One More Letter

Μη μετανιώνεις που έπαιξες και έχασες γιατί δεν έχασες, σε αυτή τη ζωή δεν χάνεις όταν χάνεις. Ίσως ναι σε κάποια προηγούμενη, επόμενη ή κάποια άλλη μα όχι σε αυτή. Δεν μπορείς να χάσεις μικρό μου. Μη μετανιώνεις λοιπόν για τα παιχνίδια που βρέθηκαν στον δρόμο σου, παίξ’τα μέχρι τέλους – μη δειλιάσεις ποτέ σου στην όψη της ήττας.

Και μη φοβάσαι μικρέ, για το γαμώτο πια. Μη φοβάσαι και μην τους ακούς, μην τους πιστέψεις, μην τολμήσεις και τυχόν ξεχάσεις τη φωτιά, εκείνη την ανελέητη φλόγα που έκαιγε μέσα σου ανέκαθεν. Πίστεψε σε σένα, στα δικά σου θέλω, στα δικά σου πρέπει. Μην τους πιστέψεις, κανέναν τους, μην πιστέψεις ούτε εμένα μικρέ. Εσύ εξάλλου ήξερες πάντα καλύτερα.

Μη φοβάσαι να χάσεις. Σε πνίξαμε οι μαλάκες σε μια θάλασσα επιτυχίας, μεγαλείων και αξιοθαύμαστων πράξεων. Και ξεχάσαμε να σου το πούμε αλλά εσύ μη ξεχάσεις πως αποτύχαμε, πως όλοι βρεθήκαμε σε εκείνους τους δρόμους που δεν ήταν σωστοί – μα δεν ήταν ποτέ τους λάθος – και με ανθρώπους που δεν ταίριαξαν ποτέ σε μας.

Μη φοβάσαι γαμώτο. Και αν πονέσεις, μη τρομάξεις, μη το βάλεις κάτω. Εσύ, εσύ που θα περηφανευόσουν πως είσαι σαν το λιοντάρι, μα πλέον δεν σε ακούω να βρυχάσαι – μόνο να κλαψουρίζεις ήσυχα κάπου στο βάθος. Και δεν πειράζει, αλήθεια, στο υπόσχομαι. Όλοι βρεθήκαμε εκεί. Μα μην τα παρατήσεις. Επέμεινε, παίξε και πάλεψε μέχρι η εύθραυστη ανάσα σου να γίνει συντρίμμια.

Και μην κρατήσεις τίποτα πίσω, δώσ’τα όλα, όσα είχες, όσα κέρδισες, όσα πήρες, όσα σου έδωσαν κι ας είναι ο κόσμος άδικος.

Μη τυχόν ξεχάσεις πως κάποτε ήσουν σαν την φωτιά, γεμάτος οργή και δύναμη, έτοιμος πάντα να αλλάξεις τον κόσμο. Και τις πληγές σου μην τις φοβάσαι, ούτε ποτέ να τις φορέσεις ως παράσημα ανδρείας. Αγάπησε τες και αυτές όμως, μάθε κάθε κρυφή πτυχή τους, κάθε ανάγλυφη ουλή που άφησαν στο σώμα σου.

Για το γαμώτο πια.

Κι αν πέσεις, δεν πειράζει. Μείνε κάτω αν θες ή πιες ένα ακόμα ποτό σε ένα ακόμα θολό βράδυ ή κλάψε και κουλουριάσου σε μια σκοτεινή γωνία ενός δρόμου που ξεχάστηκε από τον χάρτη.

Ερωτεύσου. Αλήθεια, ερωτεύσου. Μη φοβηθείς τον έρωτα. Ερωτεύσου. Τον εαυτό σου, τους άλλους, τα πάντα. Οι άνθρωποι να ξέρεις θα δώσουμε τα πάντα για τον έρωτα, θα παλέψουμε με νύχια και με δόντια μέχρι τέλους για χάρη του. Έτσι κάνε και εσύ κι ας μην βγεις αλώβητος από αυτήν τη μάχη.

Μα κυρίως μη συμβιβαστείς μικρέ, δεν αξίζει. Δική σου η επιλογή να γίνεις μέτριος, δική σου να μην γινείς.

Μείνε για πάντα εκείνη η ατίθαση πυρκαγιά που ποτέ της δεν θα έσβηνε, γεμάτη ζωή, καταστροφή, ελπίδα και νεότητα.

Κι αν ο κόσμος δείχνει να κερδίζει, μην απελπίζεσαι.

Μη ξεχνάς πως η ιστορία γραφόταν πάντα από τους νικημένους. Γιατί οι νικημένοι δεν ήταν ποτέ μέτριοι, μεγαλειώδης ή τερατώδης ήταν και οι μέτριοι τους κατασπάραξαν τρομαγμένοι. Για αυτό εξάλλου κέρδισαν μικρέ, γιατί ήταν οι πολλοί, αλλά ακόμα κι αν τους διέλυσαν, η ιστορία γράφτηκε από τους νικημένους. Γιατί δεν ήταν μέτριοι. Γιατί ήταν ανατρεπτικοί, προκλητικοί, τολμηροί να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα από τους άλλους.

Και αν αμφιβάλεις, μη ξεχνάς μικρέ, πως ο χρόνος πέρασε αμείλικτος και πέταξε τους κατήγορους στη λήθη μα τον Σωκράτη τον θυμάσαι ακόμα.

xoxo,

FluffyUnicorn

P.S.#1: Σε σένα αυτό μικρή – για το καλοκαίρι που πέρασε και το καλοκαίρι που έρχεται. Και σε σένα μικρέ – για τις πληγές που ξανάνοιξες.

P.S.#2: Είχε γραφτεί πέρυσι για έναν σταθμό που έγραφα και παρόλο που είχα πει πως δεν θα τα μετέφερα εδώ, I felt like moving this one today.