Bonfire Hearts

Κάπου διάβασα πως ο έρωτας αυτοκτόνησε. Κάπου, κάποτε, σε κάποιον τοίχο, κάποιο μεθυσμένο βράδυ. Δεν θυμάμαι, όμως έκατσα να κάνω ένα τσιγάρο - χαζεύοντας το, απολαμβάνοντας τη σιωπή της νύχτας.

Ο έρωτας δεν αυτοκτόνησε, σκέφτηκα, αν αυτοκτονούσε ο θάνατος του δεν θα είχε μια τέτοια αναγγελία, σε ένα σάπιο τοίχο ενός μισογκρεμισμένου κτηρίου. Όχι μικρό μου, ο έρωτας δεν αυτοκτόνησε. Απλά εσύ έπαψες να τον αφήνεις να σε αγγίξει. 

Εξάλλου ο έρωτας δεν πεθαίνει ποτέ, αυτός κερδίζει κάθε μάχη. Χάνεται μόνο, προχωράει παρακάτω αφήνοντας πίσω τους ανίκανους, τους δειλούς, τους εγωιστές. Ακόμα και τους γενναίους όμως τους αφήνει σύντομα - σε αυτούς όμως γυρνάει εξίσου βιαστικά, δεν μπορεί μακριά από εκείνους που τολμούν να ενδώσουν στο άγγιγμα του.

Ο έρωτας δεν αυτοκτόνησε γιατί είναι εδώ, σε αυτές τις γραμμές, σε αυτή τη νύχτα και στην βουβαμάρα που την περιτριγυρίζει.

Αυτό είναι ο έρωτας βλέπεις, αυτή η βεβαιότητα που μένει στη σιωπή γιατί δεν έχει λόγο να ειπωθεί. Δεν χρειάζεται, όταν σε ερωτεύτηκα δεν είχα τίποτα να σου πω με λέξεις - όλο μου το σώμα, όλο μου το είναι στο ούρλιαζε έτσι κι αλλιώς όταν ήμουν κοντά σου.

Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα βλέποντας σε ξανά. Μάλλον όμως το χαμόγελο μου θα ήταν αρκετό για να φωτίσει κάθε νύχτα. Δεν με πονάει να ξέρεις να είσαι μακριά μου, με πονάει να μη σε ξέρω πια, που δεν θες να μοιραστείς τη ζωή σου και με μένα.

Μα ούτε να γυρίσουμε πίσω θέλω, μη μπερδεύεσαι - όχι γιατί με πλήγωσες, απλά δεν υπάρχει λόγος να αναλωθούμε και οι δυο σε κάτι πολύ λιγότερο από αυτά που επιθυμούμε. Εξάλλου δεν άντεξες να σταθείς δίπλα μου και δεν πειράζει, σου το είχα πει πως θα ήταν δύσκολο.

Μάλλον δε με πίστεψες όταν σου είπα πως δίπλα μου μπορείς μονάχα να καείς και όταν πια το κατάλαβες έτρεξες να κρυφτείς. Έτσι είναι, όλοι θελουμε τη φωτιά μα κανείς δε θέλει να καεί.

Χαλάλι.

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.: Πάντως κάποια μέρα, να το θυμάσαι μικρέ, θα σε ξεχάσω. Τώρα για τις νύχτες; για τις νύχτες δεν υπόσχομαι τίποτα.

Dark Paradise

Nothing is more beautiful than the silence on the deck of the return boat. This quietness mixed with exhaustion and content. Melancholia accompanied by the most unsuitable music - we should be dancing to it rather than sitting here silently. Yet, it is this paradox that makes this moment even more beautiful.

Moments like this are what inspired poetry you know. Having a drink and a cigarette on the balcony, watching all these small, white houses - all lit up brightly - climbing up that hill. And listening to that sound - oh what a sound - a perfect blend of loud music and drunken chants - that is what poetry is made of.

Moments like this give away the impression that there's nothing left to say, that words have lost their meaning. All stories feel like they have been already played and told and only silence seems to fit their majesty.

A lifetime of summers and adventures.

Taking a look back I might regret a ton of the things I have done but given the chance I would do them all over again.

Perhaps in the end I will never amount to anything much really. Maybe I will never be anything great or make lots of money.

Still I will always have all those things I picked up on that winding, bumpy road I trekked in my life. You know, nights like this one that feel like poetry, morning dances where the waves are crashing, dawns silent, interrupted only by the whispers of people I do not really know though they are so dear to me.

That my dear is to be rich, to seek and to relive a memory.

xoxo,

FluffyUnicorn