Love, Love

Αγάπη και πάλι αγάπη. Wow, πρωτοτύπησες λέει η σκύλα μέσα μου, δικαίως φυσικά. Αν και ειλικρινά δεν νομίζω πως ποτέ θα μπορέσουμε εμείς (?), οι άνθρωποι (??), να εξαντλήσουμε αυτό το θέμα.

Και αν θέλαμε να συνεχίσουμε σε αυτό το μονοπάτι ειλικρίνειας, τότε καλό θα ήταν να παραδεχτούμε κάτι ακόμα. Όλοι είμαστε, ανεξαιρέτως, ίσως με τον δικό μας, διαφορετικό τρόπο, ερωτευμένοι. Όχι, όχι με κάποιον. Όχι, όχι με κάποια. Είμαστε όλοι ερωτευμένοι, τόσο απλά και περίπλοκα,  με την ίδια την αγάπη, με αυτή την ιδέα του δυνατού και ανίκητου έρωτα. Και είμαστε ερωτευμένοι με αυτήν την ιδέα πιο πολύ από όσο ερωτευμένοι θα υπάρξουμε με οποιονδήποτε άλλον/άλλη.

Και σκέφτομαι τα γεγονότα των περασμένων Παρασκευοσάββατων (oh cursed and damned should be those last friday nights), ίσως και τις κουβέντες τις χθεσινές φεύγοντας από την σχολή.

"Στο δεύτερο λεωφορείο, επειδή θα χάσουμε το πρώτο που θα περάσει, θα είναι ο έρωτας της ζωής μας" λέμε κοροϊδευτικά. Μάλλον το σύμπαν κάτι θέλει να μας πει. Το λεωφορείο ήταν άδειο σε όλη την διαδρομή. Αχ και αυτοί οι ηλίθιοι τσακωμοί, γιατί άραγε τσακωθήκατε την Παρασκευή..? Ζήσατε αρκετά το δράμα σας, την προσωπική σας σαπουνόπερα, γιατί εγώ ζω μια χαρά τη δική μου. Οι "μοιραίες", που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά τυχαίες, συναντήσεις, πάνε και έρχονται και τα ερωτήματα - αιώνια - μένουν εκεί κι αυτά. Με θέλει, δεν με θέλει, τον θέλω, το κάνει επίτηδες, θέλει να τον προσέξω, μια ζωή εμένα κοιτάει, είναι ηλίθιος ή μήπως τελικά είμαι εγώ ο μαλάκας της υπόθεσης..? Μήπως το καημένο το παιδί δεν φταίει σε τίποτα και για όλα φταίω εγώ, εγώ και το ηλίθιο το κεφάλι μου..?

Και κάπως έτσι είναι και απόψε, ξανά έξω, ξανά ποτά, ξανά χοροί, ξανά δράματα. Ίσως να σε δω απόψε, ίσως να μου μιλήσεις απόψε, ίσως τελικά και να με αγαπήσεις απόψε. Ναι εσύ. Και εσύ, κι εσύ, όλοι εσείς απλά να με αγαπήσετε για να σας πετάξω, να σας φτύσω, να σας πατήσω στο τσιμεντένιο πεζοδρόμιο αυτής της γκρι πόλης. Και ίσως μετά να κλάψω ξανά για την αγάπη, γιατί πάντα εξάλλου θα θέλω ό,τι δεν μπορώ να έχω.

"Και δεν το καταλαβαίνεις, μόνο η Ρ.  καταλαβαίνει πως νιώθω, πονάω ρε, τον βλέπω να φεύγει και με πληγώνει που δεν τον έχω"

"Ναι, τον εγωισμό σου" μου απαντάς.

"Ναι και αυτόν." σου λέω. Ίσως μόνο αυτόν, σκέφτομαι.

Αγάπη, γλυκιά μου αγάπη, το ήξερα εξ'αρχής πως θα διαλύσεις τον δικό μου κόσμο. Δεν είσαι για μένα, δεν είσαι για κανέναν. Καταραμένη. Γιατί στη ζωή δεν είσαι παρά ένα ακόμα παιχνίδι που όμως όλοι πάντα θα χάσουν. Όλοι χάνουν κρατώντας πίσω κουβέντες που αντί να ειπωθούν πετιούνται μεθυσμένες κάτω από ξεχαρβαλωμένες καρέκλες.

Και κάπως έτσι αναρωτιέμαι πως και η αγάπη δεν είναι όπως τα όνειρα μου. Λιτή, απλή, μαγευτική, δίχως χαζά παιχνίδια, χωρίς φοβισμένα λόγια χωμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Αναρωτιέμαι γιατί πια δεν μπορεί να είναι όπως τότε, τι άλλαξε από τότε και δεν γίνεται να είναι τα πράγματα ίδια. Εγώ, θα έλεγε κανείς.

Και όλα πια δείχνουν το ίδιο πράγμα..

Love is such a wild thing. A little bit like wind, a little bit like sea. Filled with fire and never made concrete. In the end, this is how it is. Love is nothing but such a weird thing..

Και ίσως να μην μπορέσω να την καταλάβω ποτέ, αλλά για να είμαι ειλικρινής, ναι. Ναι, είμαι ερωτευμένος με την ιδέα του να σε αγαπούν, να αγαπάς. Ακόμα κι αν είμαι καταδικασμένος να τρέμω στην αγάπη των άλλων για μένα..

So.. would you love me tonight, perhaps..?

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: Το entry και ο τίτλος είναι εμπνευσμένα από το τραγούδι της Amy MacDonald "Love, Love".

(Originally posted on the WordPress edition of the blog)