Back to That Church's Back Room #7

Βλακείες. Το ξέρω, είναι ηλίθιο, πραγματικά ηλίθιο αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι η κατάρα μου - οι ψυχώσεις και αυτές οι μικρές στιγμές ανάμεσα στις λέξεις που ψιθύρισες που είναι αρκετές για να στείλουν το μυαλό μου αλλού, σε παρανοϊκά και εξωπραγματικά σενάρια.

Κάποιος μου είπε πως ο δυνατός άνθρωπος μέσα από τον πόνο θα βρει την κατανόηση. Αν το ότι μπορώ να κατανοήσω τους άλλους με κάνει δυνατό - αν αυτό σημαίνει να είσαι δυνατός, ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Κάπου άκουσα πως ο πόνος μου δίνει όσα έχω, πόσο αστείο. Στα χαρίζω όλο αλήθεια αν είναι να μην τον ένιωθα, όλα δικά σου. Κάθε λέξη, κάθε πράξη, κάθε αμφιλεγόμενο ταλέντο.

Δεν υπάρχει διαφυγή βλέπεις. Καμία έξοδος. Εγώ και εσύ τυχαία εδώ, ή μάλλον προσεκτικά τοποθετημένοι, να θυμίζουμε ο ένας στον άλλον τις αδυναμίες μας, τους τοίχους που δεν μπορέσαμε να καταρρίψουμε.

Απλά εδώ ως ένας άλλος δικός μου καθρέφτης, να μου λες όσα ισχυρίζεσαι πως βλέπεις σε μένα για να καλύψεις την ματαιοδοξία μου.

Στην πραγματικότητα δεν λες παρά όσα θέλω να ακούσω, ελπίζοντας να κερδίσεις και εσύ.

Παγιδευμένοι ανάμεσα στους τοίχους μας - ποιος άραγε τους έχτισε αν όχι εμείς - κλειδωμένοι στα κλουβιά που βάλαμε ο ένας τον άλλον.

Η κόλαση είναι οι άλλοι - γελοίε.

Και εγώ - και εγώ δεν θα γίνω ένας ακόμα καταραμένος ποιητής για θρέψεις την αχόρταγη σου επιθυμία για διασκέδαση.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Κάπου αλλού ήθελα να καταλήξω όταν ξεκίνησα μα.. c'est la vie right..?