Μ'αρέσει που θα έγραφα και από ένα entry την ημέρα, σκέφτομαι καθώς προσπαθώ να βρω τι να γράψω.
Πρακτικά δεν έχουν γίνει και πολλά από τις 5 Δεκέμβρη που έβαλα το τελευταίο μου post. Ή βασικά, έχουν γίνει πολλά αλλά δεν έβρισκα το κουράγιο να τα γράψω. Δυστυχώς (ή ευτυχώς, ή δεν-ξέρω-και-εγώ-τι) το έχω συχνά αυτό. It's just a "condition" I have to live with. Ή να ξεκινήσω τα χάπια (και δεν είμαι υπέρ του να τα ξεκινήσω από τώρα). Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι ακριβώς εκεί, στην άσχημη φάση αυτής της κατάστασης (την οποία δεν θα ονομάσω, όχι γιατί δεν έχει όνομα αλλά γιατί δεν θέλω).
Και η άσχημη φάση πάντα συνοδεύεται με ακριβώς αυτήν την αίσθηση παραίτησης. Εδώ καλά καλά δεν έχω το κουράγιο να απλώσω το πλυντήριο που έβαλα χθες (και έβαλα ξανά σήμερα γιατί τα ρούχα μύριζαν από την υγρασία), οπότε το να γράψω δεν μου φαίνεται και τόσο δελεαστικό. Ούτε να βγω έχω όρεξη, θέλω απλά να λιώσω στο κρεβάτι μου, τυλιγμένος με τις κουβέρτες μου μέχρι να εξαφανιστώ τελείως. Και είναι τόσα που τρέχουν, τόσα που θα έπρεπε να κάνω και παρόλα αυτά δεν κάνω τίποτα. Το τετράμηνο της σχολής τελείωσε και εγώ χρωστάω ακόμα εργασία, πρέπει να μαζέψω τα πράγματα μου για την μετακόμιση, πρέπει να πάω στη σχολή να πάρω τα χαρτιά για τον στρατό, να δουλέψω πάνω σε κάτι σενάρια. Α και κάποια στιγμή να θυμηθώ να φάω κιόλας.
Μα δεν αντέχω καλά καλά να σηκωθώ και να πάω μέχρι την τουαλέτα. Πόσο μάλλον να κάνω κάτι από όλα αυτά.
Ειλικρινά, το σκεφτόμουν αυτό πρόσφατα, είναι η πρώτη φορά που αφήνω τον εαυτό μου να κυλήσει τόσο χαμηλά, να φτάσει στον πάτο (ή ίσως πάει και πιο χαμηλά, δεν ξέρω και δεν είμαι σίγουρος πως θέλω να μάθω). Και για αυτό γράφω σήμερα. Είναι το πρώτο βήμα για μένα so that I can get back on track. Στην τελική ρε γαμώτο ο κόσμος υποτίθεται πως τελειώνει σε δυο μέρες, εγώ δεν μπορώ να τις περάσω λιώνοντας μέσα στο σπίτι.
Που αυτό μου θυμίζει, ρε άχρηστοι, ανίκανοι, δεν-ξέρω-και-εγώ-τι. Ο κόσμος θα τελειώσει την Παρασκευή στις 13:11, ώρα Ελλάδος και εσείς κάνετε party για τον ερχομό του τέλους την Παρασκευή το βράδυ..? Το concept είναι το party να γίνει την Πέμπτη, ως και καλά το τελευταίο party πριν ο κόσμος τελειώσει. Τώρα αν ο κόσμος τελειώσει τελικά, δεν θα έχουμε partάρει για να το γιορτάσουμε. Αλλά whatever. Παραλείπουμε αυτές τις λεπτομέρειες.
Κάπως έτσι λοιπόν αυτό το entry είναι το πρώτο βήμα. Μετά σειρά έχει το πακετάρισμα, τα πλυντήρια. Μετά αυτή η καταραμένη εργασία της μουσικής και κάποια στιγμή να checkάρω για το εργαστήριο αν τελικά θα ανοίξουν θέσεις. Αλλιώς να βρω άλλα μαθήματα. Αύριο τα χαρτιά για τον στρατό. Και ίσως και τα σενάρια. Την Παρασκευή μετακόμιση. Wow. I just got myself a plan. Hopefully I'll stick to it as well.
Και μέσα σε όλα έχω ακόμα αυτόν. Αναρωτιέμαι ρε γαμώτο τι τα θέλω. Εξάλλου το έχω πει τόσες φορές. Θα πεθάνω σαν το φεγγάρι, χοντρός και μόνος, γιατί παιδεύω τον εαυτό μου με έρωτες και αηδίες δεν έχω καταλάβει. Βλέπεις όσο και αν θέλω να τον δικαιολογήσω, πως έχει πολλές δουλειές και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, πλέον μου φαίνεται τόσο ηλίθιο και τραγικό. Ας είμαστε ειλικρινείς, αν ήθελε θα έστελνε, το να τρέχω από πίσω δεν με βγάζει πουθενά, ειδικά με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, που καλά-καλά σπανίως τον βλέπω.
Και κάπως έτσι είναι οι μέρες μου τελευταία, κατέληξα και εγώ ένας ξεπεσμένος και κατεστραμμένος "καλλιτέχνης" νομίζω, που δεν δημιουργεί τίποτα (και ποτέ του δεν δημιούργησε). Κι ας είμαστε ειλικρινείς, καλλιτέχνης δεν είμαι. Ένα ερείπιο που προσπαθεί να μαζέψει διαρκώς τα κομμάτια του είμαι, αλλά πλέον ό,τι αδικοχαμένο, ό,τι "καταδικασμένο" και κατατρεγμένο δούμε, βιαζόμαστε να μιλήσουμε για την καλλιτεχνική του φύση. Αηδίες.
Και ξέρεις κάτι, βαρέθηκα πια. Θα έπρεπε να το αναφέρω και αυτό. Δεν ζήτησα ποτέ κάποιος να με λυπηθεί γιατί έχω αυτό που έχω. Αλλά σας παρακαλώ σταματήστε να μου λέτε πως καταλαβαίνετε πως νιώθω. Όχι ρε, οι περισσότεροι δεν έχετε ιδέα.
Δεν ξέρετε πως είναι να ξυπνάς κάθε πρωί και να καταριέσαι την ίδια σου την ύπαρξη, να παρακαλάς όχι να πεθάνεις - όχι δεν είναι αρκετό - αλλά να παρακαλάς να μην είχες υπάρξει ποτέ. Και άλλοτε να ξυπνάς νιώθοντας πως όλα και όλοι βρίσκονται γονατιστοί μπροστά σου και εσύ μπορείς να τους λιώσεις, να τους συνθλίψεις με την παραμικρή σου κίνηση.
Κλείνοντας, σκέφτομαι το πως πολλοί από όσους με ξέρουν προσωπικά, δεν το έχουν καταλάβει ποτέ τους. Όχι το πως νιώθω, αλλά το ότι νιώθω έτσι. Είναι αστείο το πως παλεύει κανείς να κρατά τον εαυτό του σε μια αίσθηση κανονικότητας και κανένας δεν βλέπει αυτή τη μάχη. Τελικά ίσως και να τα καταφέρνω πολύ καλύτερα από ότι πιστεύω. Oh well.. 'till next time, au revoir.
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: Ο τίτλος είναι αναφορά σε θεωρία του Nietzsche, και σε μια λανθασμένη ερμηνεία (περίπου) συμμαθητή μου στη σχολή σχετικά με την κατάσταση μου. Παρόλα αυτά μ'άρεσε ο συγκεκριμένος συσχετισμός και είπα να τον χρησιμοποιήσω για τίτλο. Just clearing things up :P
Πρακτικά δεν έχουν γίνει και πολλά από τις 5 Δεκέμβρη που έβαλα το τελευταίο μου post. Ή βασικά, έχουν γίνει πολλά αλλά δεν έβρισκα το κουράγιο να τα γράψω. Δυστυχώς (ή ευτυχώς, ή δεν-ξέρω-και-εγώ-τι) το έχω συχνά αυτό. It's just a "condition" I have to live with. Ή να ξεκινήσω τα χάπια (και δεν είμαι υπέρ του να τα ξεκινήσω από τώρα). Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι ακριβώς εκεί, στην άσχημη φάση αυτής της κατάστασης (την οποία δεν θα ονομάσω, όχι γιατί δεν έχει όνομα αλλά γιατί δεν θέλω).
Και η άσχημη φάση πάντα συνοδεύεται με ακριβώς αυτήν την αίσθηση παραίτησης. Εδώ καλά καλά δεν έχω το κουράγιο να απλώσω το πλυντήριο που έβαλα χθες (και έβαλα ξανά σήμερα γιατί τα ρούχα μύριζαν από την υγρασία), οπότε το να γράψω δεν μου φαίνεται και τόσο δελεαστικό. Ούτε να βγω έχω όρεξη, θέλω απλά να λιώσω στο κρεβάτι μου, τυλιγμένος με τις κουβέρτες μου μέχρι να εξαφανιστώ τελείως. Και είναι τόσα που τρέχουν, τόσα που θα έπρεπε να κάνω και παρόλα αυτά δεν κάνω τίποτα. Το τετράμηνο της σχολής τελείωσε και εγώ χρωστάω ακόμα εργασία, πρέπει να μαζέψω τα πράγματα μου για την μετακόμιση, πρέπει να πάω στη σχολή να πάρω τα χαρτιά για τον στρατό, να δουλέψω πάνω σε κάτι σενάρια. Α και κάποια στιγμή να θυμηθώ να φάω κιόλας.
Μα δεν αντέχω καλά καλά να σηκωθώ και να πάω μέχρι την τουαλέτα. Πόσο μάλλον να κάνω κάτι από όλα αυτά.
Ειλικρινά, το σκεφτόμουν αυτό πρόσφατα, είναι η πρώτη φορά που αφήνω τον εαυτό μου να κυλήσει τόσο χαμηλά, να φτάσει στον πάτο (ή ίσως πάει και πιο χαμηλά, δεν ξέρω και δεν είμαι σίγουρος πως θέλω να μάθω). Και για αυτό γράφω σήμερα. Είναι το πρώτο βήμα για μένα so that I can get back on track. Στην τελική ρε γαμώτο ο κόσμος υποτίθεται πως τελειώνει σε δυο μέρες, εγώ δεν μπορώ να τις περάσω λιώνοντας μέσα στο σπίτι.
Που αυτό μου θυμίζει, ρε άχρηστοι, ανίκανοι, δεν-ξέρω-και-εγώ-τι. Ο κόσμος θα τελειώσει την Παρασκευή στις 13:11, ώρα Ελλάδος και εσείς κάνετε party για τον ερχομό του τέλους την Παρασκευή το βράδυ..? Το concept είναι το party να γίνει την Πέμπτη, ως και καλά το τελευταίο party πριν ο κόσμος τελειώσει. Τώρα αν ο κόσμος τελειώσει τελικά, δεν θα έχουμε partάρει για να το γιορτάσουμε. Αλλά whatever. Παραλείπουμε αυτές τις λεπτομέρειες.
Κάπως έτσι λοιπόν αυτό το entry είναι το πρώτο βήμα. Μετά σειρά έχει το πακετάρισμα, τα πλυντήρια. Μετά αυτή η καταραμένη εργασία της μουσικής και κάποια στιγμή να checkάρω για το εργαστήριο αν τελικά θα ανοίξουν θέσεις. Αλλιώς να βρω άλλα μαθήματα. Αύριο τα χαρτιά για τον στρατό. Και ίσως και τα σενάρια. Την Παρασκευή μετακόμιση. Wow. I just got myself a plan. Hopefully I'll stick to it as well.
Και μέσα σε όλα έχω ακόμα αυτόν. Αναρωτιέμαι ρε γαμώτο τι τα θέλω. Εξάλλου το έχω πει τόσες φορές. Θα πεθάνω σαν το φεγγάρι, χοντρός και μόνος, γιατί παιδεύω τον εαυτό μου με έρωτες και αηδίες δεν έχω καταλάβει. Βλέπεις όσο και αν θέλω να τον δικαιολογήσω, πως έχει πολλές δουλειές και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, πλέον μου φαίνεται τόσο ηλίθιο και τραγικό. Ας είμαστε ειλικρινείς, αν ήθελε θα έστελνε, το να τρέχω από πίσω δεν με βγάζει πουθενά, ειδικά με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, που καλά-καλά σπανίως τον βλέπω.
Και κάπως έτσι είναι οι μέρες μου τελευταία, κατέληξα και εγώ ένας ξεπεσμένος και κατεστραμμένος "καλλιτέχνης" νομίζω, που δεν δημιουργεί τίποτα (και ποτέ του δεν δημιούργησε). Κι ας είμαστε ειλικρινείς, καλλιτέχνης δεν είμαι. Ένα ερείπιο που προσπαθεί να μαζέψει διαρκώς τα κομμάτια του είμαι, αλλά πλέον ό,τι αδικοχαμένο, ό,τι "καταδικασμένο" και κατατρεγμένο δούμε, βιαζόμαστε να μιλήσουμε για την καλλιτεχνική του φύση. Αηδίες.
Και ξέρεις κάτι, βαρέθηκα πια. Θα έπρεπε να το αναφέρω και αυτό. Δεν ζήτησα ποτέ κάποιος να με λυπηθεί γιατί έχω αυτό που έχω. Αλλά σας παρακαλώ σταματήστε να μου λέτε πως καταλαβαίνετε πως νιώθω. Όχι ρε, οι περισσότεροι δεν έχετε ιδέα.
Δεν ξέρετε πως είναι να ξυπνάς κάθε πρωί και να καταριέσαι την ίδια σου την ύπαρξη, να παρακαλάς όχι να πεθάνεις - όχι δεν είναι αρκετό - αλλά να παρακαλάς να μην είχες υπάρξει ποτέ. Και άλλοτε να ξυπνάς νιώθοντας πως όλα και όλοι βρίσκονται γονατιστοί μπροστά σου και εσύ μπορείς να τους λιώσεις, να τους συνθλίψεις με την παραμικρή σου κίνηση.
Κλείνοντας, σκέφτομαι το πως πολλοί από όσους με ξέρουν προσωπικά, δεν το έχουν καταλάβει ποτέ τους. Όχι το πως νιώθω, αλλά το ότι νιώθω έτσι. Είναι αστείο το πως παλεύει κανείς να κρατά τον εαυτό του σε μια αίσθηση κανονικότητας και κανένας δεν βλέπει αυτή τη μάχη. Τελικά ίσως και να τα καταφέρνω πολύ καλύτερα από ότι πιστεύω. Oh well.. 'till next time, au revoir.
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: Ο τίτλος είναι αναφορά σε θεωρία του Nietzsche, και σε μια λανθασμένη ερμηνεία (περίπου) συμμαθητή μου στη σχολή σχετικά με την κατάσταση μου. Παρόλα αυτά μ'άρεσε ο συγκεκριμένος συσχετισμός και είπα να τον χρησιμοποιήσω για τίτλο. Just clearing things up :P
No comments:
Post a Comment