Για τα ανήλιαγα υπόγεια και τις άυπνες νύχτες. Ποτά, ναρκωτικά, λίστες, δυνατές μουσικές - συνήθως ηλεκτρονικές σε σκοτεινά δωμάτια σαν άλλοι pacman - after parties, prive και μη. Μια ζωή γεμάτη μεθυσμένες περιπέτειες, καλοκαίρια και πρωινά να ψάχνουμε γυαλιά για να κρύψουμε από τον ήλιο τα μάτια μας. Μια ζωή γεμάτη νύχτες που τυλίχτηκαν στις φλόγες, γεμάτη αναμνήσεις, γέλια και δάκρυα και πίκρες αλήθειες. Εξάλλου το υποσχεθήκαμε τότε ο ένας στον άλλον - θα κοροϊδέψουμε τον κόσμο αλλά ποτέ ο ένας τον άλλον.
Κοιτώντας πίσω όλα βρίσκονται ακόμα εκεί, θολά και αμυδρά πολλές φορές αλλά πάντα εκεί, σαν συλλογή για το επόμενο Less Than Zero που περιμένει να γραφτεί.
Βλέπεις αυτό βρήκα εγώ στην νύχτα.
Όχι το glamour που τόσο της χρεώνεις - ξέρω πως αυτό δεν είναι παρά κατασκεύασμα του μυαλού σου για να δικαιολογήσει έναν κόσμο που ελάχιστα θυμίζει τον δικό σου.
Εγώ είδα όλα εκείνα τα παιδιά, μικρά ή μεγάλα, τα παιδιά μιας πόλης που αρνείται πεισματικά να κοιμηθεί. Που όσο κι αν ματώσει γιορτάζει ακόμα και γεννημένα από τα σπλάχνα της έτσι κάνουν και τα παιδιά της.
Όσο κι αν πληγωθούμε θα γιορτάζουμε ακόμα ρε.
Αυτό βρήκα στην νύχτα και αυτό ερωτεύτηκα. Εν τέλη ίσως αυτό να είναι και αυτό που μου λείπει. Αυτή η πόλη συνεχίζει πεισματικά να χτυπάει στους παράφρονους ρυθμούς της, ρυθμούς που με νύχια και με δόντια παλεύουν να ορχηστρώσουν τα τελευταία των παιδιών της. Δυστυχώς να ξέρεις τα παιδιά που χόρευαν σε αυτούς δεν είναι πια εδώ - μεγάλωσαν ή χάθηκαν και όσα ακολούθησαν έμειναν κλεισμένα σε ζώνες ασφαλείας τρομαγμένα.
Αστείο, πως θέλουν να λέγονται παιδιά αυτής της πόλης.
Βλέπεις τα παιδιά αυτής της πόλης ήμασταν και θα είμαστε για καιρό ακόμη, εμείς που φτιαχτήκαμε για να αναποδογυρίσουμε τον ασυνάρτητο αυτόν κόσμο.
xoxo,
FluffyUnicorn
