Back to That Church's Back Room #6

Κενό, το απόλυτο κενό. Κενές οι τρέλες, κενές οι αμαρτίες. Όχι με "αι" δυστυχώς, με "ε" - έτσι για να παίξουμε λίγο με τις λέξεις. Ακόμα και οι καινές τρέλες ή αμαρτίες, ακόμα και αυτές κενές είναι. Ίσως λίγο πιο τρελές τώρα μα παρόλα αυτά άδειες.

Πομπώδη μα αδειανά πουκάμισα, απεγνωσμένα τινάγματα φτερών από μια πεταλούδα που έχει τυλιχτεί στις φλόγες προ πολλού και απελπισμένα παλεύει να κρατήσει τη φωτιά ζωντανή πριν τα πολύχρωμα φτερά και το κουφάρι της μετατραπούν σε στάχτη.

Πάτερ αμάρτησα και σε παρακαλώ, μην το σκεφτείς, μην το πεις - δεν θέλω να με συγχωρήσω. Ναι, ναι ξέρω, ο θεός σου συγχωρεί μα ο δικός μου όχι.

Ο δικός μου δεν έχει ανάγκη από συγχώρεση. Αγαπά τις αμαρτίες όσο τίποτα άλλο.

Έρωτας, καύλα, πάθος.

Τρία γένη, τρεις πτυχές, αλληλένδετες σαν domino να φέρουν η μια την άλλη.

Να ξέρεις δεν χάνονται, δεν σβήνουν. Δεν τιθασεύονται και δεν απαρνιούνται - όσο κι αν προσπαθήσεις θα είναι εκεί για να σου καίνε τα σωθικά.

Γαμώ.

Θέλω να φύγω τρέχοντας, να ξεφύγω, με πνίγεις.

Δεν το προσπαθείς καν.

Hmph.

Τι να κάνουμε, είμαστε και εμείς οι τρελοί που αποφασίσαμε να πάμε από έρωτα.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: Μου λείπεις να ξέρεις.

P.S.#2: Τι θες να σου πω, πως είναι καλά..? - Δεν είναι.

The Dead & the Damned

Κάπου ανάμεσα.

Κάπου ανάμεσα σε δύο άκρα, ανάμεσα στη δική σου αρχή και στο κοινό μας τέλος.

Ένα βλέμμα, να το θυμάσαι μικρέ, φτάνει. Από εκείνα πάντα, εκείνα που κρατούν πάνω από πέντε δευτερόλεπτα.

Κάπου ανάμεσα βλέπεις, μας κορόιδεψαν, μας έμαθαν πως δεν μπορούμε και πως δεν πρέπει.

"Κάνε υπομονή", ψιθυρίζεις στον εαυτό σου απαλά, "μια μέρα". Όταν θα τελειώσεις το σχολείο, όταν θα φύγεις από το σπίτι, όταν θα πάρεις πτυχίο.

Όλα τα όταν, όταν, όταν και τα θα, θα, θα.

Hah.

Ξέρεις, ελπίζω να ξέρεις, πως θα περάσεις όλη σου τη ζωή μίζερα ρε, το ξέρεις πως θα την περάσεις κάνοντας υπομονή.

Μα ακόμα και αυτό μάλλον σταμάτησε να σε πονάει.

Μάθαμε τόσο πολύ στον φόβο μας που ξεχάσαμε τι θέλουμε. Ξεχάσαμε μάλλον ακόμα και να θέλουμε.

Ή μήπως θυμάσαι..? Τι να πάει να πει θέλω, επιθυμώ..? Τι σημαίνει να ονειρεύεσαι και να κυνηγάς χίμαιρες, παλεύοντας τον κόσμο όλο..?

Hmph. Μα μην πληγωθείς, μην τυχόν και προσβάλλεις, μην αποτύχεις. I guess you never had what it takes after all darling.

Θυμάσαι όμως τι ήθελες..?

Εσύ μαλάκα που μιλούσες για τα όνειρα σου και τα μάτια σου έπαιρναν φωτιά και θα φώτιζε ολόκληρο το πρόσωπο σου. Τα θυμάσαι άραγε τα όνειρα σου ή τα έκανες στάχτη και αυτά μαζί με τον εαυτό σου, ελπίζοντας να χωρέσεις και εσύ στο καλούπι μιας συνταγογραφημένης επιτυχίας που ουδέποτε θέλησες..?

Μου φώναζες ρε πως με την τέχνη σου θα άλλαζες τον κόσμο, θα πορευόσουν με ένα πινέλο για όπλο ρε. Τελικά όμως ο κόσμος άλλαξε εσένα έτσι δεν είναι..? Σε κέρδισε πριν ξεκινήσεις καλά-καλά τη μάχη.

Και εσύ που έλεγες για όλους τους ρόλους που κάποτε θα υποδυόσουν και σχολίαζαν με θαυμασμό. Τελικά οι μόνοι ρόλοι που υποδύθηκες ήταν αυτοί που έπαιξες για να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου και όσους σε αγάπησαν.

Θέλαμε ποίηση ρε, ποίηση για τους νεκρούς και τους καταραμένους!

Με τα μάτια μας μονάχα για φωτογραφική μηχανή και την μνήμη μας για δίσκο και την οργή μας για πένα που θα χάραζε τις ιστορίες μας ανεξίτηλα στην άμμο.

Εμείς ήμασταν τα κακά παιδιά γαμώ, δεν θα γινόμασταν σαν αυτούς - τους μίζερους, τους συμβιβασμένους! Το θυμάσαι ρε..? Θυμάσαι πως ήταν να θες και να ονειρεύεσαι..?

Μα όχι, λίγο με ενδιαφέρει να το πεις σε μένα μικρέ, σε σένα μονάχα πρέπει να απαντήσεις -

Ποιόν φόβο αγάπησες πάλι ρε..?

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Φύγε.

Tombstone

Ρε τα κάναμε σκατά, το ξέρεις eh..?

Δεν σκέφτομαι πλέον ή δεν ξέρω τι σκέφτομαι - δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο.

Ξέρω, δεν μπορώ να το ελέγξω μα φτάνει.

Γέλα, αλήθεια γέλα. Με τα χάλια μου, με οτιδήποτε. Το πιο καμένο που έχεις στο μυαλό σου το έχω κάνει. Μάλλον πιο καμένα από ότι το έχεις φανταστεί.

Ίσως, εν τέλη, να τελείωσα - σαν άνθρωπος, σαν ιστορία.

Πονάω και νιώθω μόνο ένα κενό, που τόσο απελπισμένα επιθυμώ να το καλύψω.

"ΜΟΥΝΌΣΚΥΛΑ!" φωνάζεις, γελάς. Ίσως και να είμαι αρκετά τυχερός να γνωρίσω κάποιο πρωί αυτόν που έφερε την λέξη αυτή στα λημέρια μας, μου λες.

Μακάρι, σου απαντώ.

Ευτυχώς πάντως που υπάρχεις και εσύ να με αγαπάς λίγο πιο πολύ από ότι εγώ εμένα.

Ευτυχώς που υπάρχεις και εσύ να κλαις για να βρίσκω και εγώ την ευκαιρία να κλάψω λιγάκι και για εμένα.

Δεν περνά στιγμή πια που να μην σε σκέφτομαι. Πονάει - δεν με νοιάζει.

Θέλω να ξέρω γαμώ, με ποιους είσαι, πως περνάς, τι κάνεις. Σε παρακαλώ, πες τα μου τώρα που είναι ακόμα νωρίς - αργά ή γρήγορα θα κερδίσει ο γαμημένος ο εγωισμός.

Μακάρι ρε, μακάρι.

Μακάρι να μην είχα ερωτευτεί ποτέ, μακάρι να μην αγαπούσα. Όχι μόνο εσένα, οποιονδήποτε -

ψέματα πάλι.

Όσο κι αν με πονάει θα αγαπώ ακόμα.

Όσο κι αν με πονέσεις θα σε αγαπώ ακόμα.

Ξεροκέφαλος μέχρι τέλους. Μέχρι το σημείο εκείνο που οι λέξεις δεν ήταν ουδέποτε αρκετές για να το περιγράψουν.

Ας πονάω.

Ή ας είναι το τέλος μου.

Είπαμε, στο τέλος, σας παρακαλώ, γράψτε πως έρωτας ήταν.

Έτσι πως μία ραγι θρυμματισμένη - όχι ραγισμένη - καρδιά σκότωσε και εμένα.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: I've got a war in my mind..

P.S.#2: Η έμπνευση είναι σαν τον εμετό - όσο κι αν παλέψεις, πάντα θα βγει σαν χείμαρρος.

P.S.#3: Μην το διαβάσεις, σε παρακαλώ, και μη με μισήσεις.

P.S.#4: Δεν έχω πιει - αν είχα θα συμπεριφερόμουν σαν άνθρωπος.

P.S.#5: Στο τέλος το μόνο που θέλω είναι να τρέξω. Και να ουρλιάξω.

P.S.#6: Καιρό είχα να βάλω υστερόγραφα - ας τα γαμήσω όλα.

P.S.#7: Πάμε να φύγουμε αλήθεια.

P.S.#8: Το να παίρνεις αποφάσεις ζωής στις 4:30 το πρωί είναι το πιο μονοκερίστικο πράγμα που υπάρχει. Surprise bitches.

P.S.#9: Παραλήρημα μόνο.

P.S.#10: Γιατί μπορώ.

P.S.#11: Εντάξει φτάνει.

P.S.#12: Δεν περνάω καλά ρε.

Back to That Church's Back Room #5

Μην πονάς ρε, σκέφτομαι.

Μα δεν είναι πόνος, είναι κενό. Ενα μεγάλο κενό εκεί που θα έπρεπε να είναι τόσα άλλα. Μα δεν είναι.

Θα τρελαθώ ρε, τίποτα δεν το γεμίζει. Μόνο παροδικά. Με ξεγελαω αδειάζοντας μέσα του σκουπίδια για να το καλύψω. Εν τέλη αυτά σαπίζουν και μένει πάλι το κενό με μπόλικη βρώμα.

Πολλά σκουπίδια όμως. Σαν χωματερή. Πλέον δεν υπάρχει χώρος για κάτι ουσιαστικό.

Και θες να τα κάψεις όλα μα δεν μπορείς.

Φοβάσαι.

Φοβάσαι πως θα καείς και εσύ.

xoxo,
FluffyUnicorn

Ωδή στον Ξεπουλημένο Έρωτα

Η πρώτη σκέψη είναι ντροπή. Ντροπή σε αυτόν που πρώτος το ξεστόμισε, ντροπή σε αυτόν που μάλλον μες στον πόνο του το αναπαρήγαγε.

Μην κρατήσεις κανένα "σ'αγαπώ" για σένα ή για τον μεγάλο έρωτα που πιστεύεις πως θα σου ξεπηδήσει στην επόμενη γωνία. Μη διατηρήσεις τη σάρκα σου αχρησιμοποίητη και καθαρή για να τη χαρίσεις σε αυτόν τον ένα, μεγάλο έρωτα. Και τη καρδιά σου ταλαιπώρησε την και ξεφτίλισε τη, πέτα τη στις λάσπες και κάρφωσε της μαχαίρια, ακόμα κι αν στο τέλος ό, τι σου μείνει δεν είναι παρά ξεχαρβαλωμένα συναισθήματα.

Πάντα στη ζωή σου να θυμάσαι να ψάχνεις αυτούς τους ανθρώπους, να ακούς το "σ'αγαπώ" από αυτούς που πολλάκις το ένιωσαν και το είπαν και όχι από εκείνους που το φύλαξαν για τον έρωτα που αξίζει.

Επειδή κάθε έρωτας και κάθε "σ'αγαπώ" που νιώθεις αξίζει.

Ας σου έμαθαν αλλιώς, δεν πειράζει. Κάτι σου είπαν για πρωτιές, μοναδικότητες και αποκλειστικότητες - ΑΗΔΊΕΣ.

Τι πιο δυνατό γελοίε από εκείνο το "σ'αγαπώ" που ξεστομίζεται από χείλη που το έχουν ψιθυρίσει εκατοντάδες φορές, ρίχνοντας κάθε φορά τον εγωισμό ένα σκαλοπάτι πιο κάτω, ξορκίζοντας τον στη λήθη..? Αυτό είναι ανόθευτο "σ'αγαπώ" μαλάκα, αυτό που πια υπάρχει δίχως ίχνος εγωισμού, που δεν είναι ανάκατο με φίλτρα, νευρώσεις ή παιχνίδια. Το "σ'αγαπώ" που θα σου πουν μόνο αυτοί που δεν δείλιασαν να εναποθέσουν όνειρα και ελπίδες σε αυτό - χωρίς υπεκφυγές.

Αυτά είναι συναισθήματα, ξεχαρβαλωμένα, πονεμένα και αθεόφοβα. Αφού ο όποιος Θεός όταν τα είδε τα φοβήθηκε.

Αυτός είναι ο έρωτας ηλίθιε, ξεπουλιέται, χαρίζεται αλλά ποτέ δεν πουλιέται. Ο έρωτας και η αγάπη δεν μετριούνται ούτε ζυγίζονται, ούτε υπολογίζονται σε αποστάσεις, χώρους ή χρόνους.

Όλα τα άλλα δεν είναι παρά τετριμμένα δημιουργήματα για να κρύψουν τη δειλία ενός μέτριου μυαλού και μιας μετριοπαθούς καρδιάς.

Τι με ενδιαφέρει εμένα να μπλέξω μαζί σου, αφού το "σ'αγαπώ" το κρατάς για τον μεγάλο έρωτα οπότε δεν μπορείς και δεν ξέρεις να το δώσεις και σε μένα μικρέ.

Προτιμότερος ο ξεπουλημένος έρωτας και οι προβαρισμένοι οργασμοί - και λίγο με νοιάζει η ικανότητα σου να πηδιέσαι, μα δίνοντας τα "σ'αγαπώ" σου σε κάθε έρωτα, όσο μεθυσμένο ή στιγμιαίο, τόσο περισσότερο έμαθες να δίνεσαι ολοκληρωτικά όταν γαμιέσαι.

Τιμή και δόξα λοιπόν στον έρωτα και στην αγάπη που θυσιάστηκαν σε μερικά κρεβάτια, που αναλώθηκαν στα σοκάκια της πόλης, που κάηκαν γιατί αφέθηκαν στο πάθος τους.

Τι να την κάνει κανείς την αγάπη που κοιτάει αφ'υψηλού, που το παίζει υπεράνω του ίδιου της του εαυτού..?

Εν τέλη κατά διαόλου πάμε γιατί ξεχάσαμε να αγαπάμε. Έπρεπε βλέπεις ακόμα και αυτό να το φέρουμε να περιστρέφεται γύρω μας και να αφορά τον εγωισμό μας. Έπρεπε τρομαγμένοι να μειώσουμε την αγάπη σε μετριότητες μήπως και γλυτώσουμε και φύγουμε με τον εγωισμό άθικτο και τη ψυχή αλώβητη.

Κι αν θες εσύ να γλυτώσεις δεκτό, αλλά σε παρακαλώ άσε εμένα το τσόλι και πάψε επιτέλους να μου τρίβεις τα κούφια συναισθήματα και τις αρρωστημένες ιδεολογίες σου στη μούρη. Φιλοσοφίες με δόγματα που σου επιβάλουν να πιστεύεις σε σένα και μόνο σε σένα - και ναι πίστεψε σε σένα όχι γιατί κάποιος σου το επιβάλει αλλά γιατί είναι η μόνη λογική απόρροια στη ζωή σου και γιατί σ'αγαπάω ρε, με όλη μου τη καρδιά και όλη μου τη ψυχή, γιατί για μένα είσαι - το κάθε εσύ που αγαπώ - το πιο όμορφο, το πιο μοναδικό και απίστευτο πλάσμα και ακόμα και αυτές οι λέξεις είναι υποτιμητικές για να σε περιγράψουν.

Σε αγαπάω αλλά δεν εξαρτώμαι από σένα, δεν είσαι ο μεγάλος έρωτας, είσαι ο έρωτας που νιώθω τώρα και δεν με απειλείς, δεν σε φοβάμαι μιας και συνειδητά εναποθέτω τη καρδιά μου στα χέρια σου και πάντα θα την έχεις ακόμα κι αν εσύ φύγεις ή αν εγώ τη δώσω και σε κάποιον ακόμα.

Ολόκληρη και πληγωμένη ταυτόχρονα θα είναι μα ποτέ της λίγη ή μισή, πάντα ατόφια και ειλικρινής.

Κι αν ποτέ ο χρόνος τα φέρει έτσι και σε έχω βγάλει από τη ζωή μου, να θυμάσαι πως ό, τι κι αν έκανες εγώ θα είμαι ακόμα εδώ, σε ένα, κάποιο σκοτεινό σοκάκι, εκείνο το τυχαίο ξημέρωμα και θα σε περιμένω να έρθεις - με λίγο κρασί, κανένα τσιγάρο κι όλα όσα ο χρόνος σου έδωσε - και να κάτσεις πάλι δίπλα μου και να μου πεις. Όχι συγγνώμη. Αλλά για τις χαμένες σου αγάπες και τον ξεπουλημένο μας έρωτα.

xoxo,
FluffyUnicorn

What's the Colour of our Lullaby..?

Γαμώ, γαμώ, γαμώ, γαμώ.

Εγώ φταίω το ξέρω, εγώ και η ανυπομονησία μου, όλες οι μπάσταρδες συμβουλές που πολλάκις έδωσα μα ποτέ δεν εφάρμοσα. Γνώριζα καλύτερα, ειλικρινά στο λέω, μα έπρεπε να τα κάνω για ακόμη μια φορά όλα πουτάνα. Λες και δεν ήξερα που έμπλεκα από εκείνη την, πρώτη-πρώτη, στιγμή, αλλά εγώ εκεί, εμμονικά και συνειρμικά ως συνήθως, να φάω τα μούτρα μου πάλι, ίσως λίγο παραπάνω αυτή τη φορά.

Ναι ρε μαλάκα, με πονάει. Ας μη δουλευόμαστε, με πονάει πολύ. Κυρίως επειδή εν τέλη δεν μπορώ να βρω, όσο και αν ψάξω, τι ήταν αυτό που μας έφερε στο σημείο να τα διαλύσω όλα. Γιατί τελικά αυτό έκανα.

Μα δεν πειράζει, ας πονάει.

Θα μπορούσα να σκουπίσω τη βρωμιά και να προσποιηθώ πως δεν με πλήγωσε, σαν να μην υπήρξες ποτέ, ούτε εσύ, ούτε εγώ, μα δεν θα το κάνω.

Θα αφήσω τη βρωμιά εκεί, ένας ακόμα λεκές - δεν πειράζει χαλάλι. Εξάλλου τόσα και τόσα βράδια πέρασα με τους λεκέδες αυτούς να μου κρατούν συντροφιά σαν δαίμονες μες το μυαλό μου. Μη ξεχνάς πως εγώ τους δαίμονες μου ανέκαθεν τους αγαπούσα και κατά καιρούς τους τρέφω - οπότε πια δεν με απειλούν, ούτε μπορούν να με βλάψουν.

Ο πόνος από την άλλη περνά, όλοι το γνωρίζουμε καλά αυτό. Βουλιάζει στην άμμο αφού πρώτα βουλιάξει εσένα στο αλκοόλ, μα περνά. Σιγά, πάντα θα ζούσα τον πόνο μου όπως θα ζούσα τις μεγαλύτερες χαρές μου.

Δεν θα άλλαζα τίποτα να ξέρεις ακόμα κι αν ήξερα πως θα φτάναμε ως εδώ - που το γνώριζα εξάλλου. Πάλι θα τα έπαιζα όλα, πάλι θα τα έσπρωχνα στο χάος.

Ίσως αργότερα, σε κάποια μεθυσμένη αναδρομή, να καταλάβεις το γιατί ίσως και όχι. Ίσως κάποια στιγμή να μάθεις.

Για την ώρα, δεν πειράζει, να προσέχεις.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Το μόνο πράγμα που θα άλλαζα και δεν θα μου συγχωρήσω ποτέ είναι πως όταν τελειώναμε δεν ήμουν μονόκερος ρε.

Timebomb

Ο έρωτας.

Μην τον φοβάσαι γλυκό μου.

Να τον κοιτάς ατρόμητος στα μάτια και να του μοιράζεις χαμόγελα όλο νόημα. "Καλωσόρισες!" να του ψιθυρίζεις παιχνιδιάρικα και να τον αφήνεις να περάσει, να τον κεράσεις ένα ποτό, ένα τσιγάρο, ένα κάτι.

Να μην τον φοβάσαι μικρέ.

Να βλέπεις τον έρωτα και να γελάς, να φωτίζεις ολόκληρη την πόλη με την χαρά σου. Να βλέπεις σε αυτόν τη ζωή σου όλη μετά το άγγιγμα του. Έτσι πρέπει. Κι ας σου αφήσει ένα οδυνηρό σημάδι μετά.

Να μην φοβάσαι τον έρωτα.

Να τον αφήνεις να περάσει, με τα παπούτσια ακόμα λασπωμένα, να βρομίσει λίγο ακόμα τη καρδιά σου. Κι ας είναι ήδη καταπονημένη. Κι ας φοβάσαι πως στο επόμενο χτύπημα θα σπάσει.

Οι καρδιές για να τις σπάνε οι έρωτες φτιάχτηκαν. Ξανακολλάνε μην ανησυχείς - με πέντε-έξι ποτά και μερικά Marlboro. Από εκείνα τα σκέτα και τα βαριά που σου καίνε τον λαιμό όπως κάποτε ο έρωτας έβαζε φωτιές στο σώμα και στα σωθικά σου.

Μην τον φοβάσαι τον έρωτα χαζέ.

Να τον δίνεις, να τον μοιράζεις απλόχερα, χωρίς κανένα δισταγμό, να ενδίδεις σε όσα σε προστάζει.

Ξέρει καλύτερα αυτός.

Έρωτας είναι, μην μπερδεύεσαι. Χάνεται όταν φιλτραριστεί για να ταιριάξει σε οποιοδήποτε μοτίβο ενός παράφρονου μυαλού, όταν αναλώνεται σε αναίτια παιχνίδια. Δεν έχει αύριο, δεν έχει τίποτα παρά το εδώ και το τώρα και δεν επιθυμεί παρά να το τυλίξει γλυκά στις φλόγες - φλόγες που μόνο ο χρόνος θα σβήσει, όχι εσύ και η λογική σου. Έτσι μόνο θα τις θεριέψεις και θα χαραχτούν βαθιά στην ψυχή σου - φαντάσματα που θα επιστρέφουν σε κάθε ένα από εκείνα τα βράδια που θα αναζητάς το αλκοόλ για να κάνει το κεφάλι σου να γυρίζει. 

Μην φοβάσαι τον έρωτα γελοίε.

Τις νύχτες σου μακριά του να φοβάσαι.

xoxo,
FluffyUnicorn

The Fall of Troy

Και τότε φώναξες δυνατά. Η μουσική έπαψε να καλύπτει άλλο τη φωνή σου. Τα λόγια σου όμως δεν τα κατάλαβα; το αλκοόλ ξέρεις τα έσβησε και με άφησε να γελάω αμήχανα. Το επόμενο τραγούδι που έπαιξε έσβησε και σένα. Κάπου χάθηκες ή ίσως να χάθηκα και εγώ - τι σημασία έχει.

«Η νύχτα είναι τρελή γλυκό μου, τρελή και νέα και γεμάτη τρόμους. Φωνές, γέλια, δάκρυα, ενοχές, παθιασμένα λάθη. Μα εσύ, εσύ ηλίθιε τη χαράμισες στον ύπνο» σου φώναξα τρεκλίζοντας, παλεύοντας να σταθώ στα πόδια μου, «Γελοίε!» ούρλιαξα όταν πια τα πόδια μου δεν με κράτησαν άλλο.

Και μου απάντησες καθώς πάλευα να σταθώ ξανά όρθιος, πως σε τσαντίζει που χαραμίζομαι, πως ξοδεύω τον χρόνο μου χωρίς να κερδίζω τίποτα.

Μα ο χρόνος, ο χρόνος μικρέ υπάρχει μόνο για να μας προδώσει αφού πρώτα μας τυλίξει περίτεχνα σε κενές, ματαιόδοξες μανίες.

«Τι κερδίζεις με αυτό, πες μου αλήθεια. Ένα ακόμα βράδυ κυλιέσαι στους δρόμους και γιατί πάλι;»

Γελάω, γελάω ασταμάτητα στα λόγια σου, σηκώνω το κεφάλι μου και σε κοιτάζω τελικά.

«Τι κερδίζω..? Hah, μα την αγάπη και την εκτίμηση του τσιμέντου του δρόμου» σου απαντάω κυνικά για να με κοιτάξεις λοξά νευριασμένος. «Ξέρεις δεν με πρόδωσε ποτέ, κάθε φορά που έπεσα ήταν εκεί για να σταματήσει την πτώση μου.»

«Μα τι μαλακίες λες; Ακούς έστω και λίγο πια τον εαυτό σου, καταλαβαίνεις έστω και στο ελάχιστο το πως έχεις καταλήξει πάλι;» φώναξες, «Είσαι δυστυχισμένος ρε, έχεις καταστρέψεις πλέον τον εαυτό σου και δεν το βλέπεις καν.» Σκύβεις μπροστά μου και μου κρατάς τα χέρια σφιχτά, κοιτώντας με στα μάτια.

«Δεν είσαι εσύ έτσι, που πήγε η ζωντάνια σου, εσύ, εσύ γαμώτο που θα πέρναγες και όλα τα βλέμματα γυρνούσαν πάνω σου, δεν θα υπήρχε άνθρωπος που δεν θα μάγευες» είπες αργά «Τι έκανες το κέρατο μου γαμώ σε αυτό το χαμόγελο που ερωτεύτηκα, που αγάπησα;» ούρλιαξες στο τέλος.

Γέλασα στα λόγια σου, παρά τα δάκρυα στα μάτια μου, παρά τον κόσμο που γύρναγε γύρω μου.

«Το χαμόγελο; Ποιόν κοροϊδεύεις αλήθεια; Το θράσος μου ερωτεύτηκες, το πάθος μου, την μανία μου να μας οδηγώ όλους στην καταστροφή. Εγώ τι έγινα τελικά; Εσύ; Εσύ είσαι υπεράνω κριτικής; Δεν είδες τον εαυτό σου στον καθρέφτη να υποθέσω; Τρομάζεις και περπατάς μακριά στο αντίκρισμα της δικής σου εικόνας γελοίε;» φώναξα τραβώντας τα χέρια μου από τα δικά σου και τρέμοντας σηκώθηκα όρθιος. «Αλλά εξάλλου για αυτό γύρισες, γιατί είχες αηδιάσει πια με αυτό που κατέληξες – το βλέπεις και εσύ ο ίδιος!»

Τα λόγια αυτά ήταν πιο σταθερά και έβγαιναν αργά από το στόμα μου μαζί με τον καπνό από τη τζούρα που πήρα από ένα φρεσκοαναμμένο τσιγάρο.

Ίσως και να μην το κατάλαβες καν, αλλά εγώ το είδα. Εκείνο το βλέμμα, ο τρόπος που πάντα θα με κοίταζες σαγηνευμένος λες και δεν ήμουν άνθρωπος μα κάτι άλλο, υπερφυσικό, βγαλμένο από κάποιον αρχαίο θρύλο. Χαμογέλασα ικανοποιημένος - μάλλον το ήξερες πως αυτό θα έκανα - πάντα εξάλλου λάτρευα να ενδίδω στις αυταπάτες που έτρεφε ο κόσμος για μένα.

«Πες ό,τι θες, δεν μου καίγεται καρφί μαλάκα! Παίξε πάλι το παιχνίδι σου, διεστρεύλωσε τα πάντα, χαμογέλασε λίγο, ίσα-ίσα όμως, όχι πολύ δεν θα πιάσει. Άνοιξε και τα μάτια σου διάπλατα, χειραγώγησε με ελπίζοντας πως θα γλιτώσεις» φώναξες πάλι και εγώ σε κοίταξα βαριεστημένα, κουρασμένος από τις φωνές σου.

«Όχι αυτή τη φορά όμως» συνέχισες, «Αυτή τη φορά θα τα ακούσεις, για μια φορά, γιατί ξέρεις καλά πως ό,τι κι αν κάνεις όσα χαμόγελα και να φορέσεις, δεν είσαι παρά δυστυχισμένος».

Γέλασα ξανά ακούγοντας σε και εσύ νευριασμένος μου πέταξες το τσιγάρο από το χέρι.

«Είσαι δυστυχισμένος και το ξέρεις. Γιατί έχεις κάνει τόσα και τόσα, ποιος δεν τα ζήλεψε όσα έκανες. Αλλά έχεις φτάσει εδώ και πλέον βλέπεις πως όχι μόνο κανένας δεν σε αγάπησε ποτέ του μα κι εσύ δεν βρήκες κανέναν να αγαπήσεις. Εσύ και όλοι σαν εσένα, απλά έχετε χάσει τα πάντα και δεν το αντέχετε πια. Πετάξατε τα πάντα στα σκουπίδια, κάθε ιδέα, κάθε άνθρωπο. Δεν πίστεψες ποτέ την αλήθεια – γιατί πως το έλεγες;» είπες πιο ήρεμα αυτή τη φορά, «Α ναι πως ήθελες μαγεία!».

Πάλι γέλια από την δική μου πλευρά. Προσποιητά, ψεύτικα απλά για να δηλώσουν την διαφωνία μου, ίσως και για να μου δώσουν λίγο χρόνο να βάλω τις σκέψεις που πάλευαν μες το κεφάλι μου σε μια τάξη.

«Και αν εδώ που φτάσαμε» σου απαντώ τελικά «δεν αγαπήσαμε ποτέ μας δεν πειράζει, ερωτευτήκαμε ρε γαμώτο τουλάχιστον και στους έρωτες μας πετάξαμε τα πάντα. Κι αν χάσαμε τι με αυτό..? Σας είδαμε και εσάς που τρομοκρατημένοι προστατεύσατε τους εαυτούς σας. Και χαίρεστε κιόλας. Γελάτε, γελάτε πιστεύοντας έντρομοι πως εμείς έχουμε τα χάλια μας. Αυτό δεν είδες ποτέ σου γελοίε, εγώ μπορεί ναι να έχασα τα πάντα, αλλά εσύ που δεν έχασες τίποτα..? Και που τα κράτησες όλα τι κατάλαβες..? Αυτό μονάχα μικρό μου είναι η αλήθεια σου ή σας, ό,τι έχετε. Αλλά ψέματα σας είπαν γλυκό μου. Εδώ έξω ο καθένας υπηρετεί την δική του αλήθεια. Γιατί δεν μπορέσαμε – δεν πιστέψαμε ποτέ σε μια αλήθεια για το γαμώτο πια! Η ποικιλία έκανε πάντα τον κόσμο να μοιάζει τόσο πιο όμορφος.»

Και εσύ προσπάθησες να με κρατήσεις καθώς τα λόγια μου άρχισαν να χάνονται. Αλκοόλ, ναρκωτικά, ίσως η προσωπική μου τρέλα. Βήματα αβέβαια μπρος και πίσω. Ένα ακόμα προς τα πίσω συνοδευόμενο με ξέγνοιαστα γέλια. Οι φωνές σου χάθηκαν, τυλίχτηκαν από το φως, τόσο έντονο, τόσο δυνατό που κάλυψε τα πάντα. Το κοιτώ πριν κοιτάξω εσένα.

Λένε πως στο τέλος, βλέπεις τα πάντα από την αρχή. Δεν ξέρω. Μαγεύτηκα από τον τρόμο που χαράχτηκε στα μάτια σου.

Hah, για αυτό σε αγάπησα εξάλλου γλυκό μου..

Και αν σου λείψω ποτέ, τότε θυμήσου μικρέ εκείνα τα γυμνά πρωινά που οι αχτίδες του ήλιου δειλά ακόμα πρόβαλαν ανάμεσα από τα σύννεφα σαν να φοβόντουσαν να σπάσουν το σκοτάδι της νύχτας που είχε μόλις τελειώσει. Θυμήσου γλυκό μου τότε που γονατιστός σε πλησίαζα και ψιθύριζα απαλά στο αυτί σου..

«[και επέτρεψε μου] να σου πω ένα μυστικό, ένα που δεν σου μαθαίνουν [σε κανένα] ναό – Οι Θεοί μας φθονούν. Μας φθονούν γιατί είμαστε θνητοί, γιατί η κάθε στιγμή μπορεί να είναι η τελευταία μας. Όλα είναι πιο όμορφα γιατί είμαστε καταδικασμένοι. Δεν θα [είστε] ποτέ πιο [όμορφοι] από ότι [είστε] τώρα. Δεν θα είμαστε ποτέ ξανά εδώ.»

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: There’s always more than meets the eye.

P.S.#2: Το τελευταίο απόσπασμα είναι από την ταινία “Troy”, κομμάτι ενός διαλόγου του Αχιλλέα με την Βρισηίδα.

Walls

Μερικές φορές, εκείνες που έχω την ατυχία να σκέφτομαι, δεν μπορώ παρά να τρομάξω.

Ο χρόνος κυλά, βλέπεις, περνά και αυτός αμείλικτος. Και ο κόσμος μαζί του. Δεν σταματά. Δεν σταματάς ούτε εσύ. Ούτε εγώ φυσικά. Κάπως έτσι, περνάμε, ή όπως θα θέλαμε να λέμε - προχωράμε.

Έχεις ποτέ σου σκεφτεί όλους αυτούς που πέρασες βιαστικά, αδιάφορα..? Έχεις άραγε σκεφτεί όλα όσα έχασες περνώντας..? Έμαθα πως δεν θα ήθελες να ερωτευτείς γιατί δεν θα αντέξεις να ξαναπληγωθείς. Πόσους έρωτες όμως είσαι όντως διατεθειμένος να αφήσεις να περάσουν πλάι σου δίχως να τους αγγίξεις..? Χωρίς να ψιλαφήσεις, έστω και για λίγο, τα κορμιά, αυτά που όλοι μας ποθήσαμε..?

Κοίτα, ο χρόνος κυλά και εμείς εν τέλη στεκόμαστε. Ο κόσμος μας προσπερνά και εμείς με την σειρά μας περνάμε εκείνον. Αναζητώντας την λύτρωση σε μια τραγωδία που εμείς χτίσαμε - ναι εκείνη τη γνωστή της μοναξιάς.

Αυτό μάθαμε. Να χτίζουμε. Να χτίζουμε εαυτούς, εγωισμούς, άμυνες, προσωπικότητες, όλα δομημένα με υπέρμετρη προσοχή, μη τυχόν και φύγει κάποιο λιθαράκι στο διάβα του χρόνου.

Μα οι άνθρωποι είναι μόνοι γιατί χτίζουν τοίχους αντί για γέφυρες.

Και η αγάπη δεν είναι χτίσιμο μα αποδόμηση - κατεδάφιση εγωισμού.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: But I got a war in my mind..

Children of the Bad Revolution

Θυμάμαι ακόμα το πρώτο πράγμα που μου είπες. Ήταν βράδυ, όπως κάθε φορά εξάλλου, είχες πει κι άλλα πριν βέβαια αλλά δεν ήταν παρά τετριμμένα και αδιάφορα – όλα εκτός από όσα είχαν πει τα μεθυσμένα μάτια μας πριν με πλησιάσεις.

«Βλέμματα άνω των πέντε δευτερολέπτων δεν έχουν ποτέ φιλικές διαθέσεις»

Και εγώ γέλασα. Γιατί μόνο φιλικές διαθέσεις δεν είχα. Ποτέ δεν έχω διαθέσεις που θα χαρακτήριζες φιλικές.

Γιατί εγώ θέλω φωτιά, τα θέλω όλα τυλιγμένα στις φλόγες, νύχτες μεθυσμένες και γλυκά οργισμένες, γεμάτες ζωντάνια να φωτίζονται μονάχα από πολύχρωμα strobe lights και τσιγάρα. Και τα πρωινά να τα φιλά απαλά ο ήλιος, τυλιγμένα στην όμορφη σιωπή της αυγής – διακοπτόμενη μόνο από τους ψιθύρους και τα ψέματα των φίλων και των εραστών.

Κάπου ανάμεσα στα φιλιά και στα χάδια, έρχεται στο μυαλό μου αυτό που κάποιος άλλος φίλος μου είχε πει.

«Να είσαι επιλεκτικός» με είχε επιδεικτικά συμβουλέψει «με αυτούς που έχεις στη ζωή σου – είτε ως φίλους είτε ως σχέσεις».

Τότε κι αν γέλασα ηλίθιε.

Πως πιστεύεις, αλήθεια, πως μπορείς εσύ να μου λες να είμαι επιλεκτικός στους φίλους, στους έρωτες, στο οτιδήποτε..? Τι ξέρεις εσύ γελοίε για την φιλία, τον έρωτα, την αγάπη..? Εσύ, ναι εσύ, που βλακωδώς στα πάντα θα έβαζες μια τιμή, που ποτέ σου δεν έδωσες χωρίς να πάρεις πρώτα εσύ. Σαν ένα πεντάχρονο παιδάκι, όλα θέμα διαγωνισμού και κόντρας: «όχι, εσύ πρώτος».

Και εσύ πάντα πίσω από τοίχους, να τρέχεις πάντα να κρυφτείς, μη τυχόν και σε πληγώσει η άδικη ζωή. Μόνο σκουριασμένες πανοπλίες και χαλασμένες ζυγαριές. Αυτά είναι όλα όσα έχεις είτε για να δώσεις είτε για να κρατήσεις και όλη σου η ζωή τίποτα παρά ένας ανούσιος αγώνας να κρατήσεις τον εγωισμό σου άθικτο.

Τι σε κάνει να πιστεύεις πως μπορείς να μιλήσεις εσύ λοιπόν για τον έρωτα, για την αγάπη..? Δεν ερωτεύτηκες ποτέ ρε, δεν αγάπησες ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό. Φοβήθηκες γελοίε, τρόμαξες πως ακόμα κι εσύ θα σε πληγώσεις. Μα η ζωή δεν είναι ούτε δίκαιη, ούτε σωστή.

Και ο έρωτας ή η αγάπη δεν είναι μόνο πεταλούδες και λουλουδάκια. Είναι δάκρυα και πεταλούδες στο στομάχι που σε κάνουν να θέλεις να ξεράσεις, είναι τα φιλιά που δεν θες να τελειώσουν ποτέ, είναι τα χάδια που σου καίνε το δέρμα.

Και η ζωή είναι να μοιράζεσαι, να δίνεις απλόχερα, αλόγιστα. Είναι οι μεθυσμένες κραυγές το ξημέρωμα, οι ατελείωτες ώρες κάτω από τον ήλιο, τα γέλια στα θρανία, οι σελίδες κάθε βιβλίου που γυρνάνε. Είναι οι ώρες στη δουλειά, οι ώρες που περνάς με αγαπημένους σου ανθρώπους, είναι τα δάκρυα και η οργή.

Άσε με εμένα όμως και συνέχισε τη δική σου σταυροφορία κατά κάθε συναισθήματος, μια απόρροια μιας αρρωστημένης φιλοσοφίας. Μη τυχόν και νιώσεις άσχημα, μη τυχόν και ουδέποτε πληγωθείς και τσαλακώσεις τον εγωισμό σου. Κράτα όμως γλυκό μου τα συναισθήματα σου – αυτά τα σιδερωμένα, με τσάκιση – και τις συμβουλές σου για τους όμοιους σου, μην τα χαραμίζεις σε μας.

Εμείς είμαστε τα παιδιά της κακής επανάστασης, αναζητούμε το πάθος, την ένταση, αυτό το συναίσθημα που έχει πρώτα κυλιστεί στις λάσπες. Θέλουμε υπερφίαλους εγωισμούς που μόνοι μας θα γκρεμίσουμε – και θα τους ξαναχτίσουμε – θέλουμε έρωτες που αυτός του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας θα ωχριούσε μπροστά τους.

Θέλουμε τον φθόνο, θέλουμε την ποίηση, θέλουμε τον κίνδυνο και την ελευθερία, θέλουμε την καλοσύνη και την κακία, θέλουμε τη μαγεία και την τραγωδία, θέλουμε την αμαρτία.

Μακριά από πρέπει και μη σε μια ζωή τυλιγμένη στις φλόγες ενός ακατάπαυστου έρωτα.

xoxo,

FluffyUnicorn

Truth or Dare

Δεν θα βρεις ποτέ κάποιον σαν εμένα.

Γιατί δεν σε μέτρησα, ούτε και σε άφησα ποτέ να με μετρήσεις, με αχόρταγους αριθμούς και ούτε σε ζύγισα σε ανισόρροπες ζυγαριές με σάπια βαρίδια σμιλευμένα από έναν εριστικό εγωισμό και μια αδήφαγη κοινωνία.

Δεν σε μείωσα, βλέπεις, στον αριθμό των φιλιών που δώσαμε ή δεν δώσαμε, στους πόσους καφέδες ή ποτά ήπιαμε, ούτε και τόλμησα να μετρήσω τις στιγμές που πέρασαν μαζί σου - πως χρονομετρεί εξάλλου κανείς αυτά που βρίσκονται έξω από τον χρόνο..?

Ούτε ποτέ ζύγισα τα όσα σου έδωσα με ένα κούφιο αντίβαρο και ούτε τα κοστολόγησα και σου τα πάσαρα ως μερικά ακόμα προϊόντα μιας ξεφτιλισμένης κοινωνίας.

Και εγώ δεν θα βρω ποτέ κάποιον σαν εσένα, που να σε θυμίζει έστω στο ελάχιστο.

Γιατί μπορεί ακόμα να μην ξέρω τι σπουδάζεις, ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα - δεν με ένοιαζε να μάθω μιας και βιαζόμουν.

Έτσι έμαθα τον έρωτα, αδίστακτο και ανυπόμονο, να μην θυμίζει παιχνιδιάρικο, αθώο αγγελάκι αλλά καταστροφικό τυφώνα. Να περνά και να σου ξεσκίζει τη σάρκα, να σου καίει τα σωθικά.

Και αν θες εσύ, κάθε εσύ, συνέχισε να αμφιβάλλεις για τον έρωτα, τον κάθε έρωτα, που ένιωσα - για τον αν όντως τον ένιωσα - επειδή δεν αναλώθηκα στο να μάθω ανούσιες τυπικότητες.

Έμαθα όμως το πως τα βλέφαρα σου πεταρίζουν καθώς κοιτάς κάτι μαγεμένος, κάθε μορφασμό στο μέτωπο σου, πως αλλάζει ο ρυθμός της ανάσας σου όταν καυλώνεις, το πως παίζεις αμήχανα με εκείνη τη τούφα των μαλλιών σου, κάθε μικρή σχισμή που θα εμφανιζόταν στα χείλη λίγο πριν σμίξουν με τα δικά μου.

Γιατί αυτός είναι ο έρωτας, να βλέπεις αυτό που κανείς άλλος ποτέ δεν είδε.

Και για όλα αυτά σε ερωτεύτηκα εξάλλου μικρό μου.

Μιας και εν τέλη ας θυμάσαι πως εγώ μεγάλωσα και έζησα με το μανιφέστο της καύλας, πριν ακόμη αυτό γραφτεί, γιατί έτσι είπε γλυκό μου η Έριδα. Και αυτός είναι ο νόμος.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Πως τα κατάφερες να με κάνεις να φοβάμαι πάλι..?