Μη μου ζητάς πολλά αγάπη μου.
Μη μου ζητάς κάτι που δεν θέλω - δεν μπορώ - να δώσω. Στο τέλος μόνο εσύ θα πληγωθείς.
Εγώ καλά θα είμαι. Καλά θα είμαι όπως συνήθως.
Κάποτε μου είπες πως θα είσαι πάντα εδώ, δίπλα μου.
Αναρωτιέμαι ακόμα - ειλικρίνα - το θυμάσαι αυτό..?
Το σκέφτεσαι έστω..?
Μπορείς άραγε να σκεφτείς ακόμα..?
Βλέπεις θυμάμαι ακόμα (πως θα μπορούσα να ξεχάσω άλλωστε..?)
Το πάθος, τα λάθη, τη χαρά, την πτώση.
Θυμάμαι ακόμα και ίσως για αυτό να φοβάμαι.
Χωρίς να ξέρω όμως. Τι φοβάμαι πια άραγε..?
Να χαθώ έγω ή να χάσω στο τέλος..?
Τι θα είναι αυτό που θα σημάνει το τέλος και για μένα..?
Και η μνήμη δεν έχε τίποτα πια να μου προσφέρει. Μόνο πόνο.
Εκατοντάδες θρυμματισμένες υποσχέσεις και κατακερματισμένους πηλούς.
Σύμβολα μοιρασμένα σε ζευγάρια, τυλιγμένα με κορδέλες με την ελπίδα πως όσα σήμαιναν δεν θα έσπαγαν ποτέ. Μα έσπασαν και αυτά σαν εμάς τελικά.
Και οι φωτογραφίες μας μένουν εκεί, ουρλιάζοντας πως είμαστε ακόμα νέοι. Μα πια είναι λιωμένες - έσβησε η μαγεία τους, χάθηκε και αυτή στη ροή του χρόνου αφήνοντας τις εικόνες αυτές κενές να θυμίζουν θολά μονάχα την κακία και την τρέλα.
Και τις πληγές φυσικά, τις πληγές που έχουν μείνει σα διαμάντια στη νύχτα.
- Και ξέρεις καλά πως δεν θα τα κάψει καμιά φωτιά, έτσι δεν είναι..? -
Που χάθηκαν εκείνα τα βράδυα τελικά γλυκό μου..?
Λαμπερά, φωτεινά, αχαλείνωτα και εμείς δίχως κανένα όριο να παίζουμε το δικό τους παιχνίδι.
Πολύ φοβάμαι πως τελικά δεν σ'αγάπησα ποτέ - πάντα μου το χρέωνες εξάλλου: Πως η νύχτα είναι η μοναδική μου αγάπη, πως μόνο αυτή θα με απελευθερώσει με τις κενές της απολαύσεις και τις υποσχέσεις μεγαλείων.
Hah.
Ζήσαμε γρήγορα τελικά και οι περσόνες μας πέθαναν νέες ακόμα. Όπως ακριβώς συνήθιζες να ουρλιάζεις κάθε βράδυ.
Μα εμείς..? Εμείς ζούμε ακόμα δυστυχώς (..?), ερείπια πια, καμμένα και δίχως κάποιο άλλο χαρτί ή δρόμο, που τα στοιχειώνουν τα φαντάσματα και οι σκελετοί διασκεδάσεων που έχουν προ πολλού χαθεί.
Κάπως έτσι δεν μπορώ να σου δώσω ό,τι ζητάς.
Η μνήμη δεν μπορεί να πνιγεί εύκολα στη λήθη. Και από την μια, κάποια σκέψη ουρλιάζει πως δεν θα έπρεπε ποτέ. Ξέρεις, να ξεχνάς όσα έγιναν, όσα έκανες. Παράλληλα όμως, κάποια άλλη σκέψη επιμένει πως ήρθε η ώρα να αφήσεις πίσω το παρελθόν και να ξεχάσεις ώστε να προχωρήσεις.
Και έτσι λοιπόν εγώ δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν θα μπορούσαμε να παίξουμε ένα τελευταίο παιχνίδι.
Ας προσποιηθούμε απλά - όλοι μας - πως δεν υπήρξαμε ποτέ.
Πως τίποτα δεν έσπασε την πλέον θρυμματισμένη μας καρδιά..
xoxo,
FluffyUnicorn
Μη μου ζητάς κάτι που δεν θέλω - δεν μπορώ - να δώσω. Στο τέλος μόνο εσύ θα πληγωθείς.
Εγώ καλά θα είμαι. Καλά θα είμαι όπως συνήθως.
Κάποτε μου είπες πως θα είσαι πάντα εδώ, δίπλα μου.
Αναρωτιέμαι ακόμα - ειλικρίνα - το θυμάσαι αυτό..?
Το σκέφτεσαι έστω..?
Μπορείς άραγε να σκεφτείς ακόμα..?
Βλέπεις θυμάμαι ακόμα (πως θα μπορούσα να ξεχάσω άλλωστε..?)
Το πάθος, τα λάθη, τη χαρά, την πτώση.
Θυμάμαι ακόμα και ίσως για αυτό να φοβάμαι.
Χωρίς να ξέρω όμως. Τι φοβάμαι πια άραγε..?
Να χαθώ έγω ή να χάσω στο τέλος..?
Τι θα είναι αυτό που θα σημάνει το τέλος και για μένα..?
Και η μνήμη δεν έχε τίποτα πια να μου προσφέρει. Μόνο πόνο.
Εκατοντάδες θρυμματισμένες υποσχέσεις και κατακερματισμένους πηλούς.
Σύμβολα μοιρασμένα σε ζευγάρια, τυλιγμένα με κορδέλες με την ελπίδα πως όσα σήμαιναν δεν θα έσπαγαν ποτέ. Μα έσπασαν και αυτά σαν εμάς τελικά.
Και οι φωτογραφίες μας μένουν εκεί, ουρλιάζοντας πως είμαστε ακόμα νέοι. Μα πια είναι λιωμένες - έσβησε η μαγεία τους, χάθηκε και αυτή στη ροή του χρόνου αφήνοντας τις εικόνες αυτές κενές να θυμίζουν θολά μονάχα την κακία και την τρέλα.
Και τις πληγές φυσικά, τις πληγές που έχουν μείνει σα διαμάντια στη νύχτα.
- Και ξέρεις καλά πως δεν θα τα κάψει καμιά φωτιά, έτσι δεν είναι..? -
Που χάθηκαν εκείνα τα βράδυα τελικά γλυκό μου..?
Λαμπερά, φωτεινά, αχαλείνωτα και εμείς δίχως κανένα όριο να παίζουμε το δικό τους παιχνίδι.
Πολύ φοβάμαι πως τελικά δεν σ'αγάπησα ποτέ - πάντα μου το χρέωνες εξάλλου: Πως η νύχτα είναι η μοναδική μου αγάπη, πως μόνο αυτή θα με απελευθερώσει με τις κενές της απολαύσεις και τις υποσχέσεις μεγαλείων.
Hah.
Ζήσαμε γρήγορα τελικά και οι περσόνες μας πέθαναν νέες ακόμα. Όπως ακριβώς συνήθιζες να ουρλιάζεις κάθε βράδυ.
Μα εμείς..? Εμείς ζούμε ακόμα δυστυχώς (..?), ερείπια πια, καμμένα και δίχως κάποιο άλλο χαρτί ή δρόμο, που τα στοιχειώνουν τα φαντάσματα και οι σκελετοί διασκεδάσεων που έχουν προ πολλού χαθεί.
Κάπως έτσι δεν μπορώ να σου δώσω ό,τι ζητάς.
Η μνήμη δεν μπορεί να πνιγεί εύκολα στη λήθη. Και από την μια, κάποια σκέψη ουρλιάζει πως δεν θα έπρεπε ποτέ. Ξέρεις, να ξεχνάς όσα έγιναν, όσα έκανες. Παράλληλα όμως, κάποια άλλη σκέψη επιμένει πως ήρθε η ώρα να αφήσεις πίσω το παρελθόν και να ξεχάσεις ώστε να προχωρήσεις.
Και έτσι λοιπόν εγώ δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν θα μπορούσαμε να παίξουμε ένα τελευταίο παιχνίδι.
Ας προσποιηθούμε απλά - όλοι μας - πως δεν υπήρξαμε ποτέ.
Πως τίποτα δεν έσπασε την πλέον θρυμματισμένη μας καρδιά..
xoxo,
FluffyUnicorn
No comments:
Post a Comment