Walls

Μερικές φορές, εκείνες που έχω την ατυχία να σκέφτομαι, δεν μπορώ παρά να τρομάξω.

Ο χρόνος κυλά, βλέπεις, περνά και αυτός αμείλικτος. Και ο κόσμος μαζί του. Δεν σταματά. Δεν σταματάς ούτε εσύ. Ούτε εγώ φυσικά. Κάπως έτσι, περνάμε, ή όπως θα θέλαμε να λέμε - προχωράμε.

Έχεις ποτέ σου σκεφτεί όλους αυτούς που πέρασες βιαστικά, αδιάφορα..? Έχεις άραγε σκεφτεί όλα όσα έχασες περνώντας..? Έμαθα πως δεν θα ήθελες να ερωτευτείς γιατί δεν θα αντέξεις να ξαναπληγωθείς. Πόσους έρωτες όμως είσαι όντως διατεθειμένος να αφήσεις να περάσουν πλάι σου δίχως να τους αγγίξεις..? Χωρίς να ψιλαφήσεις, έστω και για λίγο, τα κορμιά, αυτά που όλοι μας ποθήσαμε..?

Κοίτα, ο χρόνος κυλά και εμείς εν τέλη στεκόμαστε. Ο κόσμος μας προσπερνά και εμείς με την σειρά μας περνάμε εκείνον. Αναζητώντας την λύτρωση σε μια τραγωδία που εμείς χτίσαμε - ναι εκείνη τη γνωστή της μοναξιάς.

Αυτό μάθαμε. Να χτίζουμε. Να χτίζουμε εαυτούς, εγωισμούς, άμυνες, προσωπικότητες, όλα δομημένα με υπέρμετρη προσοχή, μη τυχόν και φύγει κάποιο λιθαράκι στο διάβα του χρόνου.

Μα οι άνθρωποι είναι μόνοι γιατί χτίζουν τοίχους αντί για γέφυρες.

Και η αγάπη δεν είναι χτίσιμο μα αποδόμηση - κατεδάφιση εγωισμού.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: But I got a war in my mind..