Ίσως και να έχω τελικά όσα θα ήθελες τόσο να έχεις. Ίσως και να βλέπω τον κόσμο τόσο κυνικά και αποστασιωποιημένα όσο μου χρεώνεις.
Δεν έχει σημασία.
Στο τέλος νιώθω ένα ερείπιο. Κάθε βήμα και καταρρέω. Κάθε λέξη και μια ακόμη πληγή.
Κουράστηκα γαμώ.
Κουράστηκα να είμαι αυτός που δεν πονάει. Αυτή η κλήση στις τρεις το ξημέρωμα μήπως και περάσεις καλά. Αυτός που θα είναι εκεί, να κλάψεις λιγάκι στον ώμο του, να φτύσεις λίγο τα μίζερα κόμπλεξ σου μέσα του.
Με κούρασε μόνο να θέλεις, να ζητάς και να απαιτείς ενώ ακατάπαυστα απαγγέλλεις κατηγορίες - όλα για σένα είναι δύσκολα, όλα άδικα και όλοι άλλοι οι κακοί που βγήκαν στους δρόμους για να σε καταστρέψουν.
Όχι μικρέ δεν είναι έτσι.
Εσύ φοβάσαι. Εσύ δεν θες. Εσύ φταις.
Κανείς άλλος.
Συγγνώμη.
Τίποτα δεν σου πήρε ή στέρησε ο άπονος και άδικος κόσμος γιατί δεν είχες τίποτα εξ'αρχής. Δεν έχεις χάσει γιατί δεν ξεκίνησες ακόμα να παίζεις. Βολεύτηκες μονάχα να καθίζεις τους πάντες σε ένα ειδώλιο, να στήνεις διαρκώς και από μια νέα Θεία Δίκη. Μήπως και καταφέρεις και γιατρέψεις τον κόσμο πρώτα, πριν βγάλεις τον εαυτό σου εκεί έξω. Εξάλλου για αυτό δεν έχεις τίποτα - δεν πάλεψες για τίποτα στη ζωή σου, ήσουν πάντα ο σιωπηλός παρατηρητής, κλεισμένος σε μια αποστειρωμένη ομάδα για να σε προστατεύει.
Μη τυχόν και σε πληγώσει η άδικη ζωή.
Πως σε κάνει να νιώθεις τώρα που οι τοίχοι σου γκρεμίζονται..? Τώρα που αρχίζεις να βλέπεις αυτό που πάντα ήσουν.
Ένα μικρό, κομπλεξικό και τρομαγμένο παιδάκι.
Hah - εγώ πάντως γελάω.
Εν τέλη να θυμάσαι, κάποιοι επιλέγουμε να παντρευτούμε την νύχτα και κάποιοι άλλοι - κάποιοι άλλοι διαλέγουμε τον φόβο.
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: The one in the big blue is what the world stole from me.
Δεν έχει σημασία.
Στο τέλος νιώθω ένα ερείπιο. Κάθε βήμα και καταρρέω. Κάθε λέξη και μια ακόμη πληγή.
Κουράστηκα γαμώ.
Κουράστηκα να είμαι αυτός που δεν πονάει. Αυτή η κλήση στις τρεις το ξημέρωμα μήπως και περάσεις καλά. Αυτός που θα είναι εκεί, να κλάψεις λιγάκι στον ώμο του, να φτύσεις λίγο τα μίζερα κόμπλεξ σου μέσα του.
Με κούρασε μόνο να θέλεις, να ζητάς και να απαιτείς ενώ ακατάπαυστα απαγγέλλεις κατηγορίες - όλα για σένα είναι δύσκολα, όλα άδικα και όλοι άλλοι οι κακοί που βγήκαν στους δρόμους για να σε καταστρέψουν.
Όχι μικρέ δεν είναι έτσι.
Εσύ φοβάσαι. Εσύ δεν θες. Εσύ φταις.
Κανείς άλλος.
Συγγνώμη.
Τίποτα δεν σου πήρε ή στέρησε ο άπονος και άδικος κόσμος γιατί δεν είχες τίποτα εξ'αρχής. Δεν έχεις χάσει γιατί δεν ξεκίνησες ακόμα να παίζεις. Βολεύτηκες μονάχα να καθίζεις τους πάντες σε ένα ειδώλιο, να στήνεις διαρκώς και από μια νέα Θεία Δίκη. Μήπως και καταφέρεις και γιατρέψεις τον κόσμο πρώτα, πριν βγάλεις τον εαυτό σου εκεί έξω. Εξάλλου για αυτό δεν έχεις τίποτα - δεν πάλεψες για τίποτα στη ζωή σου, ήσουν πάντα ο σιωπηλός παρατηρητής, κλεισμένος σε μια αποστειρωμένη ομάδα για να σε προστατεύει.
Μη τυχόν και σε πληγώσει η άδικη ζωή.
Πως σε κάνει να νιώθεις τώρα που οι τοίχοι σου γκρεμίζονται..? Τώρα που αρχίζεις να βλέπεις αυτό που πάντα ήσουν.
Ένα μικρό, κομπλεξικό και τρομαγμένο παιδάκι.
Hah - εγώ πάντως γελάω.
Εν τέλη να θυμάσαι, κάποιοι επιλέγουμε να παντρευτούμε την νύχτα και κάποιοι άλλοι - κάποιοι άλλοι διαλέγουμε τον φόβο.
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: The one in the big blue is what the world stole from me.
No comments:
Post a Comment