Ο έρωτας δεν αυτοκτόνησε, σκέφτηκα, αν αυτοκτονούσε ο θάνατος του δεν θα είχε μια τέτοια αναγγελία, σε ένα σάπιο τοίχο ενός μισογκρεμισμένου κτηρίου. Όχι μικρό μου, ο έρωτας δεν αυτοκτόνησε. Απλά εσύ έπαψες να τον αφήνεις να σε αγγίξει.
Εξάλλου ο έρωτας δεν πεθαίνει ποτέ, αυτός κερδίζει κάθε μάχη. Χάνεται μόνο, προχωράει παρακάτω αφήνοντας πίσω τους ανίκανους, τους δειλούς, τους εγωιστές. Ακόμα και τους γενναίους όμως τους αφήνει σύντομα - σε αυτούς όμως γυρνάει εξίσου βιαστικά, δεν μπορεί μακριά από εκείνους που τολμούν να ενδώσουν στο άγγιγμα του.
Ο έρωτας δεν αυτοκτόνησε γιατί είναι εδώ, σε αυτές τις γραμμές, σε αυτή τη νύχτα και στην βουβαμάρα που την περιτριγυρίζει.
Αυτό είναι ο έρωτας βλέπεις, αυτή η βεβαιότητα που μένει στη σιωπή γιατί δεν έχει λόγο να ειπωθεί. Δεν χρειάζεται, όταν σε ερωτεύτηκα δεν είχα τίποτα να σου πω με λέξεις - όλο μου το σώμα, όλο μου το είναι στο ούρλιαζε έτσι κι αλλιώς όταν ήμουν κοντά σου.
Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα βλέποντας σε ξανά. Μάλλον όμως το χαμόγελο μου θα ήταν αρκετό για να φωτίσει κάθε νύχτα. Δεν με πονάει να ξέρεις να είσαι μακριά μου, με πονάει να μη σε ξέρω πια, που δεν θες να μοιραστείς τη ζωή σου και με μένα.
Μα ούτε να γυρίσουμε πίσω θέλω, μη μπερδεύεσαι - όχι γιατί με πλήγωσες, απλά δεν υπάρχει λόγος να αναλωθούμε και οι δυο σε κάτι πολύ λιγότερο από αυτά που επιθυμούμε. Εξάλλου δεν άντεξες να σταθείς δίπλα μου και δεν πειράζει, σου το είχα πει πως θα ήταν δύσκολο.
Μάλλον δε με πίστεψες όταν σου είπα πως δίπλα μου μπορείς μονάχα να καείς και όταν πια το κατάλαβες έτρεξες να κρυφτείς. Έτσι είναι, όλοι θελουμε τη φωτιά μα κανείς δε θέλει να καεί.
Χαλάλι.
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: Πάντως κάποια μέρα, να το θυμάσαι μικρέ, θα σε ξεχάσω. Τώρα για τις νύχτες; για τις νύχτες δεν υπόσχομαι τίποτα.
No comments:
Post a Comment