Δεν θα μου φτάνει όμως. Δεν έχει γεννηθεί φωτογράφος αρκετά ικανός για να αιχμαλωτίσει εσένα σε μια εικόνα - εσένα με τα πορφυρά μαλλιά και την τσάντα φράουλα, εσένα και όλο το πείσμα και όλο τον έρωτα που πήγαζε από μέσα σου. Άκουσα για σένα πως δεν σε τρόμαζε τίποτα - ξέρω, αν το διάβαζες θα γελούσες - ένα γέλιο φαντάζομαι, δυνατό, ατρόμητο - μα θα σε ικανοποιούσε κιόλας.
Στο μυαλό μου, ήσουν πανέμορφη. Όχι συμβατικά, όχι βαρετά και βλακωδώς. Μάλλον δεν θα γέμιζες ποτέ glossy σελίδες περιοδικών με λεζάντες από κάτω να υμνούν τις καμπύλες σου ή τα όμορφα σου μάτια. Ήσουν πανέμορφη γιατί ήσουν τυλιγμένη στις φλόγες, εσυ δεν κολλούσες πουθενά στη σύντομη ζωή σου - τα κολλήματα και τα κόμπλεξ ήταν για τους άλλους, όχι για σένα.
Το τέλος σου με στεναχώρησε κι ας μη σε ήξερα πριν απο αυτό.
Περισσότερο γιατί μου θύμισε εμένα. Ξέρεις τότε που η μέρα δεν είχε ποτέ αρκετές ώρες, που δεν προλάβαινα να κάνω όσα θέλω γιατί ήταν τόσα πολλά.
Εσύ γαμώ δεν φοβήθηκες ούτε τον εξαγριωμένο ελέφαντα ενώ εγώ περνάω τις μέρες μου να μην μου φτάνουν οι ώρες για να συγκροτήσω τον εαυτό μου αρκετά για να κάνω το οτιδήποτε.
Και γαμώτο γιατί, γιατί δεν πρόλαβες να εξηγήσεις στον κοσμο γιατί δεν σε τρόμαζε τίποτα..?
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: Don't ask, don't tell.
No comments:
Post a Comment