Taking a Leap

Φτάνοντας εδώ, τρομάζω.

Βρίσκομαι, στέκομαι για ένα λεπτό για να αφουγκραστώ το που βρίσκομαι. Δεν αναγνωρίζω τίποτα όμως. Δεν υπάρχει τίποτα γνώριμο - έστω και λίγο - έστω και κάτι μικρό. Ακόμα και η εικόνα που αντικρίζω στον καθρέφτη φαντάζει τρομακτική.

Μα κυρίως μου είναι άγνωστη.

Στέκομαι εδώ και σκέφτομαι. Κοιτώντας κάτω συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι πια στην άκρη ενός γκρεμού. Δεν βλέπω τίποτα από κάτω. Πίσω μου όσα βλέπω μου προκαλούν αηδία, εμετό. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω, να χαθώ ανάμεσα στα συντρίμμια τους.

Μιλώντας χθες με μια φίλη μου, μου έλεγε πως η ίδια έβγαλε φτερά και πέταξε, πως έφτασε εδώ που είναι. Ίσως να μην είχε την ζωή που θα θαύμαζες. Δεν πειράζει. Τόλμησε να παίξει, κέρδισε και έχασε παράλληλα.

Με τρομάζει το ότι έχω κάτι να χάσω, συνήθισα στο να μην έχω τίποτα και έτσι μπορούσα να τολμάω. Μα πια τα πράγματα άλλαξαν, απέκτησα πράγματα μα κυρίως απέκτησα χρόνια. Χρόνια που προστέθηκαν στη ζωή μου, χρόνια που μόνο πίσω με πήγαν και όχι μπροστά. Χρόνια που ήταν όπως και ο χρόνος - αμείλικτα και διαβρωτικά.

Θέλω να δω. Θέλω να πετάξω μακριά και δω την ομορφιά που κρύβεται εκεί έξω - κάπου. Να δω την ομορφιά αλλά να δω και την ασχήμια, αυτή που κρύβεται μέσα σε όλους μας. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε άσχημοι, εμετικοί, χυδαίοι, απαίσιοι. Μια ασχήμια που κινείται από τον εγωισμό μας, μια αηδία που τελικά καταλήγει τόσο ξεχωριστή και μοναδική που αξίζει όσο τίποτα άλλο να τη δεις και να την αγγίξεις.

Δεν με νοιάζει να φτάσω εκεί όπου θα με θαυμάζεις. Λίγο με ενδιαφέρει. Θέλω όμως να ζήσω μια ζωή που θα αξίζει κανείς να γράψει για αυτήν, ακόμα κι αν κανείς ποτέ δεν γράψει.

Στην άκρη πια του γκρεμού έχω μόνο δύο λύσεις. Να γυρίσω πίσω ή να κάνω ένα βήμα μπροστά. Στο κενό. Σε μια ελεύθερη πτώση.

Με μοναδική ελπίδα πως τα φτερά μου τελικά θα ανοίξουν και δεν θα σκάσω στον πάτο που κρύβεται κάπου στο σκοτάδι του βάθους αυτού του γκρεμού..

Άραγε θα καταφέρω να τολμήσω..?

xoxo,
FluffyUnicorn

In That Church's Back Room..

Βλέπεις, στο τέλος αυτό μου προκαλεί όλα τα νεύρα. Και όταν λέω αυτό εννοώ αυτό.

Και βασικά όχι. Όχι, νεύρα. Με τσανιτίζει. Όχι, όυτε. Μου προκαλεί οργή. Μια απίστευτη οργή που όχι απλά με καταβάλει, αλλά με διαπερνά ολόκληρο και απειλεί να με πνίξει. Σε τέτοιο βαθμό που σε κάθε ανάσα θέλω να ανοίξω το κεφάλι κάποιου.

Και δεν υπάρχει εξήγηση. Απλά είναι αυτό. Αόριστο, απροδιόριστο και παράλληλα ανύπαρκτο, "αυτό" μου προκαλεί τόση οργή.

Ίσως το χειρότερο, όμως, να είναι πως αυτή η οργή δεν έχει κανένα παραλήπτη. Όχι, δεν την προκαλείς εσύ. Ούτε εσύ ή εσύ. Δεν έχει κάπου αυτή η οργή ώστε να εκφραστεί δικαίως και κάπως έτσι πρέπει να κλειδώνεται μέσα μου, μένοντας στο έλεος της ανάδρασης.

Ή να βγαίνει προς τα έξω και να τα διαλύει όλα σα βόμβα.

Όπως κι αν έχει το μοναδικό θύμα της υπόθεσης θα είμαι πάντα, μόνο εγώ.

xoxo,
FluffyUnicorn