Redifing Tragedy

Λοιπόν.. Πολύ γράψιμο έχει πέσει αυτές τις μέρες μπορώ να πω. Γενικά να περιμένετε (hopefully) αρκετά entries τις επόμενες μέρες. Αν φυσικά και τα τελειώσω ποτέ. Πάντως από ότι φαίνεται η Πάρος έχει και τα καλά της. Though I'd prefer not having the time to write a word more than staying around this place any longer.

Nevertheless. "Τραγικό"! Μια απ'τις αγαπημένες μου εκφράσεις. Όπως και το ανύπαρκτο frenchlish (half french - half english) "tragicque". Τραγικό, I know. Κανείς θα αναρωτιόταν γιατί το λέω τόσο συχνά. Είναι όντως όλα γύρω μου τόσο τραγικά ώστε να το επαναλαμβάνω διαρκώς..?

Ίσως, ναι, όχι. Εξαρτάται βασικά. Τι είναι αυτό που ονομάζουμε τραγικό..? Και το κυριότερο, τι είναι αυτό που ονομάζω εγώ τραγικό..? Είναι τραγικό αυτό που σου δίνει την εντύπωση πως το σύμπαν έχει συνωμοτήσει εναντίον σου για να σου γαμήσει την ψυχολογία και να σε κάνει περίγελο των πάντων..? Ή μήπως είναι εκείνο το άσχημο και τόσο δυσάρεστο το οποίο απλά αντιμετωπίζεις με γέλια πριν ξεσπάσεις σε κλάματα..? Και γιατί να μην είναι τραγικό αυτό το κακόγουστο που αγγίζει τα όρια του γελοίου τόσο που σου φτιάχνει την διάθεση..?

Nah. Θα μπορούσε, η αλήθεια είναι, να είναι όλα αυτά. Αλλά όχι για μένα.

Τραγικό είναι να είσαι κομμάτια ένα Σαββατόβραδο απ'το αλκοόλ και μες τα νεύρα με εκείνον τον γνωστό-άγνωστο μαλάκα επειδή είναι αλλού. Και όταν λέμε αλλού δεν εννοούμε με άλλον (αυτό διορθώνεται), εννοούμε σε άλλη χώρα (και αυτό δεν διορθώνεται). Και παράλληλα να έχεις τον κολλητό #1 να φασώνεται με εκείνον τον τύπο που τα είχαν μήνες πριν και είχε βγει από psychotic, obsessive μέχρι και δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι. Αν και πάντα παρέμενε κούκλος. Λίγο πιο δίπλα να έχεις την κολλητή #1 να ωρύεται γιατί ένας μαλάκας (όχι ένας ακόμα γνωστός-άγνωστος αλλά ο γνωστός-για-την-μαλακία-που-κουβαλάω μαλάκας) αποφάσισε να εξασκήσει τις ικανότητες του στο wrestling πάνω της, πέφτοντας με τον αγκώνα του πάνω στον μηρό της. Και μαζί με όλα αυτά να πρέπει να ανεχτεί (όπως και όλοι μας) την κολλητή #2 η οποία αναφωνεί κάθε δυο δευτερόλεπτα το πόσο κουκλάρα είναι η ξανθιά που χορεύει πάνω στο κλουβί. Χωρίς να πηγαίνει να της μιλήσει φυσικά. Γιατί είναι και μια diva. Λέμε τώρα. Γιατί, last time I checked, αυτός που τραβολογά όλο τον κόσμο γύρω-γύρω μέσα σε ένα μαγαζί πίσω από μια γκόμενα ενώ δεν σκοπεύει να της μιλήσει μόνο diva δεν λέγεται. Και λίγο πιο δίπλα στο bar ο κολλητός #2 κάθεται. Πάνω στο bar. Όλα καλά #NOT. Γιατί είναι επίσης κομμάτια (το λες και λογικό αφού μιλάμε για μας) και κοιμάται. Ω ναι. Στο όρθιο.

Και παράλληλα κάθε άλλος φίλος να έχει αποφασίσει να μην βοηθήσει ούτε στο ελάχιστο, ο καθένας με τη δική του κλάψα. Και οι άγνωστοι του τύπου "σε-παρακαλώ-άσε-με-να-γίνω-γνωστός" τα κάνουν όλα ακόμα χειρότερα με ατάκες που ποικίλουν από "θέλω κοννέ με τον κολλητό σου" (Σε καθρέφτη κοιτάχτηκες..?), "ρε η κολλητή σου είναι καλά..?" (Έλα ντε..? Το πόδι της μόνο που δεν έχει πάθει γάγγραινα, οπότε πως λες να είναι..?), "ρεε.. το παιδί που κοιμάται στο bar κολλητός σου δεν είναι, μ'αρέσει, να πάω να τον ξυπνήσω να του μιλήσω..?" (Όχι. Δεν είμαι κολλητός του αλλά baby-sitter του. Και οι γονείς του μου ζήτησαν να τον βάλω για ύπνο αφού πιει το γαλατάκι του) μέχρι "γιατί δεν θες να έρθεις από το σπίτι μου..?" (Πάλι για καθρέφτες θα μιλάμε..?), "ρε σοβαρά τώρα η κολλητή σου είναι λεσβία..? Γιατί..?" (Γιατί έχοντας να διαλέξει από γκόμενους σαν εσένα, έμοιαζε η πιο λογική λύση) και "εε.. το ξέρεις πως το αγόρι σου σε κερατώνει με ένα παιδί..?" (Το ποιο..?!? Έχω αγόρι και κανείς δεν με ενημέρωσε..?! Μα όλα τελευταίος πρέπει να τα μαθαίνω..?!?)

Και όλα αυτά ενώ η κολλητή #3 περιφέρεται μανιωδώς μέσα στο μαγαζί, αποφασισμένη να μυήσει όλο τον κόσμο στην κουλτουριάρικη, αρχαία τραγωδία της Επιδαύρου, ουρλιάζοντας απεγνωσμένα "ΚΑΙ ΑΝ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΟΥ ΜΙΣΟ (!), ΜΙΣΟΣ ΜΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥ!!"

Και όχι πείτε μου. Δεν είναι αυτό τραγικό..? But don't get me wrong. Δεν τα λέω με κακία or anything of the sort. Γιατί το τραγικό, δεν είναι και απαραιτήτως και άσχημο. Μπορεί να είναι αστείο, amusing, exciting. And that's what's all about having in a crazy, beautiful life.

P.S.: Τα γεγονότα είναι πραγματικά, συνέβησαν κάπου μέσα στον Ιούνιο (..?), τα ονόματα παραλείπονται όχι για ευνόητους λόγους αλλά γιατί έτσι θέλω και έχει γραφτεί ως ένα entertaining memento και όχι για να προσβάλει κανέναν. (Obviously enough, είμαι στις καλές μου)

P.S.#2: Ας ωρύεστε όσο θέλετε. Έγινε posted όποτε δεν βγαίνει. ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.

P.S.#3: Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου Γιαγιακουλούρα (Μα με ποια λογική μου το μαρκάρει ως λάθος?!) η οποία με έπρηξε να το γράψω και 6 μήνες μετά ικανοποιώ την επιθυμία της. (So blame it on her, sckrs!) Το καλό που της θέλω να της αρέσει γιατί με έπιασαν τα δάχτυλα μου από το γράψιμο.

xoxo,

Fluffy Unicorn

(Originally posted on the WordPress edition of the blog)