Μέρα τρίτη.
Τα ίδια σκατά. Βασικά λάθος. Χειρότερα και από πριν. Το τετράμηνο τελειώνει. Η εξεταστική πλησιάζει, τα βιβλία παραμένουν σχεδόν ανέγγιχτα, οι εργασίες ανολοκλήρωτες. Και εμείς ψαχνόμαστε και προσπαθούμε να δούμε πως θα συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. Συνεχίζοντας, πρέπει να έχουμε και οικογενειακές αφίξεις τώρα για να μας κάνουν τα νεύρα τσατάλια ακόμα περισσότερο. Εντάξει ρε άνθρωπε το καταλάβαμε, θα μετακομίσουμε μέχρι το τέλος του μήνα! Θα με αφήσεις λιγάκι στην ησυχία μου μπας και κάτσω να διαβάσω τίποτα ή θα συνεχίσεις να με ρωτάς πότε θα κάνω τις δουλειές της μετακόμισης..? Επιπλέον το inbox μου έχει τις δικές του αφίξεις. Επιπλέον δουλειές, σενάρια αυτή τη φορά, που πρέπει και αυτές να γίνουν. Και παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο πρόβλημα μου είναι το ότι δεν βγάζω άκρη μαζί σου.
Χθες διάβαζα ένα άρθρο της Athens Voice. Την σιχαίνομαι αυτή την εφημερίδα, τη θεωρώ μέγιστο σκουπίδι αλλά ανάμεσα στα σκουπίδια μερικές φορές βρίσκεις και χρυσό. Βλέπεις, είχα καιρό να συμφωνήσω τόσο με κάτι που διάβασα. Γιατί βαρέθηκα πλέον αυτή τη χαζή και ηλίθια τάση όλων πως όλα θα πάνε καλά, όλα είναι ρόδινα, ανθηρά και δεν-ξέρω-και-εγώ-τι αρκεί να είσαι καλά με τον εαυτό σου και να το θες. ΜΑΛΑΚΙΕΣ!
Τίποτα δεν θα καλυτερέψει γλυκά μου. Σκατά θα παραμείνουν όλα, εμείς απλά γινόμαστε πιο δυνατοί. Και αγαπητό μου σύμπαν, τι περιμένεις ρε..? Αυτόν θέλω, "A"s σε όλα μου τα μαθήματα και να βγω απόψε και να γίνω goal και να γελάσω. Τα θέλω πολύ, τι θα γίνει θα συνωμοτήσεις για να τα αποκτήσω..? Και αφού θα μπεις στον κόπο, δώσε μου και κανένα εκατομμύριο έτσι για να έχω να περνάω. Αλήθεια σου λέω, τα θέλω τόσο που θα έπρεπε ήδη να μου τα δίνεις για δεύτερη φορά - αν όχι τρίτη.
Αηδίες. Σιγά, έτσι νομίζετε πως θα τα καταφέρετε..? Λυπάμαι η θέληση δεν φτάνει. Θέλει και κότσια, θέλει και προσπάθεια. Και ένα παράγοντα του οποίου την άρνηση έχω επίσης σιχαθεί - την τύχη. Γιατί δεν συμβαίνουν όλα για κάποιο λόγο, ούτε τα πάντα δεν είναι τυχαία. Ναι, ναι υπάρχουν και συμπτώσεις σε αυτόν τον κόσμο.
Αλλά όχι. Για ό,τι μου συμβαίνει δεν φταίω εγώ, φταίει το σύμπαν που κάτι θέλει να μου πει, το karma, το ότι το κάθε εμπόδιο είναι για καλό. Πόσο γελοία και παρανοϊκά απλοϊκή πεποίθηση και αυτή. Γιατί δεν φταίει κανένα σύμπαν, κανένα karma, κανένας άλλος για να είμαστε ειλικρινείς για το τι μου συμβαίνει. Φταίω εγώ και μόνο εγώ. Η δική μου ηλιθιότητα, τα δικά μου λάθη, η δική μου συνήθεια να αφήνω τα πάντα για τελευταία στιγμή. Και ο επόμενος που θα μου πει πως το κάθε εμπόδιο είναι για καλό και πρέπει γρήγορα-γρήγορα να προχωρήσω θα φάει ξύλο.
Καταλάβετε αυτό το τόσο απλό πράγμα. Είμαστε άνθρωποι. Δεν είμαστε πάντα καλά. Δεν μπορούμε πάντα να γελάμε, να είμαστε χαρούμενοι. Είμαστε και θλιμμένοι, δεν είναι κακό, δεν είναι αρρώστια. Είναι μια από τις εκατοντάδες πτυχές μας και δεν μπορούμε να την αρνούμαστε διαρκώς. Δεν λέω να κλειστούμε στο σπίτι και να πνιγούμε στη θλίψη μας. Όμως ενέδωσε και στη θλίψη - "γιόρτασε" την όπως θα "γιόρταζες" τη χαρά. Κλάψε όπως θα γέλαγες, μίσησε όπως θα αγαπούσες. Δεν είναι λάθος, δεν είναι κακό.
Και όπως λέει ο συγγραφέας του άρθρου, πάψτε να προσπαθείτε να τα έχετε καλά με τους εαυτούς σας. We are humans. We are fucked-up and living is not just full of magic but also full of tragedies. Και μην ακούω πως δεν μπορείς να αγαπήσεις αν δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Φυσικά και μπορείς. Αλλά δεν τα καταφέρνεις, όχι γιατί δεν τα έχεις καλά με σένα αλλά γιατί δεν τα έχεις καλά με τον άλλον. Γιατί θες όλα να είναι picture-perfect, λαμπερά, αστραφτερά, αψεγάδιαστα λες και ξεπήδησαν από hollywoodιανό ρομάντζο. Μα δεν γίνεται να θες μόνο τα καλά του άλλου, υπάρχουν και τα άσχημα κάπου εκεί, δέξου τα και αυτά, αγκάλιασε τα, αγάπησε τα ρε γαμώτο. Θα υπάρξει και η ζήλια, θα υπάρξουν και οι τσακωμοί και οι διαφωνίες, τα προβλήματα όπως θα υπάρξει και η κατανόηση, ο έρωτας, το πάθος.
Δεν είναι το πρόβλημα το ότι δεν είμαστε πάντα καλά. Το πρόβλημα είναι πως θες όλα να είναι διαρκώς καλά. Και δεν γίνεται. Τίποτα δεν είναι τέλειο, τίποτα δεν είναι αψεγάδιαστο. Εντόπισε τη δική σου σκοτεινή πλευρά and get in touch with it. Μην την παραγκωνίζεις λες και δεν υπάρχει, ελπίζοντας πως έτσι θα βρεις τον δρόμο στην ευτυχία. Έτσι μόνο θα βρεθείς τυλιγμένος από μια αστραφτερή και εύθραυστη ψευδαίσθηση.
Η τόσο συνηθισμένη "εξίσωση", πως αποφεύγοντας τη θλίψη οδηγείσαι στην ευτυχία είναι από τα μεγαλύτερα μας λάθη. Αποφεύγοντας τη θλίψη αποκτάς εκατοντάδες απωθημένα και πες μετά αντίο στην ευτυχία.
Γνωρίζοντας τον εαυτό σου, ανακαλύπτοντας όλες του τις πτυχές μαθαίνεις τον αυτοσεβασμό και την αποδοχή για αυτόν ώστε να μπορείς να προχωρήσεις και να είσαι καλά. Δεν γίνεσαι καλά με το να βρεθείς σε αρμονία με το σύμπαν ή με το να προχωράς με την ατάκα πως "όλα θα πάνε καλά" σαν ένα νέο σταυρό στο χέρι.
Και κλείνοντας θα χρησιμοποιήσω το κλείσιμο του άρθρου αυτού: "ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΓΙΗΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΟΛΟΤΗΤΑ , ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΥΦΥΕΣ, ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΟΜΜΑΤΙ; Σας παρακαλώ, υπερασπιστείτε το πάθος, τη ζήλια, το λάθος, το σεξ, τη σύγκρουση, την κατάθλιψη, τη μελαγχολία, τη χαρά, την ορμή, τη δημιουργία, την αλαζονεία, τη γενναιοδωρία, την απληστία, την περιέργεια, το μεγαλείο, την πτώση. Σώζοντας τους εαυτούς μας, δεν χρειάζεται να σκοτώσουμε τα πράγματα που αγαπάμε."
And in the fucking end we want all of it; the good, the bad, the successes, the fuck-ups.
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: Εμπνευσμένο από το εξής άρθρο της Athens Voice και διάφορες κουβέντες με φίλους πάνω σε αυτό.
Τα ίδια σκατά. Βασικά λάθος. Χειρότερα και από πριν. Το τετράμηνο τελειώνει. Η εξεταστική πλησιάζει, τα βιβλία παραμένουν σχεδόν ανέγγιχτα, οι εργασίες ανολοκλήρωτες. Και εμείς ψαχνόμαστε και προσπαθούμε να δούμε πως θα συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. Συνεχίζοντας, πρέπει να έχουμε και οικογενειακές αφίξεις τώρα για να μας κάνουν τα νεύρα τσατάλια ακόμα περισσότερο. Εντάξει ρε άνθρωπε το καταλάβαμε, θα μετακομίσουμε μέχρι το τέλος του μήνα! Θα με αφήσεις λιγάκι στην ησυχία μου μπας και κάτσω να διαβάσω τίποτα ή θα συνεχίσεις να με ρωτάς πότε θα κάνω τις δουλειές της μετακόμισης..? Επιπλέον το inbox μου έχει τις δικές του αφίξεις. Επιπλέον δουλειές, σενάρια αυτή τη φορά, που πρέπει και αυτές να γίνουν. Και παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο πρόβλημα μου είναι το ότι δεν βγάζω άκρη μαζί σου.
Χθες διάβαζα ένα άρθρο της Athens Voice. Την σιχαίνομαι αυτή την εφημερίδα, τη θεωρώ μέγιστο σκουπίδι αλλά ανάμεσα στα σκουπίδια μερικές φορές βρίσκεις και χρυσό. Βλέπεις, είχα καιρό να συμφωνήσω τόσο με κάτι που διάβασα. Γιατί βαρέθηκα πλέον αυτή τη χαζή και ηλίθια τάση όλων πως όλα θα πάνε καλά, όλα είναι ρόδινα, ανθηρά και δεν-ξέρω-και-εγώ-τι αρκεί να είσαι καλά με τον εαυτό σου και να το θες. ΜΑΛΑΚΙΕΣ!
Τίποτα δεν θα καλυτερέψει γλυκά μου. Σκατά θα παραμείνουν όλα, εμείς απλά γινόμαστε πιο δυνατοί. Και αγαπητό μου σύμπαν, τι περιμένεις ρε..? Αυτόν θέλω, "A"s σε όλα μου τα μαθήματα και να βγω απόψε και να γίνω goal και να γελάσω. Τα θέλω πολύ, τι θα γίνει θα συνωμοτήσεις για να τα αποκτήσω..? Και αφού θα μπεις στον κόπο, δώσε μου και κανένα εκατομμύριο έτσι για να έχω να περνάω. Αλήθεια σου λέω, τα θέλω τόσο που θα έπρεπε ήδη να μου τα δίνεις για δεύτερη φορά - αν όχι τρίτη.
Αηδίες. Σιγά, έτσι νομίζετε πως θα τα καταφέρετε..? Λυπάμαι η θέληση δεν φτάνει. Θέλει και κότσια, θέλει και προσπάθεια. Και ένα παράγοντα του οποίου την άρνηση έχω επίσης σιχαθεί - την τύχη. Γιατί δεν συμβαίνουν όλα για κάποιο λόγο, ούτε τα πάντα δεν είναι τυχαία. Ναι, ναι υπάρχουν και συμπτώσεις σε αυτόν τον κόσμο.
Αλλά όχι. Για ό,τι μου συμβαίνει δεν φταίω εγώ, φταίει το σύμπαν που κάτι θέλει να μου πει, το karma, το ότι το κάθε εμπόδιο είναι για καλό. Πόσο γελοία και παρανοϊκά απλοϊκή πεποίθηση και αυτή. Γιατί δεν φταίει κανένα σύμπαν, κανένα karma, κανένας άλλος για να είμαστε ειλικρινείς για το τι μου συμβαίνει. Φταίω εγώ και μόνο εγώ. Η δική μου ηλιθιότητα, τα δικά μου λάθη, η δική μου συνήθεια να αφήνω τα πάντα για τελευταία στιγμή. Και ο επόμενος που θα μου πει πως το κάθε εμπόδιο είναι για καλό και πρέπει γρήγορα-γρήγορα να προχωρήσω θα φάει ξύλο.
Καταλάβετε αυτό το τόσο απλό πράγμα. Είμαστε άνθρωποι. Δεν είμαστε πάντα καλά. Δεν μπορούμε πάντα να γελάμε, να είμαστε χαρούμενοι. Είμαστε και θλιμμένοι, δεν είναι κακό, δεν είναι αρρώστια. Είναι μια από τις εκατοντάδες πτυχές μας και δεν μπορούμε να την αρνούμαστε διαρκώς. Δεν λέω να κλειστούμε στο σπίτι και να πνιγούμε στη θλίψη μας. Όμως ενέδωσε και στη θλίψη - "γιόρτασε" την όπως θα "γιόρταζες" τη χαρά. Κλάψε όπως θα γέλαγες, μίσησε όπως θα αγαπούσες. Δεν είναι λάθος, δεν είναι κακό.
Και όπως λέει ο συγγραφέας του άρθρου, πάψτε να προσπαθείτε να τα έχετε καλά με τους εαυτούς σας. We are humans. We are fucked-up and living is not just full of magic but also full of tragedies. Και μην ακούω πως δεν μπορείς να αγαπήσεις αν δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Φυσικά και μπορείς. Αλλά δεν τα καταφέρνεις, όχι γιατί δεν τα έχεις καλά με σένα αλλά γιατί δεν τα έχεις καλά με τον άλλον. Γιατί θες όλα να είναι picture-perfect, λαμπερά, αστραφτερά, αψεγάδιαστα λες και ξεπήδησαν από hollywoodιανό ρομάντζο. Μα δεν γίνεται να θες μόνο τα καλά του άλλου, υπάρχουν και τα άσχημα κάπου εκεί, δέξου τα και αυτά, αγκάλιασε τα, αγάπησε τα ρε γαμώτο. Θα υπάρξει και η ζήλια, θα υπάρξουν και οι τσακωμοί και οι διαφωνίες, τα προβλήματα όπως θα υπάρξει και η κατανόηση, ο έρωτας, το πάθος.
Δεν είναι το πρόβλημα το ότι δεν είμαστε πάντα καλά. Το πρόβλημα είναι πως θες όλα να είναι διαρκώς καλά. Και δεν γίνεται. Τίποτα δεν είναι τέλειο, τίποτα δεν είναι αψεγάδιαστο. Εντόπισε τη δική σου σκοτεινή πλευρά and get in touch with it. Μην την παραγκωνίζεις λες και δεν υπάρχει, ελπίζοντας πως έτσι θα βρεις τον δρόμο στην ευτυχία. Έτσι μόνο θα βρεθείς τυλιγμένος από μια αστραφτερή και εύθραυστη ψευδαίσθηση.
Η τόσο συνηθισμένη "εξίσωση", πως αποφεύγοντας τη θλίψη οδηγείσαι στην ευτυχία είναι από τα μεγαλύτερα μας λάθη. Αποφεύγοντας τη θλίψη αποκτάς εκατοντάδες απωθημένα και πες μετά αντίο στην ευτυχία.
Γνωρίζοντας τον εαυτό σου, ανακαλύπτοντας όλες του τις πτυχές μαθαίνεις τον αυτοσεβασμό και την αποδοχή για αυτόν ώστε να μπορείς να προχωρήσεις και να είσαι καλά. Δεν γίνεσαι καλά με το να βρεθείς σε αρμονία με το σύμπαν ή με το να προχωράς με την ατάκα πως "όλα θα πάνε καλά" σαν ένα νέο σταυρό στο χέρι.
Και κλείνοντας θα χρησιμοποιήσω το κλείσιμο του άρθρου αυτού: "ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΓΙΗΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΟΛΟΤΗΤΑ , ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΥΦΥΕΣ, ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΟΜΜΑΤΙ; Σας παρακαλώ, υπερασπιστείτε το πάθος, τη ζήλια, το λάθος, το σεξ, τη σύγκρουση, την κατάθλιψη, τη μελαγχολία, τη χαρά, την ορμή, τη δημιουργία, την αλαζονεία, τη γενναιοδωρία, την απληστία, την περιέργεια, το μεγαλείο, την πτώση. Σώζοντας τους εαυτούς μας, δεν χρειάζεται να σκοτώσουμε τα πράγματα που αγαπάμε."
And in the fucking end we want all of it; the good, the bad, the successes, the fuck-ups.
xoxo,
FluffyUnicorn
P.S.: Εμπνευσμένο από το εξής άρθρο της Athens Voice και διάφορες κουβέντες με φίλους πάνω σε αυτό.
No comments:
Post a Comment