Υπάρχουν πάντα δύο όψεις.
Η πράξη, αν και λογική, δεν συμμερίζεται απαραιτήτως το δίκαιο.
Γνωρίζεις πως σταδιακά χάνεσαι, ξεθωριάζεις σαν παλιές φωτογραφίες; κάποια στιγμή θα βρεθείς σε κάποια αραχνιασμένη σοφίτα και εσύ, να συλλέγεις σκόνη πάνω στα άλλοτε φανταχτερά σου χρώματα.
Χάνεσαι, χαραμίζεσαι - ελπίζοντας να χτίσεις όλα όσα έχασες ή έδωσες στους δρόμους που περπάτησες. Όσα όμως προσπαθείς να χτίσεις είναι μάταια αφού επιχειρείς να τα στήσεις πάνω σε γκρεμίζοντα ερείπια.
Εν τέλει, πια έμαθες πως τα παλάτια του τότε δεν ήταν παιδικά καστράκια χτισμένα από άμμο και αλάτι. Διαλύθηκαν όμως.
Απελπισία ή ανάγκη - ονειρεύτηκες πολλά που τελικά δεν άντεξες, κατέρρευσες ύπο την πίεση των χιμαίρων που κυνήγησες μαζί με κάθε σου κατόρθωμα. Στην πρώτη ευκαιρία βλακωδώς, χωρίς κανένα ενδοιασμό, έτρεξες να ξαναχτίσεις όλα όσα μόνος σου γκρέμισες. Πόσο ανούσιο.
Τα τρεκλίζοντα απομεινάρια του παρελθόντος καταρρέουν κάτω από το βάρος οτιδήποτε καινούργιου (και πόσα παγειδευμένα φαντάσματα να έχουν άραγε ακόμη να απελευθερώσουν).
Ο χρόνος τελειώνει και σε βρίσκει να καταρρέεις και εσύ παρέα με όλα όσα χτίζεις.
Γελοίε.
xoxo,
FluffyUnicorn
Η πράξη, αν και λογική, δεν συμμερίζεται απαραιτήτως το δίκαιο.
Γνωρίζεις πως σταδιακά χάνεσαι, ξεθωριάζεις σαν παλιές φωτογραφίες; κάποια στιγμή θα βρεθείς σε κάποια αραχνιασμένη σοφίτα και εσύ, να συλλέγεις σκόνη πάνω στα άλλοτε φανταχτερά σου χρώματα.
Χάνεσαι, χαραμίζεσαι - ελπίζοντας να χτίσεις όλα όσα έχασες ή έδωσες στους δρόμους που περπάτησες. Όσα όμως προσπαθείς να χτίσεις είναι μάταια αφού επιχειρείς να τα στήσεις πάνω σε γκρεμίζοντα ερείπια.
Εν τέλει, πια έμαθες πως τα παλάτια του τότε δεν ήταν παιδικά καστράκια χτισμένα από άμμο και αλάτι. Διαλύθηκαν όμως.
Απελπισία ή ανάγκη - ονειρεύτηκες πολλά που τελικά δεν άντεξες, κατέρρευσες ύπο την πίεση των χιμαίρων που κυνήγησες μαζί με κάθε σου κατόρθωμα. Στην πρώτη ευκαιρία βλακωδώς, χωρίς κανένα ενδοιασμό, έτρεξες να ξαναχτίσεις όλα όσα μόνος σου γκρέμισες. Πόσο ανούσιο.
Τα τρεκλίζοντα απομεινάρια του παρελθόντος καταρρέουν κάτω από το βάρος οτιδήποτε καινούργιου (και πόσα παγειδευμένα φαντάσματα να έχουν άραγε ακόμη να απελευθερώσουν).
Ο χρόνος τελειώνει και σε βρίσκει να καταρρέεις και εσύ παρέα με όλα όσα χτίζεις.
Γελοίε.
xoxo,
FluffyUnicorn
No comments:
Post a Comment