And All of Your Ex-Boyfriends

In all our years we have never been young, no, not at all. Wild without a single doubt and arrogant to the extreme of course - always belonging to that freshman generation of degenerate beauty queen bees. The world constantly swarming around us, barely putting up a fight. Moths helplessly drawn to the flames burning at the depths of our hearts.

I still recall the words you spoke then; a lifetime ago. Let us all pretend we don't exist. Never did I dare to ask you to explain what was most likely nothing more than an adolescent nuisance. You broke my heart back then - those words tore right through like bullets shot at blank range. I still find myself crawling back to them, every and each of those sleepless, dark nights lit up only by colorful strobe lights.

We were never young; we never felt like it. We broke too many times, too soon and there is so much blood in our hands. We care not. We can always pretend we don't exist - that we never did to begin with and therefore allow ourselves to be consumed in a timeless domain.

Our wilderness in the end will always be our creed - that lethal vice of lust that we breed in our souls and that burning desire to set the world on a menacing fire and then devour it wholly.

In your eyes I saw that spark lighting them up so brightly. Sadly - foolishly too perhaps - you though it would be enough.

Hmph.

Deary, why would I settle for a spark when I can get a fucking wildfire instead..?

xoxo,
FluffyUnicorn

Pillars of Sand

Υπάρχουν πάντα δύο όψεις.

Η πράξη, αν και λογική, δεν συμμερίζεται απαραιτήτως το δίκαιο.

Γνωρίζεις πως σταδιακά χάνεσαι, ξεθωριάζεις σαν παλιές φωτογραφίες; κάποια στιγμή θα βρεθείς σε κάποια αραχνιασμένη σοφίτα και εσύ, να συλλέγεις σκόνη πάνω στα άλλοτε φανταχτερά σου χρώματα.

Χάνεσαι, χαραμίζεσαι - ελπίζοντας να χτίσεις όλα όσα έχασες ή έδωσες στους δρόμους που περπάτησες. Όσα όμως προσπαθείς να χτίσεις είναι μάταια αφού επιχειρείς να τα στήσεις πάνω σε γκρεμίζοντα ερείπια.

Εν τέλει, πια έμαθες πως τα παλάτια του τότε δεν ήταν παιδικά καστράκια χτισμένα από άμμο και αλάτι. Διαλύθηκαν όμως.

Απελπισία ή ανάγκη - ονειρεύτηκες πολλά που τελικά δεν άντεξες, κατέρρευσες ύπο την πίεση των χιμαίρων που κυνήγησες μαζί με κάθε σου κατόρθωμα. Στην πρώτη ευκαιρία βλακωδώς, χωρίς κανένα ενδοιασμό, έτρεξες να ξαναχτίσεις όλα όσα μόνος σου γκρέμισες. Πόσο ανούσιο.

Τα τρεκλίζοντα απομεινάρια του παρελθόντος καταρρέουν κάτω από το βάρος οτιδήποτε καινούργιου (και πόσα παγειδευμένα φαντάσματα να έχουν άραγε ακόμη να απελευθερώσουν).

Ο χρόνος τελειώνει και σε βρίσκει να καταρρέεις και εσύ παρέα με όλα όσα χτίζεις.

Γελοίε.

xoxo,
FluffyUnicorn

In the Realm of the Senses

Δυστυχώς δημιουργήσαμε μια γενιά από τέρατα. Πες ό,τι θες εδώ, δεν πειράζει, αν και μάλλον θα είναι μονάχα κάποια απόπειρα να εκτροχιάσεις τη συζήτηση.

Δημιουργήσαμε μια γενιά από τέρατα, πλάσματα που χαρακτηρίζονται από την αδράνεια, την απάθεια και την αδιαφορία. Αδιαφορία απέναντι στον κόσμο, στον πόνο, στον έρωτα. Απέναντι στο οτιδήποτε ανθρώπινο.

Λίγο τα τέρατα που κρυβόντουσαν κάποτε κάτω από το κρεβάτι και πια αλωνίζουν ελεύθερα στους δρόμους, λίγο η πληροφορία που σαν να εκδικείται δεν σε αφήνει πλέον να γυρίσεις αδιάφορα από την άλλη. Κοίτα όπου θες, δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλιώς θα βομβαρδιστείς από τον πόνο. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα - αργότερα ήρθε η βλακώδης φιλοσοφία της νέας εποχής να τα πάρει από το χέρι για να τα παρουσιάσει ως ατράνταχτα επιχειρήματα των γελοιωδών μάντρα της και να υποστηρίξει όσα πρεσβεύει; απόκοψε τον εαυτό σου από κάθε τι ανθρώπινο, κάθε συναίσθημα, για να γλυτώσεις από τον πόνο και από την θλίψη. Να μπορέσεις και εσύ να γίνεις μια ολοκληρωμένη συμπαντική ολότητα, ατάραχη, χωρίς ζημιές και με τη ψυχή αλώβητη.

Γαμώτο, έχω βαρεθεί να ακούω από νέα παιδιά να μου λένε πως δεν θέλουν να ανοιχτούν. Έχω κουραστεί πια να ακούω το ίδιο παραμύθι κάθε φορά; δεν έχεις χρόνο για δράματα, για πόνους, για έρωτες. Ξέρεις όμως πως ο μόνος λόγος που δεν ανοίγεσαι είναι ο φόβος σου ότι θα πληγωθείς.

Που είναι άραγε, που είναι γαμώ τα νέα παιδιά που ονειρευόντουσαν τον μεγάλο έρωτα..? Αυτά που αδίστακτα θα κυνηγούσαν στιγμές, μάταια όνειρα και απελπισμένες ελπίδες..? Ρε θα μέναμε όλο το βράδυ ξάγρυπνοι ελπίζοντας σε ένα μήνυμα, κάτι που να ηρεμήσει τους δαιμονισμένους χτύπους της καρδιάς μας μήπως και μας αφήσει επιτέλους να κλείσουμε μάτι. Που είναι τα παιδιά που δεν φοβόντουσαν, δεν έκαναν πίσω και δεν κόλωναν στην ιδέα πως η καρδιά τους ίσως και να σπάσει. Όχι, αντίθετα, την γούσταραν πατημένη και πονεμένη και δεν δίσταζαν ούτε λεπτό να τα δώσουν όλα ή να τα τινάξουν όλα στον αέρα μόνο για ένα ακόμα βλέμμα - από εκείνα που διαρκούν πάντα πάνω από πέντε δευτερόλεπτα φυσικά.

Κάπου διάβασα πως αλλιώς περίμενες τη νιότη σου, κάπως γεμάτη τρέλα, νύχτες μεθυσμένες, κρυφά τσιγάρα, δάκρυα και γέλια με φίλους μα εν τέλει νιώθεις μόνο σαπίλα - κάποιος κακός μπαμπούλας σας κλέβει τα καλύτερα σας χρόνια. Αρχίδια - κανείς δεν φταίει, αρκετά εξυλατήρια θύματα έχεις ήδη βρει, φτάνει πια. Εσύ φταις που απαρνήθηκες κάθε συναίσθημα ελπίζοντας να γίνεις όσο λαμπερός δείχνεις σε εκείνες τις photoshopαρισμένες, γαμημένες φωτογραφίες που ανεβάζεις στο Facebook και στο Instagram. Όλα glossy, όλα αστραφτερά. Η σαπίλα που νιώθεις προέρχεται από την γελοία επιθυμία σου να είναι όλα ευθυγραμμισμένα, καθαρά, ατσαλάκωτα - τρέφεις μονάχα κούφια συναισθήματα, σιδερωμένα και διπλωμένα με τσάκιση. Θες τους ανθρώπους να έρθουν σε κουτιά; για ένα καφέ, για ένα ποτό, άντε και για κανένα γαμήσι που και που μπας και περάσει η ώρα και ξεδιψάσει η καύλα.

Μα οι άνθρωποι μικρέ δεν κλείνονται σε κουτιά - είναι δράμα, είναι τραγωδία, είναι μια τρικυμία συνειρμών, σκέψεων, πράξεων και συναισθημάτων. Δεν τιθασσεύονται για να ταιριάξουν στα δικά σου καλούπια, ούτε θα έρθουν κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα σου - υπάρχει σύγκρουση, πάθος, μια αχόρταγη μανία να ακουμπήσεις τον άλλον με τρόπους που οι λέξεις ουδέποτε θα είναι αρκετές για να περιγράψουν.

Οι άνθρωποι είναι ευτυχία όταν ξυπνάς το πρωι και τους βρίσκεις γυμνούς δίπλα σου και χαμογελάς, χαμογελάς ρε μαλάκα, λες και η ζωή σου εξαρτάται από το υπόκωφο μουγκρητό του ύπνου τους. Είναι τρέλα όταν χορεύετε παρέα στη βροχή, ουρλιάζοντας, γελώντας, λες και η ίδια η γη θα πάψει αν γυρίζει όταν ο ξέφρενος χορός σας σταματήσει. Είναι δυστυχία, είναι θλίψη εκείνα τα μεθυσμένα πρωινά που θα βρεθείς με τη φίλη σου αγκαλιά να κλαίτε, εκείνη με τα τακούνια στα χέρια και τη μάσκαρα να τρέχει στο πρόσωπο της ενώ ουρλιάζετε το πως σιχαίνεστε τον μάταιο αυτό κόσμο.

Όταν ανοιχτείς θα δεις πως κάθε φόβος δεν ήταν παρά ένα παιδιάστικο αστείο, ένα από αυτα τέρατα που χρησιμοποιούσαν οι γονείς σου για να σε τρομάξουν όταν ήσουν μικρός. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος τρόμος από αυτόν που έρχεται όταν αφήνεις την καρδιά σου στα χέρια κάποιου άλλου. Μα όταν το κάνεις θα δεις πως δεν σε ενδιαφέρει πια - θα δεις πως εν τέλει το να δίνεις την καρδιά σου στον κόσμο γύρω σου θα είναι και το μοναδικό αντίβαρο στη σαπίλα που νιώθεις να σε κατατρώει, το μόνο πράγμα που θα σε κρατά ακλώνητο στον ασυνάρτητο και άδικο τούτο κόσμο. Κρίμα που θα χρειαστείς ακόμα καιρό να το γνωρίσεις; μέσα σου εξάλλου ξέρεις καλά πως αν χαθείς δεν θα λείψεις σε κανέναν - ουδέποτε ακούμπησες κάποιον αρκετά για να αφήσει κάποια πληγή ή, έστω, ένα κάποιο κενό η απουσία σου.

Στο έχω ήδη πει, στη ζωή μου γνώρισα απίστευτο πόνο, αδυσώπητη αδικία, αδίστακτη κακία. Ήταν αμέτρητες οι φορές που θέλησα να τα παρατήσω μα οι άνθρωποι γύρω μου πάντα θα με κρατούσαν με νύχια και με δόντια και θα μου έδιναν μια κανούργια ζωή να ζήσω. Όχι γιατί ήταν το ηθικά σωστό αλλά γιατί αγαπηθήκαμε; μοιραστήκαμε παρέα στιγμές, ελπίδες και όνειρα. Ζωές ολόκληρες - από μια καινούργια σε κάθε δύση του ηλίου. Στο τέλος κοιτώ πίσω χαρούμενος παρά τον πόνο, παρά την θλίψη και παρά τις φουρτούνες που απείλησαν να με πνίξουν. Αναπολώ χαρούμενος γιατί βλέπω μια ζωή γεμάτη χαρά, γεμάτη έρωτα - γεμάτη καύλα.

Ακόμα κι αν αυτοί που αγάπησα πιο πολύ στη ζωή μου και κατ'επέκταση τους άνοιξα κάθε σπιθαμή της ψυχής μου, ήταν οι ίδιοι που με πλήγωσαν περισσότερο, χαλάλι. Ήταν αυτοί που μου πρόσφεραν απλόχειρα τις ωραιότητες στιγμές, τα πιο υπέροχα συναισθήματα που η γλώσσα σου γαμώτο δεν θα φτιάξει ποτέ λέξεις για να τα περιγράψει.

Μάντεψε; δίχως κανένα ενδοιασμό θα τα ξαναέκανα όλα, ακόμα και τώρα που γνωρίζω τον πόνο που θα πρέπει να ξαναπεράσω. Ακόμα και τώρα συνεχίζω να κυνηγάω χείμαιρες και ατέρμωνους έρωτες, ακόμα ψάχνω εκείνα τα βράδυα που χορεύαμε αγκαλιά στο club πριν καταλήξουμε στο πρώτο σκοτεινό σοκάκι για να πηδηχτούμε. Ακόμα κυνηγάω κάθε όνειρο και κάθε καταστροφή όπως τα μοιραστήκαμε μεταξύ μας τότε και ακόμα ερωτεύομαι παράφορα κάθε θεό και κάθε δαίμονα που περνάει από τον δρόμο μου.

Εξάλλου μικρέ, διάλεξα να αφήσω την καρδιά μου να χτυπάει ελεύθερα, σε ένα ξέφρενο, τρελό και ατρόμητο ρυθμό και -

και όταν η καρδιά μιλάει γλυκό μου, κάθε γαμημένο σύμπαν πάντα βγάζει τον σκασμό.

xoxo,
FluffyUnicorn

Time Exists Only to Betray Us

Ο χρόνος είναι άχρονος - πόσο συχνά μπορεί να σου έρχεται αυτή η έκφραση στο μυαλό. Οι εβδομάδες μοιάζουν με μήνες ή συχνά μονάχα με στιγμές; στο τέλος όμως θα μείνει μόνο η λήθη. Η λήθη παρέα με μερικές διαστρευλωμένες αναμνήσεις, να σου θυμίζουν πως υπήρξαν στιγμές ζωής, έρωτα, χαράς και θλίψης πριν φτάσεις εδώ που είσαι τώρα: ένα μάλλον σαπισμένο κουφάρι στο νεκροκρέβατο του - ειδικά όταν έρθει σε σύγκριση με όσα υπήρξαν στις εναπομείναντες αναμνήσεις.

Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη. Γριά και ανύμπορη, ανίκανη να μας βοηθήσει. Πάντα όμως έτοιμη να αποπειραθεί να μας πνίξει στα δικά της μονοπάτια; ακατανόητα και μυστήρια, ελπίζοντας μάλλον να μας οδηγήσει ήσυχα στην ολοκληρωτική της απουσία. Και δεν υπάρχει διαφυγή.

Αναρωτιέμαι ακόμα μικρέ αν εν τέλει αυτό επιθυμούσες. Να χαθούμε; να παρασυρθούμε στα μονοπάτια μιας αδίστακτης μνήμης και ενός αδήφαγου χρόνου, να παρασυρθούμε μέχρι να φτάσουμε μακριά ο ένας από τον άλλον και να ξεχαστούμε σε μια θάλασσα αναμνήσεων. Κάπου εκεί είμαστε ήδη εξάλλου - εσύ με το εγώ σου αλώβητο και εγώ να συλλέγω αχόρταγα στιγμές.

Στο τέλος σε ενδιέφερε να εξισώσεις τον έρωτα με όσα πίστευες πως σου αξίζουν. Παιδιάστικα - και αυτό είναι που σε κάνει μικρό εξάλλου - να μειώσεις τα πάντα, να προστατευτείς και να προστατέψεις έναν καλοσχεδιασμένο μικρόκοσμο, διαστρευλώνοντας στην πορεία κάθε κίνηση και κάθε λέξη. Όλα να έρθουν κομμένα και ραμμένα στα δικά σου μέτρα και σταθμά, όπως εσύ τα θέλεις - δεν σε νοιάζει τίποτα πέρα από το εγώ σου. Όλοι οι άλλοι δεν είναι παρά ασήμαντοι, κλεισμένοι απέξω να χτυπούν πόρτες ενώ εσύ κοιτάς αφ'υψηλού -

Ας πεθάνουν, ας πνιγούν στις τάφρους του κάστρου που περίφανα έχτισες ενώ εσύ κάθεσαι περίτρανα στον θρόνο σου.

Σαν να σε βλέπω όμως; αργά ή γρήγορα (ψέματα πάλι, αργά θα είναι) δεν θα είσαι παρά ένα κουφάρι που απεγνωσμένα θα σέρνεται στην πύλη του ενός σκονισμένου κάστρου, μήπως και προλάβει έστω και για λίγο να ακουμπήσει όλα όσα έχασε.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.#1: There's always hell to pay.

P.S.#2: Βλέπεις δεν θέλησα τίποτα από εσένα πέρα από όλα όσα είχες - και οτιδήποτε άλλο θα έμενε μετά.

The Glass Menagerie

"Γράφεις ακόμα..?"

Hah, πόσο σιχαίνομαι άραγε αυτή την ερώτηση. Ναι γράφω. Ή έστω αυτό είναι το ψέμα που επαναλαμβάνω στον εαυτό μου καθώς ψάχνω ανάμεσα στα αμέτρητα χαρτιά με ανολοκλήρωτα κείμενα.

Η κουβέντα μας τις προάλλες με πόνεσε. Γελοιωδώς μιας και εύκολα μπορούσα να φύγω αλλά συνειδητά επέμεινα σε αυτή - λες και όσο την συνεχίζαμε, μέσα από τα μαχαίρια που οι λέξεις μας μας κάρφωναν, θα έβρισκα τη διαύγεια ή μια θεία επιφοίτηση.

Ή έστω, ήλπιζα σε μία, κάποια λύτρωση.

Όλοι κάνουμε λάθη και όλοι φοβόμαστε - γενναίο εξάλλου δεν θα σε κάνει η έλλειψη του φόβου μικρέ αλλά η ικανότητα σου να προχωρήσεις με αυτούς στην πλάτη σου. Πάντα θα φοβάσαι, μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου για το αντίθετο. Δυστυχώς όμως τους φόβους σου δεν έμαθες και δεν θες να τους αντιμετωπίσεις. Αντιθέτως, προτιμάς να τους κρύβεις πίσω από καλοστημένους μηχανισμούς άμυνας; πρόχειρα ξεπλύματα της βρώμιας που έχουν αφήσει πάνω σου, βασιζόμενος πάντα σε βλακώδεις εκλογικεύσεις.

Χωρίς βιασύνη, δεν αφορά κανέναν, άλλες προτεραιότητες, η ζωή μου θα καταστραφεί. Η ζωή σου όμως δεν υπάρχει καν - στη θέση της δεν είναι τίποτα παρά μια μετριοπαθής ύπαρξη που τρομαγμένη επαναλαμβάνει το ίδιο ποίημα;

Όταν, όταν, όταν και θα, θα, θα.

Δίχως καμία θέληση πια για να παλέψει, συμβιβασμένη σε τέτοιο βαθμό με τους φόβους της που βρήκε τρόπους να δικαιολογεί την ανικανότητα της να κυριαρχήσει πάνω σε αυτούς.

Οι δικαιολογίες πια είναι συνυφασμένες τόσο καλά, με υπέρμετρη προσοχή - μη τυχόν και κάτι βρει τον τρόπο να περάσει τον ιστό τους. Κάθε πρόκληση σε ωθεί μονάχα στην απεγνωσμένη αναζήτηση μιας νέας εκλογίκευσης, σε μια θηριώδης προσπάθεια να κρατήσεις τον ιστό που έφτιαξες άθικτο. Εξάλλου, γνωρίζεις καλά - κι ας μην το παραδέχεσαι ούτε στις σκέψεις σου - πως όταν πια ο ιστός αυτός διαλυθεί, η μίζερη κοσμοθεωρία που έχτισες για να αντέξεις τις αδυναμίες σου θα καταστραφεί μαζί του.

Και εσύ θα μείνεις να στέκεσαι μόνος, γυμνός, σε ένα κόσμο που φοβάσαι πως θα προσπαθήσει να σε φάει.

Εν τέλει, είχες δίκιο τότε, δεν αξίζει - δεν αξίζει γιατί την παράσταση που ελπίζεις να παίξεις (πόσο μοναδική τη θεωρείς αλήθεια) την έχω παρακολουθήσει τόσες φορές που πια βαριέμαι.

Παίξε εσύ, χώρισε τον κόσμο και τον εαυτό σου σε μικρά, ίδια κουτάκια που θα ανοίγεις κάθε φορά που σε βολεύει. Παίξε εσύ, πεπεισμένος πως έχεις προχωρήσει μπροστά, ακούγοντας μόνο όσα σου αρέσουν και αποβάλλοντας όλα τα άλλα άκριτα αφού, έστω και λίγο, ταλαντεύουν τον κόσμο σου.

Παίξε εσύ, δεν πειράζει - παίξε μέχρι την στιγμή που πια αναπόφευκτα θα συνειδητοποιήσεις πως ο κόσμος που τόσο φανατικά έφτιαξες δεν είναι παρά ένα ακόμα γυάλινο θηριοτροφείο για όλα τα τέρατα που έσπρωξες μόνος σου κάτω από το κρεβάτι και εκείνους τους σκελετούς που βιαστικά κλείδωσες μέσα στην ντουλάπα.

Παίξε εσύ όσο μπορείς ακόμα - μα μην ανησυχείς, όταν ο κόσμος σου αρχίσει να καταρρέει θα δεις;

Οι φόβοι σου δεν είναι παρά αβάσιμοι όταν βρίσκεις το κουράγιο να ζήσεις: να βγάλεις τον εαυτό σου μπροστά χωρίς υπεκφυγές, να αφήσεις την καρδιά σου στα χέρια κάποιου χωρίς δικλείδες ασφαλείας.

Στο τέλος, η ζωή δεν μετριέται παρά μόνο σε όλες τις στιγμές που ερωτεύτηκες και εκείνες που πληγώθηκες.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Το έχω ξαναπεί - και την απάντηση κράτα την για εσένα - ποιον φόβο αγάπησες πάλι ρε..? 

The City Kids

Θυμάμαι σε πρόσφατη συζήτηση με την μητέρα μου - ένας άνθρωπος που πάντα κάτι θα βρει να κατακρίνει - κατά την οποία μου έλεγε για τις δουλειές που έχω διαλέξει να κάνω.

Για τα ανήλιαγα υπόγεια και τις άυπνες νύχτες. Ποτά, ναρκωτικά, λίστες, δυνατές μουσικές - συνήθως ηλεκτρονικές σε σκοτεινά δωμάτια σαν άλλοι pacman - after parties, prive και μη. Μια ζωή γεμάτη μεθυσμένες περιπέτειες, καλοκαίρια και πρωινά να ψάχνουμε γυαλιά για να κρύψουμε από τον ήλιο τα μάτια μας. Μια ζωή γεμάτη νύχτες που τυλίχτηκαν στις φλόγες, γεμάτη αναμνήσεις, γέλια και δάκρυα και πίκρες αλήθειες. Εξάλλου το υποσχεθήκαμε τότε ο ένας στον άλλον - θα κοροϊδέψουμε τον κόσμο αλλά ποτέ ο ένας τον άλλον.

Κοιτώντας πίσω όλα βρίσκονται ακόμα εκεί, θολά και αμυδρά πολλές φορές αλλά πάντα εκεί, σαν συλλογή για το επόμενο Less Than Zero που περιμένει να γραφτεί.

Βλέπεις αυτό βρήκα εγώ στην νύχτα.

Όχι το glamour που τόσο της χρεώνεις - ξέρω πως αυτό δεν είναι παρά κατασκεύασμα του μυαλού σου για να δικαιολογήσει έναν κόσμο που ελάχιστα θυμίζει τον δικό σου.

Εγώ είδα όλα εκείνα τα παιδιά, μικρά ή μεγάλα, τα παιδιά μιας πόλης που αρνείται πεισματικά να κοιμηθεί. Που όσο κι αν ματώσει γιορτάζει ακόμα και γεννημένα από τα σπλάχνα της έτσι κάνουν και τα παιδιά της.

Όσο κι αν πληγωθούμε θα γιορτάζουμε ακόμα ρε.

Αυτό βρήκα στην νύχτα και αυτό ερωτεύτηκα. Εν τέλη ίσως αυτό να είναι και αυτό που μου λείπει. Αυτή η πόλη συνεχίζει πεισματικά να χτυπάει στους παράφρονους ρυθμούς της, ρυθμούς που με νύχια και με δόντια παλεύουν να ορχηστρώσουν τα τελευταία των παιδιών της. Δυστυχώς να ξέρεις τα παιδιά που χόρευαν σε αυτούς δεν είναι πια εδώ - μεγάλωσαν ή χάθηκαν και όσα ακολούθησαν έμειναν κλεισμένα σε ζώνες ασφαλείας τρομαγμένα.

Αστείο, πως θέλουν να λέγονται παιδιά αυτής της πόλης.

Βλέπεις τα παιδιά αυτής της πόλης ήμασταν και θα είμαστε για καιρό ακόμη, εμείς που φτιαχτήκαμε για να αναποδογυρίσουμε τον ασυνάρτητο αυτόν κόσμο.

xoxo,

FluffyUnicorn

Checkpoint

Έπρεπε να σε δω πάλι. Hmph.

Τελικά δεν ξέρω αν σε έχω ξεπεράσει. Είναι αστείο γαμώτο. Ακόμα και η ιδέα του να ξαναείμαστε μαζί μου προκαλεί αηδία. Πες με κακό ή ό,τι άλλο θέλεις - η αλήθεια όμως είναι πως ήσουν και είσαι πολύ λίγος για εμένα.

Πολύ λίγος, πολύ μικρός - όχι ηλικιακά αλλά σαν άνθρωπος. Μικρός και άδειος, με μόνο κόμπλεξ να προσπαθούν μάταια να γεμίσουν το κενό σου. Κόμπλεξ που δεν ήθελες τότε και δεν θέλεις ακόμα να αντιμετωπίσεις. Απλά βολεύτηκες εκεί, σε μια εποχή γεμάτη φόβο - μόνο δικαιολογίες έχεις να πεις εν τέλη και να μεταθέσεις τις ευθύνες σου σε άλλους.

Φυσικά δεν φταις εσύ μα οι συγκυρίες. Γελοίε.

Όμως εσύ ήσουν αυτός που έφυγε. Αυτό μάλλον είναι και το πρόβλημα. Σε βλέπω και μου θυμίζεις όλα όσα δεν κατάφερα να κρατήσω.

And that was a first deary.

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.: Στο τέλος δυστυχώς η ιδέα που δημιούργησα για εσένα επιμένει να υπάρχει ακόμα.