "εε.. το ξέρεις πως το αγόρι σου σε κερατώνει με ένα παιδί..?" (Το ποιο..?!? Έχω αγόρι και κανείς δεν με ενημέρωσε..?! Μα όλα τελευταίος πρέπει να τα μαθαίνω..?!?)

Και όλα αυτά ενώ η κολλητή #3 περιφέρεται μανιωδώς μέσα στο μαγαζί, αποφασισμένη να μυήσει όλο τον κόσμο στην κουλτουριάρικη, αρχαία τραγωδία της Επιδαύρου, ουρλιάζοντας απεγνωσμένα "ΚΑΙ ΑΝ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΟΥ ΜΙΣΟ (!), ΜΙΣΟΣ ΜΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥ!!"

Και όχι πείτε μου. Δεν είναι αυτό τραγικό..? But don't get me wrong. Δεν τα λέω με κακία or anything of the sort. Γιατί το τραγικό, δεν είναι και απαραιτήτως και άσχημο. Μπορεί να είναι αστείο, amusing, exciting. And that's what's all about having in a crazy, beautiful life.

P.S.: Τα γεγονότα είναι πραγματικά, συνέβησαν κάπου μέσα στον Ιούνιο (..?), τα ονόματα παραλείπονται όχι για ευνόητους λόγους αλλά γιατί έτσι θέλω και έχει γραφτεί ως ένα entertaining memento και όχι για να προσβάλει κανέναν. (Obviously enough, είμαι στις καλές μου)

P.S.#2: Ας ωρύεστε όσο θέλετε. Έγινε posted όποτε δεν βγαίνει. ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.

P.S.#3: Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου Γιαγιακουλούρα (Μα με ποια λογική μου το μαρκάρει ως λάθος?!) η οποία με έπρηξε να το γράψω και 6 μήνες μετά ικανοποιώ την επιθυμία της. (So blame it on her, sckrs!) Το καλό που της θέλω να της αρέσει γιατί με έπιασαν τα δάχτυλα μου από το γράψιμο.

xoxo,

Fluffy Unicorn

(Originally posted on the WordPress edition of the blog)

Drugs, Drinks & Lovesongs

Indeed. Δεν έχω κάνει κάποιο λάθος. No more "drugs, sex & rock 'n' roll" των 70s. Ούτε "love, peace & weed" των hippies ή "love, integrity & unity" των moonchildren. Just drugs, drinks and lovesongs. Γιατί..? Γιατί απλά αυτό είμαστε πλέον. Ερείπια, μεθυσμένα και μαστουρωμένα σε μια προσπάθεια να "γιατρέψουν"/κρύψουν τις πληγές τους, που ακούν όλα αυτά τα lovesongs που μιλούν για ανολοκλήρωτες μα ταυτόχρονα αψεγάδιαστες αγάπες.

Drugs, drinks & lovesongs. Γιατί σε είδα εκεί, σε εκείνο το μαγαζί, εκείνο το βράδυ. Ακόμα θυμάμαι τη μέρα. Παρασκευή βράδυ, ξημερώματα Σαββάτου βασικά, το μαγαζί σιγά-σιγά να αδειάζει και εγώ έχω πιεί, έχω χορέψει, έχω περάσει καλά. Κάθομαι μόνος πάνω στο bar. Καπνίζω νοχελικά, μοιραία όπως πάντα. Δεν είμαι καλά, το ξέρω (πότε είμαι εξάλλου..?). Δεν προσπαθώ να το κρύψω καν. Χαμένος στις σκέψεις μου γυρνώ στα αριστερά. Κάθεσαι λίγο πιο δίπλα. Δεν μπορώ να μην σε προσέξω. Με κοιτάς. Έχεις πιεί, φαίνεται στα μάτια σου. Καρφώνομαι. Δεν το θέλω αλλά το κάνω. Θες να μου μιλήσεις, πιστεύω, ή καλύτερα θέλω να μου μιλήσεις. Διστάζεις όμως. Σπάω, γίνομαι κομμάτια, έτσι νιώθω. Ποτέ δεν είχα ανάγκη απο κάποια σχέση, ούτε τώρα έχω. Και εσύ είσαι εκεί. Αλλά δεν με κοιτάς με αυτό το συνηθισμένο λάγνο βλέμμα, το wanna-be sexy, που είναι σαν της αγελάδας. Με κοιτάς αλλιώς και εκείνη τη στιγμή το έχω ανάγκη. Η παρέα μου φεύγει και εσυ μου ζητάς τσιγάρο. Κλασική ατάκα, λέει η σκύλα μέσα μου. Μου λες το όνομα σου αλλά δεν το συγκρατώ. Καθόμαστε μαζί, μιλάμε, μ'ακούς. Σ'αρέσω αλλά δεν σε πειράζει που δεν γίνεται κάτι. Και κάπου εκει φεύγουμε.

Τις επόμενες μέρες τις περνάω ψάχνοντας σε. Δεν θυμάμαι πως σε λένε, μετα βίας θυμάμαι πως έμοιαζες. Το μόνο που μου έχει μείνει, χαρακτηριστικό πάνω σου για να σε αναγνωρίσω είναι το μαύρο στρογγυλό σκουλαρίκι στο αριστερό αυτί σου. I know. ΤΡΑΓΙΚΟ. Αλλά αυτό μου έχει μείνει. Κάτι το οποίο θα μπορούσες ανα πάσα στιγμή να βγάλεις και να χαθείς για πάντα μαζί με τις υπόλοιπες θολές αναμνήσεις εκείνης της νύχτας. Αλλά δεν το έβγαλες και εγώ σε βρήκα.

Σε ξανά βλέπω Σάββατο βράδυ μετά απο party στην Καλών Τεχνών. Drunk and wasted. Both of us. Σε έχω ξαναδεί πολλές φορές μέχρι τοτε. Όμως απόψε δεν ξέρω τι παίζει. Με αποφεύγεις μια, καταλήγω με άλλον λίγο αργότερα. Ένα ακόμα one-night-stand. Μιλάμε αργότερα αλλά δεν θυμάμαι τι είπαμε. Και κάπου εκεί τελειώνουμε. Κόβεις επαφές με κάθε τρόπο. Και τι έμεινε..?

Αυτά τα χαζά, ηλίθια lovesongs για τις δυνατές αγάπες που θα μπορούσαν τον κόσμο να αλλάξουν σε μια βραδιά. Αν ολοκληρωνόντουσαν ποτέ. Αν και το δικό μας lovesong θα έπρεπε να το τραγουδήσει η Ke$ha, έτσι δεν είναι..?

Και με αυτό το entry, το πιο ειλικρινές που ίσως έχω γράψει ποτέ, θέλω ένα να πω: Ας σοβαρευτούμε. Την δική μας γενιά σημαδεύει, μεταξύ άλλων, ακριβώς αυτό• η αγάπη, το κυνήγι της, οι πληγές της, οι απογοητεύσεις της και οι χαρές της αν και σπάνια τις θυμόμαστε.

Αγαπάμε διαρκώς, ή έτσι θέλουμε τουλάχιστον να πιστεύουμε. Πληγωνόμαστε, ή καλύτερα πληγώνουμε τους εαυτούς μας, με τα παραμύθια που φτιάχνουμε μέσα στα άδεια μας κεφάλια. Και τότε τρέχουμε, να σβήσουμε κάθε ίχνος, κάθε σημάδι της πως υπήρξε ωστε να κλείσουμε τις πληγές της.

Δεν θα αγαπήσω ποτέ ξανά. Ψέμα, ψέμα, ψέμα! Και όσα και αν σβήσει κανείς, οι πληγές μένουν εκεί, στην άρνηση να μας απειλούν περισσότερο από ποτέ. Και έτσι θα πιούμε, θα την "πιούμε" και θα την βρούμε προσποιούμενοι την ανεξαρτησία μας. Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος έρωτας για να ξαναξεκινήσει τον κύκλο. Όπως ακριβώς θέλουμε εξάλλου.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Ας σοβαρευτούμε γιατί τα lovesongs κοντεύουν να πνίξουν τον κόσμο και το αλκοόλ εμάς. Ας σοβαρευτούμε και ας παραδεχτούμε πως όντως πληγωθήκαμε, ώστε να μπορούμε να καλύψουμε το κενό χωρίς να χρειαζόμαστε μια καινούργια σχέση για να το καταφέρουμε. Ας σοβαρευτούμε γιατί είναι distasteful να κλαιγόμαστε στα πεζοδρόμια, ψάχνοντας τον έρωτα που χάθηκε κάπου στα ξενύχτια μας. Ας σοβαρευτούμε γιατί σε θέλω, με θες. Γιατί αυτο δεν μπορεί να είναι αρκετό..?

Γιατί πρέπει να είναι το στοιχείο που γαμάει όλα όσα θα μπορούσαν να υπάρξουν μεταξύ μας..?

So let's drink to that. To our drugs, our drinks & our foolish lovesongs. Yet allow me to drink as well; To (my) love & (your) disarming beauty. Still hoping to find love in this hopeless place..

xoxo,
FluffyUnicorn

(Originally posted on the WordPress edition of the blog)

It's a New State

Όλα τελείωσαν.

Όλα τελείωσαν όταν ο Έλληνας δεν είχε άλλα να ξοδέψει. Όλα τελείωσαν όταν η τραγουδίστρια ξύρησε τα μαλλιά της. Όλα τελείωσαν όταν ο Πρόεδρος δεν τελείωσε τον πόλεμο. Όλα τελείωσαν όταν ο τρομοκράτης σκοτώθηκε. Όλα τελείωσαν όταν μια άλλη τραγούδησε για το ανέκφραστο της πρόσωπο. Όλα τελείωσαν όταν εκείνη φόρεσε κρέας και acapella είπε πως γεννηθήκαμε έτσι. Όλα τελείωσαν όταν έκλεισε το πρώτο μαγαζί σε εκείνο το δρόμο. Όλα τελείωσαν όταν το αγόρι σκοτώθηκε από μια σφαίρα. Όλα τελείωσαν όταν για πρώτη φορά γύρισες το κεφάλι σου αδιάφορα από την άλλη. Όλα τελείωσαν όταν ο σχεδιαστής αυτοκτόνησε. Όλα τελείωσαν όταν πήρες εκείνη την πρώτη τζούρα. Όλα τελείωσαν με εκείνο το πρώτο ψέμα. Όλα τελείωσαν όταν έχασες το νόημα ψάχνοντας το. Όλα τελείωσαν όταν η Ελλάδα έμαθε το PR. Όλα τελείωσαν όταν αρνήθηκες τον εαυτό σου.  Όλα τελείωσαν όταν έγινε είδηση το πως κάποιος, κάπου πάσχει από μια παράξενη ασθένεια. Όλα τελείωσαν όταν για πρώτη φορά δεν σου έκαναν τη χάρη. Όλα τελείωσαν μαζί με εκείνο το φθηνό κρασί. Όλα τελείωσαν όταν εκείνος ο πολιτικός αναφώνησε πως τα φάγαμε μαζί. Όλα τελείωσαν μαζί με τον νέο μάγο. Όλα τελείωσαν όταν τα vampires άρχισαν να γυαλίζουν. Όλα τελείωσαν όταν τα style freaks έμαθαν τον Hemingway. Όλα τελείωσαν όταν έμαθαν να κρατούν το κρασί μαζί με το BlackBerry. Όλα τελείωσαν όταν κάποιος αγανάκτησε δυνατά. Όλα τελείωσαν όταν αποφάσισες να το παίξεις κουλτούρα. Όλα τελείωσαν όταν έχασες την πίστη σου σε οτιδήποτε καινούργιο. Όλα τελείωσαν όταν ήθελες να κλέψεις την παράσταση με ένα ακόμη ψέμα. Όλα τελείωσαν όταν έκανες όσα ποτέ σου δεν ήθελες να κάνεις. Όλα τελείωσαν..

Μα όλα τώρα αρχίζουν.

Για τα tarrot τα 22 major arcanas συμβολίζουν την πορεία του ατόμου κατά τη διάρκεια μιας κατάστασης. Ξεκινώντας απ'τον "Ηλίθιο" για να καταλήξουν στον "Κόσμο". Ο "Κόσμος" είναι η 22η κάρτα των tarrot και ίσως και μια από τις πιο σημαντικές. Συμβολίζει τον θάνατο, το τέλος μιας κατάστασης. Αλλά όχι μόνο. Αυτή η κάρτα δηλώνει και την αρχή. Όχι μια ανεξάρτητη αρχή αλλά αυτή η οποία ακολουθεί το τέλος. Με πιο απλά λόγια, ο "Κόσμος" συμβολίζει τον κύκλο, της αρχής, του τέλος και της νέας αρχής μετά από αυτό.

And so, after every ending there is a new state. Και έτσι μένει πάντα η ίδια απορία για το τι γίνεται τώρα. Out with the old and in with the new, or not..?

Όλα όσα αναφέρθηκαν νωρίτερα είναι γεγονότα ή συμβάντα που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια . Ήτα ένα τέλος μιας κατάστασης, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο για μια καινούρια αρχή. Σύμφωνα με τη θεωρία του Erik Erikson περί των σταδίων της ανάπτυξης της προσωπικότητας, το άτομο, στο τελευταίο στάδιο, αντιμετωπίζει το δίλημμα μεταξύ αξιοπρέπειας και απόγνωσης.

Αν και ο Erikson το εννοεί με θέμα τον θάνατο, επιτρέψτε μου να το φέρω στο επίπεδο αυτής της κουβέντας. Όταν μια κατάσταση τελειώνει το άτομο βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο δίλημμα. Αξιοπρέπεια και απόγνωση. Απόγνωση ώστε να κρατήσει, να "διαιωνίσει", την κατάσταση όπως υπήρξε. Ή να αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια το τέλος και να προχωρήσει στην νέα αρχή που ανοίγεται μπροστά του.

Remember; Walking in when everybody is about to leave and making them stay for you, makes you a diva. But it is when you walk out when everybody is screaming at the top of their lungs for more that makes you a legend.

And oh deary me. Don't forget. Change IS good.

xoxo,
FluffyUnicorn

(Originally posted on the WordPress edition of the blog)