Αλκοολικές οι νύχτες μου μακριά σου..
Hah. Αλήθεια..? Έτσι σου είπανε αγάπη μου..? Όχι, όχι πολύ θα ήθελε ο πολυαγαπημένος σε πολλούς Παντελίδης. Δεν είναι αλκοολικές οι νύχτες μου μακριά σου. Τουλάχιστον όχι μόνο αυτές. Είναι και οι νύχτες και τα πρωινά και οι μέρες και τα απογεύματα και τα μεσημέρια. Όλα αλκοολικά είναι πια. Ε, όταν δώδεκα το μεσημέρι είσαι ανάμεσα του να μην πας στο μάθημα για να πας για ούζο ή για να πας για ρακόμελο και λίγη ώρα μετά προσπαθείς να κανονίσεις να πάτε για τρίλιτρες μπύρες το απόγευμα αλκοολικά γίνονται όλα. Και βασικά δεν εξαρτώνται και τόσο από εσένα. Αλκοολικές οι νύχτες μου αγάπη μου. Δεν έχουν ανάγκη από κλάψες ή από τρίτους.
Βλέπεις όταν έλεγα πως θέλω να τα παίζω όλα ή τίποτα θα έπρεπε να είχες καταλάβει πως αυτό δεν σημαίνει παρά ένα πράγμα. Δεν φοβάμαι να χάσω. Και έχασα πολλά. Αν και πάλι εγώ κερδίζω στο τέλος αγάπη μου. Γιατί ό,τι έχασα ήταν όλα όσα ήδη βρισκόντουσαν δίπλα από την πόρτα για να τα κατεβάσω κάτω στον κάδο απορριμάτων.
Δυστυχώς δεν το έχω με την κλάψα. Μπόλικο αλκοόλ για να σκοτώσω όλα όσα δεν θα μπορέσω να ξεχάσω και είμαι μια χαρά. Ούτε ηλίθιες ατάκες, ούτε μυστικοπαθή παιχνιδάκια και ούτε το που βρίσκεσαι σε αυτόν τον πλανήτη θα με επηρεάσει ιδιαίτερα. Συγγνώμη αγαπητέ Παντελίδη, το ξέρω ψιλοχαλάω το τραγούδι και ξέρω βγήκες και έγινες διάσημος ως ένας αντίστοιχος της αγαπημένης Lana (Del Rey). Δυστυχώς έπρεπε να είσαι αντίστοιχος των Ελληνικών standards (ή πιο σωστά της έλλειψης αυτών) και της (ανύπαρκτης ειλικρινά) "ποιότητας".
Γιατί μέχρι εκεί φτάνει εξάλλου η ποιότητα μας. Στην κλάψα. Ας κλαφτούμε για τον γκόμενο που δεν μας θέλει (γιατί τον ζαλίσαμε), για την γκόμενα που μας κεράτωσε (γιατί την γράφαμε), για τη δουλειά που χάσαμε (γιατί δεν κάναμε), για τα λεφτά που δεν έχουμε (γιατί τα ξοδέψαμε), για την κατάσταση που επικρατεί (αλλά εμείς τη δημιουργήσαμε), για την βοήθεια που δεν μας χαρίζουν όπως θέλαμε (γιατί άλλη δουλειά δεν είχε ο κόσμος, να μας χαρίζει λεφτά μόνο). Απλά λατρεύουμε την κλάψα και η "τέχνη" μας, μέχρι εκεί φτάνει και σπανίως παραπέρα. Τουλάχιστον όχι πια.
Και βεβαία η κλάψα συνεπάγεται πως θα αποποιηθούμε και όλων των ευθυνών - δεν φταίμε εμείς (μα φυσικά και όχι), φταίνε οι άλλοι, "ο αχάριστος που τον είχα βασιλιά", "η πουτάνα που εγώ έλιωνα για αυτήν", "οι βλάχοι που αν δεν ήμασταν εμείς θα βρισκόντουσαν ακόμα σκαρφαλωμένοι στα δέντρα". Και πάει λέγοντας. Το ακούσαμε το παραμύθι αρκετές φορές. Chill and here's some news: Πριν διαγνώσεις κάποιον απέναντι σου με κάποιο πρόβλημα, checkαρε μήπως τελικά και το πρόβλημα είναι (και) δικό σου.
Αλλά δεν βρίσκουμε λόγο. Η κλάψα πιο εύκολη. Πιο εύκολες οι αλκοολικές νύχτες μακριά σου που θα τα σπάσουμε έχοντας σκάσει χιλιάρικα σε μπουκάλια που πρακτικά δεν μπορούμε να πιούμε ενώ τα ρίχνουμε όλα πάνω σου.
Ή όπως έλεγε (χιουμοριστικά ελπίζω) μια φίλη μου: "Όταν εμείς κάναμε ρεβεγιόν στη Βανδή που πετούσε στολισμένη με φωτάκια, η Μέρκελ δεν είχε δεύτερη κιλότα να βάλει".
Μα η αλήθεια είναι πως εμείς δεν είχαμε καν αυτή που φορούσαμε. Αλλά βλέπεις θέλαμε μεγαλεία. Θέλαμε άκομψες τραγουδιάρες να πετάνε στην πίστα, τυλιγμένες με φωτάκια λες και είναι λατέρνες και να προσποιούνται πως τραγουδούν για έρωτες, για χωρισμούς και φυσικά για κλάψες. Εθνικό sport το κάναμε.
Τώρα γλυκά μου λουστείτε τα και κόψτε την κλάψα. Νεόπλουτοι, νεοέλληνες και μη αυτό ήταν το μόνο που ξέραμε να κάνουμε - να παραγκωνίζουμε τις ευθύνες μας και να μετατοπίζουμε την ευθύνη σε τρίτους.
Και δυστυχώς δεν έχουμε μάθει ακόμα. Γιατί αν είχαμε μάθει κάποιους σαν τον Παντελίδη δεν θα τους είχαμε να γεμίζουν με νούμερα τους λογαριασμούς τους κλαψουρίζοντας πως "δεν ταιριάζετε" αλλά θα τους είχαμε για νούμερα σε τσίρκο.
Αλλά γιατί να προσπαθήσεις να αλλάξεις αυτά τα οποία εξαρχής δεν μπορούσες/έπρεπε να κάνεις ενώ μπορείς απλά να κλαφτείς και να κατηγορήσεις όλους τους άλλους εκτός από εσένα..?
Και κλέβοντας ένα ακόμα status της ίδιας φίλης, "Είμαι ο Fluffy και είμαι αλκοολικός" σας λέω σε μια φανταστική συνεδρία ανώνυμων αλκοολικών.
"Μπράβο που το μοιράστηκες μαζί μας, ας πιούμε σε αυτό" μου απαντάτε.
Και κάπως έτσι μοιάζουμε πια. Με "αποτυχημένους αλκοολικούς".
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: Δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναφέρω κάτι πέρα από το γεγονός πως το κείμενο δεν είναι παρά μια προσωπική άποψη και δεν πρέπει να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση ως τεκμηριωμένο γεγονός. Είναι απλά πως βλέπω εγώ ένα κομμάτι της σημερινής πραγματικότητας.
Hah. Αλήθεια..? Έτσι σου είπανε αγάπη μου..? Όχι, όχι πολύ θα ήθελε ο πολυαγαπημένος σε πολλούς Παντελίδης. Δεν είναι αλκοολικές οι νύχτες μου μακριά σου. Τουλάχιστον όχι μόνο αυτές. Είναι και οι νύχτες και τα πρωινά και οι μέρες και τα απογεύματα και τα μεσημέρια. Όλα αλκοολικά είναι πια. Ε, όταν δώδεκα το μεσημέρι είσαι ανάμεσα του να μην πας στο μάθημα για να πας για ούζο ή για να πας για ρακόμελο και λίγη ώρα μετά προσπαθείς να κανονίσεις να πάτε για τρίλιτρες μπύρες το απόγευμα αλκοολικά γίνονται όλα. Και βασικά δεν εξαρτώνται και τόσο από εσένα. Αλκοολικές οι νύχτες μου αγάπη μου. Δεν έχουν ανάγκη από κλάψες ή από τρίτους.
Βλέπεις όταν έλεγα πως θέλω να τα παίζω όλα ή τίποτα θα έπρεπε να είχες καταλάβει πως αυτό δεν σημαίνει παρά ένα πράγμα. Δεν φοβάμαι να χάσω. Και έχασα πολλά. Αν και πάλι εγώ κερδίζω στο τέλος αγάπη μου. Γιατί ό,τι έχασα ήταν όλα όσα ήδη βρισκόντουσαν δίπλα από την πόρτα για να τα κατεβάσω κάτω στον κάδο απορριμάτων.
Δυστυχώς δεν το έχω με την κλάψα. Μπόλικο αλκοόλ για να σκοτώσω όλα όσα δεν θα μπορέσω να ξεχάσω και είμαι μια χαρά. Ούτε ηλίθιες ατάκες, ούτε μυστικοπαθή παιχνιδάκια και ούτε το που βρίσκεσαι σε αυτόν τον πλανήτη θα με επηρεάσει ιδιαίτερα. Συγγνώμη αγαπητέ Παντελίδη, το ξέρω ψιλοχαλάω το τραγούδι και ξέρω βγήκες και έγινες διάσημος ως ένας αντίστοιχος της αγαπημένης Lana (Del Rey). Δυστυχώς έπρεπε να είσαι αντίστοιχος των Ελληνικών standards (ή πιο σωστά της έλλειψης αυτών) και της (ανύπαρκτης ειλικρινά) "ποιότητας".
Γιατί μέχρι εκεί φτάνει εξάλλου η ποιότητα μας. Στην κλάψα. Ας κλαφτούμε για τον γκόμενο που δεν μας θέλει (γιατί τον ζαλίσαμε), για την γκόμενα που μας κεράτωσε (γιατί την γράφαμε), για τη δουλειά που χάσαμε (γιατί δεν κάναμε), για τα λεφτά που δεν έχουμε (γιατί τα ξοδέψαμε), για την κατάσταση που επικρατεί (αλλά εμείς τη δημιουργήσαμε), για την βοήθεια που δεν μας χαρίζουν όπως θέλαμε (γιατί άλλη δουλειά δεν είχε ο κόσμος, να μας χαρίζει λεφτά μόνο). Απλά λατρεύουμε την κλάψα και η "τέχνη" μας, μέχρι εκεί φτάνει και σπανίως παραπέρα. Τουλάχιστον όχι πια.
Και βεβαία η κλάψα συνεπάγεται πως θα αποποιηθούμε και όλων των ευθυνών - δεν φταίμε εμείς (μα φυσικά και όχι), φταίνε οι άλλοι, "ο αχάριστος που τον είχα βασιλιά", "η πουτάνα που εγώ έλιωνα για αυτήν", "οι βλάχοι που αν δεν ήμασταν εμείς θα βρισκόντουσαν ακόμα σκαρφαλωμένοι στα δέντρα". Και πάει λέγοντας. Το ακούσαμε το παραμύθι αρκετές φορές. Chill and here's some news: Πριν διαγνώσεις κάποιον απέναντι σου με κάποιο πρόβλημα, checkαρε μήπως τελικά και το πρόβλημα είναι (και) δικό σου.
Αλλά δεν βρίσκουμε λόγο. Η κλάψα πιο εύκολη. Πιο εύκολες οι αλκοολικές νύχτες μακριά σου που θα τα σπάσουμε έχοντας σκάσει χιλιάρικα σε μπουκάλια που πρακτικά δεν μπορούμε να πιούμε ενώ τα ρίχνουμε όλα πάνω σου.
Ή όπως έλεγε (χιουμοριστικά ελπίζω) μια φίλη μου: "Όταν εμείς κάναμε ρεβεγιόν στη Βανδή που πετούσε στολισμένη με φωτάκια, η Μέρκελ δεν είχε δεύτερη κιλότα να βάλει".
Μα η αλήθεια είναι πως εμείς δεν είχαμε καν αυτή που φορούσαμε. Αλλά βλέπεις θέλαμε μεγαλεία. Θέλαμε άκομψες τραγουδιάρες να πετάνε στην πίστα, τυλιγμένες με φωτάκια λες και είναι λατέρνες και να προσποιούνται πως τραγουδούν για έρωτες, για χωρισμούς και φυσικά για κλάψες. Εθνικό sport το κάναμε.
Τώρα γλυκά μου λουστείτε τα και κόψτε την κλάψα. Νεόπλουτοι, νεοέλληνες και μη αυτό ήταν το μόνο που ξέραμε να κάνουμε - να παραγκωνίζουμε τις ευθύνες μας και να μετατοπίζουμε την ευθύνη σε τρίτους.
Και δυστυχώς δεν έχουμε μάθει ακόμα. Γιατί αν είχαμε μάθει κάποιους σαν τον Παντελίδη δεν θα τους είχαμε να γεμίζουν με νούμερα τους λογαριασμούς τους κλαψουρίζοντας πως "δεν ταιριάζετε" αλλά θα τους είχαμε για νούμερα σε τσίρκο.
Αλλά γιατί να προσπαθήσεις να αλλάξεις αυτά τα οποία εξαρχής δεν μπορούσες/έπρεπε να κάνεις ενώ μπορείς απλά να κλαφτείς και να κατηγορήσεις όλους τους άλλους εκτός από εσένα..?
Και κλέβοντας ένα ακόμα status της ίδιας φίλης, "Είμαι ο Fluffy και είμαι αλκοολικός" σας λέω σε μια φανταστική συνεδρία ανώνυμων αλκοολικών.
"Μπράβο που το μοιράστηκες μαζί μας, ας πιούμε σε αυτό" μου απαντάτε.
Και κάπως έτσι μοιάζουμε πια. Με "αποτυχημένους αλκοολικούς".
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: Δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναφέρω κάτι πέρα από το γεγονός πως το κείμενο δεν είναι παρά μια προσωπική άποψη και δεν πρέπει να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση ως τεκμηριωμένο γεγονός. Είναι απλά πως βλέπω εγώ ένα κομμάτι της σημερινής πραγματικότητας.
No comments:
Post a Comment