Η Καμήλα

Κάποια στιγμή, το ξέραμε καλά - πολύ καλά - πως θα τελειώναμε.

Για δες, εγώ ακόμη μια φορά εδώ, να τρέχω να κρυφτώ σε παιχνίδια που δεν θα έπρεπε να παίξω.

Να ξεφύγω θέλω.

Η πραγματικότητα αυτή που παρέα δημιουργήσαμε, εμένα με κατέστρεψε, μου ρούφηξε το αίμα.

Δεν μπορώ, δώσε μου λίγο χρόνο. Λίγο χρόνο να μαζέψω τον εαυτό μου. Κάτι οι τρέλες, κάτι οι έρωτες, κάτι τα μεθυσμένα πηδήματα.

Κουράστηκα.

Εγώ δεν είμαι σαν εσένα ρε. Έμαθα στον δρόμο μου να αφήνω τα κομμάτια μου, να δίνομαι ολοκληρωτικά - να σπάω. Όχι για να μπορέσω μετά να βρω τον δρόμο να γυρίσω πίσω αλλά για να μπορέσω να μείνω για πάντα σε κάθε σημείο από όπου πέρασα.

Τα άφησα εκεί γιατί το κάθε εκεί το ερωτεύτηκα.

Με κούρασες γαμώτο, με κούρασε αυτή η μετριότητα - σταμάτα επιτέλους. Όχι άλλα μισά βήματα, όχι άλλες δειλές κινήσεις. Όλα να τα ακουμπήσεις από λίγο, ίσα-ίσα, να σιγουρευτείς πρώτα πως μπορείς να τα ελέγξεις, να τα καταλάβεις.

Άστο καλύτερα. Ή να τα δώσεις όλα ή να μην δώσεις τίποτα. Άφησε πίσω σου αυτή τη γελοία τυπικότητα, ξέφυγε από την φούσκα που έχτισες για να προστατεύσεις τον εαυτό σου.

Έτσι κι αλλιώς δεν είσαι ασφαλής, όχι με εμένα και δεν μπορείς να με ελέγξεις.

Αν ήθελες ασφάλεια ας πήγαινες αλλού, μα εκεί ξέρεις πως δεν θα έβρισκες όλα όσα έχω εγώ να σου δώσω.

Οπότε καλύτερα που φεύγεις και με αφήνεις στη δική μου τρέλα, στον κόσμο που ζει με καύλα, που δεν αγαπάει σε μισά, που όταν φιλά κρατάει τα μάτια ανοιχτά γιατί δεν θέλει να χάσει ούτε στιγμή.

xoxo,
FluffyUnicorn

P.S.: Εν τέλη, αυτή η μετριότητα είναι και η καμήλα που θα μας κάτσει στον λαιμό. Και δυστυχώς δεν θα είναι τόσο όμορφη όσο εκείνη που βρήκα.