Ο Παλιατζής

Πέμπτη πρωί, γύρω στις 11:00. Ανοίγω τα μάτια μου έχοντας ξυπνήσει απ’την φασαρία που προκαλεί αυτή η μηχανική φωνή. “Περνάει ο παλιατζής” φωνάζει μεταξύ άλλων που δεν μπορώ να θυμηθώ. Το κακό του να μένεις σε κεντρικό δρόμο, σκέφτομαι.

Ο παλιατζής συνεχίζει τον δρόμο του και η φωνή απ’το μεγάφωνο σιγά-σιγά καλύπτεται απ’τους ήχους του δρόμου. Κάποιοι κορνάρουν, κάποιοι βρίζονται, κάποιος φωνάζει στον πεζό που πέρασε με κόκκινο. Δεν ξέρω αν έτυχε πάντως να μην ξυπνήσει προηγούμενες φορές που πέρασε ή αν έχει καιρό να περάσει ο παλιατζής. Όπως και να ‘χει, ενώ πίνω νερό, θυμάμαι όσα είχαν συμβεί την προηγούμενη μέρα.

Το Σύνταγμα ήταν ξανά μια εμπόλεμη ζώνη με τους αγανακτισμένους κάθε λογής να ξεριζώνουν μάρμαρα απ’την πλατεία και να τα πετάνε στα κτήρια και στα ΜΑΤ. Τα οποία με τη σειρά τους απαντούσαν με δακρυγόνο και άλλα χημικά, ξυλοδαρμούς και χίλιους δυο άλλους τρόπους. Αν αυτή η βία (και των δύο πλευρών) ήταν απαραίτητη δεν το γνωρίζω και δεν θέλω να μπω στο τρυπάκι να βγάλω μια άκρη.

Και βρέθηκα εκεί, μόλις μερικές ώρες νωρίτερα για να αντικρίσω το Σύνταγμα, που τόσο λατρεύω, ερειπωμένο και διαλυμένο, κατακρεουργημένο απ’την οργή και την απελπισία των ανθρώπων που “μαχόντουσαν” νωρίτερα εκεί.

Και ο παλιατζής ξαναπερνάει κάτω απ’το σπίτι μου, βγάζοντας το ίδιο λογύδριο. “Σταματήστε τον παλιατζή”, επιμένει, μα από ότι φαίνεται κανείς δεν το κάνει. Και στο δωμάτιο της αδερφής μου ακούω τη φωνή της να συζητά με τη φίλη μας, την οποία φιλοξενούμε, για την κατάσταση στο Σύνταγμα ενώ το παρακολουθούν απ’το live feed του “Ζούγκλα”. Ο κόσμος κυκλοφορεί κανονικά, οι δρόμοι έχουν καθαριστεί και ανοίξει, τα μέσα μεταφοράς λειτουργούν ξανά. Όλα μοιάζουν να έχουν επιστρέψει στην θέση τους, λες και η χθεσινή μέρα δεν υπήρξε ποτέ. Και ίσως να αμφέβαλλα πραγματικά για την ύπαρξή της αν δεν είχαν μείνει ακόμα μερικές ζημίες για να την θυμίζουν. Back to normal I guess.

Και ειρωνικά  ακούω απ’την τηλεόραση τη φωνή μιας ακόμα “κυρίας” της ελληνικής τηλεόρασης να μονολογεί πως “οι αγανακτισμένοι είναι αποφασισμένοι”. Βέβαια. Τόσο αποφασισμένοι που κατά την κάθοδο μερικών προς το Γκάζι έβριζαν τον κόσμο που έτρωγε (επειδή έτρωγε ενώ συνέβαιναν όλα αυτά) στο Butcher αλλά δύο λεπτά μετά είχαν καταλήξει στον Κάνδαυλο για σουβλάκια.

Και κάπως έτσι βρέθηκα ξανά στο κρεβάτι μου για να συνεχίσω τον ύπνο μου.

Έξι το απόγευμα πλέον, με ξυπνάει μια άλλη φωνή, και αυτή από μεγάφωνο τοποθετημένο σε κάποιο αμάξι. “Όλοι στους δρόμους” φωνάζει ξανά και ξανά, συνοδεύοντας το με άλλα “επαναστατικά συνθήματα”, καλώντας τους ανθρώπους να βγουν στους δρόμους. Να μην τα παρατήσουν ακόμα. Back to normal, NOT. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον καθώς οι αγανακτισμένοι (ή όποια “παράταξη” ήταν υπεύθυνη για όλες τις φασαρίες) δείχνουν όντως αποφασισμένοι να διαλύσουν την Αθήνα.

Δεν ξέρω για σας αλλά προτιμώ το πρώτο ξύπνημα, αυτό του παλιατζή. Όχι γιατί με βολεύει καλύτερα. Εξάλλου πόσο μπορεί να βολεύει κάποιον μια πραγματικότητα στην οποία πρέπει να μετρά 2λεπτα και 5λεπτα για να τα βγάλει πέρα..? Απλά γιατί προτιμώ να βγαίνω απ’το σπίτι μου και να μπορώ να πάω όπου θέλω χωρίς το φόβο του ουρανοκατέβατου μαρμάρου ή του ασφυκτικού δακρυγόνου. Και επειδή προτιμώ να ξέρω πως οι άνθρωποι που δουλεύουν στην περιοχή, έχουν ακόμα δουλειά γιατί κανείς δεν έσπασε το κατάστημα στο οποίο εργάζονταν.

Και ο παλιατζής πέρασε χωρίς κανένας να τον σταματήσει. Ίσως όμως να έπρεπε όλοι μας να τον σταματήσουμε μήπως και επιτέλους καταφέρναμε να αδειάσουμε όλη αυτή τη σαβούρα-οργή που πλέον κατοικεί μόνιμα στα μυαλά μας..

xoxo,
FluffyUnicorn

(Originally posted on the Tumblr edition of the blog)