Ο Παλιατζής

Πέμπτη πρωί, γύρω στις 11:00. Ανοίγω τα μάτια μου έχοντας ξυπνήσει απ’την φασαρία που προκαλεί αυτή η μηχανική φωνή. “Περνάει ο παλιατζής” φωνάζει μεταξύ άλλων που δεν μπορώ να θυμηθώ. Το κακό του να μένεις σε κεντρικό δρόμο, σκέφτομαι.

Ο παλιατζής συνεχίζει τον δρόμο του και η φωνή απ’το μεγάφωνο σιγά-σιγά καλύπτεται απ’τους ήχους του δρόμου. Κάποιοι κορνάρουν, κάποιοι βρίζονται, κάποιος φωνάζει στον πεζό που πέρασε με κόκκινο. Δεν ξέρω αν έτυχε πάντως να μην ξυπνήσει προηγούμενες φορές που πέρασε ή αν έχει καιρό να περάσει ο παλιατζής. Όπως και να ‘χει, ενώ πίνω νερό, θυμάμαι όσα είχαν συμβεί την προηγούμενη μέρα.

Το Σύνταγμα ήταν ξανά μια εμπόλεμη ζώνη με τους αγανακτισμένους κάθε λογής να ξεριζώνουν μάρμαρα απ’την πλατεία και να τα πετάνε στα κτήρια και στα ΜΑΤ. Τα οποία με τη σειρά τους απαντούσαν με δακρυγόνο και άλλα χημικά, ξυλοδαρμούς και χίλιους δυο άλλους τρόπους. Αν αυτή η βία (και των δύο πλευρών) ήταν απαραίτητη δεν το γνωρίζω και δεν θέλω να μπω στο τρυπάκι να βγάλω μια άκρη.

Και βρέθηκα εκεί, μόλις μερικές ώρες νωρίτερα για να αντικρίσω το Σύνταγμα, που τόσο λατρεύω, ερειπωμένο και διαλυμένο, κατακρεουργημένο απ’την οργή και την απελπισία των ανθρώπων που “μαχόντουσαν” νωρίτερα εκεί.

Και ο παλιατζής ξαναπερνάει κάτω απ’το σπίτι μου, βγάζοντας το ίδιο λογύδριο. “Σταματήστε τον παλιατζή”, επιμένει, μα από ότι φαίνεται κανείς δεν το κάνει. Και στο δωμάτιο της αδερφής μου ακούω τη φωνή της να συζητά με τη φίλη μας, την οποία φιλοξενούμε, για την κατάσταση στο Σύνταγμα ενώ το παρακολουθούν απ’το live feed του “Ζούγκλα”. Ο κόσμος κυκλοφορεί κανονικά, οι δρόμοι έχουν καθαριστεί και ανοίξει, τα μέσα μεταφοράς λειτουργούν ξανά. Όλα μοιάζουν να έχουν επιστρέψει στην θέση τους, λες και η χθεσινή μέρα δεν υπήρξε ποτέ. Και ίσως να αμφέβαλλα πραγματικά για την ύπαρξή της αν δεν είχαν μείνει ακόμα μερικές ζημίες για να την θυμίζουν. Back to normal I guess.

Και ειρωνικά  ακούω απ’την τηλεόραση τη φωνή μιας ακόμα “κυρίας” της ελληνικής τηλεόρασης να μονολογεί πως “οι αγανακτισμένοι είναι αποφασισμένοι”. Βέβαια. Τόσο αποφασισμένοι που κατά την κάθοδο μερικών προς το Γκάζι έβριζαν τον κόσμο που έτρωγε (επειδή έτρωγε ενώ συνέβαιναν όλα αυτά) στο Butcher αλλά δύο λεπτά μετά είχαν καταλήξει στον Κάνδαυλο για σουβλάκια.

Και κάπως έτσι βρέθηκα ξανά στο κρεβάτι μου για να συνεχίσω τον ύπνο μου.

Έξι το απόγευμα πλέον, με ξυπνάει μια άλλη φωνή, και αυτή από μεγάφωνο τοποθετημένο σε κάποιο αμάξι. “Όλοι στους δρόμους” φωνάζει ξανά και ξανά, συνοδεύοντας το με άλλα “επαναστατικά συνθήματα”, καλώντας τους ανθρώπους να βγουν στους δρόμους. Να μην τα παρατήσουν ακόμα. Back to normal, NOT. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον καθώς οι αγανακτισμένοι (ή όποια “παράταξη” ήταν υπεύθυνη για όλες τις φασαρίες) δείχνουν όντως αποφασισμένοι να διαλύσουν την Αθήνα.

Δεν ξέρω για σας αλλά προτιμώ το πρώτο ξύπνημα, αυτό του παλιατζή. Όχι γιατί με βολεύει καλύτερα. Εξάλλου πόσο μπορεί να βολεύει κάποιον μια πραγματικότητα στην οποία πρέπει να μετρά 2λεπτα και 5λεπτα για να τα βγάλει πέρα..? Απλά γιατί προτιμώ να βγαίνω απ’το σπίτι μου και να μπορώ να πάω όπου θέλω χωρίς το φόβο του ουρανοκατέβατου μαρμάρου ή του ασφυκτικού δακρυγόνου. Και επειδή προτιμώ να ξέρω πως οι άνθρωποι που δουλεύουν στην περιοχή, έχουν ακόμα δουλειά γιατί κανείς δεν έσπασε το κατάστημα στο οποίο εργάζονταν.

Και ο παλιατζής πέρασε χωρίς κανένας να τον σταματήσει. Ίσως όμως να έπρεπε όλοι μας να τον σταματήσουμε μήπως και επιτέλους καταφέρναμε να αδειάσουμε όλη αυτή τη σαβούρα-οργή που πλέον κατοικεί μόνιμα στα μυαλά μας..

xoxo,
FluffyUnicorn

(Originally posted on the Tumblr edition of the blog)

Ξεφτιλιστείτε

Ξεφτιλιστείτε λοιπόν κι άλλο. Είμαι σίγουρος πως μπορείτε.

Ξεφτιλίσου, εσύ που για ακόμα μια φόρα κλαίγεσαι για τον γκόμενο που δεν σου έκατσε. Και εσύ πιο δίπλα του στο chat μου, που ωρύεσαι πως σου έκανε την καρδιά κομμάτια. Και έτσι θες να βγεις έξω, να τα σπάσεις όλα, γιατί οι χωρισμένοι πρέπει να γιορτάζουν. Μα από πότε θεωρείται γιορτή, να βγαίνεις και να πίνεις και όταν πια σέρνεσαι στα πεζοδρόμια να κλαις και να τον ψάχνεις..?

Ξεφτιλίσου και εσύ μαζί τους ως ένα ακόμα wanna-be μοντέλο του Facebook. Και εσύ που με παρακαλάς να σε κάνω add για να με “γνωρίσεις καλύτερα” γιατί σ’αρέσω. Μπορείς κάλλιστα να τραβήξεις μαλακία με τις profile pics μου, ανοιχτές είναι εξάλλου, εμένα δεν έχω καταλάβει γιατί πρέπει να με πρήζεις.

Ξεφτιλίσου και εσύ, που μιλάς για αγάπη ενώ η μεγαλύτερη σου σχέση ήταν μια ώρα και αυτό γιατί ο άλλος άργησε να τελειώσει. Και εσύ που δεν λες να καταλάβεις πως δεν έχω καμία όρεξη να σου κάνω “κονέ” με τον κολλητό μου, που ήδη σου ‘χει πει πως δεν σε θέλει.

Ξεφτιλίσου και εσύ που η ζωή σου τελειώνει εκεί που τελειώνει το wall σου στο Facebook, στα ανούσια status σου και στις over-edited φωτογραφίες σου. Και εσύ που πετάς όλες αυτές τις “φιλοσοφίες” στο Facebook κάθε δεκάλεπτο για να μαζέψεις δεν ξέρω και εγώ πόσα likes. Και εσύ που πρέπει να μου γεμίζεις το inbox με άχρηστες πληροφορίες, αδιάφορα events και δήθεν προσφορές. Και εσύ που νομίζεις πως μαγκιά είναι να σέρνεσαι στον δρόμο, stoned or wasted, ή να χορεύεις γυμνός στα μαγαζιά (ας είχες τουλάχιστον κάτι να μας δείξεις). Και εσύ που πιστεύεις πως αξίζεις γιατί είσαι διαρκώς με τα πόδια ανοιχτά και όσοι σε θυμούνται το κάνουν γιατί δεν βρίσκουν άλλον.

Ας ξεφτιλιστούμε λοιπόν. Και εγώ μαζί. Με τα παράδοξα μαλλιά μου, που αρνούμαι να τα αφήσω σε ένα χρώμα μέχρι να πέσουν. Με το γελοίο ντύσιμο μου, που περισσότερο θυμίζει clown του Medrano παρά άνθρωπο.

Ας ξεφτιλιστούμε λοιπόν κάνοντας αυτά που γουστάρουμε, που μας αρέσουν. Αν όντως ξέρουμε τι μας αρέσει.

Μα περισσότερο ξεφτιλιστείτε όλοι εσείς. Εσείς που μέσα σε πέντε λεπτά διαλύσατε ό,τι είχατε καταφέρει 20 μέρες τώρα. Ναι, εσείς οι αγανακτισμένοι. Μόνο που εγώ δεν βλέπω καμία αγανάκτηση, αλλά πολλή απελπισία. Και αν εσείς όντως δεν είστε απελπισμένοι, τότε σίγουρα είμαι εγώ με όλα αυτά που βλέπω και ακούω από εσάς και άλλους. Ξεφτιλιστείτε κάνοντας κομμάτια την πλατεία, πετώντας μερικές ακόμα μολότοφ, σπάζοντας μερικά ακόμα ξύλα στα κεφάλια μερικών ακόμα αστυνομικών. Ουρλιάζοντας για τα χάλια τους, που στην πραγματικότητα είναι τα χάλια όλων μας. Κατηγορήστε τους, μα μην ξεχάσετε να βγάλετε τον εαυτό σας απέξω. Γιατί δεν φταίτε φυσικά. Είναι γελοιότητες αυτά που λένε πως τόσα χρόνια κοιτάγατε να την βολέψετε και δεν αντιδρούσατε σε τίποτα. Εμπρός λοιπόν. Σε μια επανάσταση που δεν προσφέρει καμία λύση σε έστω και ένα πρόβλημα. Σε μια επανάσταση με ανεδαφικά αιτήματα από ανθρώπους που μιλούν για θέματα που δεν γνωρίζουν. Σε μια επανάσταση που οι μισοί τουλάχιστον σταθεροί συμμετέχοντες έχουν ξεχάσει πως δεν βρίσκονται στο legalise. Και μην ξεχάσετε να σπάσετε και τα MacDonalds. Και την Ερμού για ακόμα μια φορά. Γιατί ο καπιταλισμός και το american dream σας πρόδωσαν και δεν μπορείτε πια να (εξ)αγοράσετε τα όνειρα σας.

Ξεφτιλιστείτε λοιπόν..  Σας αξίζει..

xoxo,
FluffyUnicorn

(Originally posted on the Tumblr edition of the blog)